Αλμοδοβαρική σαπουνόπερα με τα όλα της

• Γέλιο, δάκρυ και δεκάδες σινεφίλ αναφορές στη νέα ταινία του ισπανού σκηνοθέτη, με πρωταγωνίστρια την Πενέλοπε Κρους

Με τις «Ραγισμένες αγκαλιές» («Los abrazos rotos», Ισπανία, 2009) ο Πέδρο Αλμοδόβαρ δεν αποπειράται μόνο μια γλυκιά «αναμόχλευση» ολόκληρου του ως σήμερα έργου του (ούτως ή άλλως επανέρχεται σχεδόν πάντοτε στις παλιές ταινίες του) αλλά κάτι πολύ πιο φιλόδοξο. Το τελευταίο αυτό φιλμ του είναι μια σχεδόν ατελείωτη επιστολή αγάπης προς τον ίδιο τον κινηματογράφο, τον κινηματογράφο που ο Αλμοδόβαρ έχει αγαπήσει και που τον έχει στοιχειώσει.

Τοποθετημένες σε μια χρονική περίοδο περίπου δεκαέξι χρόνων (1992-2008), οι «Ραγισμένες αγκαλιές» είναι μια τραγική ερωτική ιστορία με στοιχεία θρίλερ αλλά και κωμωδίας. Τρία είναι τα κεντρικά πρόσωπα: μια φιλόδοξη γυναίκα που θέλει να γίνει ηθοποιός (Πενέλοπε Κρους), ένας συγγραφέας-σκηνοθέτης (Λουί Ομάρ) που ζει απομονωμένος και με ψευδώνυμο μετά την τύφλωσή του και ο επιχειρηματίας εραστής της πρώτης (Χοσέ Λουίς Γκομέζ) που δεν θέλει να τη χάσει.

Το παρελθόν και το παρόν συμμετέχουν σε έναν αγώνα πινγκ πονγκ δίχως τέλος, και, όπως πάντα, το γέλιο και το δάκρυ συμπυκνώνονται στο «αλμοδοβαρικό σύμπαν» με τα υπέροχα σκηνικά, τα παστέλ χρώματα, τη μελέτη στοιχείων της ανθρώπινης συμπεριφοράς και τους εξαίσιους δεύτερους ρόλους. Ολα αυτά οδηγούν σε ένα σύνολο μυστηριώδες και γοητευτικό, που κάνει στάσεις σε ταινίες του ίδιου του Αλμοδόβαρ, όπως οι «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης», σε κλασικά ευρωπαϊκά μελοδράματα, όπως το «Ταξίδι στην Ιταλία» του Ρομπέρτο Ροσελίνι, σε αμερικανικά μελοδράματα του Ντάγκλας Σερκ (αγαπημένου σκηνοθέτη του Ισπανού) και σε φιλμ νουάρ (π.χ. η σκηνή της πτώσης από τη σκάλα παραπέμπει στο «Φιλί του θανάτου» ή στο «Ας την κρίνει ο Θεός»).

Η αλήθεια είναι ότι χάρηκα όλο αυτό το ατελείωτο παιχνίδι πάνω στο ίδιο το σινεμά και στις δυνατότητές του. Ωστόσο οι «Ραγισμένες αγκαλιές» δεν μπόρεσαν να μου πουν κάτι καινούργιο. Ενιωσα ότι αυτή τη φορά το τρομερό παιδί του ισπανικού κινηματογράφου ίσως το παράκανε λιγάκι. Η ταινία δεν μπορεί να ξεφύγει από τη λογική της υπερφορτωμένης σαπουνόπερας με τη μεγάλη υπογραφή. Πιθανόν να χρειαζόταν κάποιες ανάσες παραπάνω...

ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

▅ Αποκλειστικώς στην Ελλη προβάλλεται το ντοκυμαντέρ «Οnce in a lifetime» τηςΝικόλ Αλεξανδροπούλου , «μια μουσική περιπέτεια με τον Γιάννη Πετρίδη» όπως διαβάζουμε στον υπότιτλο. Περιπέτεια; Εμμ... όχι ακριβώς. Η Αλεξανδροπούλου θέλησε να συνδυάσει την πορεία ενός θησαυρού του ελληνικού ραδιοφώνου- ενός μουσικού παραγωγού στον οποίο πολλοί οφείλουν πολλάμε το πολύ πιο φιλόδοξο σχέδιο του χρονικού της ιστορίας της ροκ στην Ελλάδα. Το αποτέλεσμα είναι ένα «πασάλειμμα» επιδερμικών πληροφοριών, τόσο για τον Πετρίδη όσο και για τη ροκ.

▅ Αποκλειστικώς στην αίθουσα Ααβόρα αρχίζει από σήμερα φεστιβάλ ντοκυμαντέρ για τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα (λεπτομέρειες για τις ταινίες και τις ώρες προβολών στη σελίδα των αιθουσών).

• «Ο χρόνος που απομένει» («Τhe time that remains», Γαλλία/ Βέλγιο/ Ιταλία, 2009) του Ελία Σουλεϊμάν

Γνωρίσαμε τον παλαιστίνιο σκηνοθέτη και ηθοποιό Ελία Σουλεϊμάν πριν από μερικά χρόνια με τη σουρεαλιστική κωμωδία «Θεϊκή παρέμβαση», την πιο πρωτότυπη ταινία με θέμα τη διχόνοια μεταξύ Παλαιστίνης- Ισραήλ που έχει γυριστεί ως σήμερα. Με τον «Χρόνο που απομένει» ο Σουλεϊμάν επανέρχεται στο ίδιο θέμα αλλά μέσα από μια πιο προσωπική ματιά- αν λάβουμε υπ΄ όψιν ότι τα κωμικοτραγικά περιστατικά της οικογένειας Παλαιστινίων που παρακολουθούμε στο πέρασμα του χρόνου (πέντε επεισόδια σε πέντε διαφορετικές περιόδους, από το 1948 ως τις ημέρες μας) αποτελούν αντανακλάσεις των προσωπικών εμπειριών του σκηνοθέτη. Το μινιμαλιστικό χιούμορ βασιλεύει και ο Σουλεϊμάν υποκλίνεται στον Ζακ Τατί, στον Οτάρ Ιοσελιάνι αλλά και στον Μπάστερ Κίτον , με τον οποίο μοιάζει (όπως φαίνεται και στη φωτογραφία). Ελάχιστοι διάλογοι, εικόνες που δεν χρειάζονται λεζάντες, μια ταινία η οποία «μυρίζει» αλληλεγγύη και συμπαράσταση και, ενώ δείχνει τρομερά εγκεφαλική, είναι τρομερά ανθρώπινη.

• «Η γυμνή αλήθεια» («Τhe ugly truth») του Ρόμπερτ Λούκετις

Η αιώνια διαμάχη των δύο φύλων επανέρχεται στο προσκήνιο μέσω αυτής της κομεντί, στην οποία ένας φαλλοκράτης τηλεοπτικός παρουσιαστής trash εκπομπής ακραίων απόψεων για τις διαφορές ανδρώνγυναικών προσλαμβάνεται σε πρωινάδικο προκειμένου να ανεβάσει τα νούμερα τηλεθέασης. Η σχέση του με τη συντηρητική παραγωγό του πρωινάδικουη οποία, αν και διαφωνεί με την απόφαση του καναλιού, γίνεται φίλη του- τροφοδοτεί την ταινία με χαριτωμένες ιδέες, όπως εκείνη με τον δονητή στο εστιατόριο (ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες). Ο Τζέραρντ Μπάτλερ (στη φωτογραφία) αποδεικνύεται ικανοποιητικός στη light κωμωδία (δύσκολο για κάποιον που έχει ταυτιστεί τόσο πολύ με τον Λεωνίδα των «300») και η Κάθριν Χέιγκλ υποδύεται με πειθώ τη γυναίκα με τις αρχές αλλά και τις κρυφές, ανομολόγητες επιθυμίες. Κατά τα άλλα η ταινία δεν ξεφεύγει ιδιαίτερα από το «κλασικό» μοντέλο του είδους της: είναι διασκεδαστική και ξεχνιέται αμέσως.

• «Ηalloween ΙΙ: Η νύχτα με τις μάσκες» («Ηalloween ΙΙ») του Ρομπ Ζόμπι

Ενα πλάνο ταινίας του Ρομπ Ζόμπι να έχεις δει, τα έχεις δει όλα. Χαντζάρες που εισχωρούν σε ανυπεράσπιστα σώματα, πρόσωπα που γίνονται αλοιφή στο έδαφος από πατήματα μανίας, σπονδυλικές στήλες που συνθλίβονται με αλυσίδες, ανθρώπινα τέρατα που καταβροχθίζουν με βουλιμία ό,τι βρίσκουν μπροστά τους... Γι΄ αυτό και δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από το «Ηalloween ΙΙ: Η νύχτα με τις μάσκες», ένα ακόμη φιλμ τρόμου που αναφέρεται στον κατά συρροή δολοφόνο Μάικ Μάιερς ( Τάιλερ Μέιν, στη φωτογραφία). Εναν κινηματογραφικό ήρωα που έχει σπάσει ρεκόρ φόνων από το 1976, όταν εμφανίστηκε στην πρώτη (και αξεπέραστη) «Νύχτα με τις μάσκες» του Τζον Κάρπεντερ (η καινούργια που βλέπουμε τώρα είναι ριμέικ της... δεύτερης). Μόνο που τότε η σκηνοθετική ατμόσφαιρα του θρίλερ «μιλούσε» πολύ πιο έντονα από την εικονογράφηση των φόνων. Τώρα δεν υπάρχει ατμόσφαιρα παρά μόνο διαμελισμένα σώματα που σε φέρνουν στο σημείο να στρέφεις το βλέμμα σου μακριά από την οθόνη.

• ΤΟΥ Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009