Αχ, αυτός ο δραχμολάτρης, ο δραχμοφονιάς Ερμής! Αχ, αυτό το δολοφονικό εμπόριο! Είναι τόσο καταστροφικό που δε λυπάται ούτε τους ανθρώπινους κόπους ούτε το ανθρώπινο ταλέντο! Στο βωμό του εισιτηρίου παίρνει σκηνοθέτες, όπως τον πολύ καλό Ρώσο δημιουργό Σεργκέι Μποντρόφ και το επιτελείο του και τους μετατρέπει σε συνηθισμένους διεκπεραιωτές, σε οποιουσδήποτε κινηματογραφιστές της σειράς. Τους μεταπλάθει σε «Ρόσογουντ» (από το ινδικό Bollywood).
Ωστόσο τα χαρίσματα και η κουλτούρα, προπαντός η κουλτούρα, θέλοντας λες να πάρουν εκδίκηση, δεν κρύβονται (ο Μποντρόφ γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στη Σοβιετική Ενωση)! Ετσι στη χολιγουντιανή ρώσικη ταινία «Mongol» («Μογγόλος») υπάρχουν στιγμές, πολλές στιγμές, που και ο ανθρώπινος κόπος και το ανθρώπινο ταλέντο ξεφεύγουν από τους εμπόρους και βγαίνουν ατόφιες και εκδικητικές στο πανί! Τότε στη θέση της διεκπεραίωσης έρχεται η καλλιτεχνική πληρότητα, η ομορφιά και η ωφελιμότητα. Και φωνάζεις, ζήτω η τέχνη! Μια τέχνη που παραπέμπει σε άλλες πιο ανθρώπινες και δημιουργικές σχολές (σοβιετική σχολή).
Η ταινία με φτιαχτό (παραμυθένιο) τρόπο, με διήγηση δυτικού κλασικού εικονογραφημένου (ψεύτικη), παρακολουθεί τη ζωή του περίφημου, για τους Μογγόλους ιδιαίτερα, Τζένγκις Χαν, από την πολύ μικρή του ηλικία μέχρι που ένωσε τους Μογγόλους σε ένα ενιαίο και αδιαίρετο έθνος! Η πραγματική, ωστόσο, πορεία του Τζένγκις Χαν, δεν έχει καμία ανάγκη ψευτιάς για να προκαλέσει το ενδιαφέρον! Τα επιτεύγματα αυτού του ανθρώπου, αλλά και τους αγώνες και αγωνίες των ανθρώπων της εποχής, τα κατέγραψε με πολύ μεγάλο σεβασμό η Ιστορία.
Δυστυχώς το «Ρόσογουντ», η νέα... ελεύθερη τάση του σημερινού «ελεύθερου» ρώσικου κινηματογράφου, δε στάθηκε στα πραγματικά γεγονότα, όπως θα έκανε ο σοβιετικός κινηματογράφος και η ταινία, στερούμενη ιστορικής διαλεκτικής ματιάς και σκέψης, δεν έχει πραγματική και γνήσια αξία. Μόνο από σπόντα ο θεατής θα καταλάβει τις κοινωνικές ανάγκες και τις κοινωνικές αγωνίες που γέννησαν τον Τζένγκις Χαν, που ένωσε σε ένα ενιαίο έθνος τους Μογγόλους. Πουθενά δε φάνηκε η αλήθεια. Οτι, δηλαδή, ο χρόνος, οι ανάγκες και η αλλαγή στις παραγωγικές δυνάμεις και τις σχέσεις παραγωγής, γέννησαν τον Τζένγκις Χαν, ο οποίος, με τη σειρά του, στάθηκε ικανός και τίμιος απέναντι στο χώρο, το χρόνο και στις απαιτήσεις!
Τι μένει από την ταινία; Πολλά! Μένουν εξαιρετικές εικαστικές εικόνες. Μένει η μουσική. Τα πολύχρωμα κοστούμια. Τα κοσμήματα, που μοιάζουν με τα δικά μας ηπειρώτικα. Μένει το μοναδικό τοπίο. Τα πρόσωπα. Προπαντός τα πρόσωπα! Μένουν οι μάχες, που παρότι είναι βίαιες, διατηρούν μια εικαστική ηθική και δύναμη, που τις μετατρέπει σε πίνακες μεγάλων ζωγράφων (είδα παρόμοιους πίνακες σε σοβιετικά μουσεία, αλλά και σε μουσεία άλλων χωρών). Μένει ακόμα το «εξωτικό» της υπόθεσης. Μένουν οι ματιές, οι σιωπές και οι χειρονομίες. Μένουν πολλά που αξίζει κανείς να δει.
Παίζουν: Ταντανόμπου Ασάνο, Χονγλέι Σαν, Κχουλάν Τσουλούουμ, Αντιάμ Οντσουρέν κ.ά.
No comments:
Post a Comment