Tης Γιωτας Μυρτσιωτη, Η Καθημερινή, Σάββατο, 20 Σεπτεμβρίου 2008
Αν η Θεσσαλονίκη είναι ταυτισμένη με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, η Δράμα είναι συνώνυμη του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους. Στην καρδιά κάθε Σεπτέμβρη, μικρομηκάδες από κάθε γωνιά της γης ανηφορίζουν στις παρυφές του Φαλακρού Ορους για να διεκδικήσουν διακρίσεις σ’ έναν από τους σημαντικότερους ελληνικούς κινηματογραφικούς θεσμούς.
Τούτες τις μέρες στη μικρή μακεδονική πόλη «τρέχει» το 31ο Ελληνικό και το 14ο Διεθνές Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους. Είναι ο θεσμός που γεννήθηκε τη δεκαετία του ’80 από την τοπική κινηματογραφική λέσχη, με στόχο την πολιτιστική αποκέντρωση και αγκαλιάστηκε θερμά εξαρχής από την άνυδρη πολιτιστικά κοινωνία.
Ταινίες ποιότητας άρχισαν να προσηλυτίζουν, σταδιακά, στον ποιοτικό κινηματογράφο ένα κοινό που μέχρι τότε είχε να επιλέξει ανάμεσα σε καράτε και πορνό. Η διοργάνωση ρίζωσε, πέρασε από διακυμάνσεις, ζυμώθηκε με τα χρόνια και σήμερα, ώριμη(!) τριαντάρα, βάζει τον πήχυ πιο ψηλά στην τοπική κοινωνία και τη διοίκησή της.
Πολλοί παραπονιούνται ότι το Φεστιβάλ βρίσκεται σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Εμεινε καθηλωμένο κι από συνήθεια συνεχίζει μια μονότονη ρότα. Η παλιά καπναποθήκη της οδού Περδίκκα που αγόρασε πρόσφατα ο Δήμος για να στεγάσει την έδρα του το Φεστιβάλ και να μετατρέψει το παραδοσιακό κτίριο σ’ έναν πολυχώρο τέχνης καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου -μια ιδέα δεκαετίας- δεν φαίνεται να προχωράει με ταχύτατους ρυθμούς. Το ετήσιο ραντεβού πλέον ορίζεται σε μια αίθουσα («Ολύμπια») αντί τριών, αφού οι άλλες δύο που φιλοξενούσαν το θεσμό έκλεισαν.
Η φλόγα ωστόσο παραμένει και, για την τοπική κοινωνία, το Φεστιβάλ είναι μια γιορτή που μόνο οφέλη αποφέρει. Σε μια πόλη μάλιστα της ανεργίας, που αν και έπαψε να είναι ακριτική διεκδικώντας μερίδιο ρόλου στην οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική πραγματικότητα της ευρύτερης περιοχής, ο θεσμός είναι μια πνοή.
Η Δράμα για μια εβδομάδα μεταμορφώνεται. Επισκέπτες και κινηματογραφιστές την κατακλύζουν. Οι παράλληλες εκδηλώσεις και οι προβολές ανατρέπουν τους χαλαρούς ρυθμούς της. Η κεντρική πλατεία, το σύγχρονο αστικό πάρκο της Αγίας Βαρβάρας -ένας φυσικός υγροβιότοπος, διαχρονικός χώρος αναψυχής και διασκέδασης των Δραμινών- με τα μπαρ και τα ελκυστικά φαγάδικα συγκεντρώνουν όλη την ενέργεια και τη ζωντάνια, τις ατέλειωτες συζητήσεις για τις ταινίες και τα προβλήματα της ελληνικής κινηματογραφίας. Στο ερώτημα πώς βιώνουν οι Δραμινοί τον θεσμό και τι απήχηση έχει το φεστιβάλ στην πόλη, οι αντιπαρατιθέμενοι δίνουν το δικό τους στίγμα, λίγο πριν σβήσουν τα φώτα της κινηματογραφικής γιορτής και επανέλθουν στους γνώριμους ρυθμούς της ράθυμης καθημερινότητας.
No comments:
Post a Comment