Ενας υπερήρωας και ένα ρομπότ μονομαχούν

Κινηματογραφική εβδομάδα για όλα τα γούστα. Από κινούμενα σχέδια μέχρι πόλεμο και «Δίκη της Νυρεμβέργης»

Δύο blockbusters του αμερικανικού καλοκαιριού κυριαρχούν την εβδομάδα αυτήν. O «Wall- e» και ο «Hancock». Το περίεργο είναι όχι μόνο ότι βγαίνουν την ίδια εβδομάδα και υπάρχει έτσι κίνδυνος να μοιραστούν το κοινό. Το περίεργο είναι πως βγαίνουν αμφότερα από την ίδια εταιρία. Στην επόμενη σειρά συναντάμε το γαλλικό φιλμ «Ο εχθρός μέσα μου» και την «Παγίδα» με την Κιμ Μπάσινγκερ. Επονται τα τακτικά «επίσης προβάλλονται», ενώ η επανάληψη της εβδομάδας ευτυχώς δεν είναι πάλι Γούντι Αλεν, οι δόσεις του οποίου ήταν υπερβολικές, αλλά μια ταινία που έχει να παιχθεί στο φυσικό της χώρο πολλά χρόνια : «Η δίκη της Νυρεμβέργης» του Στάνλεϊ Κρέιμερ, παραγωγής 1961, τρίωρο μαυρόασπρο, για τους λάτρεις των δικαστικών ιστοριών, με λαμπρό επιτελείο ηθοποιών σε ωραίους ρόλους και ερμηνείες. Από το επιτελείο εκείνος που ξεχώρισε και το ξόφλησε με Οσκαρ είναι ο Μαξιμίλιαν Σελ, που παίζει και τον πιο αντιπαθή ρόλο στο σενάριο, του συνηγόρου των κατηγορουμένων για εγκλήματα πολέμου. Ας σημειωθεί πάντως ότι το περιεχόμενο επικράτησε του τίτλου διότι στην Ελλάδα είχε κυκλοφορήσει ως «Τα απόρρητα της Νυρεμβέργης». Στην επανέκδοση κυκλοφορεί με βάση το περιεχόμενο κι όχι τον τίτλο.

«Γουόλ - Υ»

ΓΟΥΟΛ-Υ (Wall-e ). ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Αντριου Στάντον. Είδος: Κινούμενο σχέδιο. Καταντά κοινοτοπία να το επαναλαμβάνουμε σχεδόν κάθε χρόνο, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Πως η μόνη κινηματογραφική τέχνη που κάνει ετησίως προόδους είναι του κινουμένου σχεδίου. Ειδικά στο Χόλιγουντ. Κι όταν λέμε κινούμενο σχέδιο, εννοούμε πρώτη από όλους την «Pixar», που αφήνει πίσω την αξιόλογη, στον τομέα αυτό, και κύρια αντίπαλο, την «Dreamworks». Οι επιτελείς της εταιρίας έφεραν φέτος την καινοτομία με ήρωα ένα ρομποτάκι, που έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας όλα όσα του ανέθεσαν οι άνθρωποι για τους λόγους που το κατασκεύασαν. Αυτό ανταποκρίνεται επί χρόνια, κυρίως στο να συσκευάζει και να τακτοποιεί τα σκουπίδια που έχουν κατακλύσει τον πλανήτη. Ομως, η γνωριμία με την Εύα, μια «ρομποτούλα» από άλλο πλανήτη, θα γίνει καθοριστική για εκείνον αλλά και για την κινηματογραφική εμπειρία των θεατών.

Δεν θαύμασα μόνο την τεχνολογία, τη φαντασία, τα χρώματα, τα ξέφρενα σε σύλληψη ντεκόρ του δεύτερου μέρους με την ανθρώπινη αποικία. Μα είδα και κάτι που δεν το συναντάμε συχνά στη σεναριογραφία. Να είναι ένα τόσο πλήρες σενάριο εικόνας που να μπορεί στη συνέχεια να αφαιρεί το λόγο. Είναι το μεγάλο φαβορί για το Οσκαρ κινουμένου σχεδίου του 2009.

«Η παγίδα»

Η ΠΑΓΙΔΑ (While she was out). ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Σούζαν Μόντφορντ. Παίζουν: Κιμ Μπάσινγκερ, Λούκας Χάας. Θρίλερ με καλλιτεχνικές φιλοδοξίες, που χάνει το παιχνίδι στα μισά της διαδρομής. Στα υπέρ του το ότι επιχειρεί να δημιουργήσει κατάσταση και κλίμα αγωνίας σε ένα περιορισμένο, εξωτερικό περιβάλλον, ένα μεγάλο ξέφωτο. Επίσης, δεύτερο υπέρ του είναι πως μέσα από το θρίλερ επιχειρεί να ολοκληρώσει έναν άνθρωπο, τον κεντρικό γυναικείο χαρακτήρα, να κάνει ένα έργο, μέσα από το είδος που λέγεται θρίλερ, για τη μέση καταπιεσμένη γυναίκα.

Στα αρνητικά του καταγράφονται, πρώτον, ως προς το καθαρά κινηματογραφικό μέρος, πως η σεναριακή δομή κι ο αμετάβλητος χώρος το κάνουν στιγμές να φαίνεται κουραστικό και, δεύτερον, πως η λύση που δίνει στο φινάλε θα προκαλέσει αφενός τη θυμηδία στους κανιβαλιστές οπαδούς των θρίλερ κι αφετέρου θα διαγραφεί με μονοκοντυλιά από το αστικών καταβολών ή διαθέσεων κοινό. Η Κιμ Μπάσινγκερ το πίστεψε πολύ, το είδε και ως καλή ευκαιρία ρόλου, και για να το παίξει το χρηματοδότησε κιόλας με την αρωγή του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, που μπήκε επίσης συνεταίρος στη χρηματοδότηση. Η Μπάσινγκερ είναι η καλύτερη πάντως για τα έργα νουάρ στο σημερινό Χόλιγουντ. Κι είναι κουταμάρα των διαφόρων executives των στούντιο να έχουν μια γυναίκα σαν την Μπάσινγκερ για το είδος και να μη χρηματοδοτούν σενάρια αυτού του είδους, που είναι άλλωστε και έξτρα παραδοσιακό στην αμερικάνικη κινηματογραφία.

«Η δίκη της Νυρεμβέργης»

«Η δίκη της Νυρεμβέργης», μια δικαστική ιστορία με λαμπρό επιτελείο ηθοποιών σε ωραίους ρόλους και ερμηνείες. Mια ταινία που έχει να παιχθεί στο φυσικό της χώρο πολλά χρόνια : «Η δίκη της Νυρεμβέργης» του Στάνλεϊ Κρέιμερ, παραγωγής 1961, τρίωρο μαυρόασπρο, για τους λάτρεις των δικαστικών ιστοριών, με λαμπρό επιτελείο ηθοποιών σε ωραίους ρόλους και ερμηνείες.

ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Mέλος της EFA (Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κιν/γράφου), Ελεύθερος Τύπος, Πέμπτη, 18.09.08