ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΑΦΕΡΜΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ, Τρίτη, 21 Οκτωβρίου 2008
Με άριστα αποφοίτησε από τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και 31 ετών σήμερα μετράει ήδη τρεις τραγωδίες στο ενεργητικό της («Ηλέκτρα», «Αντιγόνη», «Μήδεια»), μια παράσταση σύγχρονου ρεπερτορίου που έχει μείνει στην ιστορία («Καθαροί πια» της Σάρα Κέιν σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή ) και οκτώ ταινίες στο σινεμά.
«Τον τελευταίο καιρό διανύω μια φάση όπου αρχίζω να φεύγω από αυτόν τον φόβο και να εμπιστεύομαι ευκολότερα τους ανθρώπους». Πρόκειται για τη δεύτερη συνεργασία της με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη (η πρώτη στο «Delivery» με τον Θάνο Σαμαρά). «Θα ήταν δύσκολος αυτός ο ρόλος αν δεν είχα τον Παναγιωτόπουλο, τον οποίο εμπιστεύομαι. Η Γλύκα δεν πιάνεται από πουθενά. Στο “Delivery” ο χαρακτήρας που ενσάρκωνα ήξερα ότι θα ξυπνήσει το πρωί και θα αναζητήσει τα ναρκωτικά. Η Γλύκα δεν έχει άξονα. Δεν είναι η παντρεμένη γυναίκα με τα παιδιά, η τεχνοκράτισσα, η λαϊκή κοπέλα, είναι πρόσωπο που κυλάει». Η Αλεξία συμπρωταγωνιστεί με τον Βογιατζή και τον Δημήτρη Πουλικάκο τρεις διάσπαρτοι άνθρωποι, τρεις διαφορετικοί κόσμοι. Τους κινεί και τους ενώνει η μουσική.
Δύο φορές συνεργάστηκε με τον Παναγιωτόπουλο, τρεις με τον Βογιατζή. Στη ζωή είναι «μούσα» ενός άλλου διανοουμένου, του συγγραφέα- δοκιμιογράφου Μισέλ Φάις. Εγκεφαλική, μυστηριώδης ομορφιά, ίσως δεν είναι τυχαίο το ότι πόζαρε για δύο ζωγράφους, τον Γιώργο Ρόρρη και τον Κώστα Παπανικολάου. «Οταν είδα τις πρώτες πινελιές στον λευκό καμβά κατάλαβα πόσο σωματοποιημένα ήταν όλα. Και κάτι άλλο με εντυπωσίασε: 45 λεπτά δεν είναι η ώρα στην ψυχανάλυση; Κάθε 45 λεπτά κάνεις διάλειμμα για να ξεκουράσεις το σώμα σου».
Πρόσφατα έπεσε η αυλαία για τη «Μήδεια» που σκηνοθέτησε ο Βασίλιεφ για το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, ενώ οι πρόβες είχαν ξεκινήσει τον περασμένο Φεβρουάριο. «Αυτός ο άνθρωπος σου άπλωνε το χέρι και ήταν δικό σου θέμα αν θα το πιάσεις ή όχι. Ένας τρομερός παιδαγωγός και σκηνοθέτης της ρωσικής σχολής, που ξεκινάει από τον Στανισλάφσκι, θα μπορούσε να είναι πατερναλιστικός . Αντιθέτως, ένιωσα ότι έπρεπε να φερθώ ως ενήλικος».
Η Αλεξία Καλτσίκη αναζητεί την ακρίβεια, δεν προχειρολογεί. «Παλιότερα πίστευα ότι η προσπάθεια είναι το πιο σημαντικό, ότι αρκεί. Τώρα πια όχι. Όταν ονομάζεις μια αδύναμη στιγμή σου “προσπάθεια”, αμέσως ακυρώνεις την έννοια του σωστού και του λάθους. Λες εγώ έκανα προσπάθεια, δεν έχω κάνει κάτι λάθος ή σωστό. Φέρεσαι σαν παιδί,δηλαδή».
Διανοούμενοι και καλλιτέχνες διέκριναν τη διαυγή εγκεφαλικότητα πίσω από τη μυστηριώδη ομορφιά. «Στην τέχνη δεν μπορείς να μην είσαι τολμηρός» πιστεύει η Αλεξία. «Τέχνη γίνεται όταν υπάρχει πραγματική έκθεση. Όταν δέχεσαι δηλαδή να φέρεις τον εαυτό σου σε δύσκολη θέση, πράγμα βέβαια που κρύβει μέσα του τρομακτική ηδονή».
Γι΄ αυτό θεωρούμε τους καλλιτέχνες νάρκισσους. «Όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί έχουν διπλές όψεις. Ο δημιουργός πρέπει να αγαπάει τον εαυτό του ισορροπημένα: Αυτό που κάνει να είναι πιο σημαντικό από τον ίδιον. Να τον ενδιαφέρει ο εαυτός του τόσο όσο πρέπει για να αναδείξει το έργο του. Αν προσπαθήσει να αναδειχθεί ο ίδιος, χάθηκε. Αυτή η λεπτή ισορροπία με ενδιαφέρει. Είναι αυτή που σε συγκινεί σε έναν πίνακα ή σε μια μελωδία, αλλά δεν μπορείς να την προσδιορίσεις» .
Η ταινία «Αθήνα- Κωνσταντινούπολη» βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη 23 Οκτωβρίου.
Η Αλεξία Καλτσίκη φωτογραφίζεται για «Το Βήμα» και μιλάει για την ταινία «Αθήνα - Κωνσταντινούπολη», όπου πρωταγωνιστεί. Στα 31 της έχει ήδη στο ενεργητικό της τρεις τραγωδίες και οκτώ ταινίεςΓ. ΟΙΚΟ. ΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ
«Στα πρώτα μου βήματα μπορεί να είχα το “θράσος” και την τόλμη ενός ανθρώπου που κουβαλάει άγνοια, μετά όμως άρχισα να έχω τον φόβο ενός ανθρώπου που μόλις έχει αντιληφθεί ότι το νερό είναι μπούζι» παρατηρεί σε μια ανασκόπηση της πορείας της ως σήμερα η ηθοποιός Αλεξία Καλτσίκη, η οποία ενσαρκώνει τη Γλύκα στην πολυαναμενόμενη ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Αθήνα- Κωνσταντινούπολη».Με άριστα αποφοίτησε από τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και 31 ετών σήμερα μετράει ήδη τρεις τραγωδίες στο ενεργητικό της («Ηλέκτρα», «Αντιγόνη», «Μήδεια»), μια παράσταση σύγχρονου ρεπερτορίου που έχει μείνει στην ιστορία («Καθαροί πια» της Σάρα Κέιν σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή ) και οκτώ ταινίες στο σινεμά.
«Τον τελευταίο καιρό διανύω μια φάση όπου αρχίζω να φεύγω από αυτόν τον φόβο και να εμπιστεύομαι ευκολότερα τους ανθρώπους». Πρόκειται για τη δεύτερη συνεργασία της με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη (η πρώτη στο «Delivery» με τον Θάνο Σαμαρά). «Θα ήταν δύσκολος αυτός ο ρόλος αν δεν είχα τον Παναγιωτόπουλο, τον οποίο εμπιστεύομαι. Η Γλύκα δεν πιάνεται από πουθενά. Στο “Delivery” ο χαρακτήρας που ενσάρκωνα ήξερα ότι θα ξυπνήσει το πρωί και θα αναζητήσει τα ναρκωτικά. Η Γλύκα δεν έχει άξονα. Δεν είναι η παντρεμένη γυναίκα με τα παιδιά, η τεχνοκράτισσα, η λαϊκή κοπέλα, είναι πρόσωπο που κυλάει». Η Αλεξία συμπρωταγωνιστεί με τον Βογιατζή και τον Δημήτρη Πουλικάκο τρεις διάσπαρτοι άνθρωποι, τρεις διαφορετικοί κόσμοι. Τους κινεί και τους ενώνει η μουσική.
Δύο φορές συνεργάστηκε με τον Παναγιωτόπουλο, τρεις με τον Βογιατζή. Στη ζωή είναι «μούσα» ενός άλλου διανοουμένου, του συγγραφέα- δοκιμιογράφου Μισέλ Φάις. Εγκεφαλική, μυστηριώδης ομορφιά, ίσως δεν είναι τυχαίο το ότι πόζαρε για δύο ζωγράφους, τον Γιώργο Ρόρρη και τον Κώστα Παπανικολάου. «Οταν είδα τις πρώτες πινελιές στον λευκό καμβά κατάλαβα πόσο σωματοποιημένα ήταν όλα. Και κάτι άλλο με εντυπωσίασε: 45 λεπτά δεν είναι η ώρα στην ψυχανάλυση; Κάθε 45 λεπτά κάνεις διάλειμμα για να ξεκουράσεις το σώμα σου».
Πρόσφατα έπεσε η αυλαία για τη «Μήδεια» που σκηνοθέτησε ο Βασίλιεφ για το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, ενώ οι πρόβες είχαν ξεκινήσει τον περασμένο Φεβρουάριο. «Αυτός ο άνθρωπος σου άπλωνε το χέρι και ήταν δικό σου θέμα αν θα το πιάσεις ή όχι. Ένας τρομερός παιδαγωγός και σκηνοθέτης της ρωσικής σχολής, που ξεκινάει από τον Στανισλάφσκι, θα μπορούσε να είναι πατερναλιστικός . Αντιθέτως, ένιωσα ότι έπρεπε να φερθώ ως ενήλικος».
Η Αλεξία Καλτσίκη αναζητεί την ακρίβεια, δεν προχειρολογεί. «Παλιότερα πίστευα ότι η προσπάθεια είναι το πιο σημαντικό, ότι αρκεί. Τώρα πια όχι. Όταν ονομάζεις μια αδύναμη στιγμή σου “προσπάθεια”, αμέσως ακυρώνεις την έννοια του σωστού και του λάθους. Λες εγώ έκανα προσπάθεια, δεν έχω κάνει κάτι λάθος ή σωστό. Φέρεσαι σαν παιδί,δηλαδή».
Διανοούμενοι και καλλιτέχνες διέκριναν τη διαυγή εγκεφαλικότητα πίσω από τη μυστηριώδη ομορφιά. «Στην τέχνη δεν μπορείς να μην είσαι τολμηρός» πιστεύει η Αλεξία. «Τέχνη γίνεται όταν υπάρχει πραγματική έκθεση. Όταν δέχεσαι δηλαδή να φέρεις τον εαυτό σου σε δύσκολη θέση, πράγμα βέβαια που κρύβει μέσα του τρομακτική ηδονή».
Γι΄ αυτό θεωρούμε τους καλλιτέχνες νάρκισσους. «Όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί έχουν διπλές όψεις. Ο δημιουργός πρέπει να αγαπάει τον εαυτό του ισορροπημένα: Αυτό που κάνει να είναι πιο σημαντικό από τον ίδιον. Να τον ενδιαφέρει ο εαυτός του τόσο όσο πρέπει για να αναδείξει το έργο του. Αν προσπαθήσει να αναδειχθεί ο ίδιος, χάθηκε. Αυτή η λεπτή ισορροπία με ενδιαφέρει. Είναι αυτή που σε συγκινεί σε έναν πίνακα ή σε μια μελωδία, αλλά δεν μπορείς να την προσδιορίσεις» .
Η ταινία «Αθήνα- Κωνσταντινούπολη» βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη 23 Οκτωβρίου.
No comments:
Post a Comment