Τζορτζ Κλούνεϊ: «Μην παίρνετε τον εαυτό σας πολύ στα σοβαρά»

• Πρωταγωνιστής μιας πολιτικής σάτιρας, μιας κωμωδίας, αλλά και ενός νέου καρτούν, ο Τζορτζ Κλούνεϊ δικαιολογημένα έκλεψε την παράσταση στο φετινό κινηματογραφικό φεστιβάλ του Λονδίνου

Ο Τζορτζ Κλούνεϊ δεν παραχωρεί πλέον αποκλειστικές συνεντεύξεις. Οποτε χρειαστεί να μιλήσει για τις ανάγκες προώθησης κάποιας ταινίας, προτιμά να το κάνει μόνο σε λιγοστές μεγάλες εφημερίδες του εξωτερικού ή να συμμετέχει σε συνεντεύξεις τύπου, παρέα με άλλους συνεργάτες του.

Είναι πιο ασφαλές απέναντι στις συχνές, τελευταία, παρεκτροπές μερικών δημοσιογράφων, που παίρνουν θάρρος από την άνεση και την οικειότητα που μεταδίδει ο 48χρονος ηθοποιός, προκειμένου να του απευθύνουν ανόητα γαργαλιστικές ερωτήσεις.

Μέχρι στιγμής, ο Κλούνεϊ έχει αποκρούσει με ευγένεια και χιούμορ έναν γκέι δημοσιογράφο που του έκανε ερωτική εξομολόγηση στη διάρκεια μιας press conference του πρόσφατου Φεστιβάλ Βενετίας, να ανταποκριθεί με σκωπτική διάθεση στην πρωτοβουλία μιας ιταλίδας τηλεοπτικής ρεπόρτερ να μεταμφιέσει τον οπερατέρ της σε ιερέα και να του ζητήσει να την παντρέψει επιτόπου με τον γοητευτικό ηθοποιό, επίσης σε συνέντευξη τύπου της βενετσιάνικης Μόστρας, και, πριν από λίγες μέρες, στο Λονδίνο, να απαντήσει καλοπροαίρετα σε μια άλλη κοπέλα, που του ζήτησε να επιστρατεύσει όσες ψυχικές ικανότητες έχει για να της πει αν βλέπει κάποιο ερωτικό μέλλον ανάμεσά τους.

Fantastic Mr Clooney

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο ηθοποιός φρόντισε να συμπεριφερθεί με πνεύμα. «Καταλαβαίνω, άλλωστε, απόλυτα τις πιέσεις που δέχονται οι εφημερίδες για περισσότερες πωλήσεις και τις εκπτώσεις στις οποίες χρειάζεται μερικές φορές να επιδοθούν», διαβεβαιώνει.

Στο 53ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Λονδίνου, ο Κλούνεϊ έδωσε το «παρών» με τρεις ταινίες: μια αντιπολεμική σάτιρα με τίτλο «The men who stare at goats», της οποίας υπήρξε και παραγωγός, τη γλυκόπικρη κομεντί «Up in the air», που γύρισε ο σκηνοθέτης του «Juno», Τζέισον Ράιτμαν, και το απολαυστικό καρτούν «Fantastic Mr Fox» του Γουές Αντερσον, στην οποία ο ηθοποιός δανείζει τη φωνή του σε μια πανούργα αλεπού.

«Τριάντα ώρες βρίσκομαι εδώ», δηλώνει χαριτολογώντας για το φορτωμένο πρόγραμμα που τον περίμενε στη βρετανική μητρόπολη, «και έχω ήδη παραστεί σε μια επίσημη προβολή του φεστιβάλ, αναμένεται απόψε να βρεθώ σε μία ακόμη, έχω παραχωρήσει δύο συνεντεύξεις τύπου, έφαγα δύο φορές στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου και δεν έχω προλάβει να βγω ούτε για μια βόλτα!»

Δηλώνει, παρ' όλα αυτά, πολύ ευχαριστημένος που τυχαίνει να προωθεί τρεις ταινίες για τις οποίες νιώθει περήφανος και οι οποίες του επιτρέπουν να εξερευνήσει την πιο ανάλαφρη ερμηνευτική πλευρά του. «Μου αρέσει η κωμωδία» παραδέχεται. «Ιδίως όταν μου δίνει την ευκαιρία να ενσαρκώσω χαρακτήρες οι οποίοι δεν είναι τόσο έξυπνοι και καταφερτζήδες όσο νομίζουν πως είναι. Αυτοί οι χαρακτήρες έχουν για μένα τη μεγαλύτερη πλάκα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο αστείο από έναν άνθρωπο ο οποίος παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά».

Μερικοί ρόλοι, ισχυρίζεται, από την άλλη είναι τόσο ξένοιαστοι, ώστε μπορούν και λειτουργούν με τρόπο ανακουφιστικό. Χρησιμοποιεί ως παράδειγμα την αλεπού που υποδύεται φωνητικά στην ταινία του Αντερσον.

«Αυτός ο ρόλος μου φάνηκε τόσο αισιόδοξος, ώστε σκέφτηκα ότι θα με διασκέδαζε αφάνταστα να τον ενσαρκώσω. Δεν ξέρω, βέβαια, πόσο πολλοί θα είναι οι θεατές που θα επιλέξουν να δουν μια παιδική ταινία η οποία τυχαίνει να αφορά εξίσου και ενήλικες. Οταν, όμως, μοιράστηκα τις αμφιβολίες μου με τον Γουές, εκείνος μου απάντησε ψύχραιμα: "Μη σε απασχολεί. Ας γυρίσουμε εμείς την ταινία και ας προσπαθήσουμε να περάσουμε καλά. Αυτό έχει σημασία". Οπως και συνέβη».

Η πιο πολυσυζητημένη από τις τρεις ταινίες που προβλήθηκαν στο Φεστιβάλ του Λονδίνου ήταν το «The men who stare at goats». Οχι επειδή υπήρξε καλύτερη από τις άλλες δύο, αλλά γιατί μεταχειρίζεται ένα θέμα για το οποίο δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι βασίζεται σε πραγματικά συμβάντα. Το φιλμ είναι βασισμένο στις εμπειρίες που αποτύπωσε πριν από μερικά χρόνια σε βιβλίο ένας ουαλός δημοσιογράφος ονόματι Τζον Ρόνσον, αναμοχλεύοντας τις αλλόκοτες δραστηριότητες στις οποίες επιδιδόταν μια μυστική μονάδα ψυχικών ερευνών του αμερικανικού στρατού, τις μέρες του πολέμου στο Ιράκ.

«Κανείς δεν έπαιρνε το ρίσκο»

Μέλη της μονάδας αυτής υποτίθεται ότι έπρεπε να εξασκηθούν στη χρησιμοποίηση ψυχικών και υπερφυσικών δυνάμεων προκειμένου να μπορούν να εξουδετερώνουν τον εχθρό μέσω τηλεπάθειας, να περνούν μέσα από τοίχους και να ελέγχουν τη σκέψη των γύρω τους. Ο Κλούνεϊ παίζει έναν από τους πράκτορες του μυστηριώδους αυτού στρατιωτικού κλιμακίου, ο οποίος διοχετεύει σ' έναν δημοσιογράφο (που ερμηνεύει ο Γιούαν Μακ Γκρέγκορ) απόρρητες πληροφορίες από τα όσα παράδοξα έζησε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην ασυνήθιστη μονάδα.

Εκτοξεύοντας εύστοχες και καυστικές βολές εναντίον της μοντέρνας αμερικανικής ανοησίας και της μιλιταριστικής υστερίας, η ταινία του Γκραντ Χέσλοβ αποτελούσε επί χρόνια ένα από τα πιο ξακουστά σενάρια που κυκλοφορούσαν στο Χόλιγουντ. «Κανείς, ωστόσο, δεν έκανε την αποφασιστική κίνηση να το διασκευάσει για τη μεγάλη οθόνη», σημειώνει ο ηθοποιός, «παρ' όλο που όλοι όσοι ενδιαφέρονταν κατά καιρούς για την ύπαρξή του, αναγνώριζαν πόσο καλό ήταν. Εμείς βάλαμε τα δυνατά μας για να το μεταφέρουμε στον κινηματογράφο με ανεξάρτητο τρόπο. Μπορεί να χρειάστηκε λίγο χρόνο, στο τέλος όμως τα καταφέραμε».

Θεωρεί ότι η ταινία «δεν ασχολείται ξεκάθαρα με τον πόλεμο στο Ιράκ. Αν υπήρξε ποτέ μια τέτοια ταινία στη φιλμογραφία μου, αυτή ήταν οι "Τρεις ήρωες", τους οποίους γύρισα πριν από δέκα χρόνια. Νομίζω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε περισσότερο με μια φάρσα που σε κάνει να απορείς με τα όσα απίστευτα διηγείται. Γιατί, όσο κι αν μερικά σημεία του σεναρίου ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας, τα πιο αλλόκοτα πράγματα που παρακολουθείς στην ταινία συνέβησαν αληθινά. Οταν διαβάζεις στο βιβλίο του Ρόνσον ότι οι στρατιώτες αυτοί προσπαθούσαν να περάσουν μέσα από τοίχους, σου φαίνεται ασφαλώς παράλογο. Ομως αυτοί οι άνθρωποι είχαν όντως πιστέψει ότι μπορούσαν να περάσουν μέσα από τον τοίχο. Και κατέληγαν, φυσικά, να τρώνε τα μούτρα τους!»

Από τους ελάχιστους επώνυμους του σημερινού Χόλιγουντ οι οποίοι χρησιμοποιούν τη δύναμη που έχουν προκειμένου να γυρίζουν ταινίες που να διατυπώνουν εύστοχα πολιτικοκοινωνικά σχόλια σε μια εποχή που τα έχει τόσο ανάγκη, ο Κλούνεϊ επισημαίνει πως, «αν ρίξετε μια ματιά στην καριέρα μου τα τελευταία χρόνια, θα δείτε ότι το ερέθισμα πίσω από τις ταινίες που έκανα δεν υπήρξε οικονομικό. Σημασία είχε να γυρίζω αυτά που επιθυμούσα. Ο μόνος λόγος για τον οποίο θέλω να κερδίζω τα χρήματα που επενδύω είναι για να δίνεται σε μένα και τους συνεργάτες μου η δυνατότητα να γυρίζουμε κι άλλες ταινίες που να προσπαθούν να διαφοροποιηθούν. Φυσικά τα στούντιο δεν είναι πάντοτε χαρούμενα με τις αποφάσεις που παίρνουμε. Δεν ενθουσιάστηκαν, για παράδειγμα, πολύ όταν τους είπαμε ότι θέλαμε να γυρίσουμε το "Καληνύχτα και καλή τύχη" ασπρόμαυρο».

Οπως δεν έχει θελήσει ποτέ να λογοκρίνει τις φιλελεύθερες ιδέες του, παρομοίως ο Κλούνεϊ δεν αρνήθηκε την τεράστια συμπάθεια και την υποστήριξη που παρείχε στον Μπαράκ Ομπάμα, κατά τη διάρκεια του προεκλογικού του αγώνα. Είχε, μάλιστα, ισχυριστεί ότι ο μελλοντικός πλανητάρχης του θύμιζε γνήσιο ροκ σταρ. «Μπαίνει στο δωμάτιο», δήλωνε, «και αμέσως αντιλαμβάνεσαι την παρουσία του. Είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που έχω γνωρίσει μπροστά στους οποίους νιώθεις δέος. Κι ο μοναδικός που να μπορεί σε τόσο νεαρή ηλικία να προσφέρει αυτά που πραγματικά έχει ανάγκη η χώρα».

Λίγο πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος από τη στιγμή που ο Ομπάμα μπήκε νικητής στον Λευκό Οίκο, ποια είναι η γνώμη του ηθοποιού για τα πρώτα αποτελέσματα της διακυβέρνησής του; «Τον παρακολουθώ μερικές φορές και υποψιάζομαι ότι πρέπει να δυσκολεύεται πολύ να κοιμηθεί ήσυχος τις νύχτες» πιστεύει. «Ξέρω ότι περνάει δύσκολες ώρες αυτό τον καιρό με τόσες ευθύνες και δεν γνωρίζω κανέναν άνθρωπο που να ήθελε να πάρει τη θέση του».

Τα παιδιά του Μπραντ Πιτ

Ο ίδιος ο ηθοποιός, πάντως, δείχνει να διάγει την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής του. Απολαμβάνει τη δυνατότητα του να επιλέγει ανενόχλητος σε ποιες ταινίες θέλει πλέον να συμμετέχει, περνάει μεγάλα χρονικά διαστήματα στο θαυμάσιο σπίτι που έχει αποκτήσει πλάι στη λίμνη Κόμο, περιφέρει την ιταλικής καταγωγής καινούρια αγαπημένη του, μια ηθοποιό και πρώην μοντέλο που ακούει στο όνομα Ελιζαμπέτα Κανάλις, και δηλώνει ότι δεν τον πειράζει καθόλου το γεγονός ότι μεγαλώνει.

«Προσπαθώ να απολαμβάνω όσο μπορώ τις χαρές που μου προσφέρει η ζωή» συμπληρώνει λακωνικά. Λίγα λεπτά αργότερα, ένας δημοσιογράφος διατυπώνει την αναπόφευκτη, κουτσομπολίστικη ερώτηση της ημέρας: «Τι σχεδιάζει ο Τζορτζ Κλούνεϊ για το μέλλον;» θέλει να μάθει. «Θα παντρευτεί; Θέλει να αποκτήσει παιδιά;» Επιστρατεύοντας μία ακόμη φορά το χιούμορ του, ο ηθοποιός δεν χαλάει χατίρι και του απαντά: «Θα υιοθετήσω μερικά από τα παιδιά... του Μπραντ Πιτ!» *

• Του ΛΟΥΚΑ ΚΑΤΣΙΚΑ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Επτά, Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009