Του συνεργάτη μας ΓΙΑΝΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ
 |
Ασκοπο είναι να αναφερθούμε στις ταινίες του Φεστιβάλ. Μεταφέρουμε, όμως, το φεστιβαλικό κλίμα. Ενώ χτυπά ο «παλμός» των νέων κινηματογραφιστών, απεγνωσμένα αναζητούμε μήπως υπάρξει μια «φρέσκια», πειραματική κινηματογραφική «ματιά» που να προτείνει ένα νέο τρόπο αφήγησης.
Συνεχίζουμε την αναζήτηση, τουλάχιστον, για να δούμε ποιες είναι οι νέες τάσεις του ελληνικού κινηματογράφου. Από τις ταινίες μυθοπλασίας που προβλήθηκαν, λίγες αφορούσαν σε νέα «τοπία» και υποκινούσαν τη φαντασία του θεατή. Αν εξαιρέσουμε τις ταινίες «Οδηγίες χρήσεως» του Κωνσταντίνου Γιαλλουρίδη, «Το σημάδι της ζωής» του Γιάννη Καραπιπερίδη, «Σύνταγμα» της Χριστίνας Ιωακειμίδη, όλες οι άλλες τείνουν στην κλασική αφήγηση και μένουν ανολοκλήρωτες προσπάθειες.
Στο πληροφοριακό τμήμα ξεχωρίσαμε τις ταινίες «Steps» των Κώστα Κατράκη - Πάνου Κατσαχνιά και «Φαντάσματα» των Αγγελου Αλετρά - Νίκου Τραχανά, που είχαν κάτι να πουν και θα μπορούσαν να προβληθούν στο διαγωνιστικό τμήμα. Στο ψηφιακό τμήμα του φεστιβάλ, αγωνιωδώς, αναζητήσαμε το πρωτοποριακό και το νεανικό. Ομως, από όσες προβλήθηκαν μέχρι τις 17/9, μόνο οι ταινίες «Hamlet machine 2007» της Αννας Μακρυδάκη και «Bombing» των Αγγελου Αθανασόπουλου - Δημήτρη Νικολόπουλου είχαν κάτι να πουν. Ιδιαίτερα η πρώτη μάς μετέφερε σε ένα εφιαλτικά «ονειρικό τοπίο» που βουλιάζει μέσα στο «πέλαγος» της αλλοτριωμένης κοινωνίας.
Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα: Γιατί οι ελληνικές ταινίες δεν καταπιάνονται με την ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία; Κρίμα, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν ενδιαφέρων προβληματισμός και ίσως συμβολή σε μια διαδικασία κοινωνικής ζύμωσης για την ανάδειξη και επίλυση κάποιων προβλημάτων.
No comments:
Post a Comment