Η δεύτερη, αμερικανική παρουσία στο Φεστιβάλ Βερολίνου με τίτλο «Τhe Μessenger» («Ο αγγελιαφόρος») αποτελεί τον ορισμό της βολικής, πατριωτικής αυτολογοκρισίας. Το θέμα της ταινίας του πρωτοεμφανιζόμενου Όρεν Μούβερμαν από το Ισραήλ, εξαιρετικό. Παραπέμπει στους αγγελιαφόρους της αρχαίας τραγωδίας. Δύο στρατιωτικοί (Γούντι Χάρελσον και Μπεν Φόστερ) αναλαμβάνουν το δυσάρεστο καθήκον να αναγγέλλουν στους γονείς τον θάνατο των παιδιών τους στα «πατριωτικά» πεδία του Ιράκ.
Το μήνυμα πρέπει να μεταφέρεται σύμφωνα με το πρωτόκολλο. Μόνο στον παραλήπτη και σε κανέναν άλλο. Καμία φυσική επαφή (ας πούμε αγκαλιά). Να αναφέρεται η τεράστια λύπη του υπουργού Άμυνας. Και φυσικά, να παραμένουν αγάλματα ψυχρά στις βίαιες, απρόβλεπτες ή σπαρακτικές αντιδράσεις των γονιών. Εξαιρετικές οι ερμηνείες (ακόμα και του Στιβ Μπουσέμι σε μια πεντάλεπτη εμφάνιση). Και καλύτερες, με άφθονο φορτίο συγκίνησης, οι σκηνές με τις ανακοινώσεις.
Από εκεί και κάτω, το απόλυτο μηδέν. Ποιος ο υπεύθυνος; Μούγγα. Ποιος ο δολοφόνος; Μούγγα. Με τη συγκίνηση και τον ανθρωπισμό, οι Αμερικανοί ξεγλιστρούν σαν τον λαγό! Δεν περνάει μισή ώρα από την προβολή και από το στόμα του νέου σκηνοθέτη βγαίνει η αλήθεια. Στρατιωτική δηλαδή πατριωτική.
Το μήνυμα πρέπει να μεταφέρεται σύμφωνα με το πρωτόκολλο. Μόνο στον παραλήπτη και σε κανέναν άλλο. Καμία φυσική επαφή (ας πούμε αγκαλιά). Να αναφέρεται η τεράστια λύπη του υπουργού Άμυνας. Και φυσικά, να παραμένουν αγάλματα ψυχρά στις βίαιες, απρόβλεπτες ή σπαρακτικές αντιδράσεις των γονιών. Εξαιρετικές οι ερμηνείες (ακόμα και του Στιβ Μπουσέμι σε μια πεντάλεπτη εμφάνιση). Και καλύτερες, με άφθονο φορτίο συγκίνησης, οι σκηνές με τις ανακοινώσεις.
Από εκεί και κάτω, το απόλυτο μηδέν. Ποιος ο υπεύθυνος; Μούγγα. Ποιος ο δολοφόνος; Μούγγα. Με τη συγκίνηση και τον ανθρωπισμό, οι Αμερικανοί ξεγλιστρούν σαν τον λαγό! Δεν περνάει μισή ώρα από την προβολή και από το στόμα του νέου σκηνοθέτη βγαίνει η αλήθεια. Στρατιωτική δηλαδή πατριωτική.
- Είναι η ταινία αντιπολεμική; ρωτάμε το Γούντι Χάρελσον
Δεν ξέρω. Μέχρι τώρα ήταν απαγορευμένο από το κράτος να δείχνεις σκηνές με φέρετρα από Ιράκ και Αφγανιστάν. Πάντως, δεν είναι αντιπολεμική ταινία. Ξέρω κι εγώ; (αναρωτήθηκε έτσι ακριβώς).
- Γυρίσατε σκηνές σε αληθινά στρατόπεδα;
Είχαμε την αμέριστη συμπαράσταση του Αμερικανικού Στρατού. Όλες οι σκηνές είναι γυρισμένες σε αληθινό στρατόπεδο. Ειδικοί αξιωματικοί διάβασαν και ενέκριναν το σενάριο. Είναι μια ταινία για τη στρατιωτική τιμή.
- Μα εσείς είστε εναντίον του πολέμου (προς τον Γούντι Χάρελσον που αναφέρθηκε δύο φορές στο «great ass» του σκηνοθέτη)...
Υπήρξα και είμαι φανατικός υπέρμαχος του ειρηνικού κινήματος, αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με αντιπολεμική ταινία. Ο Όρεν (ο σκηνοθέτης) διαχειρίζεται παγκόσμια "θέματα" όπως ο πόνος, ο θάνατος, η απώλεια. Συμβαίνει σε όλους τους πολέμους.
- Με τον Ομπάμα ελπίζετε να αλλάξει πολιτική η Αμερική;
Υπάρχει μια τάση. Ακόμα είναι η αρχή. Πάντως, μην υπερβάλλουμε. Δεν είναι σωτήρας και Ιησούς Χριστός. Οι Αμερικανοί βρίσκονται στην αρχή. Προς το παρόν ασχολούνται κυρίως με το οικονομικό.
- Μα στο Αφγανιστάν και το Ιράκ η κατάσταση είναι εφιαλτική
Το ίδιο ήταν με τα θύματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με το Βιετνάμ, με οποιονδήποτε πόλεμο και με οποιαδήποτε εισβολή ή βοήθεια-όπως θέλετε πέστε τοπρόσφερε η Αμερική.
- Σας επηρέασε η καταγωγή σας; (προς τον σκηνοθέτη)
«Μα τι λέτε. Εδώ και χρόνια αισθάνομαι πολίτης των ΗΠΑ».
Το ζήτημα απλό. Με τον πόνο και τα δάκρυα θολώνουν όχι μόνο τα μάτια αλλά και το μυαλό!
Το ζήτημα απλό. Με τον πόνο και τα δάκρυα θολώνουν όχι μόνο τα μάτια αλλά και το μυαλό!
Πενηντάρα με εικοσάρη
Τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα. «Έτσι και δοκιμάσεις σάρκα νεανική, ποτέ δεν θα την βαρεθείς». Τάδε έφα Μισέλ Φάιφερ, μόλις 51 και δεν της φαίνεται. Κορίτσια, να μάθετε το όνομα και τη διεύθυνση του πλαστικού της χειρουργού!Προς το παρόν εκείνο που μάθαμε στη φετινή Μπερλινάλε είναι η εξής επωδός: Πενηντάρα με εικοσάρη. Φτου ξελευθερία! Πρώτη πενηντάρα η Ρόμπιν Ράιτ Πεν και «Πίπα», η οποία βρίσκει την υγειά της πέφτοντας στην αγκαλιά του τριαντάχρονου Κιάνου Ριβς. Έτερο παράδειγμα, ακόμα πιο απελευθερωτικό, από το βρετανο-αμερικανικο-γερμανικό «Cheri» του Στίβεν Φρίαρς σε σενάριο Κρίστοφερ Χάμπτον- από θρυλικό, γαλλικό βιβλίο- ως ρεπλίκα των «Επικίνδυνων σχέσεων» του 1988, πάλι του Φρίαρς και πάλι με Μισέλ Φάιφερ σε ηλικία- τότε- μόλις τριάντα Απριλίων. Τι διαφορά! Να ΄ταν τα νιάτα δυο φορές, που λέει και ο ποιητής. Τέλος πάντων.
Όπου στην μπελ επόκ του Παρισιού του ΄20, μια καλοστεκούμενη 40φεύγα και πάμπλουτη πόρνη πολυτελείας με το όνομα Λέα ντε Λονβάλ (Μισέλ Φάιφερ) ερωτεύεται θανάσιμα ένα εικοσάχρονο παράσιτο με το ψευδώνυμο Σερί (πως λέμε «χρυσό μου»), μονάκριβο υιό φίλης και πάνχοντρης συναδέλφου της (Κάθι Μπέιτς). Επί έξι συναπτά χρόνια τον ταΐζει, τον ποτίζει, τον ντύνει και τον στολίζει επενδύοντας σ΄ αυτή την τρυφερή σάρκα (Ρούπερτ Φρεντ) έναν σκασμό λεφτά.
Ώσπου η μητέρα του φροντίζει και έτσι ο Σερί αποφασίζει να το στρίψει προκειμένου να νυμφευθεί τη μονάκριβη δεκαεννιάχρονη πεταλούδα μιας τρίτης πόρνης πολυτελείας. Φυσικά για λεφτά. Πόσα; «Ενάμισι εκατομμύριο φράγκα γαλλικά». Έτσι, ο Σερί την κάνει και έτσι η Λέα μένει χωρίς νιάτα τροφαντά. Κι έτσι, στη συνέχεια, μια ιστορία που μοιάζει με πλάκα καταλήγει μελόδραμα για ερωτευμένες πενηντάρες χωρίς μυαλά! Κι όμως. Η Μισέλ συμβουλεύει τα μεγαλοκορίτσια να πράξουν τα αυτά.
- Νέα αγόρια με μεγαλύτερα κορίτσια;
- Πολλές γυναίκες ισχυρίζονται πως ο αριθμός σαράντα τις απελευθερώνει.
- Όσο μεγαλώνει μια Αμερικανίδα σταρ τόσο λιγότερες ευκαιρίες έχει;
- Και το μυστικό της ομορφιάς σας;
Να φροντίζεις τον εαυτό σου. Να αποφεύγεις - όταν δεν δουλεύεις- τη δημοσιότητα. Να γυμνάζεσαι. Να κόψεις το τσιγάρο. Εγώ το έκοψα στα τριάντα. Και να είσαι ευχαριστημένος με τη ζωή σου. Μεταξύ μας; Αυτό δεν είναι συμβουλή. Είναι ο ορισμός της τελειότητας!
ΙΝFΟ: 59o Φεστιβάλ Βερολίνου, έως 15 Φεβρουαρίου. Στο Ίντερνετ: http://www.berlinale.de
Αποστολή: Δημήτρης Δανίκας, ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009
No comments:
Post a Comment