Δύο ντοκιμαντέρ στις «Νύχτες πρεμιέρας» αγγίζουν την παραμόρφωση του σώματος από αναβολικά και θρησκευτικές επιταγές
Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/09/2008
Ο αθλητισμός που υπακούει στο ντόπινγκ και ο αθλητισμός που υπηρετεί το ερασιτεχνικό πνεύμα. Τα παραμορφωμένα κορμιά των Αμερικανών αθλητών, όπως τα παρουσιάζει στο ντοκιμαντέρ «Bigger Stronger Faster» («Πιο πολύ, πιο δυνατά, πιο μακριά»), ο Αμερικανός Κρις Μπελ. Τα καλυμμένα με μπούργκα σώματα μιας γυναικείας ομάδας ποδοσφαίρου της Τεχεράνης, που αντιμετωπίζει μια ομόφυλη βερολινέζικη ομάδα, όπως τα αποκαλύπτουν ο Γερμανός Ντέιβιντ Ασμαν και ο Ιρανός Αγιάτ Νατζαφί στο ντοκιμαντέρ «Football under cover» («Ποδόσφαιρο με τσαντόρ»).
 Ο Φίλιππος Συρίγος εν μέσω δύο «εχθρών»: του Αμερικανού Κρις Μπελ και του Ιρανού Αγιάτ Νατζαφί |
Η προβολή τους έγινε χθες το πρωί, στον κινηματογράφο «Απόλλων», στο πλαίσιο του 14ου Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας CONN-X». Ακριβώς απέναντι, στο καφέ του βιβλιοπωλείου «Ιανός» ακολούθησε συζήτηση για να απαντηθεί το θέμα-ερώτημα «Καθαροί αγώνες;». Συμμετείχαν οι σκηνοθέτες Κρις Μπελ και Αγιάτ Νατζαφί κι ένας άνθρωπος της «Ε». Ο Φίλιππος Συρίγος, γνώστης της μάστιγας του σύγχρονου αθλητισμού, δηλαδή του ντόπινγκ.
Στο σπίτι του
Ο Αμερικανός Κρις Μπελ έχει το ντόπινγκ μέσα στο σπίτι του: τα δύο αδέλφια του έχουν υπάρξει παλαιστές. «Το πρόβλημα δεν είναι θέμα ηθικής, όπως το θέτουν τα μέσα ενημέρωσης, που είναι η κυρίαρχη γνώμη του κόσμου. Ο αδελφός μου, που παίρνει στεροειδή, είναι ένας έντιμος οικογενειάρχης, γι' αυτό είναι ηθικός. Ενας άλλος, ο οποίος χτυπάει τη γυναίκα του και της μαυρίζει το μάτι και δεν κάνει χρήση αναβολικών, είναι ανήθικος», επισήμανε. Και συμπλήρωσε ότι η ταινία του είχε στόχο να δείξει ότι «δεν έχει γίνει ακόμη επιστημονική διερεύνηση για τις παρενέργειες των αναβολικών όταν η δοσολογία είναι ασφαλής». Ηθελε, προφανώς, να μη μιλήσει έξω από τα δόντια και να δικαιολογήσει το πρόβλημα, που γνωρίζει εκ των έσω.Ωστόσο, ως καλός επαγγελματίας κινηματογραφιστής, που σέβεται τον εαυτό του, δεν έκρυψε ότι συνάντησε προβλήματα από τις αμερικανές ομοσπονδίες του μπέιζμπολ και του μπάσκετ. Δεν του παραχώρησαν αποσπάσματα από τους αγώνες και του ξεκαθάρισαν, με επίσημες δηλώσεις, ότι «δεν έχουμε πρόβλημα στεροειδών». «Προσπάθησαν να θάψουν την ταινία, γιατί σπάει την ομερτά», ήταν η κατάληξή του. Το ντοκιμαντέρ θα κυκλοφορήσει σε dvd στην Αμερική, στις 30 Σεπτεμβρίου.Με το παράδειγμα των Καναδού και Αμερικανών δρομέων Μπεν Τζόνσον και Καρλ Λιούις στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ του 1988, ξεκίνησε την αναφορά του στο ντόπινγκ ο Φίλιππος Συρίγος. Η αποκάλυψη ότι ο πρώτος βρέθηκε ντοπέ οφειλόταν στην κατασκοπία της εταιρείας «Robbe di Kappa» του Λιούις εναντίον της «Diadora» του Τζόνσον. «Εμεινα σιωπηλός για μερικά λεπτά. Σκεπτόμουν... Μα, τελικά, τι γίνεται: έχουμε μάχη εταιρειών ακόμη και μέσα στα εργαστήρια του ντόπινγκ κοντρόλ;», μετέφερε την αντίδρασή του, όταν έμαθε ως απεσταλμένος στη Σεούλ τα τεκταινόμενα.Από το σοκ αυτό συνειδητοποίησε «ότι το ντόπινγκ επί της ουσίας έχει επιβληθεί στον παγκόσμιο πρωταθλητισμό ως αποτέλεσμα μιας άνευ όρων εμπορευματοποίησης». Και αναρωτήθηκε: «Σκεφτήκατε ποτέ ποια είναι τα ζητούμενα από τα τηλεοπτικά δίκτυα, τις πάσης φύσεως εταιρείες, αλλά και τις κυβερνήσεις που επενδύουν πάνω στους πρωταθλητές; Υψηλός ανταγωνισμός, θέαμα, ρεκόρ, μετάλλια και νίκες».
 Στο ντοκιμαντέρ «Ποδόσφαιρο με τσαντόρ» οι Ντέιβιντ Ασμαν και Αγιάτ Νατζαφί καταγράφουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα σε δύο γυναικείες ομάδες: μιας της Τεχεράνης και μιας του Βερολίνου |
Με τη σειρά του, ο Ιρανός Αγιάτ Νατζαφί διαβεβαίωσε ότι δεν έχει ιδέα για το ντόπινγκ, αλλά θα ήταν ευχής έργον, όπως προκλητικά είπε, «να υπήρχε ντοπάρισμα για τους καλλιτέχνες». Οταν «σοβαρεύτηκε» περιέγραψε το εγχείρημά του.
«Η δική μου ταινία ρίχνει τη γέφυρα ανάμεσα σε δύο πολιτισμούς. Το πρόβλημα το είχε η ομάδα της Τεχεράνης, που την αγνοεί το σύστημα και της στερεί τις ελευθερίες. Αυτό, το οποίο στη συνέχεια είναι η έντονη επιθυμία, να παίξει ποδόσφαιρο κι ας μην έχει την επίσημη κρατική υποστήριξη. Το γυναικείο ποδόσφαιρο στην πατρίδα μου δεν απαγορεύεται, αλλά και δεν επιτρέπεται...».«Στημένος»
«Η δική μου ταινία ρίχνει τη γέφυρα ανάμεσα σε δύο πολιτισμούς. Το πρόβλημα το είχε η ομάδα της Τεχεράνης, που την αγνοεί το σύστημα και της στερεί τις ελευθερίες. Αυτό, το οποίο στη συνέχεια είναι η έντονη επιθυμία, να παίξει ποδόσφαιρο κι ας μην έχει την επίσημη κρατική υποστήριξη. Το γυναικείο ποδόσφαιρο στην πατρίδα μου δεν απαγορεύεται, αλλά και δεν επιτρέπεται...».«Στημένος»
Ο αγώνας που βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ μεταξύ των δυο γυναικείων ομάδων, ιρανικής και βερολινέζικης, είναι «στημένος», έμπνευση των δυο σκηνοθετών. «Μας έκαναν τον βίο αβίωτο μέχρι να γυρίσουμε την ταινία. Ηταν ένας αγώνας εναντίον των περιορισμών και των εμποδίων», θυμήθηκε ο Αγιάτ Νατζαφί. Τελικώς, ο αγώνας δόθηκε στην Τεχεράνη, γιατί ήταν αδύνατον Ιρανός καλλιτέχνης να βγει εκτός των συνόρων της πατρίδας του -«θεωρούμεθα τρομοκράτες», ήταν η ατάκα-παράπονο του Ιρανού κινηματογραφιστή. Δόθηκε, μάλιστα, με προσέλευση κοινού, αυστηρά γυναικείου, μάλιστα. Μέχρι τότε το γυναικείο ποδόσφαιρο παιζόταν στο Ιράν σε άδειο και «βουβό γήπεδο», λόγω της ιρανικής θεοκρατίας.
No comments:
Post a Comment