Θυμός, ανταγωνισμός, πικρίες μεταξύ «αστείων ανθρώπων»

• Του Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η Καθημερινή, 01/10/2009
  

• Πεθαίνω στα γέλια***Δραματική κομεντί. Σκηνοθεσία: Τζαντ Απατόου. Ερμηνείες: Ανταμ Σάντλερ, Σεθ Ρόγκεν, Λέσλι Μαν, Ερικ Μπάνα, Τζόνα Χιλ, Τζέισον Σουόρτσμαν.

ΚΡΙΤΙΚΗ. Το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα των ταινιών του Τζαντ Απατόου, του σύγχρονου «Πάπα» της αμερικανικής κωμωδίας, είναι ότι διαθέτουν χαρακτήρες που ακόμη κι όταν βρίσκονται σε εξωφρενικές καταστάσεις («Παρθένος ετών 40», «Με την πρώτη»), ποτέ δεν δίνουν την αίσθηση ότι είναι φτιαχτοί, στημένοι, ψεύτικοι. Είναι αληθινοί χαρακτήρες σε ασυνήθιστες καταστάσεις και τυχαίνει να είναι αστείοι.

«Αστείοι», σύμφωνα με τον πρωτότυπο τίτλο, είναι οι άνθρωποι που πρωταγωνιστούν στο «Πεθαίνω στα γέλια». Στην πραγματικότητα, όμως, οι «αστείοι άνθρωποι» της ταινίας είναι ίσως οι λιγότερο αστείοι χαρακτήρες στη φιλμογραφία του Απατόου. Πρόκειται για μια ομάδα κωμικών, με θυμό, ανταγωνισμό, πικρίες, ανασφάλεια και φόβο. Εντονότερα απ’ όλους έχει αυτά τα συναισθήματα ο Τζορτζ Σίμονς (Σάντλερ), ένας διάσημος κωμικός με κινηματογραφική καριέρα, ο οποίος μαθαίνει ότι πάσχει από μια σπάνια ασθένεια και ότι έχει λίγη ζωή μπροστά του.

• Φιλία στο μισθολόγιο

Κακότροπος, απομονωμένος και άφιλος, ο Σίμονς βρίσκεται σε πανικό και προσπαθεί να διορθώσει τα συντρίμμια της ζωής του. Αναζητεί την παντρεμένη πια με άλλον γυναίκα της ζωής του και προσλαμβάνει, ως βοηθό, έναν νεαρό φιλόδοξο κωμικό stand up, ο οποίος παίρνει τη θέση του -μισθωτού- καλύτερού του φίλου.

Η αρρώστια δεν θα ταλαιπωρήσει για πολύ τον Σίμονς. Θα υποχωρήσει. Θα διατηρηθούν, όμως, οι δεσμεύσεις του να γίνει καλύτερος άνθρωπος και να αλλάξει τις προτεραιότητές του; Το βασικό ερώτημα εδώ είναι αν αλλάζουν οι άνθρωποι από τις εμπειρίες τους. Στη μυθοπλασία, αυτό είναι που θα συνέβαινε, όμως ο Απατόου δεν γράφει ιστορίες παραμυθένιες. Στη φανταστική πραγματικότητα που καταγράφει, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν δραματικά. Το κάνουν μόνο με μικρές, ανεπαίσθητες ίσως διαφορές.

Ο Απατόου παρακολουθεί με γνώση και αγάπη τους χαρακτήρες του. Τους γνωρίζει άλλωστε καλά, καθώς εργάζεται πάνω από είκοσι χρόνια στην κωμωδία. Ελάττωμα της ταινίας του όμως είναι το τελευταίο μέρος της, που μοιάζει να έρχεται από μια άλλη ιστορία και με άλλη διάθεση. Επαινος πάντως αξίζει στον Ανταμ Σάντλερ, που ενώ προέρχεται από την ευτελή κωμωδία, έχει προσαρμοστεί απόλυτα και υπηρετεί με βάθος τους δραματικότερους τόνους της ιστορίας.

Oι άλλες ταινίες

• Το κορίτσι με το τατουάζ***

Θρίλερ μυστηρίου σουηδικής παραγωγής, που μεταφέρει στην οθόνη το μπεστ σέλερ του Στιγκ Λάρσον. Ενας δημοσιογράφος και μια νεαρή χάκερ συνεργάζονται για τη διαλεύκανση της μυστηριώδους εξαφάνισης μιας 16χρονης κοπέλας που συνέβη πριν από σαράντα χρόνια. Η έρευνά τους όμως θα αποκαλύψει μια ιστορία πολύ πιο περίπλοκη και επικίνδυνη. Η ταινία που σκηνοθέτησε ο Νιλς Αρντεν Οπλεβ αρχίζει με αργούς ρυθμούς και «χτίζεται» με ένταση. Πολύ μεγάλη όμως είναι η διάρκειά της που φτάνει τις δυόμισι ώρες.

• The informant**1/2

Ενα παράξενο μείγμα κωμωδίας και επιχειρηματικού θρίλερ έχει φτιάξει ο Στίβεν Σόντερμπεργκ στο «The informant». Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα που συνέβησαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός φιλόδοξου στελέχους πολυεθνικής, που γίνεται πληροφοριοδότης του FBI. Επιπλέον, ο πληροφοριοδότης, που ελπίζει να επωφεληθεί της κατάστασης, πάσχει από διπολική διαταραχή, που κάνει ασαφή τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Το πρόβλημα με την ταινία είναι ότι δεν ακολουθεί έναν συνεχή τόνο και όπως ο ήρωάς της, έτσι μπερδεύεται και αυτή. Εξαιρετικός είναι ωστόσο ο Ματ Ντέιμον, όπως και η μουσική επένδυση του Μάρβιν Χάμλις.

• Fame*

Ριμέικ της ταινίας που γύρισε το 1980 ο Αλαν Πάρκερ, η οποία οδήγησε στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά, με θέμα τη ζωή μιας ομάδας μαθητών σε ένα σχολείο παραστατικών τεχνών. Το ριμέικ του Κέβιν Ταντσάροεν μπορεί να έχει ηθοποιούς με ταλέντο στο χορό και το τραγούδι, δεν ξέρει όμως τι να κάνει μ’ αυτούς. Είναι μια επίπεδα σκηνοθετημένη ταινία με σενάριο γεμάτο κλισέ. Το κορίτσι που οι γονείς προορίζουν για κλασική πιανίστα, αλλά θέλει να τραγουδήσει, ένας οργισμένος νεαρός μαύρος με μια οικογενειακή τραγωδία, ένα ζευγάρι σπουδαστών που ζει έναν έρωτα με παρεξηγήσεις. Η ταινία που είχε σκηνοθετήσει ο Πάρκερ, είχε ιστορίες με ενδιαφέρον και σκληρότητα, σε σημείο που είχε χαρακτηριστεί ακατάλληλη. Στην προσπάθειά της να πιάσει ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό, τελικά δεν αφορά κανέναν.

• G-Force

Κωμική περιπέτεια για όλη την οικογένεια, σε παραγωγή του Τζέρι Μπρουκχάιμερ και σκηνοθεσία του Χόιτ Γίτμαν. Μια ομάδα ειδικά εκπαιδευμένων ινδικών χοιριδίων στρατολογείται από την αμερικανική κυβέρνηση, προκειμένου να εμποδίσει τα σχέδια ενός εκατομμυριούχου, ο οποίος θέλει να εγκαταστήσει φονικές ηλεκτρικές συσκευές σε όλα τα σπίτια. Με τους Μπιλ Νάχι, Ζακ Γαλιφιανάκις και τις φωνές του Νίκολας Κέιτζ, της Πενέλοπε Κρουζ, του Σαμ Ρόκγουελ και του Στιβ Μπουσέμι.

• Αρχαίοι Ελληνες εναντίον σύγχρονων ζόμπι

Εάν ήθελε να δει κανείς το «Κακό στην εποχή των ηρώων» (**) σαν σχόλιο πάνω στη ζωή και στις «μεταμορφώσεις» της Αθήνας, θα είχε το χάζι του. Γιατί τόσο ακραία μεταφορά, θέλει κέφι και αίσθημα ελευθερίας για να την προσεγγίσεις. Βέβαια το σπλάτερ, ως είδος, αφορά θεατές ειδικών προδιαγραφών. Το αιμοσταγές κρεοπωλείο από σάρκες και τεμαχισμένα μέλη μπορεί να εξαντληθεί από τα πρώτα πλάνα.

Ο Γιώργος Νούσιας στήνει μια μάχη: αρχαίοι Ελληνες εναντίον σύγχρονων ζόμπι. Ή μήπως τα ζόμπι είναι διαχρονική αξία; Σε μια νεκρή πόλη ό, τι πιο ζωντανό είναι αυτά τα κακοφορμισμένα πτώματα που κυκλοφορούν κατασπαράσσοντας με βουλιμία ό, τι συναντούν. Οι εναπομείναντες άνθρωποι συσπειρώνονται για να επιβιώσουν και να τα αντιμετωπίσουν.Ασυνήθιστη για τα ελληνικά δεδομένα παραγωγή, παραπαίει ανάμεσα σε ένα χιούμορ ιδιόλεκτο (των κολλητών και της παρέας) και στον εφηβικό χαβαλέ, με μια διάθεση όμως διαρκώς αυτοαναιρούμενη. Ο σκηνοθέτης σαρκάζει και διασκεδάζει με το ίδιο το «υλικό» του.