Μεσόκοπη «παλλακίδα»

Διαγωνίζεται για τη Χρυσή Αρκτο με το δράμα «Cheri» και δηλώνει: «Οσο γερνάς, τόσο πιο ενδιαφέροντες γίνονται οι ρόλοι». «Δεν είναι εύκολο πράγμα να είσαι μεγάλος σε ηλικία στο σημερινό Χόλιγουντ. Πάντως όσο γερνάς, τόσο πιο ενδιαφέροντες γίνονται οι ρόλοι που σου δίνουν». Λόγια της Μισέλ Φάιφερ στην κατάμεστη από δημοσιογράφους αίθουσα συνεδριάσεων του ξενοδοχείου Hyatt, όπου διεξήχθη χθες το απόγευμα η συνέντευξη Τύπου για το διαγωνιζόμενο για τη Χρυσή Αρκτο δράμα εποχής «Cheri» του Στίβεν Φρίαρς.

«Δε σκοπεύω να κάνω μια ζωή αυτή τη δουλειά» δηλώνει η αστραφτερή στα 50 της ηθοποιός, κι ας νιώθει σαν στο σπίτι της σ' αυτόν τον χώρο από τότε που πάτησε για πρώτη φορά το πόδι της σε δραματική σχολή, όπως παραδέχεται. Αλλά προς τι η όλη αυτή κουβέντα περί ηλικίας και περάσματος του χρόνου;

Για τον απλό λόγο ότι το θέμα του «Cheri» είναι ακριβώς αυτό. Μεσόκοπες παλλακίδες σε απελπισμένη αναζήτηση πελατών - προστατών στο Παρίσι της Μπελ Επόκ. Αριβισμός, ματαιοδοξία, αλλά και ξαφνικοί έρωτες, όπως αυτός της γερασμένης «Νουνούν» (Φάιφερ) με τον νεαρό γιο (Ρούπερτ Φρέιτ) μιας από τις παλιές της αντιζήλους.

Λεπτοβελονιά σε κείμενο και ερμηνείες, αλλά χωρίς εκπλήξεις και ελαφρώς πλατειαστικό στην αφήγηση, το φιλμ βασισμένο σε μυθιστόρημα της Κολέτ, βρίσκει τη Φάιφερ να ανανεώνει το ραντεβού της με τον Φρίαρς και τον σεναριογράφο Κρίστοφερ Χάμπτον 20 χρόνια μετά το (ανώτερο) «Επικίνδυνες σχέσεις».

Πιθανόν η Φάιφερ να υπολογιστεί μ αυτή την ώριμη ερμηνεία για το βραβείο γυναικείου ρόλου από την κριτική επιτροπή της φετινής Μπερλινάλε, πάντως θα έχει γερό ανταγωνισμό από την Μπρέντα Μπλέθιν, εκφραστική και παθιασμένη στον ρόλο της επαρχιώτισσας, που αναζητεί την αγνοούμενη κόρη της στο Λονδίνο τον Ιούλιο του 2005, αμέσως μετά τις βομβιστικές επιθέσεις στα δίκτυα μαζικής συγκοινωνίας στο κέντρο της αγγλικής πρωτεύουσας.

Αυτά για το «London river», μια από τις πιο λιτά κινηματογραφημένες αλλά και μεστές σε ανθρωπιά και στοχασμό ταινίες του διαγωνιστικού προγράμματος, σε σκηνοθεσία του Γαλλοαλγερινού ηθοποιού Ρασίντ Μπουσαράμπ, για του οποίου την καριέρα πίσω από τον φακό δεν γνωρίζαμε τίποτα μέχρι το 2006, όταν είδαμε το θαυμάσιο πολεμικό δράμα «Ιndigenes» (Ιθαγενείς) στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Κανών.

• Ρόμπυ Εκσιέλ, ΕΘΝΟΣ, 11/02/2009