Του Δημητρη Μπουρα, Η Καθημερινή, Πέμπτη, 23 Oκτωβρίου 2008
Δράμα. Σκηνοθεσία: Μάικλ Γουίντερμποτομ. Ερμηνεία: Κόλιν Φέρθ, Πέρλα Χάνι Τζάρντιν, Γουίλα Χόλαντ.
Η τελευταία ταινία του Μάικλ Γουίντερμποτομ ξεκινάει από μια αφετηρία, που είναι κοινή για περισσότερα οικογενειακά μελοδράματα του Χόλιγουντ, για να πραγματευτεί στη συνέχεια το ζήτημα της απώλειας. Μια ευτυχισμένη μεσοαστική οικογένεια δέχεται ένα ισχυρό χτύπημα από τη μοίρα: η σύζυγος χάνει τη ζωή της σε ένα τροχαίο και αφήνει πίσω της έναν άνδρα με δύο κόρες - η μια στο ξεκίνημα, η άλλη προς το τέλος της εφηβείας. Επιπλέον, η μικρότερη βασανίζεται, εκτός από την απελπισία, και από τις ενοχές για τον ξαφνικό χαμό της μητέρας της. Αισθάνεται υπεύθυνη για το συμβάν. (Επαιζε με τη μητέρα της στη διάρκεια της μοιραίας διαδρομής σε ένα χιονισμένο επαρχιακό δρόμο). Ο πατέρας, ένας Βρετανός καθηγητής στο πανεπιστήμιο, παίρνει την ευθύνη για το νέο ξεκίνημα στη ζωή και αποφασίζει να επιστρέψουν στην Ευρώπη. Εξασφαλίζει μια θέση στο πανεπιστήμιο της Γένοβας με τη βοήθεια μιας φίλης από τα παλιά και μετακομίζει στην Ιταλία μαζί με τις κόρες του.
Μετά από ένα σύντομο «χολιγουντιανό» πρόλογο, που αρχίζει με το δυστύχημα και κλείνει με την κηδεία της άτυχης γυναίκας, ο Γουίντερμποτομ σκιαγραφεί τα πορτρέτα των ηρώων του παρακάμπτοντας με χαρακτηριστική ευελιξία τα κλισέ του χολιγουντιανού οικογενειακού δράματος. Πηγή της έμπνευσής του, όπως λέει, ήταν το θρίλερ του Νίκολας Ρεγκ «Μετά τα μεσάνυχτα» και το μυθιστόρημα της Μαργκερίτ Ντιράς «Μoderato Cantabile». Σταδιακά, το παιχνίδι ανάμεσα στον ρεαλισμό και τους χαμηλούς δραματικούς τόνους μετατρέπεται σε ένα παιχνίδι ανάμεσα στη φαντασία και και την πραγματικότητα. Ο ανήσυχος Τζο (ο πατέρας) είναι σαν δεσμώτης του ιλίγγου στη Γένοβα, που οι στενοί δρόμοι της την κάνουν να μοιάζει με λαβύρινθο. Η μεγάλη κόρη του, η Κέλι, που μαθαίνει πιάνο, ερωτεύεται ένα νεαρό και απομακρύνεται σιγά σιγά από αυτόν. Η μικρή, η Μαίρη, που υποφέρει από τις ενοχές, βλέπει διαρκώς το φάντασμα της νεκρής μητέρας της στους δρόμους της πόλης και το ακολουθεί. Η διαδρομή της από την περιφέρεια προς το κέντρο του λαβύρινθου θα ’ναι για όλους λυτρωτική.
Το «Genova» δεν ανήκει στις καλύτερες στιγμές του Βρετανού σκηνοθέτη. Είναι, όμως, μια ταινία αρκετά διαφωτιστική για την ικανότητά του να ανανεώνεται διαρκώς βουτώντας σε όλα τα κινηματογραφικά είδη και αλλάζοντας κάθε φορά στυλ και ύφος. Αρκεί να αναλογιστούμε πόσο διαφορετικές μεταξύ τους ταινίες έχει σκηνοθετήσει ο Γουίντερμποτομ από το 1995, που πρωτοεμφανίστηκε με το ακραίο «Φιλί της πεταλούδας», μέχρι σήμερα.
No comments:
Post a Comment