Το ΒΗΜΑ, 12/10/2008 * σελ. 6 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ
Ο Γούντι Αλεν
Τα τελευταία τρία χρόνια οι κινηματογραφικές δραστηριότητες του Γούντι Αλεν έχουν ως βάση τους την Ευρώπη. Μετά την Αγγλία των «Match point», «Scoop» και «Το όνειρο της Κασσάνδρας», η «Vicky Cristina Barcelona» γυρίστηκε με ισπανικά κυρίως κεφάλαια και κατ' αποκλειστικότητα σε ισπανικές τοποθεσίες.
Η Σκάρλετ Τζοχάνσον και η Ρεμπέκα Χολ υποδύονται δύο αμερικανίδες τουρίστριες στη Βαρκελώνη, όπου πρόκειται να βυθιστούν στη μαγεία των κτιρίων του Γκαουντί και στα «δίχτυα» ενός καλλιτέχνη (Χαβιέρ Μπαρδέμ).
Οι δύο κοπέλες θα νιώσουν τη χαρά αλλά και τα προβλήματα της σεξουαλικής απελευθέρωσης και για πρώτη φορά σε ταινία του Γούντι Αλεν δύο από τις ομορφότερες γυναίκες του σύγχρονου κινηματογράφου, η Τζοχάνσον και η Πενέλοπε Κρουζ, συμμετέχουν σε μια άκρως ερεθιστική σκηνή ομοφυλοφιλίας.
«Το Βήμα» συνάντησε τον αμερικανό σκηνοθέτη στο τελευταίο Φεστιβάλ Καννών, όπου η «Vicky Cristina Barcelona» έκανε παγκόσμια πρεμιέρα. Παρ' ότι αγχωμένος που αμέσως μετά θα ταξίδευε στη Νέα Υόρκη για τα γυρίσματα της καινούργιας ταινίας του, του «Whatever works», ο Αλεν ήταν ευχάριστος και ομιλητικός επειδή η «Vicky Cristina Barcelona» είχε ήδη συναντήσει θετική υποδοχή.
- Αν και έχετε τη φήμη του ανθρώπου που μετακινείται δύσκολα, τα τελευταία χρόνια ταξιδεύετε διαρκώς και αναζητείτε ιδέες στη Βενετία, στο Λονδίνο, τώρα στη Βαρκελώνη...
«Είμαι δύσκολος στα ταξίδια, είναι αλήθεια. Φοβάμαι τα αεροπλάνα. Επίσης τίποτε δεν πρέπει να πάει στραβά γιατί αποπροσανατολίζομαι. Θα σας πω μια ιστορία. Πριν από χρόνια είχα επισκεφθεί το Λένινγκραντ με την οικογένειά μου. Σχεδιάζαμε να μείνουμε εκεί πέντε ημέρες. Μέσα στις δύο πρώτες ώρες βρισκόμουν στο γραφείο του ταξιδιωτικού ατζέντη στο ξενοδοχείο μου και του έλεγα: "Βρες μου την πρώτη πτήση μακριά από εδώ, δεν με νοιάζει το πού. Οπου να 'ναι. Αρκεί να φύγω". Μαθαίνω ότι η Ρωσία έχει αλλάξει από τότε, αν και θα χρειαστούν πολλά για να με κάνουν να επιστρέψω εκεί. Τη Βαρκελώνη επίσης τη φοβόμουν επειδή δεν μου αρέσει ιδιαίτερα ο ήλιος. Ημασταν όμως τυχεροί γιατί το καλοκαίρι των γυρισμάτων υπήρξε δροσερό και η θερμοκρασία δεν μας τιμώρησε...».
- Είναι αλήθεια ότι το 1.000.000 ευρώ που σας έδωσε η κυβέρνηση της Ισπανίας για να γυρίσετε εκεί μια ταινία βρήκε ασύμφωνους τους ισπανούς σκηνοθέτες οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν;
«Δεν είναι αλήθεια. Δεν έχω καμία σχέση με τα οικονομικά των ταινιών μου. Με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε: "Εχουμε αυτά τα χρήματα, θες να κάνεις μια ταινία στη Βαρκελώνη;". Το από πού προέρχονται τα χρήματα δεν το γνωρίζω και δεν με ενδιαφέρει. Εγώ αναλαμβάνω να κάνω την ταινία. Το "Vicky Cristina Barcelona" κόστισε 14 εκατ. δολάρια. Και απ' όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, κανένας ισπανός σκηνοθέτης δεν στράφηκε εναντίον μου, δεν είχαμε ούτε μία δύσκολη ημέρα στα γυρίσματα παρά μόνο όμορφη διάθεση και καλή συνεργασία με όλους. Υποθέτω ότι ένα τέτοιο περιστατικό θα βόλευε τον Τύπο για να του δώσει διάσταση αλλά στην πραγματικότητα δεν συνέβη κάτι τέτοιο».
- Είχατε προβλήματα με την ισπανική γλώσσα στις σκηνές ανάμεσα στην Πενέλοπε Κρουζ και στον Χαβιέρ Μπαρδέμ;
«Ενθαρρύνω πάντα τους ηθοποιούς μου στον αυτοσχεδιασμό, αν και συνήθως τα λένε ακριβώς όπως τα έχω γράψει. Με τους συγκεκριμένους δύο ηθοποιούς δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά γιατί δεν καταλάβαινα τι έλεγαν. Για φαντάσου... Πήγαινα το βράδυ στο ξενοδοχείο χωρίς να ξέρω τι είχε ειπωθεί στην ταινία μου. Ήμουν όμως βέβαιος ότι έλεγαν πράγματα θετικά για την ταινία. Είναι ηθοποιοί που εμπνέουν εμπιστοσύνη».
- Εχετε δηλώσει ότι η «Vicky Cristina Barcelona» είναι μια ταινία εμπνευσμένη αρκετά από τα βιβλία που έχουν γραφτεί γύρω από Αμερικανούς στην Ευρώπη, κυρίως τις γυναίκες. Θέλετε να το αναλύσετε περισσότερο;
«Νιώθω ότι στην Αμερική παραμένει ζωντανή η μυθολογία για την ανωτερότητα της Ευρώπης. Μια μυθολογία η οποία ξεκινά από την εποχή του Χένρι Τζέιμς. Οι Αμερικανοί πηγαίνουν στην Ευρώπη γοητευμένοι από το κοσμοπολίτικο περιβάλλον της, τον πνευματώδη και πιο σύνθετο τρόπο σκέψης των Ευρωπαίων, το ότι οι Ευρωπαίοι είναι περισσότερο μποέμ αλλά και περισσότερο σεξουαλικοί συγκριτικά με τους Αμερικανούς. Η αμερικανική κοινωνία παραμένει θρησκευτική, πουριτανική, οπισθοδρομική και καταπιεσμένη. Ο μύθος της διαφορετικής ζωής στην Ευρώπη λέει επίσης ότι αλλάζει τον Αμερικανό που την επισκέπτεται. Οι περισσότεροι Αμερικανοί που έχουν επισκεφθεί την Ευρώπη νιώθουν κενό όταν επιστρέφουν στη χώρα τους. Κατά πόσο όλα αυτά ισχύουν βέβαια δεν το γνωρίζω».
- Ποια είναι η γνώμη σας; Ισχύουν;
Η Σκάρλετ Τζοχάνσον και ο Χαβιέρ Μπαρδέμ σε σκηνή από της «Vicky Cristina Barcelona»
«Νομίζω ότι μια δόση αλήθειας υπάρχει. Εχω σχηματίσει μια ρομαντική εικόνα της Ευρώπης, την ίδια που έχω για τη Νέα Υόρκη. Μου λένε ότι η εικόνα της Νέας Υόρκης που δείχνω στις ταινίες μου παραείναι ρομαντική, ότι η πόλη δεν είναι καθόλου έτσι όπως νομίζω και ότι ο Σκορσέζε απεικονίζει την πραγματική Νέα Υόρκη. Δεν μπορώ όμως να κάνω διαφορετικά. Ο,τι νιώθω βγάζω. Ετσι νιώθω για την Ευρώπη. Τη θεωρώ ρομαντική, σεξουαλική, μυστηριώδη, με περισσότερο ενδιαφέρουσες γυναίκες, με καλύτερο φαγητό, με καλύτερη τέχνη, με προτιμότερο lifestyle. Ετσι νιώθω εγώ βέβαια. Μπορεί να κάνω λάθος. Αλλά αν όντως κάνω λάθος δεν θέλω να το ξέρω».
- Το «Vicky Cristina Barcelona» είναι μια ρομαντική ταινία, αν και το ίδιο θέμα θα μπορούσε να είναι τραγικό. Γιατί επιλέξατε την πρώτη οδό;
«Στόχος μου ήταν το τραγικό στοιχείο να πιάσει στον ύπνο τον θεατή. Ηθελα πράγματι την ταινία ρομαντική, μια ταινία που χαίρεται τον έρωτα, ευχάριστη, με γέλιο. Στο τέλος, όμως, ήθελα να μείνει μια αίσθηση στενοχώριας, πίκρας. Αν το σκεφθείτε, όταν η ταινία τελειώνει, κανείς από τους ήρωες δεν είναι ευτυχής».
- Εξακολουθείτε να πιστεύετε στην αγάπη;
«Είμαι πολύ ρομαντικός στην προσωπική ζωή μου αλλά συγχρόνως είμαι και ρεαλιστής. Νιώθω ότι η αγάπη έχει κατά πολύ να κάνει με την τύχη. Μπορείς να ψάχνεις και να ψάχνεις και να κάνεις σχέδια και όλα αυτά να μη σημαίνουν τίποτε. Οι ανάγκες όλων, οι προσωπικές, οι σεξουαλικές, οι πνευματικές και οι συναισθηματικές, είναι πολύ σύνθετες, σαν τα καλώδια ενός ραδιοφώνου. Το να βρεις τον άνθρωπο που σου ταιριάζει είναι πολύ δύσκολο. Θέλει τύχη. Αν δύο από τα καλώδια δεν ταιριάζουν, τότε το ραδιόφωνο δεν παίζει. Νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος για να ερωτευθείς μοιάζει με τη θεραπεία του καρκίνου γιατί η καλύτερη θεραπεία για τον καρκίνο είναι να είσαι αρκετά τυχερός για να μην τον πάθεις».
- Ποιο είναι για εσάς αυτή την εποχή το δυσκολότερο πράγμα στη δημιουργία μιας ταινίας;
«Η αρχική ιδέα, αυτό που ήταν πάντα. Υπάρχουν φορές που με εξουθενώνει. Η σύζυγός μου απορεί: Πώς νιώθω πτώμα αφού όλη μέρα κάθομαι σε μια καρέκλα; Είναι όμως αλήθεια. Η σκέψη σε εξουθενώνει. Είναι αμέριστη η χαρά που νιώθω όταν τελικά η ιδέα μού έρχεται. Τότε κάθομαι και απλώς γράφω, χωρίς να με ενδιαφέρει αν το αποτέλεσμα θα είναι μιούζικαλ, ιστορία εγκλήματος ή ρομαντική κωμωδία! Το ακούω και από άλλους συγγραφείς. Το χειρότερο πράγμα είναι να σκεφθείς την ιδέα. Απαξ και τη βρεις, τότε κάνεις ό,τι θέλεις».
- Τι σας έκανε να επιστρέψετε στη Νέα Υόρκη για την καινούργια ταινία σας;
«Θα τη γύριζα στην Ευρώπη αν δεν μεσολαβούσε η απεργία των ηθοποιών, πράγμα που σήμαινε ότι όλα έπρεπε να τελειώσουν πριν από τον Ιούνιο. Το "Whatever works" θα είναι μια ξεκάθαρη κωμωδία, επίσης ρομαντική, αλλά φτιαγμένη μόνο για γέλιο. Αν δεν γελάσετε σε αυτή την ταινία, θα σημαίνει ότι απέτυχα».
- Η ταινία «Vicky Cristina Barcelona» προβάλλεται στις αίθουσες από την περασμένη Πέμπτη.
No comments:
Post a Comment