Μάγκι Σμιθ: «Ούρλιαζα και έκλαιγα πολύ»

Κάποτε η λαίδη Μάγκι Σμιθ περιέγραψε τον εαυτό της ως «σαρκαστική βασίλισσα» και είναι αλήθεια ότι -τουλάχιστον εμείς στην Ελλάδα- τη γνωρίζουμε κυρίως από ανάλογους ρόλους, όπως η καθηγήτρια Μινέρβα ΜακΓκόναγκαλ σε όλα τα φιλμ του Χάρι Πότερ.

Περιγράφει πώς νίκησε τον καρκίνο όταν γύριζε τον Χάρι Πότερ

Σπανίως δίνει συνεντεύξεις αφήνοντας μια αύρα μυστηρίου να την περιβάλλει, αλλά αυτή τη φορά, με αφορμή την προβολή της ταινίας της «Τime to Τime» στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Λονδίνου, μίλησε στους «Τάιμς» εστιάζοντας στη δυσκολία της να αντιμετωπίσει τον καρκίνο που μπορεί μάλιστα να σημάνει το τέλος της θεατρικής καριέρας της.

Πέρυσι, σε ηλικία 74 ετών, η Μάγκι Σμιθ, βραβευμένη δύο φορές με Οσκαρ, δέχθηκε χημειοθεραπεία και ραδιοθεραπεία για καρκίνο στο στήθος. «Αααααα. Δεν έχω βιώσει ξανά τόσο πόνο», λέει για τον καιρό που γύριζε την πιο πρόσφατη ταινία της. «Ούρλιαζα και έκλαιγα πολύ. Σου δίνουν τόνους από χάπια, αλλά τίποτα δεν τον αγγίζει. Η χημειοθεραπεία ήταν τόσο παράξενη. Είναι κάτι που σε κάνει να νιώθεις χειρότερα κι από τον ίδιο τον καρκίνο, πολύ βρώμικο πράγμα».

Στο μέσο της θεραπείας βρισκόταν κι όταν γύριζε το φιλμ «Ο Χάρι Πότερ και ο Ημίαιμος Πρίγκηψ»: «Δεν είχα μαλλιά. Ετσι δεν είχα και πρόβλημα με την περούκα. Ημουν σαν βρασμένο αβγό». Ολο αυτό το διάστημα συμφιλιώθηκε με την πιθανότητα του θανάτου.

«Ενιωθα ανακούφιση που ήμουν σε αυτή την ηλικία, γιατί έχεις την αίσθηση ότι ούτως ή άλλως όλα έχουν τελειώσει. Γι' αυτόν τον λόγο στενοχωριόμουν όταν έβλεπα νέους ανθρώπους να κάνουν χημειοθεραπεία. Δεν μπορούσα να το αντέξω. Ηταν άδικο». Τώρα, όλοι οι γιατροί την έχουν βεβαιώσει ότι είναι καθαρή.

Η Αγγλίδα ηθοποιός ξεκίνησε την καριέρα της στο θέατρο σε ηλικία 16 χρόνων δίπλα στο Λόρενς Ολίβιε. «Ηταν απίστευτος», θυμάται. «Τον φοβόμασταν όλοι». Η Σμιθ έφτασε να παίζει στις θεατρικές σκηνές του Καναδά και της Νέας Υόρκης, όπου γειτόνισσά της ήταν η Οντρεϊ Χέπμπορν.

Το μόνο που η Μάγκι Σμιθ θέλει για το μέλλον, είναι να κάνει τον Αλαν Μπένετ να της γράψει έναν ρόλο, αλλά «δεν έχει νόημα», συμπληρώνει, «ήδη του έχω φωνάξει αρκετά». «Η υποκριτική σού γίνεται συνήθεια και είναι συναρπαστική», καταλήγει η Μάγκι Σμιθ. «Οταν όμως εξαφανίζονται η επιθυμία και η ενέργεια, το να παίζεις γίνεται τρομακτικό, η πίεση τεράστια και στο τέλος περιμένοντας τις κριτικές γίνεσαι πολύ νευρικός».

ΣΟΦΙΑ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, ΕΘΝΟΣ, 06/10/2009