Ο Μάικλ Τζάκσον χωρίς εφέ

Με την πρώτη σκηνή να δείχνει τους γεμάτο άγχος χορευτές που θα επιλεγουν για τις συναυλίες του Μάικλ Τζάκσον, καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν είναι σίγουρα ένα πορτρέτο μυθοποίησης του ποπ σταρ.

Ο Μάικλ Τζάκσον με το σκηνοθέτη της ταινίας Κένι Ορτέγκα στη διάρκεια των προβών μιας σειράς συναυλιών που δεν έγιναν ποτέ Αντίθετα η κάμερα δείχνει τις πρόβες, τον Μαιλ Τζάκσον να χορεύει και ύστερα να διακόπτει το τραγούδι, να ζητάει περισσότερα μπάσα, να κάνει παράπονα για τον ήχο στο ακουστικό του, να διαφωνεί με τον μουσικό διευθυντή του. Με λίγα λόγια ότι θα περίμενε να δει κανείς στις πρόβες τού Staples Center στο Λος Αντζελες, καθώς ετοίμαζε την επάνοδό του στη σκηνή της Arena στο Λονδίνο.

Αυτό είναι το «This Is It», που προβάλλεται από χθες και μόνο για δύο εβδομάδες στους κινηματογράφους όλου του πλανήτη. Και αν κάτι φαίνεται ξεκάθαρα είναι η επιμονή του σκηνοθέτη Κένι Ορτέγκα, που αρνήθηκε παρά τις πιέσεις -εταιρειών και οικογένειας- να βάλει στο υλικό του κηδείες και θρήνους, ώστε να το μετατρέψει σε φτηνό μελόδραμα. Αντίθετα πήρε το υλικό -κάπου 120 ώρες- που προοριζόταν μόνο για το αρχείο και ουσιαστικά έδειξε έναν Μάικλ Τζάκσον με όλο το άγχος, την αβεβαιότητα και την προσμονή που είχε για την επάνοδό του στη μουσική βιομηχανία, αλλά και τη σκληρή προσπάθεια που κατέβαλε.

Γι' αυτό είναι κάπως τραγελαφικό το γεγονός ότι στο Λονδίνο, όπως μετέδωσε το BBC, κάποιοι θαυμαστές του Τζάκσον διαμαρτύρονταν έξω από τους κινηματογράφους για την ταινία επειδή δείχνει, δήθεν, την παρακμή του. Η ταινία αντίθετα δείχνει έναν κανονικό Τζάκσον να χορεύει, να τραγουδάει προσέχοντας πάντα τη φωνή του, να κοιτάει τα ειδικά εφέ, να αγκαλιάζει τους συνεργάτες του και να λέει όλα τα συνήθη κλισέ τού στιλ: «Μην έχετε άγχος», «σας αγαπάω όλους», «θα τα καταφέρουμε». Είναι δηλαδή πολύ πιο ανθρώπινος από εκείνη τη φιγούρα, μισοκρυμμένη πίσω από τη χειρουργική μάσκα, που μπαινόβγαινε στις αίθουσες των δικαστηρίων λίγα χρόνια πριν.

Η ταινία «This Is it», όπως λεγόταν η σειρά των συναυλιών του Τζάκσον, είναι ένα θαύμα του μοντάζ. Ο Ορτέγκα, που είχε τη σκηνοθετική ευθύνη των συναυλιών, πήρε το υλικό και κατάφερε να δώσει μια ροή. Τα περισσότερα τραγούδια ακούγονται μισά ή α καπέλα, οι χορογραφίες πραγματοποιούνται χωρίς τα εντυπωσιακά κουστούμια και από τα δεκάδες εφέ, που ετοίμαζε ο Τζάκσον, παίρνουμε μια μικρή γεύση κάτω από τα ελάχιστα χειροκροτήματα των τεχνικών.

Αλλά ο Ορτέγκα δεν ήθελε τίποτε παραπάνω. Μόνο να δείξει έναν σταρ που ετοιμάζει πυρετωδώς την επιστροφή του στη σκηνή. Και σίγουρα δεν είναι δική του ευθύνη το γεγονός ότι τη διαφημίζουν ως ρέκβιεμ ενός σόουμαν.

Οσο για τα υπόλοιπα, η ταινία προορίζεται να φέρει κέρδη 40 με 50 εκατομμύρια δολάρια. Πολύ πιθανόν. Ολοι όσοι ξαναθυμήθηκαν το «Thriller» θα ήθελαν να δούν τις τελευταίες εικόνες του Τζάκσον. Αλλά είναι μια ταινία που δεν έχει σχέση ούτε με την παράσταση που ετοίμαζε ούτε με τις επιτυχίες του. Είναι απλά σκηνές από το χτίσιμο μιας συναυλίας -από τις οντισιόν μέχρι τα εφέ των υπολογιστών. Ενα ντοκιμαντέρ για τον μουσικό στα παρασκήνια και τις πρόβες, πίσω από την εικόνα του εκκεντρικού ποπ σταρ. Αν ήθελε αυτό ο Ορτέγκα, τα κατάφερε άψογα.

• ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009