Πέρυσι ήταν οι «Σύγχρονοι Πόλεμοι». Φέτος ο θεματικός άξονας του «Focus», της πιο νεανικής ενότητας του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (14-23 Νοεμβρίου) λέγεται «Κοινόβιο 2008». Δηλαδή αν πέρυσι εστίαζε σ' αυτά που μας χωρίζουν, φέτος φιλοδοξεί να ρίξει φως σε αυτά που μας ενώνουν. Εστω εφήμερα και ουτοπικά. Πάντα μέσα από πρόσφατες ταινίες νέων δημιουργών από ολόκληρο τον κόσμο.
 Στο «Tout est parfait» του Καναδού Ιβ-Κριστιάν Φουρνιέ ο θάνατος γίνεται δεσμός αίματος μιας ομάδας εφήβων |
Αλλωστε, η νέα γενιά είναι συνήθως εκείνη που ανακαλύπτει και δημιουργεί μικρούς ή μεγαλύτερους κοινωνικούς πυρήνες στην περιφέρεια ή το περιθώριο του κατεστημένου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα εναλλακτικά κοινωνικά υποσύνολα είναι ενδεικτικά μόνο των καιρών μας. Γι' αυτό και το Focus, που επιμελείται ο Κωνσταντίνος Κοντοβράκης, θα επιχειρήσει να ερευνήσει όχι μόνο τις σύγχρονες συνισταμένες του θέματος, αλλά και τη διαλεκτική του με ιστορικά-κοινωνικά προηγούμενα, όπως είναι ο χιπισμός ή τα ευρωπαϊκά κινήματα του '68.
* Τη δική τους ουτοπία αναζητούν οι πρωταγωνιστές του «Delta» του Ούγγρου Kornel Mundruczo. Δύο ετεροθαλή αδέλφια που ζουν απομονωμένα στις όχθες ενός ποταμού, σε απόλυτη αρμονία με τη φύση, προκαλούν το μένος του γειτονικού χωριού με τα «ανάρμοστα» ερωτικά συναισθήματα που αναπτύσσονται ανάμεσά τους. Το «Delta» συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ Κανών.
* Μια διαφορετική μάχη καλείται να δώσει ο έφηβος Τζος στο καναδικό «Tout est parfait». Οταν ανακαλύπτει πως οι τέσσερις κολλητοί του διέπραξαν ομαδική αυτοκτονία, αφήνοντάς τον απέξω, πρέπει εκτός από την απώλεια να διαχειριστεί και το γεγονός πως είναι ο μοναδικός επιζών. Το «Tout est parfait» του Ιβ-Κριστιάν Φουρνιέ δεν πραγματεύεται μόνο το θέμα της φιλίας αλλά και το πώς ο θάνατος μπορεί να γίνει δεσμός «αίματος» μιας ολόκληρης ομάδας.
* Μια ευκαιρία να συμφιλιωθεί με τον χαμένο χρόνο, αποκαθιστώντας τη σχέση της με τον εξάχρονο γιο της, αναζητά η νεαρή Αλμπα από την Αργεντινή. Καταφεύγει στο κοινόβιο του El Bolson, μιας απομονωμένης κοιλάδας στην Παταγονία, που υπήρξε Μέκκα των χίπις το '70 και εξακολουθεί να αποτελεί καταφύγιο για «φυγάδες της ζωής». Το «Salamandra» του Αργεντινού σκηνοθέτη Pablo Aguero -φετινό Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών των Κανών- είναι μια κριτική ματιά πάνω στην ουτοπία της χίπικης ιδεολογίας του κοινοβίου, σε αντιπαραβολή με τον κοινωνικό ιστό της οικογένειας.
* Εξίσου καυστική είναι η κριτική που ασκεί στον Μάη του '68 το -βραβευμένο με το φετινό βραβείο Jean Vigo- μικρού μήκους «Les paradis perdus» του Ελιέ Σιστερν. Νεαρή έφηβη στο Παρίσι εκείνης της περιόδου, παθιασμένη με τα όσα συμβαίνουν στους δρόμους, υποχρεώνεται από τους μεγαλοαστούς γονείς της να φύγει στην εξοχή. Θα προσπαθήσει να γυρίσει πίσω κρυφά. Το ταξίδι της επιστροφής θα αποδειχτεί εξαιρετικά διαφωτιστικό, μαθαίνοντάς της πως οι προσωπικές, αφανείς «επαναστάσεις» έχουν το ίδιο μεγάλη σημασία και, κάποιες φορές, μεγαλύτερο ρίσκο από τις συλλογικές.
* Αναλόγως διαφωτιστικό είναι και το ταξίδι της μεσήλικος Τάεκο σε μικρό νησί του ιαπωνικού Νότου. Μέσα από τη συναναστροφή της με τους ενοίκους ενός παραθαλάσσιου πανδοχείου, θα συνειδητοποιήσει πως η μεγαλύτερη ευτυχία είναι η αποδέσμευση από τις περιττές αποσκευές των συμβάσεων της σύγχρονης ζωής. Ενα κινηματογραφικό μάθημα ζεν με τίτλο «Megane» από τη Γιαπωνέζα Naoko Ogigami.
* Στο «The way Ι see things» του Αμερικανού Brian Pera ο κεντρικός ήρωας, στην προσπάθειά του να ξεπεράσει τον αιφνίδιο θάνατο του επί δεκαετία συντρόφου του, αποσύρεται σε ένα new age κοινόβιο. Θα καταλάβει πως ο μόνος τρόπος να προχωρήσεις μπροστά, είναι να στραφείς βαθιά μέσα σου.
* Εντελώς διαφορετικό είναι το σκηνικό του γαλλικού «Adhen». Αραβες και Αφρικανοί μετανάστες σε προάστιο του Παρισιού διχάζονται όταν ο εργοδότης τους αποφασίζει να τους χτίσει ένα τζαμί, ορίζοντας όμως ο ίδιος τον ιμάμη τους. Οι ήρωες της ταινίας του Rabah Ameur-Zaimeche αναζητούν τον συνεκτικό τους ιστό, πέρα από την κοινή τους θρησκεία και τη διαφορετική τους εθνικότητα. Δηλαδή την ταξική τους συνείδηση.
* Τη δική τους ουτοπία αναζητούν οι πρωταγωνιστές του «Delta» του Ούγγρου Kornel Mundruczo. Δύο ετεροθαλή αδέλφια που ζουν απομονωμένα στις όχθες ενός ποταμού, σε απόλυτη αρμονία με τη φύση, προκαλούν το μένος του γειτονικού χωριού με τα «ανάρμοστα» ερωτικά συναισθήματα που αναπτύσσονται ανάμεσά τους. Το «Delta» συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ Κανών.
* Μια διαφορετική μάχη καλείται να δώσει ο έφηβος Τζος στο καναδικό «Tout est parfait». Οταν ανακαλύπτει πως οι τέσσερις κολλητοί του διέπραξαν ομαδική αυτοκτονία, αφήνοντάς τον απέξω, πρέπει εκτός από την απώλεια να διαχειριστεί και το γεγονός πως είναι ο μοναδικός επιζών. Το «Tout est parfait» του Ιβ-Κριστιάν Φουρνιέ δεν πραγματεύεται μόνο το θέμα της φιλίας αλλά και το πώς ο θάνατος μπορεί να γίνει δεσμός «αίματος» μιας ολόκληρης ομάδας.
* Μια ευκαιρία να συμφιλιωθεί με τον χαμένο χρόνο, αποκαθιστώντας τη σχέση της με τον εξάχρονο γιο της, αναζητά η νεαρή Αλμπα από την Αργεντινή. Καταφεύγει στο κοινόβιο του El Bolson, μιας απομονωμένης κοιλάδας στην Παταγονία, που υπήρξε Μέκκα των χίπις το '70 και εξακολουθεί να αποτελεί καταφύγιο για «φυγάδες της ζωής». Το «Salamandra» του Αργεντινού σκηνοθέτη Pablo Aguero -φετινό Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών των Κανών- είναι μια κριτική ματιά πάνω στην ουτοπία της χίπικης ιδεολογίας του κοινοβίου, σε αντιπαραβολή με τον κοινωνικό ιστό της οικογένειας.
* Εξίσου καυστική είναι η κριτική που ασκεί στον Μάη του '68 το -βραβευμένο με το φετινό βραβείο Jean Vigo- μικρού μήκους «Les paradis perdus» του Ελιέ Σιστερν. Νεαρή έφηβη στο Παρίσι εκείνης της περιόδου, παθιασμένη με τα όσα συμβαίνουν στους δρόμους, υποχρεώνεται από τους μεγαλοαστούς γονείς της να φύγει στην εξοχή. Θα προσπαθήσει να γυρίσει πίσω κρυφά. Το ταξίδι της επιστροφής θα αποδειχτεί εξαιρετικά διαφωτιστικό, μαθαίνοντάς της πως οι προσωπικές, αφανείς «επαναστάσεις» έχουν το ίδιο μεγάλη σημασία και, κάποιες φορές, μεγαλύτερο ρίσκο από τις συλλογικές.
* Αναλόγως διαφωτιστικό είναι και το ταξίδι της μεσήλικος Τάεκο σε μικρό νησί του ιαπωνικού Νότου. Μέσα από τη συναναστροφή της με τους ενοίκους ενός παραθαλάσσιου πανδοχείου, θα συνειδητοποιήσει πως η μεγαλύτερη ευτυχία είναι η αποδέσμευση από τις περιττές αποσκευές των συμβάσεων της σύγχρονης ζωής. Ενα κινηματογραφικό μάθημα ζεν με τίτλο «Megane» από τη Γιαπωνέζα Naoko Ogigami.
* Στο «The way Ι see things» του Αμερικανού Brian Pera ο κεντρικός ήρωας, στην προσπάθειά του να ξεπεράσει τον αιφνίδιο θάνατο του επί δεκαετία συντρόφου του, αποσύρεται σε ένα new age κοινόβιο. Θα καταλάβει πως ο μόνος τρόπος να προχωρήσεις μπροστά, είναι να στραφείς βαθιά μέσα σου.
* Εντελώς διαφορετικό είναι το σκηνικό του γαλλικού «Adhen». Αραβες και Αφρικανοί μετανάστες σε προάστιο του Παρισιού διχάζονται όταν ο εργοδότης τους αποφασίζει να τους χτίσει ένα τζαμί, ορίζοντας όμως ο ίδιος τον ιμάμη τους. Οι ήρωες της ταινίας του Rabah Ameur-Zaimeche αναζητούν τον συνεκτικό τους ιστό, πέρα από την κοινή τους θρησκεία και τη διαφορετική τους εθνικότητα. Δηλαδή την ταξική τους συνείδηση.
Β.ΓΕΩΡΓ., ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/09/2008
No comments:
Post a Comment