PHOTO GALLERY Μέρα του Στίβεν Φρίαρς η χτεσινή. Του Στίβεν Φρίαρς αλλά και της Μισέλ Φάιφερ. Και βέβαια και του Πάνου Κούτρα για μας τους Ελληνες. Αν και στην περίπτωση του Κούτρα αυτό που περισσότερο ταιριάζει να πούμε είναι πως δεν ήταν δική του η χτεσινή μέρα αλλά η χτεσινή …. νύχτα, μια κι η ταινία του «Στρέλλα» προβαλλόταν στο «Panorama» στις 10.30 το βράδυ ώρα Γερμανίας, ήτοι 11.30 ώρα Ελλάδας. Γι’ αυτό και τα της ταινίας θα τα γράψουμε στο αυριανό φύλλο. Το μόνο που έχουμε να πούμε είναι πως τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί με το που άνοιξε το εκδοτήριο, ένα 24ωρο πριν από την προβολή, όπως ακριβώς ορίζει ο φεστιβαλικός κανονισμός.
Τώρα, το πώς έγινε κι εξαντλήθηκαν εν ριπή οφθαλμού τα εισιτήρια δεν άπτεται κανενός μυστηρίου και καμίας συνωμοσιολογίας. Απλώς, το φεστιβάλ διευκολύνει πολύ την εξασφάλιση εισιτηρίων στις φεστιβαλικές προβολές για το κοινό (και σε όσες δημοσιογραφικές επιτρέπεται η συμπλήρωση των κενών θέσεων με θεατές) μέσω του Διαδικτύου, το οποίο λειτουργεί αποτελεσματικά και θαυματουργά. Εμεινα κατάπληκτος από τις αλλεπάλληλες επαφές με Ελληνες εδώ που δεν έχουν επαγγελματική σχέση με το φεστιβάλ ούτε με τον κινηματογράφο, είναι απλοί «φαν» και ήρθαν με τα εισιτήρια ανά χείρας μέσω Διαδικτύου στις ταινίες που ενδιαφέρονταν και που κατόρθωσαν να βρουν.
Οπότε, μέρα του Φρίαρς και της Φάιφερ η χτεσινή και τα του Κούτρα στο αυριανό φύλλο.
Στο Παρίσι του 19ου αιώνα
Ο Στίβεν Φρίαρς είναι ανεβασμένος μετά την επιτυχία της «Βασίλισσας» και την υποψηφιότητα για Οσκαρ σκηνοθεσίας, η Μισέλ Φάιφερ είναι λιγάκι παραγκωνισμένη τελευταία, παρά την επιτυχή επανεμφάνισή της πρόπερσι στο «Hairspray», αλλά η μοίρα των γυναικών ώριμης ηλικίας στο σημερινό Χόλιγουντ είναι προαποφασισμένη. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι περισσότερες ώριμες δεν βρίσκουν δουλειά, διότι δεν υπάρχουν ενδιαφέροντες ρόλοι. Για τη Μισέλ Φάιφερ είναι αμάρτημα αυτό που συμβαίνει, διότι κρατιέται καλύτερα από ποτέ, βάζει κάτω πολλά (για να μην πω όλα) από τα τρέχοντα κοριτσόπουλα της οθόνης και επιπλέον όσο μεγαλώνει κι ωριμάζει μαζί με την ομορφιά ωριμάζει και το ταλέντο. Οπως συνέβαινε με τη Ρόμι Σνάιντερ, όπως συμβαίνει με τη Βίρνα Λίζι, που είναι στην Ιταλία περιζήτητη.
Ο Στίβεν Φρίαρς, που ήταν ο σκηνοθέτης ο οποίος έστρεψε προς τα ποιοτικά μονοπάτια το ταλέντο της με τις «Επικίνδυνες σχέσεις», είκοσι χρόνια μετά της προσφέρει ένα αληθινό δώρο. Βέβαια, δωροδότης μπορεί να είναι κι η φίλη της, η Τζέσικα Λανγκ, άλλο ένα θύμα της ρατσιστικής σε βάρος των ώριμων γυναικών νοοτροπίας, η οποία στην ταινία εκτελεί χρέη executive producer. Οπως και να ‘χει, το καλλιτεχνικό δώρο στη Μισέλ ο Φρίαρς το κάνει, διότι αυτός τη σκηνοθετεί σε κάτι ανάλογο με τις τότε «Επικίνδυνες σχέσεις», αλλά στο πιο ανάλαφρο, όπου εδώ έχουμε μυθιστόρημα της Κολέτ.
Ναι, το «Cheri» του Φρίαρς δεν είναι παρά το «Χρυσό μου» της Γαλλίδας συγγραφέως, που το είχε παρουσιάσει στην Ελλάδα η Κυρία Κατερίνα ως εναρκτήριο του θιάσου της στη θερινή σεζόν του 1950, με πρωταγωνιστή τον Αλέκο Αλεξανδράκη και ενζενί την Αντιγόνη Βαλάκου.
Κλασική Κολέτ το «Cheri» μετατρέπεται σε κλασικό Φρίαρς με τη συνδρομή του Κρίστοφερ Χάμπτον στο σενάριο (όλο το team του «Επικίνδυνες σχέσεις» επιστρατεύεται) και μας μεταφέρει στο Παρίσι του 19ου αιώνα, τότε που άκμαζαν οι κοκότες πολυτελείας, αλλά μερικές απ’ αυτές ερωτεύονταν πραγματικά. Από την άλλη, όπως και στη «Ζιζί», έτσι και στο «Χρυσό μου», η συγγραφέας άφηνε το ερώτημα ποιοι είναι οι πραγματικοί εκπορνευτές, με την αριστοκρατία να εκπορνεύει γιους και κόρες σε γάμους συμφέροντος. Ο Φρίαρς το σκηνοθέτησε σε τόνους κομεντί, η Μισέλ αστράφτει, η Κάθι Μπέιτς είναι αξιολάτρευτη καρατερίστα κι ο Αλεξάντερ Ντεσπλάτ γράφει άλλη μια μεθυστική μουσική.
Τώρα, το πώς έγινε κι εξαντλήθηκαν εν ριπή οφθαλμού τα εισιτήρια δεν άπτεται κανενός μυστηρίου και καμίας συνωμοσιολογίας. Απλώς, το φεστιβάλ διευκολύνει πολύ την εξασφάλιση εισιτηρίων στις φεστιβαλικές προβολές για το κοινό (και σε όσες δημοσιογραφικές επιτρέπεται η συμπλήρωση των κενών θέσεων με θεατές) μέσω του Διαδικτύου, το οποίο λειτουργεί αποτελεσματικά και θαυματουργά. Εμεινα κατάπληκτος από τις αλλεπάλληλες επαφές με Ελληνες εδώ που δεν έχουν επαγγελματική σχέση με το φεστιβάλ ούτε με τον κινηματογράφο, είναι απλοί «φαν» και ήρθαν με τα εισιτήρια ανά χείρας μέσω Διαδικτύου στις ταινίες που ενδιαφέρονταν και που κατόρθωσαν να βρουν.
Οπότε, μέρα του Φρίαρς και της Φάιφερ η χτεσινή και τα του Κούτρα στο αυριανό φύλλο.
Στο Παρίσι του 19ου αιώνα
Ο Στίβεν Φρίαρς είναι ανεβασμένος μετά την επιτυχία της «Βασίλισσας» και την υποψηφιότητα για Οσκαρ σκηνοθεσίας, η Μισέλ Φάιφερ είναι λιγάκι παραγκωνισμένη τελευταία, παρά την επιτυχή επανεμφάνισή της πρόπερσι στο «Hairspray», αλλά η μοίρα των γυναικών ώριμης ηλικίας στο σημερινό Χόλιγουντ είναι προαποφασισμένη. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι περισσότερες ώριμες δεν βρίσκουν δουλειά, διότι δεν υπάρχουν ενδιαφέροντες ρόλοι. Για τη Μισέλ Φάιφερ είναι αμάρτημα αυτό που συμβαίνει, διότι κρατιέται καλύτερα από ποτέ, βάζει κάτω πολλά (για να μην πω όλα) από τα τρέχοντα κοριτσόπουλα της οθόνης και επιπλέον όσο μεγαλώνει κι ωριμάζει μαζί με την ομορφιά ωριμάζει και το ταλέντο. Οπως συνέβαινε με τη Ρόμι Σνάιντερ, όπως συμβαίνει με τη Βίρνα Λίζι, που είναι στην Ιταλία περιζήτητη.
Ο Στίβεν Φρίαρς, που ήταν ο σκηνοθέτης ο οποίος έστρεψε προς τα ποιοτικά μονοπάτια το ταλέντο της με τις «Επικίνδυνες σχέσεις», είκοσι χρόνια μετά της προσφέρει ένα αληθινό δώρο. Βέβαια, δωροδότης μπορεί να είναι κι η φίλη της, η Τζέσικα Λανγκ, άλλο ένα θύμα της ρατσιστικής σε βάρος των ώριμων γυναικών νοοτροπίας, η οποία στην ταινία εκτελεί χρέη executive producer. Οπως και να ‘χει, το καλλιτεχνικό δώρο στη Μισέλ ο Φρίαρς το κάνει, διότι αυτός τη σκηνοθετεί σε κάτι ανάλογο με τις τότε «Επικίνδυνες σχέσεις», αλλά στο πιο ανάλαφρο, όπου εδώ έχουμε μυθιστόρημα της Κολέτ.
Ναι, το «Cheri» του Φρίαρς δεν είναι παρά το «Χρυσό μου» της Γαλλίδας συγγραφέως, που το είχε παρουσιάσει στην Ελλάδα η Κυρία Κατερίνα ως εναρκτήριο του θιάσου της στη θερινή σεζόν του 1950, με πρωταγωνιστή τον Αλέκο Αλεξανδράκη και ενζενί την Αντιγόνη Βαλάκου.
Κλασική Κολέτ το «Cheri» μετατρέπεται σε κλασικό Φρίαρς με τη συνδρομή του Κρίστοφερ Χάμπτον στο σενάριο (όλο το team του «Επικίνδυνες σχέσεις» επιστρατεύεται) και μας μεταφέρει στο Παρίσι του 19ου αιώνα, τότε που άκμαζαν οι κοκότες πολυτελείας, αλλά μερικές απ’ αυτές ερωτεύονταν πραγματικά. Από την άλλη, όπως και στη «Ζιζί», έτσι και στο «Χρυσό μου», η συγγραφέας άφηνε το ερώτημα ποιοι είναι οι πραγματικοί εκπορνευτές, με την αριστοκρατία να εκπορνεύει γιους και κόρες σε γάμους συμφέροντος. Ο Φρίαρς το σκηνοθέτησε σε τόνους κομεντί, η Μισέλ αστράφτει, η Κάθι Μπέιτς είναι αξιολάτρευτη καρατερίστα κι ο Αλεξάντερ Ντεσπλάτ γράφει άλλη μια μεθυστική μουσική.
- ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, Ελεύθερος Τύπος, Τετάρτη, 11.02.09
No comments:
Post a Comment