Για τους φίλους του καλού κινηματογράφου η νέα βδομάδα προσφέρει την αγγλική δραματική ταινία «Boy Α» του Τζον Κρόουλι και τη βραζιλιάνικη δραματική κομεντί «Το καλοκαίρι που έφυγαν οι γονείς μου» του Κάο Χάμπουργκερ. Ενώ για τους φίλους της περιπέτειας υπάρχει το νέο θρίλερ δράσης του Τζέιμς Μποντ «Quantum of Solace» του Μαρκ Φόρστερ. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το ελληνικό ντοκιμαντέρ, «Καντίρ: ένας Αφγανός Οδυσσέας» της Αννέτας Παπαθανασίου. Στο πρόγραμμα και οι ταινίες: «Flash of Genius» του Μαρκ Αμπρααμ και «Παρίσι 36» του Κριστόφ Μπαρατιέ.
Boy Α
Βρετανία, 2008. Σκηνοθεσία: Τζον Κρόουλι. Σενάριο: Μαρκ Ο' Ρόου, από μυθ. Τζόναθαν Τρίγκελ. Ηθοποιοί: Αντριου Γκάρφιλντ, Πίτερ Μάλεν, Κέιτι Λάιονς, Σον Εβανς, Αλφι Οουεν. 100'
***
Με την αποφυλάκισή του, ένας 24χρονος νέος προσπαθεί να αρχίσει μια καινούργια ζωή, σε μια ιστορία ωρίμανσης, ερμηνευμένη με ευαισθησία και τρυφερότητα από τον Αντριου Γκάρφιλντ.
Δραματική ιστορία ωρίμανσης είναι η ταινία «Boy Α» του Τζον Κρόουλι, βασισμένη στο βιβλίο του Τζόναθαν Τρίγκελ, εμπνευσμένη από ένα αληθινό γεγονός και με ήρωα έναν 24χρονο νέο, που, έχοντας περάσει τα περισσότερα χρόνια σε αναμορφωτήριο, για τη συμμετοχή του, μαζί μ' ένα φίλο του, στον φόνο ενός συνομήλικού τους κοριτσιού, αποφυλακίζεται και, με το νέο όνομα, Τζακ Μπέριτζ, προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα του ζωή.
Ο Τζακ θα βρει δουλειά ως διανομέας σε εταιρεία στο Μάντσεστερ, με τον Τέρι (Πίτερ Μάλεν), τον λειτουργό αποκατάστασής του, να του επισημαίνει πως ποτέ δεν πρέπει να αποκαλύψει το μυστικό του γιατί, έστω κι αν ο ίδιος αλλάξει, η κοινωνία δεν είναι διατεθειμένη να τον αποδεχτεί τόσο εύκολα. Παρ' όλο που, κάποια στιγμή, μαζί μ' έναν συνάδελφό του, σώζει ένα κορίτσι από αυτοκινητικό δυστύχημα και μετατρέπεται σε τοπικό ήρωα, όταν μια εφημερίδα, κίτρινου Τύπου, αποκαλύπτει ποιος αληθινά είναι, προσπαθώντας να τον παρουσιάσει ως αμετανόητο εγκληματία, ο Τζακ αναγκάζεται να μετατραπεί σε φυγάδα.
Ο Τζον Κρόουλι, θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης αρχικά του θεάτρου και της τηλεόρασης, γύρισε αρχικά την ταινία για την τηλεόραση, που η επιτυχία της στο Φεστιβάλ του Βερολίνου (κέρδισε το Οικουμενικό βραβείο καλύτερης ταινίας) τον οδήγησε τελικά στη μεγάλη οθόνη. Ταινία συγκλονιστική, γυρισμένη μ'ένα στιλ που καταφέρνει να συνδυάσει εκείνο του φρι-σίνεμα με τον ψυχολογικό κινηματογράφο, με μια κάμερα άλλοτε να καταγράφει τη ζοφερή ζωή στην επαρχιακή Αγγλία κι άλλοτε ν' ακολουθεί τον Τζακ, είτε στην παρούσα κατάστασή του είτε σε εφιαλτικές σκηνές από το παρελθόν του, προσπαθώντας να διεισδύσει στις πιο μύχιες σκέψεις του. Με έξοχες ερμηνείες, τόσο από τον Αντριου Γκάρφιλντ (που λίγο αργότερα θα συμπρωταγωνιστήσει, μαζί με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και τον Τομ Κρουζ, στην ταινία «Λέοντες αντί αμνών») να ερμηνεύει με ευαισθησία και ζεστασιά τον ρόλο του Τζακ (που του χάρισε το βραβείο ερμηνείας στα βρετανικά Οσκαρ) όσο και από τον Πίτερ Μάλεν (γνωστό μας από τις ταινίες του Κεν Λόουτς), που δίνει με ξεχωριστή δύναμη τον στοργικό Τέρι.
***
 Ο Αντριου Γκάρφιλντ και ο Πίτερ Μάλεν στο «Boy Α», του Τζον Κρόουλι |
Δραματική ιστορία ωρίμανσης είναι η ταινία «Boy Α» του Τζον Κρόουλι, βασισμένη στο βιβλίο του Τζόναθαν Τρίγκελ, εμπνευσμένη από ένα αληθινό γεγονός και με ήρωα έναν 24χρονο νέο, που, έχοντας περάσει τα περισσότερα χρόνια σε αναμορφωτήριο, για τη συμμετοχή του, μαζί μ' ένα φίλο του, στον φόνο ενός συνομήλικού τους κοριτσιού, αποφυλακίζεται και, με το νέο όνομα, Τζακ Μπέριτζ, προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα του ζωή.
Ο Τζακ θα βρει δουλειά ως διανομέας σε εταιρεία στο Μάντσεστερ, με τον Τέρι (Πίτερ Μάλεν), τον λειτουργό αποκατάστασής του, να του επισημαίνει πως ποτέ δεν πρέπει να αποκαλύψει το μυστικό του γιατί, έστω κι αν ο ίδιος αλλάξει, η κοινωνία δεν είναι διατεθειμένη να τον αποδεχτεί τόσο εύκολα. Παρ' όλο που, κάποια στιγμή, μαζί μ' έναν συνάδελφό του, σώζει ένα κορίτσι από αυτοκινητικό δυστύχημα και μετατρέπεται σε τοπικό ήρωα, όταν μια εφημερίδα, κίτρινου Τύπου, αποκαλύπτει ποιος αληθινά είναι, προσπαθώντας να τον παρουσιάσει ως αμετανόητο εγκληματία, ο Τζακ αναγκάζεται να μετατραπεί σε φυγάδα.
Ο Τζον Κρόουλι, θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης αρχικά του θεάτρου και της τηλεόρασης, γύρισε αρχικά την ταινία για την τηλεόραση, που η επιτυχία της στο Φεστιβάλ του Βερολίνου (κέρδισε το Οικουμενικό βραβείο καλύτερης ταινίας) τον οδήγησε τελικά στη μεγάλη οθόνη. Ταινία συγκλονιστική, γυρισμένη μ'ένα στιλ που καταφέρνει να συνδυάσει εκείνο του φρι-σίνεμα με τον ψυχολογικό κινηματογράφο, με μια κάμερα άλλοτε να καταγράφει τη ζοφερή ζωή στην επαρχιακή Αγγλία κι άλλοτε ν' ακολουθεί τον Τζακ, είτε στην παρούσα κατάστασή του είτε σε εφιαλτικές σκηνές από το παρελθόν του, προσπαθώντας να διεισδύσει στις πιο μύχιες σκέψεις του. Με έξοχες ερμηνείες, τόσο από τον Αντριου Γκάρφιλντ (που λίγο αργότερα θα συμπρωταγωνιστήσει, μαζί με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και τον Τομ Κρουζ, στην ταινία «Λέοντες αντί αμνών») να ερμηνεύει με ευαισθησία και ζεστασιά τον ρόλο του Τζακ (που του χάρισε το βραβείο ερμηνείας στα βρετανικά Οσκαρ) όσο και από τον Πίτερ Μάλεν (γνωστό μας από τις ταινίες του Κεν Λόουτς), που δίνει με ξεχωριστή δύναμη τον στοργικό Τέρι.
Το καλοκαίρι που έφυγαν οι γονείς μου
Ο ano em que meus pais sairam de ferias/The Year My Parents Went on Vacation. Βραζιλία, 2006. Σκηνοθεσία: Κάο Χάμπουργκερ. Σενάριο: Κλαούντιο Γκάλπεριν, Μπραούλιο Μαντοβάνι, Αννα Μουιλάερτ, Κάο Χάμπουργκερ. Ηθοποιοί: Μισέλ Χοέλσας, Ντανιέλα Πιέπσικ, Χερμάνο Χάιουτ, Σιμόνε Σπολαδόρε. 104'
** ½
Τρυφερή, δραματική κομεντί, με φόντο την υπό στρατιωτικό καθεστώς Βραζιλία, στην περίοδο των αγώνων για το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου του 1970 και με πρωταγωνιστή ένα 12χρονο αγόρι που, ενώ οι αριστεροί γονείς του «φεύγουν για διακοπές», αναγκάζεται να ζήσει με έναν μοναχικό Εβραίο στην εβραϊκή συνοικία του Σάο Πάολο.
Μια άλλη εικόνα του δικτατορικού καθεστώτος της Βραζιλίας στη δεκαετία του '70 μέσα από την καθημερινή ζωή ενός 12χρονου αγοριού που οι αριστερών πεποιθήσεων γονείς του αναγκάζονται να κρυφτούν («φεύγουν για διακοπές», όπως λένε στον μικρό), μας δίνει στην ταινία του αυτή ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης Κάο Χάμπουργκερ. Φεύγοντας βιαστικά από το Σάο Πάολο, οι γονείς του μικρού Μάουρο (Μισέλ Χοέλσας) τον αφήνουν στην πόρτα του παππού του, χωρίς να ξέρουν πως ο παππούς πέθανε από συγκοπή καρδιάς λίγες ώρες πιο πριν. Αποτέλεσμα: Οι Εβραίοι γείτονες να πείσουν τον ηλικιωμένο Σλόμο (Χερμάνο Χάιουτ), υπεύθυνο για τη συνοικιακή συναγωγή, να αναλάβει τη φροντίδα του μικρού Μάουρο, μανιακού με το ποδόσφαιρο, σε μια περίοδο που η Εθνική Βραζιλίας, μ' επικεφαλής τον Πελέ, αγωνίζεται να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ο Χάμπουργκερ εστιάζει το ενδιαφέρον του τόσο στη σχέση ανάμεσα στον Μάουρο και τον Σλόμο, με τον Μάουρο να αντιδρά αρχικά εχθρικά αλλά σταδιακά να ενδίδει στη φροντίδα του συμπαθητικού γερο-Εβραίου, όσο και στη σχέση του Μάουρο με τη Χάνα, ένα ξύπνιο κοριτσάκι που βγάζει λεφτά προσφέροντας στα αγόρια της γειτονιάς την ευκαιρία να κρυφοκοιτάζουν τις γυναίκες ενώ δοκιμάζουν φορέματα στο κατάστημα της μητέρας της. Ο σκηνοθέτης προσεγγίζει το θέμα της δικτατορίας έμμεσα, αφήνοντας να διαφανούν η σκληρότητα και η απανθρωπιά του καθεστώτος μέσα από μικρές, καθημερινές σκηνές, διανθίζοντας το μεγαλύτερο μέρος με χιούμορ (και με τη Χάνα) και αποσπώντας πολύ καλές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του, ιδιαίτερα το δίδυμο Χοέλσας-Χάιουτ.
** ½
 Τη χρονιά που η Βραζιλία κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο (1970), με ηγέτη τον κορυφαίο Πελέ, εκτυλίσσεται η ταινία «Το καλοκαίρι που έφυγαν οι γονείς μου», του Κάο Χάμπουργκερ |
Μια άλλη εικόνα του δικτατορικού καθεστώτος της Βραζιλίας στη δεκαετία του '70 μέσα από την καθημερινή ζωή ενός 12χρονου αγοριού που οι αριστερών πεποιθήσεων γονείς του αναγκάζονται να κρυφτούν («φεύγουν για διακοπές», όπως λένε στον μικρό), μας δίνει στην ταινία του αυτή ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης Κάο Χάμπουργκερ. Φεύγοντας βιαστικά από το Σάο Πάολο, οι γονείς του μικρού Μάουρο (Μισέλ Χοέλσας) τον αφήνουν στην πόρτα του παππού του, χωρίς να ξέρουν πως ο παππούς πέθανε από συγκοπή καρδιάς λίγες ώρες πιο πριν. Αποτέλεσμα: Οι Εβραίοι γείτονες να πείσουν τον ηλικιωμένο Σλόμο (Χερμάνο Χάιουτ), υπεύθυνο για τη συνοικιακή συναγωγή, να αναλάβει τη φροντίδα του μικρού Μάουρο, μανιακού με το ποδόσφαιρο, σε μια περίοδο που η Εθνική Βραζιλίας, μ' επικεφαλής τον Πελέ, αγωνίζεται να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ο Χάμπουργκερ εστιάζει το ενδιαφέρον του τόσο στη σχέση ανάμεσα στον Μάουρο και τον Σλόμο, με τον Μάουρο να αντιδρά αρχικά εχθρικά αλλά σταδιακά να ενδίδει στη φροντίδα του συμπαθητικού γερο-Εβραίου, όσο και στη σχέση του Μάουρο με τη Χάνα, ένα ξύπνιο κοριτσάκι που βγάζει λεφτά προσφέροντας στα αγόρια της γειτονιάς την ευκαιρία να κρυφοκοιτάζουν τις γυναίκες ενώ δοκιμάζουν φορέματα στο κατάστημα της μητέρας της. Ο σκηνοθέτης προσεγγίζει το θέμα της δικτατορίας έμμεσα, αφήνοντας να διαφανούν η σκληρότητα και η απανθρωπιά του καθεστώτος μέσα από μικρές, καθημερινές σκηνές, διανθίζοντας το μεγαλύτερο μέρος με χιούμορ (και με τη Χάνα) και αποσπώντας πολύ καλές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του, ιδιαίτερα το δίδυμο Χοέλσας-Χάιουτ.
Quantum of Solace
Βρετανία/ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Μαρκ Φόρστερ. Σενάριο: Πολ Χάγκις, Νιλ Πέρβις, Ρόμπερτ Γουέιντ. Ηθοποιοί: Ντάνιελ Κρεγκ, Ολγκα Κιριλένκο, Ματιέ Αμαλρίκ, Τζούντι Ντεντς, Τζέμα Αρτερτον, Τζέφρι Ράιτ, Τζέσπερ Κρίστενσεν, Τζιανκάρλο Τζιανίνι. 106'
** ½
Ο Τζέιμς Μποντ βρίσκεται αντιμέτωπος μ' έναν αδίστακτο επιχειρηματία σε μια νέα περιπέτεια, γεμάτη συναρπαστικές σκηνές δράσης, με τον Ντάνιελ Κρεγκ να συνεχίζει με την ίδια στωικότητα ένα ρόλο που του «πηγαίνει γάντι».
Στη νέα, 22η περιπέτεια του Τζέιμς Μποντ και στη δεύτερη με τον ηθοποιό Ντάνιελ Κρεγκ, ο πράκτορας 007 επιστρέφει για να εκδικηθεί τον θάνατο της Βέσπερ, της κοπέλας που αγάπησε και που, όπως πίστευε, τον πρόδωσε. Η ταινία αρχίζει με ένα συναρπαστικό, όπως θα το περίμενε κανείς σε ταινία του Μποντ, κυνηγητό, τη φορά αυτή στη Σιένα της Ιταλίας, με τον Μποντ να τρέχει μέσα στην Aston Martin, κυνηγημένος από δύο Alfa Romeo, μέσα από λατομεία και τούνελ, και να διασχίζει την πλατεία της πόλης πριν τελικά, ματωμένος και στραπατσαρισμένος, καταφέρει να σωθεί.
Με παρόμοιο τρόπο αντιμετωπίζει και άλλες τρομερές καταδιώξεις, από την Ιταλία και την Αυστρία μέχρι την Αϊτή και την Κολομβία, βοηθούμενος από την όμορφη Καμίλ (Ολγκα Κιριλένκο) και παρά τις προσπάθειες της Μ (Τζούντι Ντεντς) να περιορίσει τις δικαιοδοσίες του, για να έρθει τελικά αντιμέτωπος με τον αδίστακτο επιχειρηματία Ντομινίκ (Ματιέ Αμαλρίκ), που θέλει να εκμεταλλευτεί το νερό της Κολομβίας, αναλαμβάνοντας μάλιστα να ξεφορτωθεί τον νυν πρόεδρο της χώρας για λογαριασμό ενός άλλου.
Το σενάριο προσφέρει ασταμάτητη, ανανεωμένη δράση (αν και δεν βλέπω σε τι χρησίμευσε η παρουσία του Πολ Χάγκις στο σενάριο). Δυστυχώς όμως, εδώ λείπει η διαφορετική ματιά που είχαμε στο Casino Royale, όπου δινόταν η ευκαιρία για τη δημιουργία ενός άλλου, πιο ανθρώπινου προσώπου του Μποντ, με αποτέλεσμα η ταινία να περιορίζεται στην περιπέτεια, στημένη, πρέπει να παραδεχτώ, με εξαιρετική δεξιοτεχνία από τον Μαρκ Φόρστερ («Αναζητώντας τη χώρα του πουθενά», «Ο χορός των τεράτων»), αποκτώντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον χάρη στην παρουσίαση ενός πιο ευάλωτου Μποντ, που, αντίθετα με τους ατσαλάκωτους προηγούμενους πράκτορες, εμφανίζεται, σχεδόν σ' όλη την ταινία, με αίματα στο πρόσωπο και με τσαλακωμένα και σκονισμένα ρούχα.
** ½
 Ο Ντάνιελ Κρεγκ στον ρόλο του Τζέιμς Μποντ, στην ταινία «Quantum of Solace», του Μαρκ Φόρστερ |
Στη νέα, 22η περιπέτεια του Τζέιμς Μποντ και στη δεύτερη με τον ηθοποιό Ντάνιελ Κρεγκ, ο πράκτορας 007 επιστρέφει για να εκδικηθεί τον θάνατο της Βέσπερ, της κοπέλας που αγάπησε και που, όπως πίστευε, τον πρόδωσε. Η ταινία αρχίζει με ένα συναρπαστικό, όπως θα το περίμενε κανείς σε ταινία του Μποντ, κυνηγητό, τη φορά αυτή στη Σιένα της Ιταλίας, με τον Μποντ να τρέχει μέσα στην Aston Martin, κυνηγημένος από δύο Alfa Romeo, μέσα από λατομεία και τούνελ, και να διασχίζει την πλατεία της πόλης πριν τελικά, ματωμένος και στραπατσαρισμένος, καταφέρει να σωθεί.
Με παρόμοιο τρόπο αντιμετωπίζει και άλλες τρομερές καταδιώξεις, από την Ιταλία και την Αυστρία μέχρι την Αϊτή και την Κολομβία, βοηθούμενος από την όμορφη Καμίλ (Ολγκα Κιριλένκο) και παρά τις προσπάθειες της Μ (Τζούντι Ντεντς) να περιορίσει τις δικαιοδοσίες του, για να έρθει τελικά αντιμέτωπος με τον αδίστακτο επιχειρηματία Ντομινίκ (Ματιέ Αμαλρίκ), που θέλει να εκμεταλλευτεί το νερό της Κολομβίας, αναλαμβάνοντας μάλιστα να ξεφορτωθεί τον νυν πρόεδρο της χώρας για λογαριασμό ενός άλλου.
Το σενάριο προσφέρει ασταμάτητη, ανανεωμένη δράση (αν και δεν βλέπω σε τι χρησίμευσε η παρουσία του Πολ Χάγκις στο σενάριο). Δυστυχώς όμως, εδώ λείπει η διαφορετική ματιά που είχαμε στο Casino Royale, όπου δινόταν η ευκαιρία για τη δημιουργία ενός άλλου, πιο ανθρώπινου προσώπου του Μποντ, με αποτέλεσμα η ταινία να περιορίζεται στην περιπέτεια, στημένη, πρέπει να παραδεχτώ, με εξαιρετική δεξιοτεχνία από τον Μαρκ Φόρστερ («Αναζητώντας τη χώρα του πουθενά», «Ο χορός των τεράτων»), αποκτώντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον χάρη στην παρουσίαση ενός πιο ευάλωτου Μποντ, που, αντίθετα με τους ατσαλάκωτους προηγούμενους πράκτορες, εμφανίζεται, σχεδόν σ' όλη την ταινία, με αίματα στο πρόσωπο και με τσαλακωμένα και σκονισμένα ρούχα.
Καντίρ - ένας Αφγανός Οδυσσέας
Ελλάδα, 2008. Σκηνοθεσία-σενάριο: Αννέτα Παπαθανασίου. Φωτογραφία: Δημήτρης Κορδελάς. Μουσική: Μαρία-Χριστίνα Κριθαρά. Δημοσιογραφική έρευνα: Ιωάννα Μπρατσιάκου.
** ½
Το ταξίδι της επιστροφής ενός Αφγανού πρόσφυγα από τη χώρα μας στην πατρίδα του, σε αναζήτηση της οικογένειάς του, σ' ένα ενδιαφέρον, συγκινητικό ντοκιμαντέρ.
Την ιστορία του Καντίρ, ενός νεαρού Αφγανού πρόσφυγα, που, για να γλιτώσει από τους Ταλιμπάν, ταξίδεψε από τη χώρα του ώς την Ελλάδα με τα πόδια, και ο οποίος, μετά από εννιά χρόνια στη χώρα μας, αποφασίζει να επιστρέψει στο Αφγανιστάν για να βρει τους δικούς του, αφηγείται στο πολύ ενδιαφέρον αυτό ντοκιμαντέρ, γυρισμένο σε συμπαραγωγή με την ΕΡΤ, η Αννέτα Παπαθανασίου.
Η κάμερα του Δημήτρη Κορδελά ακολουθεί τον Καντίρ στο οδοιπορικό της επιστροφής, ενώ αναζητά τους δικούς του σε διάφορα μέρη μιας χώρας όπου το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού εξακολουθεί να ζει στη φτώχεια και στη στέρηση - αντίθετα βέβαια με τους Αμερικανούς που σκορπούν λεφτά σε επιχειρήσεις χωρίς να ενδιαφέρονται για τον ίδιο τον λαό που υποτίθεται πως έσωσαν από το καταπιεστικό καθεστώς των Ταλιμπάν.
Πέρα από τη συγκινητική συνάντηση του Καντίρ με τους δικούς του, εκείνα που, ταυτόχρονα, συγκλονίζουν τον θεατή είναι οι καταστάσεις και ο τρόπος ζωής που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι αυτοί. Απλοί άνθρωποι που επιστρέφουν στα κατεστραμμένα χωριά τους, αναγκασμένοι να ζουν σε πρωτόγονες συνθήκες, σε σπηλιές, στο κρύο ή στη ζέστη, χειμώνα-καλοκαίρι. Ανθρωποι όμως που δεν έχουν χάσει την ανθρωπιά τους. Υπάρχουν στην ταινία κάποιες αδυναμίες -η συχνά κάπως αφελής αφήγηση κι ένα χαλαρό μοντάζ-, το θέμα όμως και οι καταστάσεις, μαζί με τη μορφή του ταλαιπωρημένου, αλλά πάντα αισιόδοξου Καντίρ, καταφέρνουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή.
** ½
«Καντίρ - ένας Αφγανός Οδυσσέας», της Αννέτας Παπαθανασίου
Την ιστορία του Καντίρ, ενός νεαρού Αφγανού πρόσφυγα, που, για να γλιτώσει από τους Ταλιμπάν, ταξίδεψε από τη χώρα του ώς την Ελλάδα με τα πόδια, και ο οποίος, μετά από εννιά χρόνια στη χώρα μας, αποφασίζει να επιστρέψει στο Αφγανιστάν για να βρει τους δικούς του, αφηγείται στο πολύ ενδιαφέρον αυτό ντοκιμαντέρ, γυρισμένο σε συμπαραγωγή με την ΕΡΤ, η Αννέτα Παπαθανασίου.
Η κάμερα του Δημήτρη Κορδελά ακολουθεί τον Καντίρ στο οδοιπορικό της επιστροφής, ενώ αναζητά τους δικούς του σε διάφορα μέρη μιας χώρας όπου το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού εξακολουθεί να ζει στη φτώχεια και στη στέρηση - αντίθετα βέβαια με τους Αμερικανούς που σκορπούν λεφτά σε επιχειρήσεις χωρίς να ενδιαφέρονται για τον ίδιο τον λαό που υποτίθεται πως έσωσαν από το καταπιεστικό καθεστώς των Ταλιμπάν.
Πέρα από τη συγκινητική συνάντηση του Καντίρ με τους δικούς του, εκείνα που, ταυτόχρονα, συγκλονίζουν τον θεατή είναι οι καταστάσεις και ο τρόπος ζωής που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι αυτοί. Απλοί άνθρωποι που επιστρέφουν στα κατεστραμμένα χωριά τους, αναγκασμένοι να ζουν σε πρωτόγονες συνθήκες, σε σπηλιές, στο κρύο ή στη ζέστη, χειμώνα-καλοκαίρι. Ανθρωποι όμως που δεν έχουν χάσει την ανθρωπιά τους. Υπάρχουν στην ταινία κάποιες αδυναμίες -η συχνά κάπως αφελής αφήγηση κι ένα χαλαρό μοντάζ-, το θέμα όμως και οι καταστάσεις, μαζί με τη μορφή του ταλαιπωρημένου, αλλά πάντα αισιόδοξου Καντίρ, καταφέρνουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή.
Flash of Genius
ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Μαρκ Αμπρααμ. Σενάριο: Φίλιπ Ρέιλσμπακ. Ηθοποιοί: Γκρεγκ Κίνιαρ, Λόρεν Γκράαμ, Ντέρμοτ Μαλρόνι, Αλαν Αλντα. 120'
* ½
Ο μοναχικός, πολύχρονος αγώνας ενός εφευρέτη ενάντια στη γιγαντιαία επιχείρηση της Φορντ, με τον Γκρεγκ Κινίαρ εξαιρετικό στον ρόλο του πεισματικού εφευρέτη.
Με μια αληθινή ιστορία, την εκμετάλλευση και κατοχύρωση από την εταιρεία Φορντ μας εφεύρεσης (του υαλοκαθαριστήρα αυτοκινήτων διακοπτόμενης λειτουργίας) του καθηγητή πανεπιστημίου Ρόμπερτ Κερνς, καταπιάνεται η ταινία του Μαρκ Αμπρααμ. Παρά τις δυσκολίες, αλλά και τις απειλές κατά της ζωής του, ο Κερνς (ένας πολύ καλός Γκρεγκ Κινίαρ, απομονωμένος και αρνούμενος να συμβιβαστεί) άρχισε ένα μακρόχρονο δικαστικό αγώνα (στην πορεία τον εγκατέλειψε ο δικηγόρος του και αναγκάστηκε ο ίδιος να μελετήσει την υπόθεσή του και να εκπροσωπήσει τον εαυτό του στη δίκη) για να δικαιωθεί και να ξεσκεπάσει την απληστία τεράστιων επιχειρήσεων, όπως η Φορντ και η Κράισλερ. Επιχειρήσεις που όπως ξέρουμε υποστηρίζονται από ανθρώπους όπως ο Μπους και γενικά το κατεστημένο, έτσι ώστε κάθε αγώνας εναντίον τους να είναι σχεδόν αδύνατος.
Στο σκηνοθετικό του αυτό ντεμπούτο, ο γνωστός παραγωγός Μαρκ Αμπρααμ («Τα παιδιά των ανθρώπων», «Η αυγή των νεκρών») αφηγείται με αρκετή πιστότητα, θα έλεγα αφοσίωση, την ιστορία του Κερνς, το πείσμα και τις συγκρούσεις του με το συνεταίρο, αλλά και τον δικηγόρο του, τη διάσταση με τη γυναίκα του, καλύπτοντας περίπου 30 χρόνια από τη ζωή του. Δυστυχώς, ο ρυθμός του είναι αργός, ενώ κάποιες ενδιάμεσες σκηνές δεν προσθέτουν τίποτα στην ιστορία ή στους χαρακτήρες -αντίθετα, η παρουσία της γυναίκας (Λόρεν Γκράαμ) του Κερνς είναι περιστασιακή και δεν μας μαθαίνει σχεδόν τίποτα γι' αυτήν.
* ½
Ο μοναχικός, πολύχρονος αγώνας ενός εφευρέτη ενάντια στη γιγαντιαία επιχείρηση της Φορντ, με τον Γκρεγκ Κινίαρ εξαιρετικό στον ρόλο του πεισματικού εφευρέτη.
Με μια αληθινή ιστορία, την εκμετάλλευση και κατοχύρωση από την εταιρεία Φορντ μας εφεύρεσης (του υαλοκαθαριστήρα αυτοκινήτων διακοπτόμενης λειτουργίας) του καθηγητή πανεπιστημίου Ρόμπερτ Κερνς, καταπιάνεται η ταινία του Μαρκ Αμπρααμ. Παρά τις δυσκολίες, αλλά και τις απειλές κατά της ζωής του, ο Κερνς (ένας πολύ καλός Γκρεγκ Κινίαρ, απομονωμένος και αρνούμενος να συμβιβαστεί) άρχισε ένα μακρόχρονο δικαστικό αγώνα (στην πορεία τον εγκατέλειψε ο δικηγόρος του και αναγκάστηκε ο ίδιος να μελετήσει την υπόθεσή του και να εκπροσωπήσει τον εαυτό του στη δίκη) για να δικαιωθεί και να ξεσκεπάσει την απληστία τεράστιων επιχειρήσεων, όπως η Φορντ και η Κράισλερ. Επιχειρήσεις που όπως ξέρουμε υποστηρίζονται από ανθρώπους όπως ο Μπους και γενικά το κατεστημένο, έτσι ώστε κάθε αγώνας εναντίον τους να είναι σχεδόν αδύνατος.
Στο σκηνοθετικό του αυτό ντεμπούτο, ο γνωστός παραγωγός Μαρκ Αμπρααμ («Τα παιδιά των ανθρώπων», «Η αυγή των νεκρών») αφηγείται με αρκετή πιστότητα, θα έλεγα αφοσίωση, την ιστορία του Κερνς, το πείσμα και τις συγκρούσεις του με το συνεταίρο, αλλά και τον δικηγόρο του, τη διάσταση με τη γυναίκα του, καλύπτοντας περίπου 30 χρόνια από τη ζωή του. Δυστυχώς, ο ρυθμός του είναι αργός, ενώ κάποιες ενδιάμεσες σκηνές δεν προσθέτουν τίποτα στην ιστορία ή στους χαρακτήρες -αντίθετα, η παρουσία της γυναίκας (Λόρεν Γκράαμ) του Κερνς είναι περιστασιακή και δεν μας μαθαίνει σχεδόν τίποτα γι' αυτήν.
Παρίσι 36
Paris 36/Faubourg 26. Γαλλία, 2008. Σκηνοθεσία: Κριστόφ Μπαρατιέ. Σενάριο: Μπαρατιέ, Πιέρ Φιλίπ. Ηθοποιοί: Ζεράρ Ζινιό, Κλορίς Κορνιγιάκ, Νόρα Αμεζεντέρ, Πιέρ Ρισάρ. 120'
*
Στο Παρίσι του Λαϊκού Μετώπου μια ομάδα καλλιτεχνών αναβιώνει ένα χρεοκοπημένο θέατρο σε μια ταινία με απλοϊκές ιστορίες, αλλά εντυπωσιακά μουσικοχορευτικά.
Στο Παρίσι του 1936, την περίοδο της νίκης του Λαϊκού Μετώπου, οι άνεργοι υπάλληλοι και καλλιτέχνες ενός μιούζικ-χολ που έχει χρεοκοπήσει αναλαμβάνουν να το επαναλειτουργήσουν. Μετά «Τα παιδιά της χορωδίας», ο Κριστόφ Μπαρατιέ επιστρέφει με μια νοσταλγική ταινία που θυμίζει τον παλιό, γαλλικό, δυστυχώς επιδερμικό, κινηματογράφο, μ' ένα σενάριο που, αντί να στρέψει το ενδιαφέρον του στη σύγκρουση κομμουνισμού-φασισμού, στρέφεται στις διάφορες προσωπικές, άνευρες ιστορίες των ηρώων, χωρίς εξάρσεις ή εκπλήξεις. Το μόνο θετικό σημείο της ταινίας είναι η ωραία ανάπλαση εποχής και το εντυπωσιακό θέαμα, με τα τραγούδια και τα χορευτικά α λα Μπάσμπι Μπέρκλεϊ, στις σκηνές στο μιούζικ-χολ. *
*
Στο Παρίσι του Λαϊκού Μετώπου μια ομάδα καλλιτεχνών αναβιώνει ένα χρεοκοπημένο θέατρο σε μια ταινία με απλοϊκές ιστορίες, αλλά εντυπωσιακά μουσικοχορευτικά.
Στο Παρίσι του 1936, την περίοδο της νίκης του Λαϊκού Μετώπου, οι άνεργοι υπάλληλοι και καλλιτέχνες ενός μιούζικ-χολ που έχει χρεοκοπήσει αναλαμβάνουν να το επαναλειτουργήσουν. Μετά «Τα παιδιά της χορωδίας», ο Κριστόφ Μπαρατιέ επιστρέφει με μια νοσταλγική ταινία που θυμίζει τον παλιό, γαλλικό, δυστυχώς επιδερμικό, κινηματογράφο, μ' ένα σενάριο που, αντί να στρέψει το ενδιαφέρον του στη σύγκρουση κομμουνισμού-φασισμού, στρέφεται στις διάφορες προσωπικές, άνευρες ιστορίες των ηρώων, χωρίς εξάρσεις ή εκπλήξεις. Το μόνο θετικό σημείο της ταινίας είναι η ωραία ανάπλαση εποχής και το εντυπωσιακό θέαμα, με τα τραγούδια και τα χορευτικά α λα Μπάσμπι Μπέρκλεϊ, στις σκηνές στο μιούζικ-χολ. *
No comments:
Post a Comment