«Για πολλούς, αν η ταινία δεν διαθέτει αμερικανική προφορά, δεν είναι ταινία», ήταν η πρώτη κουβέντα του Βρετανού σκηνοθέτη, πιστού στον πολιτικό κινηματογράφο, με τον οποίο καταξιώθηκε στην συνείδηση των θεατών από την αρχή της καριέρας του, το ΄60 και κορυφώθηκε με το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 2006, για το «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι».
Πίσω από τα μυωπικά του γυαλιά, ο 70χρονος Κεν Λόουτς παρατηρούσε τα πάντα με προσήλωση και ένταση.
«Μια ταινία θα πρέπει να θέτει ερωτήματα σε αυτούς, που μας κυβερνούν. Να ρωτάει αυτά ακριβώς, που οι ηγέτες δεν θέλουν να τους ρωτάμε. Το πιο σημαντικό για μένα δεν είναι πώς γυρίζεται μια ταινία αλλά γιατί, ποιος ο στόχος του σχεδίου σου. Πολλές φορές γυρίζουμε ταινίες χωρίς στόχο. Μού έχει συμβεί κι εμένα. Έχω υπάρξει κι εγώ ένοχος. Ο κινηματογράφος είναι λαϊκό είδος, έχουμε μια υποχρέωση στην κοινωνία», τόνισε ο σκηνοθέτης και σχολίασε: «Συνηθίσαμε να μην πηγαίνουμε στις αίθουσες όταν πρόκειται για ταινία που ασχολείται με το τί γίνεται στον κόσμο» και πως «πρέπει να υπάρχει ποικιλία στις ταινίες, όπως τα βιβλία σε μια βιβλιοθήκη».
Είπε ακόμη ότι οι κινηματογραφικές αίθουσες πρέπει να ανήκουν στους δήμους, όπως οι βιβλιοθήκες, και να είναι υπεύθυνοι γι αυτές άνθρωποι που γνωρίζουν από κινηματογράφο όχι μάνατζερ που τους ενδιαφέρει μόνον πόσο θα πουλάνε το ποπ κορν στο διάλειμμα.
Το κοινό σήμερα στον Ιανό, φοιτητές, ηθοποιοί, συγγραφείς, υπέβαλαν διαρκώς ερωτήσεις στον Κεν Λόουτς, για παράδειγμα, πώς τα καταφέρνει με τα οικονομικά των ταινιών του.
No comments:
Post a Comment