Η ιστορία του Γούντστοκ

• Η ταινία του Ανγκ Λι μάς μεταφέρει στα παρασκήνια του φεστιβάλ

• Του Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η Καθημερινή, 15/10/2009
  

• Ετσι πήραμε το Γούντστοκ **1/2. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΟΜΕΝΤΙ. Σκηνοθεσία: Ανγκ Λι. Πρωταγωνιστούν: Ντιμίτρι Μάρτιν, Ιμέλντα Στόντον, Λιβ Σράιμπερ, Εμίλ Χερς, Γιουτζίν Λέβι

ΚΡΙΤΙΚΗ. Συνώνυμο της απελευθέρωσης σε ό, τι αφορά τη μουσική, το σεξ και τις ουσίες, το φεστιβάλ του Γούντστοκ αποτέλεσε ένα ορόσημο για το τέλος της δεκαετίας του ’60 και ένα σημείο αναφοράς για τη ροκ και τη νεολαία.

Σαράντα χρόνια μετά το καλοκαίρι του 1969, που σηματοδότησε αυτή την αλλαγή, ο Ανγκ Λι γυρίζει το «Ετσι πήραμε το Γούντστοκ», το οποίο μεταφέρει το βιβλίο του Ελιοτ Τίμπερ, ενός από τους ανθρώπους που συνέβαλαν στο να στηθεί το φεστιβάλ.

Ο Ελιοτ, νεαρός διακοσμητής στη Νέα Υόρκη, δυσκολεύεται να κόψει τους δεσμούς με τη φωνακλάδικη οικογένειά του. Ετσι επιστρέφει για το καλοκαίρι, προκειμένου να βοηθήσει τους γονείς του να διατηρήσουν το άθλιο μοτέλ τους και να μην τους το πάρει η τράπεζα. Η ευκαιρία έρχεται όταν ο Ελιοτ μαθαίνει ότι ένα φεστιβάλ που στήνεται, αδυνατεί να βρει χώρο. Πείθει την τοπική κοινότητα να το φιλοξενήσει, και ξαφνικά, το μικρό μέρος δέχεται από το πουθενά περίπου μισό εκατομμύριο πολύχρωμο κόσμο, που αναστατώνει τα πάντα. Μαζί και τη ζωή του Ελιοτ, ο οποίος νιώθει πιο σίγουρος για τον εαυτό του, ενηλικιώνεται και έρχεται αντιμέτωπος με τη σεξουαλικότητά του.

Η ταινία που γυρίζει ο Ανγκ Λι είναι μια διακριτική κομεντί για εκείνη την εποχή και το γεγονός του Γούντστοκ, σκορπισμένη σε πολλά πρόσωπα, μικρές ιστορίες και πολλά επεισόδια. Οποιος περιμένει να δει μια ταινία με την Τζάνις Τζόπλιν και τον Τζίμι Χέντριξ στη σκηνή του Γούντστοκ, θα απογοητευτεί. Το «Ετσι πήραμε το Γούντστοκ» δεν είναι μια ταινία για όσα έγιναν επί σκηνής, αλλά για μερικά από εκείνα που συνέβησαν στα παρασκήνια.

• Ανάλαφρο και καλοστημένο

Το «Ετσι πήραμε το Γούντστοκ» διαθέτει μια εξαιρετική αναπαράσταση της εποχής, είναι ανάλαφρο και κάθε μικρό του κομμάτι είναι καλοστημένο και ακριβές στη λεπτομέρεια. Αρκεί αυτό για να το κάνει καλή ταινία; Οχι. Τα επιμέρους του τμήματα μπορεί να είναι καλά, όμως στο σύνολό της η ταινία είναι αδύναμη, χωρίς στέρεη συνοχή και χωρίς έναν -κινηματογραφικά- ισχυρό χαρακτήρα. Ο Ελιοτ είναι ένας από τους ανθρώπους του παρασκηνίου, όμως η ταινία δεν καταφέρνει να τον κάνει πρωταγωνιστή.