Σινεμά κλείνουν το ένα μετά το άλλο! Πάει η «Πλάζα 1 και 2», θα γίνει, λένε, σούπερ μάρκετ, έκλεισε και το «Αστρον», που ήταν κτίριο τεράστιο, λουκέτο και τα τρία «Μαρούσι» , η «Αβάνα», ωστόσο, κατέβασε ρολά προσωρινά για να κάνει ανακαίνιση…
Τα σινεμά πέφτουν στο βωμό της λαίλαπας των ελεύθερων προσβάσεων αλλά και των άφθονων σκουπιδιών καθώς και του ακριβού εισιτηρίου. Τα εισιτήρια κάθε εβδομάδα αποκαρδιώνουν, ωστόσο τα γραφεία διανομής και οι εβδομαδιαίες έξοδοι ταινιών πολλαπλασιάζονται. Ας μας το εξηγήσει κάποιος διότι εδώ υπάρχει θέμα…
Αυτή η εβδομάδα δεν είναι σαν την προηγούμενη, όπου δεν υπήρχε κίνητρο. Εδώ κίνητρα υπάρχουν αλλά έχουμε πρόβλημα με τα αποτελέσματα και ουδείς μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η αντίδραση και πόση η ανταπόκριση των θεατών.
Ο ελληνικός κινηματογράφος που εκπροσωπείται από δύο άκρα αντίθετα, το «Αυστηρώς κατάλληλο» των Παπαθανασίου – Ρέππα και το «Αθήνα – Κωνσταντινούπολη» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, δηλώνει και στις δύο περιπτώσεις το πόσο προβληματικός είναι . Ερώτημα θέτει κι ο «Χρυσός Φοίνικας» των Καννών με το «Ανάμεσα στους τοίχους» και μένει μόνο η μαζική κουλτούρα αμερικανικής προέλευσης να επιθυμεί να κάνει δουλειά με το «Παγιδευμένοι». Ο Γουίντερμποτομ παλινδρομεί με τη «Γένοβα».
Τα σινεμά πέφτουν στο βωμό της λαίλαπας των ελεύθερων προσβάσεων αλλά και των άφθονων σκουπιδιών καθώς και του ακριβού εισιτηρίου. Τα εισιτήρια κάθε εβδομάδα αποκαρδιώνουν, ωστόσο τα γραφεία διανομής και οι εβδομαδιαίες έξοδοι ταινιών πολλαπλασιάζονται. Ας μας το εξηγήσει κάποιος διότι εδώ υπάρχει θέμα…
Αυτή η εβδομάδα δεν είναι σαν την προηγούμενη, όπου δεν υπήρχε κίνητρο. Εδώ κίνητρα υπάρχουν αλλά έχουμε πρόβλημα με τα αποτελέσματα και ουδείς μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η αντίδραση και πόση η ανταπόκριση των θεατών.
Ο ελληνικός κινηματογράφος που εκπροσωπείται από δύο άκρα αντίθετα, το «Αυστηρώς κατάλληλο» των Παπαθανασίου – Ρέππα και το «Αθήνα – Κωνσταντινούπολη» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, δηλώνει και στις δύο περιπτώσεις το πόσο προβληματικός είναι . Ερώτημα θέτει κι ο «Χρυσός Φοίνικας» των Καννών με το «Ανάμεσα στους τοίχους» και μένει μόνο η μαζική κουλτούρα αμερικανικής προέλευσης να επιθυμεί να κάνει δουλειά με το «Παγιδευμένοι». Ο Γουίντερμποτομ παλινδρομεί με τη «Γένοβα».
«Αυστηρώς Κατάλληλο»
Ελλαδα, 2008. Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου, Μιχάλης Ρέππας. Παίζουν: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Αννα Παναγιωτοπούλου, Πηνελόπη Πιτσούλη
Η διαφορά του «Αυστηρώς κατάλληλο» με τις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου είναι πως λέει ψέματα γύρω από τον εαυτό της. Αμολάει ατάκες περί δήθεν ποιοτικής και δήθεν σατιρικής, ενώ στην πραγματικότητα μεταχειρίζεται φτηνά λεκτικά αστεία για να γαργαλήσει το κακό γούστο κι ανακαλύπτει ένα εύρημα που δεν στέκει με τίποτα και δεν μπορεί να στήσει σατιρική κατάσταση αφού είναι ανύπαρκτο.
Πού βρέθηκε κινηματογραφία πορνό στο 2008, πού υπάρχει αυτό το είδος, πού είναι αυτοί οι παραγωγοί στους οποίους καταφεύγουν οι δύο σκηνοθέτες της ιστορίας για να βρουν χρηματοδότηση; Και τι συμβαίνει; Στήνεται ως ευκολία ένα «Safe sex» εντός πλατό. Το οποίο ερμηνευτικά εκδηλώνεται με αφόρητες φωνασκίες των ηθοποιών σαν να πρόκειται για ένα από τα σίριαλ του τηλεοπτικού σωρού – μόνη ερμηνευτική, φωτεινή, εξαίρεση ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ενώ από πλευράς παραγωγής βρίσκεται πολύ πιο κάτω από ανάλογα σίριαλ. Διότι για να αποσπάσεις τον κόσμο από την τηλεόραση και να τον μπάσεις στα σινεμά προτείνοντάς του μαζική ψυχαγωγία πρέπει να του έχεις παραγωγή πολύ ανώτερη από αυτές της τηλεόρασης, διαφορετικά δεν έχει κανένα λόγο να σου εναποθέσει τα ευρώ του.
«Παγιδευμένοι»
ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Ντ. Τζ. Καρούζο. Παίζουν: ΣάΪα Λαμπέφ, Μισέλ Μόναχαν
Αυτό είναι το σίγουρο. Είναι αυτά που παράγει η μαζική κουλτούρα των Αμερικανών, τα οποία απευθύνονται στην ψυχαγώγηση του κοινού κι όχι στην κρίση των Φεστιβάλ κι ανήκει στα καλά δείγματα του είδους. Ακολουθεί τη γραμμή «Bourne…», οπότε χάνει από πρωτοτυπία, ωστόσο βάζει κάτι δικό του στην εν λόγω γραμμή κι ο ιλιγγιώδης ρυθμός έχει λόγο ύπαρξης, δεν είναι απλώς για να χωρέσει τα κυνηγητά και τις συγκρούσεις, αφού από το σενάριο δικαιολογούνται και απαιτούνται. Παραγωγός είναι άλλωστε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ εξ ου κι ο προστατευόμενος του Σάια ΛαΜπεφ, που έκανε ένα , μικρό έστω, βήμα προόδου.
«Ανάμεσα στους τοίχους»
Γαλλια, 2008. Σκηνοθεσία: Λοράν Καντέ. Παίζει:Φρανσουά Μπεγκοντό
Εδώ βρισκόμαστε σε ένα άλλο κινηματογράφο, τον οποίο αυτή τη στιγμή πάνε να κάνουν «πρόταση», χωρίς ωστόσο να έχει ιδιαίτερο προηγούμενο ή να πηγαίνει για κάτι επόμενο. Και δεν εννοώ τα sequels. Ενας κινηματογράφος, εντελώς αποδραματοποιημένος, που αναπαριστά 100 % τη ζωή. Η ταινία και κατ’επέκταση η βράβευσή της στις Κάννες θέτουν σοβαρά ερωτήματα. Είναι τέχνη η καταγραφή της ζωής κι όχι η ανάπλασή της; Διότι εδώ η κάμερα παρακολουθεί τον τρόπο διδασκαλίας ενός καθηγητή και τη σχέση του με το ετερόκλητο ακροατήριό του σε κάποιο προάστιο του Παρισιού όπου συμβιώνουν όλες οι φυλές του Ισραήλ. Δεν πρόκειται , όμως, για ντοκιμαντέρ.
Ο Λοράν Καντέ έχει γράψει σενάριο πάνω στη σχέση του συγκεκριμένου καθηγητή, το έχει σκηνοθετήσει ως έργο κανονικό κι έχει βάλει και τον ίδιο το δάσκαλο να παίζει τον εαυτό του. Σκεφτόμουν πως πριν από εκατό και βάλε χρόνια, οι Γάλλοι θεωρητικοί και κριτικοί έκαναν αντίπραξη στο νατουραλισμό και σε αυτό τον ίδιο τον Ζολά και τη στάση αυτή την κράτησαν για πάρα πολλά χρόνια επικαλούμενοι το παραπάνω καλλιτεχνικό επιχείρημα. Τι συμβαίνει τώρα; Μήπως τα πάντα θυσιάζονται στο βωμό του εκλεκτισμού, πώς υποστηρίζουμε οτιδήποτε θα είναι βαρετό στις μάζες σε μια αντιπαράθεση αριστοκρατίας και αστισμού, αυτή τη φορά σε θέματα τέχνης και πνεύματος;
No comments:
Post a Comment