Fly me to the «Moon»

Ο Ντάνκαν Τζόουνς είναι ο γιος του Ντέβιντ Μπάουι. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι υποχρεωμένος να απαντά σε όσους επιμένουν να τον βομβαρδίζουν με ερωτήσεις για τον πατέρα του, προσπερνώντας βιαστικά τον ίδιο.

Πόσω μάλλον αφού ήρθε στην Αθήνα προκειμένου να παραλάβει ένα βραβείο για κάτι που δημιούργησε ο ίδιος: μια ταινία που προβλήθηκε στις «Νύχτες Πρεμιέρας» και σύντομα θα δούμε στις αίθουσες.

«Δεν έχω πρόβλημα να με ρωτούν για τον πατέρα μου, είναι κάτι που το έχω συνηθίσει και το καλοδέχομαι», διευκρινίζει χαμογελώντας ο 38χρονος σκηνοθέτης. «Απλώς, η αλήθεια είναι πως, πέρα από το γεγονός ότι είμαι γιος του, δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη επαφή ούτε με τη μουσική του ούτε με τον τρόπο που κάνει καριέρα. Ομως, επειδή οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μικρός και ο πατέρας μου ανέλαβε την κηδεμονία μου, είναι μάλλον αυτονόητο ότι πολλά από τα πράγματα που τον επηρέαζαν φρόντισε να τα μεταδώσει και σε μένα».

Παρά την ηλικία του, ο Τζόουνς μόλις πέρσι κατάφερε να γυρίσει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, με το σεμνό ποσό των πέντε εκατομμυρίων δολαρίων. «Πέρασα μια δεκαετία γυρίζοντας διαφημιστικά μέχρι να αισθανθώ ότι είμαι έτοιμος για το σινεμά», λέει ο ίδιος. «Και όσο περίεργο μπορεί να σας φανεί, η ιστορία που αποφάσισα να κινηματογραφήσω είναι σε έναν βαθμό εμπνευσμένη από προσωπικά μου βιώματα».

Το «Moon» αφηγείται την ιστορία ενός μοναχικού αστροναύτη που βρίσκεται απομονωμένος για τρία χρόνια σε έναν διαστημικό σταθμό στο φεγγάρι. Ενώ όμως πλησιάζει η ώρα να επιστρέψει επιτέλους στη Γη και στην οικογένειά του, παράξενα συμβάντα τον υποχρεώνουν να αναρωτηθεί όχι μόνο για τα όρια της λογικής του, αλλά και για την πραγματική του ταυτότητα.

«Το αίσθημα της απομόνωσης», μου εξομολογείται ο Τζόουνς, «υπήρξε ανέκαθεν πολύ οικείο και σε μένα. Συνάντησα δυσκολίες μεγαλώνοντας, όχι επειδή ήμουν ένα από τα πολυάριθμα παιδιά διασήμων και έπρεπε να συνηθίσω τον ανάλογο τρόπο ζωής, αλλά γιατί υποτιμούσα πολύ τον εαυτό μου. Πίστευα ότι δεν αξίζω και δεν είμαι ικανός για τίποτα. Μου πήρε αρκετό καιρό για να νιώσω άνετα με μένα τον ίδιο και για να βρω τη θέση που μου αρμόζει στον κόσμο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου κι αυτό με θύμωνε και με κατέθλιβε. Επειτα μεσολάβησαν και τρία μίζερα χρόνια, στα οποία φοιτούσα σε μια σχολή στο Νάσβιλ του Τενεσί».

Πώς κατέληξε εκεί; «Ακολούθησα την τότε φιλενάδα μου που θα σπούδαζε στην πόλη αυτή. Εκείνη με εγκατέλειψε μέσα σε μερικούς μήνες κι εγώ έμεινα παγιδευμένος εκεί για τρία χρόνια, αποφασισμένος όμως να αντλήσω τα καλύτερα από τη δύσκολη εμπειρία που περνούσα. Σ' αυτά τα τρία χρόνια, για τα οποία δεν μετανιώνω τελικά καθόλου, κατάφερα να βρω τον εαυτό μου και την έμπνευσή μου για την ιστορία που αποτέλεσε το σκηνοθετικό μου ντεμπούτο. Δεν είναι συμπτωματικό πως η περίοδος παραμονής του ήρωα της ταινίας στο φεγγάρι είναι ο αριθμός ετών που πέρασα εγώ σε εκείνη τη σχολή».

Να διηγείσαι καλά μια ιστορία

Δεδομένου ότι η μέχρι τώρα πορεία του «Moon» στα ξένα φεστιβάλ και τις αίθουσες υπήρξε ανέλπιστα επιτυχής, ρωτάω τον Τζόουνς τι είναι αυτό που νομίζει ότι συνεπαίρνει τόσο πολύ το κοινό σε μια κλειστοφοβική και αρκετά ασυνήθιστη ταινία φαντασίας, όπως είναι η δική του. «Υπάρχει κάτι το οικεία παλιομοδίτικο στο φιλμ μου», πιστεύει. «Ισως επειδή δεν έχει σχέση με την θορυβώδη επιστημονική φαντασία που γαλουχεί τις νεότερες ηλικίες θεατών, αλλά επικαλείται παλιές ταινίες του είδους, στις οποίες ο ανθρώπινος παράγοντας έπαιζε μεγαλύτερο ρόλο από τα εφέ και τις εντυπωσιακές σκηνές δράσης. Ταινίες όπως το "Silent Running", αλλά και το πρώτο "Αλιεν", με τις οποίες κι εγώ μεγάλωσα.

»Πέραν αυτού νομίζω ότι, περισσότερο από την εικονογράφηση ενός καθαρόαιμου σεναρίου φαντασίας, η ταινία μου επιχειρεί να διηγηθεί μια ανθρώπινη ιστορία που αφορά θέματα τα οποία έχουν απασχολήσει κι εμάς τους ίδιους κατά καιρούς. Παρ' όλο που ζούμε στις μέρες όπου τα πάντα μετριούνται σε επίπεδο θεάματος, εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο βασικός πόλος έλξης για το κοινό είναι η δυνατότητα να διηγηθείς μια καλή ιστορία. Κάτι που ελπίζω να έκανα εγώ με το "Moon"». *

• Του ΛΟΥΚΑ ΚΑΤΣΙΚΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Επτά, Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009