Ημέρα των βρετανικού και του κινεζικού κινηματογράφου η χθεσινή, με την παρουσία των σκηνοθετών Στίβεν Φρίαρς και Τσεν Κάιγκε και των πρωταγωνιστών τους, Μισέλ Φάιφερ, Ρούπερτ Φρεντ, Ζανγκ Ζιγί και Λέον Λάι.
 «Πριν φτάσεις τα 50 αισθάνεσαι φόβο. Οταν πράγματι τα φτάσεις, λες, μπα! Εντάξει! Δεν είναι και τόσο άσχημο», δήλωσε στο Βερολίνο η Μισέλ Φάιφερ |
Σε ερώτηση αν αισθάνεται απελευθερωμένη τώρα που έφτασε τα 50, η Φάιφερ απάντησε: «Με εξέπληξε το πόσο απελευθερωτικό είναι. Ενώ πριν φτάσεις εκεί αισθάνεσαι φόβο και αγωνία, σαν κάτι να κρέμεται από πάνω σου, όταν πράγματι φτάσεις τα 50 λες, μπα! Εντάξει! Δεν ήταν και τόσο άσχημο. Αισθάνεσαι πιο ευγνώμων για όσα έκανες».
«Στο Χόλιγουντ σου επιτρέπουν να γεράσεις», ήταν η απάντησή της σε σχόλιο δημοσιογράφου. «Μερικές ηθοποιοί συνεχίζουν να εργάζονται, παράδειγμα εγώ, αν και, βέβαια, άλλες δυσκολεύονται να βρουν ρόλους. Αλλά, ξέρεις, υπάρχουν λιγότεροι, γενικά, ρόλοι για τους ηθοποιούς. Πιστεύω πως λιγότεροι άνθρωποι είναι διαθέσιμοι να χρηματοδοτήσουν δράματα. Προσωπικά μου άρεσε να παίζω πάντα ρόλους καρατερίστικους, που είναι λιγότεροι αν και πιο ενδιαφέροντες».
Η ταινία του Φρίαρς, βασισμένη σε βιβλίο της Κολέτ, αφηγείται τον δυνατό αν και χωρίς μέλλον έρωτα ανάμεσα σε μια σαραντάρα εταίρα (πολύ πειστική και όμορφη η Φάιφερ) και τον 20χρονο γιο (Ρούπερτ Φρεντ) μιας πρώην εταίρας και ανταγωνίστριάς της (Κάθι Μπέιτς), στο Παρίσι στις αρχές του 20ού αιώνα. Αντίθετα με τις «Επικίνδυνες σχέσεις», εδώ εκείνο που εξυμνείται είναι ο έρωτας. Ο Φρίαρς στήνει μια εικαστικά λαμπρή ταινία με ατμόσφαιρα της «μπελ επόκ», καταφέρνοντας ταυτόχρονα να δημιουργήσει την πειστικότητα και τη δύναμη που απαιτούν οι επιμέρους σκηνές. Στα προτερήματά της και οι πολύ ωραίοι, διανθισμένοι με χιούμορ και ειρωνεία, διάλογοι του Χάμπτον.
* Η τρομοκρατική επίθεση σε μετρό και λεωφορεία στο Λονδίνο τον Ιούλιο του 2005 είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο κινείται η αγγλόφωνη, γαλλικής παραγωγής, ταινία «Το ποτάμι του Λονδίνου» του Αφρικανού Ρασίντ Μουσαρέμπ. Μια Αγγλίδα (συγκινητική η Μπρέντα Μπλέθιν) από το νησί Γκέρνσι κι ένας Αφρικανός (ο Σοτιγκί Κουγιοτέ) που ζει στη Παρίσι, ανήσυχοι για τα παιδιά τους, φτάνουν στο Λονδίνο για να τα αναζητήσουν. Η γυναίκα ανακαλύπτει πως η κόρη της συζούσε με τον μουσουλμάνο γιο του Αφρικανού. Στη διάρκεια μιας σπαρακτικής αναζήτησης, οι δυο τους αρχίζουν να πλησιάζουν ο ένας τον άλλο. Ο Μουσαρέμπ εστιάζει το ενδιαφέρον του στις διαφορές -θρησκευτικές, φυλετικές και πολιτιστικές- αλλά και στις ομοιότητες των δύο ηρώων του, καταγράφοντας με ένα σχεδόν ντοκιμαντεριστικό ρεαλισμό τις λεπτομέρειες της αναζήτησής τους, ενώ από την άλλη χρησιμοποιεί στοιχεία του ανεξάρτητου κινηματογράφου, μαζί και ωραία, φωτισμένα νατουραλιστικά γκρο πλάνα, για να καταγράψει τα αισθήματα και τον εσωτερικό κόσμο τους, αλλά και το δράμα που αντιμετωπίζουν οι απλοί Λονδρέζοι. Οι πρωταγωνιστές είναι φαβορί για τα βραβεία ερμηνείας.
* Ο Τσεν Κάιγκε είναι ένας σκηνοθέτης που μας έχει συνηθίσει σε εικαστικά όμορφα, δοσμένα με λεπτομέρεια στην ανάπλαση, αλλά και όλη τη σύνθεσή τους πλάνα. Η ταινία «Μαγεμένος για πάντα» αφηγείται τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές στη ζωή του Μέι Λανφάνγκ, μεγάλου σταρ της όπερας του Πεκίνου, από τη δεκαετία του '30 μέχρι εκείνη του '50. Μέσα από τη ζωή του, περνάει ταυτόχρονα και η κοινωνική και πολιτική ζωή της Κίνας: από την αυτοκρατορική εποχή και την ιαπωνική κατοχή (το πιο συναρπαστικό κομμάτι της ταινίας) ώς τον Τσανγκ Κάι Σεκ και τον Μάο. Παρά τις δυόμισι ώρες διάρκεια, χωρίς να είναι η καλύτερη του Κάιγκε, καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του φιλόμουσου, και όχι μόνο, θεατή. *
- Του ΝΙΝΟΥ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/02/2009
No comments:
Post a Comment