Κατά των σωματείων στρέφεται με επιστολή της η επιτροπή Γαβρά

Την καταδίκη της διαχρονικής πολιτικής ατολμίας αλλά και τη λογική των συντεχνιακοπολιτικών συμβιβασμών και σκοπιμοτήτων που οδηγούν στην παρατεταμένη απραξία σχετικά με την ψήφιση του νέου κινηματογραφικού νόμου εκφράζει σε ανοιχτή επιστολή της προς τον υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού Π. Γερουλάνο η «επιτροπή Γαβρά». Ως γνωστόν η επιτροπή, που αποτελείται μεταξύ άλλων από τους σκηνοθέτες Κ.Γαβρά, Τ.Μπουλμέτη, Απ.Δοξιάδη , τον διανομέα Γ. Τζιώτζιο και τον κριτικό κινηματογράφου Χ. Μήτση, συστάθηκε πέρυσι, επί υπουργίας Μιχάλη Λιάπη, για την αναμόρφωση της νομοθεσίας για τον κινηματογράφο.

«Ξεκινήσαμε την εργασία μας από την επισήμανση ότι η κρατική κινηματογραφική πολιτική σε όλες τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες έχει συνταχθεί ώστε να ενισχύεται πρωτίστως η παραγωγή ταινιών και μόνο δευτερευόντως οι φορείς που συμβάλλουν στην ανάδειξη του κινηματογραφικού προϊόντος» αναφέρεται επίσης στην επιστολή. «Με τη μέχρι και σήμερα ελληνική νομοθεσία, όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: οι λίγες ταινίες που βρίσκουν χρηματοδότηση δεν είναι συχνά παρά το άλλοθι για να διανέμονται τα ελάχιστα σχετικά κρατικά κονδύλια, καθώς και η επιστροφή του φόρου των εισιτηρίων, σε φορείς και δραστηριότητες εκτός παραγωγής» (φεστιβάλ και λοιπές εκδηλώσεις κινηματογραφικού χαρακτήρα).

Είναι επίσης σημαντικό ότι στην επιστολή της η επιτροπή παρατηρεί ότι, ενώ υιοθετούνται αρκετές προτάσεις της στο σχέδιο νόμου που παρουσίασε πριν από λίγους μήνες το υπουργείο Πολιτισμού, τροποποιούνται κάποιες καίριες εισηγήσεις σε κατεύθυνση αντίθετη από το πραγματικό συμφέρον του ελληνικού κινηματογράφου. Συγκεκριμένα «επανεισάγεται ή αυξάνεται η εκπροσώπηση στη διοίκηση κρατικών οργάνων των συντεχνιακών φορέων, συμμετοχή που οι δικές μας προτάσεις περιόρισαν σημαντικά. Οσο και αν αυτό ίσως φαίνεται παράδοξο σε μια χώρα όπου το κράτος δεν έχει διακριθεί διαχρονικά για τις αξιοκρατικές του επιλογές, θεωρούμε ότι ο βέλτιστος (μπορούμε να το πούμε και “ο λιγότερο κακός”, αν θέλετε) τρόπος να διοικηθούν τα κρατικά όργανα που παρεμβαίνουν στην πολιτιστική ζωή είναι η πολιτεία να αναλάβει ακέραιη την ευθύνη της, διορίζοντας τις ηγεσίες τους. Η φαινομενικά “δημοκρατική” λύση της έστω μερικής εκχώρησης της εξουσίας τους στα σωματεία ανέδειξε στις δεκαετίες της εφαρμογής της σωρεία δυσλειτουργιών και οδήγησε σε πρακτικές συμβιβασμών, συναλλαγών και ισορροπιών, πρακτικές δηλαδή εξόχως αντικαλλιτεχνικές και βαθύτατα αναξιοκρατικές».[ΤΟ ΒΗΜΑ, 22/10/2009]