ΝΤΑΡΕΝ ΑΡΟΝΟΦΣΚΙ Ο παλαιστής

Αν, τελικά, αντέξεις και δε βγεις από την αίθουσα, διωγμένος από τη βία και την αγριότητα του θέματός του, «Ο Παλαιστής», σίγουρα, θα σε αποζημιώσει. Γιατί, παραβλέποντας τη βία, που οπωσδήποτε και δίκαια σε απωθεί, είναι μια ταινία πέρα για πέρα αληθινή και κοινωνική, παρότι μοιάζει με «ιδιαιτερότητα» και με προσωπική ιστορία!

Ενας ηλικιωμένος παλαιστής, ένα ρεμάλι, ένα κοινωνικό ερείπιο σωστότερα, νιώθοντας τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν, αντιλαμβάνεται πως από εδώ και στο εξής δε θα είναι αυτός που θα κάνει τις λαβές, αλλά το σύστημα (που πάντα αυτό τις έκανε, αλλά εκείνος, νέος ακόμα και κοινωνικά ανώριμος και αμέτοχος, δεν τις ένιωθε). Τρομοκρατείται με την αδυναμία του. Με το χάος που ανοίγεται μπροστά του. Εδώ δυνατός και νέος και δεν τα κατάφερνε, πώς θα τα καταφέρει τώρα;

Πάνω στην απελπισία του έρχονται και τα, αναμενόμενα άλλωστε, προβλήματα υγείας. Η καρδιά του, μην αντέχοντας άλλο πια τα χτυπήματα (κυριολεκτικά και μεταφορικά), τον προδίδει. Η πάλη τελείωσε γι' αυτόν! Από τη μια στιγμή στην άλλη νιώθει ανάπηρος (ανήμπορος). Καταφεύγει, λοιπόν, στο παρελθόν. Ρίχνοντας, όμως, τη ματιά του προς τα πίσω, βλέπει πως, τελικά, η ζωή του ήταν ένα ρημαδιό. Δεν υπάρχει μέρος για να ακουμπήσει! Χωρισμένος, με μια κόρη την οποία είχε εγκαταλείψει, χωρίς πραγματικούς φίλους και χωρίς μια ήσυχη γωνιά να ξεκουραστεί. Ενας χαμένος και ηττημένος παλαιστής. Ενας παλαιστής που πάλευε και βάραγε στον αέρα (έχοντας την ψευδαίσθηση του νικητή). Ενας εγωιστής, τελικά. Ενας συμβιβασμένος!

Ωστόσο, παλαιστής και μαχητής, έστω και παλαιστής και μαχητής που βάραγε στον αέρα, δε θα το βάλει κάτω. Αυτή τη φορά, την ύστατη ώρα, θα προσπαθήσει να μαζέψει τα κομμάτια του, να διορθώσει τα πράγματα. Τα πράγματα, όμως, δε διορθώνονται όταν ο χώρος (κοινωνικό περιβάλλον) που τα δημιουργεί παραμένει ο ίδιος και ανέπαφος και όταν ο παλαιστής, μη γνωρίζοντας ποιος είναι ο εχθρός του, βάραγε και εξακολουθεί να βαράει στον αέρα. Το ερείπιο-παλαιστής ποτέ δεν είχε σκεφτεί και ποτέ δεν ενέταξε τον εαυτό του σε κοινωνικούς ομαδικούς αγώνες (λάθος του). Αγώνες που θα έδιναν άλλο νόημα και άλλο περιεχόμενο στη ζωή του. Περιορίστηκε στον μοναχικό αγώνα επιβίωσης (πάλι λάθος του). Ενα λάθος που ποτέ δε σκέφτηκε (ούτε η ταινία το σκέφτηκε) να διορθώσει! Ούτε και τώρα που πάει προς το τέλος η ζωή του. Και τώρα εξακολουθεί να βαράει στον αέρα!

Επιλέγοντας, λοιπόν, αυτό το λαθεμένο μοναχικό μονοπάτι, το μόνο που θα καταφέρνει ο παλαιστής είναι να δώσει μερικά ακόμα χτυπήματα (στον αέρα) και να φάει αυτός στο στομάχι τα περισσότερα και τα δυνατότερα (όπως γινόταν πάντα στη ζωή του). Ομως, επειδή κάποια στιγμή συνειδητοποιεί πως, τελικά, ποτέ δεν ήταν νικητής (και ας ήταν πρωταθλητής), αποφασίζει το τελευταίο του δικαίωμα, το θάνατό του, να τον επιλέξει ο ίδιος! Τους πρόσφερε όλη του τη ζωή, δε θα τους χαρίσει και το θάνατό του!

Η ταινία είναι στ' αλήθεια μια τραγωδία! Ο παλαιστής της, τηρώντας τις αναλογίες, δεν απέχει πολύ από τα εκατομμύρια των «παλαιστών» που δίνουν τις μοναχικές (δυστυχώς γι' αυτούς και για εμάς) μάχες τους στα εργοστάσια και στους άλλους χώρους δουλειάς, στη ζωή γενικά και κάνουν τη ζωή τους - και τη ζωή μας, εν μέρει - ρημαδιό! Αυτός ο κόσμος των μοναχικών αγώνων, όπως ο παλαιστής μας, που είναι πολύ μεγάλος δυστυχώς, τελικά, διαφέρει από τον παλαιστή της ταινίας στο γεγονός ότι ετούτος ο κόσμος δεν τόλμησε ποτέ να κοιταχτεί στον καθρέφτη, όπως έκανε ο παλαιστής, με αποτέλεσμα να χαρίζουν και το θάνατό τους ακόμα στο σύστημα! Ας το σκεφτούνε!

Παίζουν: Μίκι Ρουκ, Μαρίζα Τομέι, Ιβαν Ρέιτσελ Γουντ.