Τυποποιήθηκε ως «σκληρός», κι αν έλαμψε στην «Ευδοκία», την έως πρότινος καλύτερη ελληνική ταινία του 20ού αιώνα -σύμφωνα με την Πανελλήνια Ενωση Κριτικών-, ήταν και πάλι στον ρόλο του «σκληρού»...
Ποια τα πρώτα σας βήματα στον χώρο της Τέχνης;
Πριν από το στρατιωτικό ακόμα, επιθεώρηση τη δεκαετία του ‘60 στο Θέατρο του Αλσους Παγκρατίου και στο Ακροπόλ, τον ναό της επιθεώρησης, αργότερα.
Τα εφόδιά σας;
Σχολή Σταυράκου και βαθιά μελέτη των βιβλίων του Στανισλάφσκι. Δούλεψα με τους μεγάλους στην επιθεώρηση -Μακρής, Αυλωνίτης, Γκιωνάκη- που υπήρξαν μεγάλο σχολείο για μένα. Ο Αυλωνίτης με είδε νέο ηθοποιό στα γυρίσματα του «Κορόιδο Γαμπρέ» και μου είπε: «Αυτό το επάγγελμα, το τόσο ωραίο, άλλο τόσο πικρόγλυκο είναι. Βλέπεις αυτήν την κοιλιά; Είναι γεμάτη πίκρα». Εμαθα πως πρέπει να έχω γερό στομάχι.
Μετά τη «Φαίδρα», ακολούθησε η κωμωδία «Κορόιδο Γαμπρέ», με τους Αυλωνίτη, Σταυρίδη και Γκιωνάκη, Στα ζενερίκ αναφέρεστε ως Χρήστος Τζορμπάς...
Το Ζορμπάς είναι ψευδώνυμο. Το πραγματικό μου όνομα είναι Τζορμπατζόγλου. Στην αρχή, το έκανα Τζορμπάς, αλλά σύντομα το άλλαξα σε Ζορμπάς.
Ποιον ρόλο θεωρείτε τον πιο δύσκολο;
Τον ρόλο στην επιθεώρηση, όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό. Στην επιθεώρηση, ο ρόλος σου είναι 8 λεπτά. Αν μέσα στα 8 λεπτά δεν καταφέρεις να «κερδίσεις» τον κόσμο, πάει, σε κατάπιε η σκηνή, έσβησες. Δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες. Δεν τα κατάφερες; Δεν ξαναβγαίνεις στην επιθεώρηση.
Ποια είναι η γνώμη σας για την τυποποίηση στον ρόλο του σκληρού;
Βλέπεις έναν Αμερικανό ηθοποιό, ο οποίος έχει κάνει τον σκληρό, που έχει σκοτώσει... Και την άλλη μέρα, παίζει ένα μελό και λες «αυτός είναι που έπαιζε και χτες»; Γιατί σε διαφορετικούς ρόλους, όταν ένας ηθοποιός έχει την ικανότητα να τους κάνει, θέλει δουλειά, ενώ η τυποποίηση σε έναν ρόλο είναι η εύκολη λύση. Λες, τελείωσε, κάνω αυτό και δεν έχω άλλα πράγματα να κάνω. Γιατί αν δεν δικαιώσεις τον ρόλο, τον προδίδεις. Ξέρεις εγώ πώς δούλευα; Με φώναζαν οι σκηνοθέτες βλέποντας την προηγούμενη δουλειά μου. Βέβαια, στο θέατρο επιδίωκα να υποδύομαι πολλούς και διάφορους ρόλους, όχι απαραίτητα τον ρόλο του σκληρού.
Μιλήστε μας λίγο για την «Ευδοκία».
Μια φίλη μου μού είπε μια μέρα πως γινόταν ακρόαση για μια νέα ταινία που ετοίμαζε ο Δαμιανός. Ετσι, λοιπόν, πήγα. Μου έδωσαν να απαγγείλω το Γράμμα της Ευδοκίας και μου έδωσαν τον ρόλο. Στα γυρίσματα μας δυσκόλεψε πολύ η εύρεση της κατάλληλης ηθοποιού για τον ρόλο της Ευδοκίας. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία...
Ποια ήταν η σκηνή που κόπηκε;
Μια σκηνή πολύ ποιητική, ελεγειακή θα έλεγα: Βρίσκομαι έξω από το σπίτι της Ευδοκίας και βλέπω φως. Σκέφτομαι πως βρίσκεται με κάποιον μέσα και αρχίζω να κλαίω με λυγμούς. Τελικά, η σκηνή κόπηκε. Ο Δαμιανός είπε πως την έκοψε γιατί ήταν η πιο μεγαλειώδης της ταινίας και αναπόφευκτα θα επισκίαζε τις υπόλοιπες σεκάνς. Βέβαια, μπορεί και να την έχασε στο μοντάζ (γέλια).
No comments:
Post a Comment