Σεξ, έρωτας και παρ’ ολίγον... ματωμένος γάμος

Του Δημητρη Μπουρα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Σάββατο, 11 Oκτωβρίου 2008

Το ταξίδι του Γούντι Αλεν στη Βαρκελώνη απέφερε μία από τις κορυφαίες ταινίες της φιλμογραφίας του: το «Vicky Cristina Barcelona». Πρόκειται για μια χειμαρρώδη κωμωδία γύρω από τα γνώριμα θέματά του: Τον έρωτα και το γάμο. Την πίστη και την απιστία. Το πάθος που άλλοτε το ζεις, άλλοτε το διερευνάς (φιλολογικά, ή ψυχαναλυτικά) και άλλοτε, απλώς, το ξορκίζεις. Ο ευφυέστατος χιουμορίστας ανακυκλώνει για μια ακόμη φορά το ίδιο αστείο με ευφάνταστο τρόπο. Είναι διασκεδαστικός (οι διάλογοι είναι εξαιρετικοί) και αφοπλιστικά ειλικρινής για τα μικρά και μεγάλα διλήμματα της ζωής. Η ιστορία που αφηγείται διαρκεί όσο ένα καλοκαίρι στη Βαρκελώνη.

Δύο καλλιεργημένες νεαρές Αμερικανίδες φτάνουν εκεί για να συνδυάσουν διακοπές και δημιουργική ενασχόληση. Η Βίκυ, που λατρεύει το Γκαουντί, σκοπεύει να μελετήσει τα αρχιτεκτονικά μνημεία της πόλης. Η Χριστίνα, που είναι ερασιτέχνις φωτογράφος, θα βρει πλούσια θέματα για την τέχνη της. Ομως, οι διακοπές στη Βαρκελώνη επιφυλάσσουν μια τρικυμία όταν θα γνωρίσουν έναν ζωγράφο, τον Χουάν Αντόνιο, που μοιάζει με λαβωμένο ταυρομάχο μετά το χωρισμό από τη γυναίκα του.

Το κάστινγκ είναι το κλειδί της ταινίας. Η Σκάρλετ Γιόχανσον, στο ρόλο της ξανθιάς Χριστίνας, και η Ρεμπέκα Χολ, στο ρόλο της μελαχρινής Βίκυς, συμπληρώνουν η μία την άλλη. Η Χριστίνα, που δεν το σκέφτεται και πολύ για μια νύχτα στον παράδεισο, στο πλευρό του Χουάν Αντόνιο (Χαβιέ Μπαρδέμ), πέφτει στην παγίδα του σεξ και καταλήγει σε ένα ερωτικό τρίγωνο. Η Βίκυ, που επιζητεί την ασφάλεια και είναι έτοιμη να ζήσει μια πλήρως τακτοποιημένη ζωή στο πλευρό ενός άχρωμου συζύγου, πέφτει πρόσκαιρα στην παγίδα του αληθινού έρωτα. Ξελογιάζεται από τον Καταλανό ζωγράφο Χουάν Αντόνιο, που ζει, ως απόλυτος άρχων, σε ένα χάος: Καλλιτεχνικό (το έργο του είναι ένα ντελίριο χρωμάτων) και συζυγικό (η σύζυγός του Μαρία Ελενα παρ’ ολίγον να τον σφάξει από ζήλια).

Το «Vicky Cristina Barcelona» διαδραματίζεται στη χώρα του φλαμένκο, όμως κυλάει ήρεμα, σαν ένα νοκτούρνο του Τάρεγκα ή του Αλμπένιθ, σε ένα σκηνικό όπου δεσπόζουν τα απαλά χρώματα.