Η Αν Χάθαγουεϊ επισκέφθηκε τη Βενετία για την επίσημη προβολή της ταινίας «Η Ραχήλ παντρεύεται»
ΒΕΝΕΤΙΑ. Ηφτώχεια του εφετινού Φεστιβάλ Βενετίας δεν αφορούσε μόνον τις καλές ταινίες αλλά και τις αφίξεις διάσημων ηθοποιών. «Εφέτος η κίνηση ήταν εξαιρετικά χαμηλή» μας είπε χαρακτηριστικά ο Τσαρλς Μακ Ντόναλντ, υπεύθυνος της διαφημιστικής εταιρείας Premier η οποία είχε την ευθύνη για την προώθηση της ταινίας του Τζόναθαν Ντέμι «Η Ραχήλ παντρεύεται», μιας από τις μετρημένες της εφετινής διοργάνωσης που προκάλεσαν αίσθηση. Κάνοντας μιαν απρόβλεπτα απότομη στροφή στην καριέρα της η Αν Χάθαγουεϊ - παιδούλα στα «Ημερολόγια μιας πριγκίπισσας» και αργότερα ως γραμματέας της Μέριλ Στριπ στο «Ο Διάβολος φοράει Prada» - υποδύεται εδώ μια πρώην τοξικομανή που επιστρέφει σπίτι για τον γάμο της αδελφής της, ενώ συγχρόνως προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τον εαυτό της και να γεφυρώσει τις σχέσεις με τους δικούς της.
Ο Ντέμι μάς είπε ότι εντυπωσιάστηκε όταν είδε τη Χάθαγουεϊ να «στέκεται» πρώτα ως παιδί δίπλα στην Τζούλι Αντριους στα «Ημερολόγια μιας πριγκίπισσας» και εν συνεχεία δίπλα στη Μέριλ Στριπ. Η επιλογή του δεν τον αδίκησε. Η Χάθαγουεϊ πετυχαίνει μια τολμηρή ερμηνεία σε αρκετές σκληρές σκηνές, που ενδεχομένως να την οδηγήσει στα προσεχή Οσκαρ. Ντυμένη στα λευκά (σορτσάκι, φανέλα) και με τα μάτια της κρυμμένα πίσω από τα φυμέ γυαλιά, η Αν Χάθαγουεϊ δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα της στην ταινία αν και, όπως μας είπε, αυτή η εικόνα την αντιπροσωπεύει περισσότερο από κάθε άλλη ταινία.- Είναι δύσκολο για μια ηθοποιό, συνηθισμένη σε φωτογραφίσεις για εξώφυλλα περιοδικών μόδας, να «στραπατσάρει» το παρουσιαστικό της για λογαριασμό ενός ρόλου;
«Προσωπικά νομίζω ότι δεν έχω υπάρξει περισσότερο όμορφη απ' όσο στο "Η Ραχήλ παντρεύεται". Βέβαια είναι θέμα αντίληψης. Κάποιος μπορεί να δει το εξώφυλλο της "Vogue" και να εντυπωσιαστεί και κάποιος άλλος να το θεωρήσει βαρετό. Προσωπικά δεν με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι. Εχουν υπάρξει ταινίες στις οποίες ενώ δέχθηκα πίεση για να φανώ glam, έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου ώστε να μη χαθεί ο ρεαλισμός της ηρωίδας μου. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως στο "Ο Διάβολος φοράει Prada", το glam είναι μέρος της ιστορίας, επομένως πρέπει να το αγκαλιάσεις και να βαδίσεις μαζί του. Στη "Ραχήλ" είμαι "εγώ" περισσότερο από κάθε άλλη ταινία μου. Ισως επειδή μόνον εγώ ξέρω πώς είμαι όταν ξυπνώ κάθε πρωί και βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη».
- Υπήρξατε ποτέ θύμα κάποιας μορφής εθισμού;
«Οχι, και αν είχα υπάρξει, δεν θα ήξερα πώς να τα βγάλω πέρα. Ενα από τα πράγματα που κατάλαβα παίζοντας στη "Ραχήλ" είναι ότι το στίγμα που ακολουθεί έναν πρώην τοξικομανή είναι δυσβάσταχτο. Κατάλαβα όμως και ότι το μόνο που σε σώζει μπροστά σε ένα τέτοιο πρόβλημα, είναι το να είσαι πάντα ο εαυτός σου. Να μην προσποιείσαι».
- Εσείς είστε πάντα ο εαυτός σας;
«Μακάρι να 'ξερα. Σήμερα νομίζω ότι είμαι».
- Τι σας ενοχλεί περισσότερο στις συνεντεύξεις;
«Να απαντώ σε ερωτήσεις που δεν αρμόζουν σε ανθρώπους της ηλικίας μου. Είμαι 25 χρόνων. Δεν μπορώ να απαντώ λόγου χάρη για την πολιτική. Εγώ θα πρέπει να θέτω αυτές τις ερωτήσεις».
- Εχετε πολιτική συνείδηση;
«Ασφαλώς. Οταν όμως προωθώ μια ταινία, δεν θέλω να μιλάω για πολιτική, όπως και όταν βρίσκομαι σε μια πολιτική συγκέντρωση δεν θέλω να μιλάω για κινηματογράφο».
- Ποια είναι η τελευταία πολιτική συγκέντρωση στην οποία βρεθήκατε;
«Το συνέδριο των Δημοκρατικών όπου μίλησε ο Μπαράκ Ομπάμα. Η παρουσία μου εκεί όμως δεν σήμαινε τίποτε περισσότερο. Απλώς την παρακολούθησα».
- Και τι εισπράξατε;
«Την επιθυμία 84.000 απεγνωσμένων ανθρώπων να δουν τη χώρα τους να αλλάζει. Να αποκτήσει ξανά φωνή. Ενιωσα επίσης να μου φεύγει ο κυνισμός που είχα ως τότε για την πολιτική. Αν η Αμερική μπορεί να βγάλει έναν Τζορτζ Μπους, μπορεί επίσης να βγάλει έναν Μπαράκ Ομπάμα».
- Αν σας ζητούσαν να επισημάνετε ένα αρνητικό στοιχείο του χαρακτήρα σας, τι θα λέγατε;
«Ελάτε τώρα... Κοιτάξτε γύρω σας. Δείτε πόσο όμορφη μέρα είναι...
Η Λεορά Μπαρμπαρά υποδύεται τη Στέλλα
Μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας, καθισμένες η μία δίπλα στην άλλη στη Sala Perla, η Σιλβί Βερέντ και η 11χρονη Λεορά Μπαρμπαρά ζούσαν με δάκρυα στα μάτια το όνειρο: την ντελιριακή υποδοχή του κοινού απέναντι στη «Stella». Την ταινία τους. Κινητά τηλέφωνα και φωτογραφικές μηχανές αιωρούνταν για να τις απαθανατίσουν και το χειροκρότημα δεν σταματούσε. Ολοι ήθελαν να δουν από κοντά το άγνωστο ντουέτο που επρόκειτο να γίνει «talk of the town».
Η Στέλλα είναι ένα κορίτσι που μεγαλώνει στο Παρίσι του 1976, «διχασμένο» ανάμεσα στις σκληρές συνθήκες του σχολείου και στο κάθε άλλο παρά τρυφερό περιβάλλον του λαϊκού καφέ των γονιών της. Είναι λιγομίλητη αλλά όχι γκρινιάρα. Δεν τα πηγαίνει καλά με τα μαθήματα αλλά ανακαλύπτει τον Μπαλζάκ. Το «κέρδος» της από την πρώτη ημέρα στο σχολείο; Ενα μαυρισμένο μάτι! Το ταξίδι της Στέλλας ένα λυτρωτικό σιντριβάνι συναισθημάτων σε τούτη τη «μικρή» ταινία με τη μεγάλη καρδιά και τη σπουδαία προσωπικότητα, που ήδη ταξιδεύει προς το φεστιβάλ του Τορόντο και που αξίζει δέκα Οσκαρ!Η «Stella» δεν είναι άλλη από τη Σιλβί Βερέντ που επίσης μεγάλωσε στα 70s ανάμεσα στο λαϊκό καφέ των γονιών της και στο σχολείο. «Ο,τι βλέπετε στην ταινία είναι αλήθεια» μας είπε η χαμογελαστή μελαχρινή σαραντάρα που καπνίζει σαν φουγάρο. Αν και το υλικό τής «Stella» ήταν η ζωή της, την αφορμή για τη δημιουργία της ταινίας έδωσε ο γιος της. «Οταν ο γιος μου πήγε στην έκτη τάξη Δημοτικού έτυχε να βρεθώ σε μια συνέλευση δασκάλων με γονείς» είπε. «Είδα ότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Σήμερα δάσκαλοι και καθηγητές συμπεριφέρονται σαν υπάλληλοι των γονέων. Στις μέρες μας το σχολείο είναι απλώς το εργαλείο για να βρεις δουλειά και όχι ένας χώρος από τον οποίο μπορείς να κερδίσεις πολιτισμό. Από αυτή την αντίθεση βγήκε η ταινία».Μεγαλώνοντας η Σιλβί Βερέντ γράφτηκε στη Σχολή Κινηματογράφου Φεμίς, δουλεύοντας ταυτοχρόνως ως σερβιτόρα. Για δύο χρόνια τραγουδούσε σε ροκ συγκρότημα. Η παλαιότερη κινηματογραφική ανάμνησή της είναι ο «Ταξιτζής» του Μάρτιν Σκορσέζε, ενώ σήμερα βυθισμένη στους κλασικούς συγγραφείς του 19ου αιώνα προετοιμάζεται για την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία της: μια ταινία εποχής με πρωταγωνιστή τον Λουίς Γκαρέλ, εμπνευσμένη από το έργο «Confessions of a Sanctuary Man» του Αλφρέ Μουσέ.
Η ταινία πάντως θα είχε κάνει λιγότερη αίσθηση χωρίς τη σωστή πρωταγωνίστρια. Η Βερέντ παρακολούθησε δοκιμαστικά δεκάδων κοριτσιών προτού καταλήξει στη Λεορά Μπαρμπαρά, επειδή της άρεσε «ο τρόπος που δεν δεχόταν να κάνει το σωστό για να ικανοποιεί ή να κολακεύει τους άλλους» όπως είπε. Ενα από τα δυσκολότερα εμπόδια για τη Βερέντ ήταν να κερδίσει την άδεια της μητέρα της. «Οπως κι εγώ, η μητέρα της Λεορά πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια» είπε. «Σε καμία περίπτωση δεν ήθελε η κόρη της να βιώσει παρόμοιες εμπειρίες. Ούτε καν σαν ηρωίδα ενός έργου μυθοπλασίας. Μιλήσαμε πολύ και τελικά την έπεισα. Ευτυχώς».[Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ, Το ΒΗΜΑ, 07/09/2008]
No comments:
Post a Comment