Μπορεί στην Ελλάδα η νέα ταινία του Πάνου Κούτρα «Στρέλλα», με πρωταγωνίστρια την τρανσέξουαλ Μίνα Ορφανού, να έχει αναστατώσει την κινηματογραφική κοινότητα με τις συνεχείς απορρίψεις της (τρεις τον αριθμό) από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, στο Φεστιβάλ του Βερολίνου πάντως προβάλλεται μετά τιμής (σήμερα και αύριο) ενταγμένη στο τμήμα «Πανόραμα».
Αφηγείται την ερωτική ιστορία ενός ασυνήθιστου ζευγαριού, ενός πρώην κατάδικου με νεαρή τρανσέξουαλ. Ο ήρωας (Γιάννης Κοκιασμένος) αποφυλακίζεται ύστερα από δεκαπέντε χρόνια. Το πρώτο ελεύθερο βράδυ του σ' ένα φτηνό ξενοδοχείο της Ομόνοιας θα ερωτευτεί τη Στρέλλα, νεαρή πόρνη και τρανσέξουαλ. Την υποδύεται, στην πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση, η πραγματική τρανσέξουαλ Μίνα Ορφανού.
«Δεν είχα βρεθεί ποτέ σε γυρίσματα και είχα πάει σινεμά δύο φορές στη ζωή μου!», μας λέει. Αρχικά αντιμετώπισε την πρόταση του Κούτρα σαν παιχνίδι, αλλά ήξερε ότι μπορεί να τα καταφέρει. «Μη με ρωτήσετε γιατί και πώς, απλώς το ήξερα. Οι πρόβες κράτησαν πολύ καιρό, με τον Πάνο περάσαμε πολύ καλά. Κάποιες στιγμές ήταν δύσκολα και κουραστικά. Είχα πάρει όμως την απόφαση να το κάνω και δεν υπήρχε επιστροφή. Αυτό που κέρδισα είναι πως γνώρισα έναν άλλο κόσμο, που δεν θα γνώριζα ποτέ κανονικά».
Για τον Πάνο Κούτρα η Στρέλλα είναι μια τρανσέξουαλ είκοσι πέντε χρόνων, η οποία πήρε τη σοβαρή απόφαση να ζήσει θαρραλέα με την καινούργια της ταυτότητα. «Είναι ένα άτομο αρκετά δυναμικό, ωστόσο παραμένει ένα πληγωμένο παιδί», λέει. «Στην ταινία προσπαθεί με κάθε τρόπο, έστω και με τον πιο παρακινδυνευμένο, να κατακτήσει αυτό που δεν μπόρεσε να βρει μέχρι τώρα στη ζωή της: αποδοχή, στοργή, αγάπη και σεβασμό. Επιπλέον είναι ένα εξαιρετικά ταλαντούχο άτομο, τραγουδάει, φτιάχνει πράγματα με τα χέρια της, είναι καλή ηλεκτρολόγος, γενικότερα θα έλεγα ότι προσπαθεί να δώσει φως στη ζωή της, αλλά και στις ζωές των άλλων».
Η Μίνα Ορφανού αναγνώρισε αρκετά στοιχεία του εαυτού της στην ηρωίδα: «Η Στρέλλα είναι πληγωμένη και προσπαθεί να κλείσει τις πληγές της. Εχουμε πολλά κοινά. Τη δύναμη να συνεχίζεις παρά τα εμπόδια. Και τη δυνατότητα να φτιάχνεις πράγματα με τα χέρια σου, να ζωγραφίζεις, να επισκευάζεις». Δεν έχει δει ακόμα τον εαυτό της στη μεγάλη οθόνη. Της αρκεί, όπως λέει, που αγάπησε όλα τα παιδιά της ταινίας και νομίζει πως την αγάπησαν κι αυτά.
Θέλετε να γίνετε επαγγελματίας ηθοποιός;
«Αρχικά δεν ήθελα. Αλλά αν είναι το τυχερό μου... τι να πω;»
Ποια ήταν η σχέση σας με την τέχνη πριν από την ταινία;
«Ζωγράφιζα από μικρή. Οταν ήμουν 14 χρόνων έκανα μια έκθεση ζωγραφικής με τοπία από το νησί μου. Τραγουδάω επίσης αρκετά καλά. Αγαπώ το τραγούδι πολύ, την όπερα αλλά και το λαϊκό».
Ποιους σκηνοθέτες και ταινίες έχετε αγαπήσει μέχρι σήμερα;
«Σας είπα, δεν έχω δει πολύ σινεμά. Μου άρεσε πολύ το "Σινεμά ο Παράδεισος"».
Εχετε ζήσει έναν έρωτα τόσο δυνατό όσο της ταινίας;
«Οχι».
Ακόμα και σήμερα οι τρανσέξουαλ αντιμετωπίζονται συχνά ως άτομα του περιθωρίου. Πιστεύετε ότι κάτι αλλάζει;
«Ναι, νομίζω πως τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο. Είναι ένας αγώνας όμως καθημερινός για μια τρανσέξουαλ, από το πρωί που ξυπνάει έως το βράδυ που κοιμάται. Η καθεμία βέβαια παίρνει τις αποφάσεις της και πράττει αναλόγως».
Ηταν εύκολο να πάρετε την απόφαση να ζήσετε ως τρανσέξουαλ;
«Οχι. Αλλά ήταν μονόδρομος. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ πολύ δύσκολα».
Πότε νιώσατε πρώτη φορά ότι θέλετε να ζήσετε ως γυναίκα;
Σε μια παλιότερη συνέντευξη είπατε ότι μικρή ονειρευόσασταν να γίνετε παπάς; Είναι αλήθεια;
«Ναι! Ημουν παπαδοπαίδι! Μου άρεσε να φοράω τα μακριά γιατί ήταν σαν φουστάνια. Εβγαινα μπροστά στον κόσμο και ήταν το σόου μου. Μα είναι και σόου! Αισθανόμουν πως έκανα κάτι λαμπερό, με τα φώτα, τα κεριά και τα λιβάνια. Ζήλευα τρομερά τον παπά που είχε πολλά αστραφτερά στολίδια και ασημένιο τσαντάκι με κουδούνια...».
Πώς νιώθετε που η ταινία θα προβληθεί στο Βερολίνο, σε μια πόλη φιλική στους gay και στους τρανσέξουαλ;
«Δεν το ξέρω το φεστιβάλ, δεν ήξερα καν τι είναι ένα φεστιβάλ. Ούτε στο Βερολίνο έχω πάει. Φαντάζομαι πως είναι μια πολιτισμένη πόλη. Πιο πολύ από την Αθήνα».
Τι ονειρεύεστε για το μέλλον;
«Να υπάρξει ισότητα για όλους τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί». *
«Δεν είχα βρεθεί ποτέ σε γυρίσματα και είχα πάει σινεμά δύο φορές στη ζωή μου!», μας λέει. Αρχικά αντιμετώπισε την πρόταση του Κούτρα σαν παιχνίδι, αλλά ήξερε ότι μπορεί να τα καταφέρει. «Μη με ρωτήσετε γιατί και πώς, απλώς το ήξερα. Οι πρόβες κράτησαν πολύ καιρό, με τον Πάνο περάσαμε πολύ καλά. Κάποιες στιγμές ήταν δύσκολα και κουραστικά. Είχα πάρει όμως την απόφαση να το κάνω και δεν υπήρχε επιστροφή. Αυτό που κέρδισα είναι πως γνώρισα έναν άλλο κόσμο, που δεν θα γνώριζα ποτέ κανονικά».
 «Η ζωή μιας τρανσέξουαλ είναι ένας καθημερινός αγώνας, από το πρωί που ξυπνάει έως το βράδυ που κοιμάται», μας λέει η Μίνα Ορφανού |
Η Μίνα Ορφανού αναγνώρισε αρκετά στοιχεία του εαυτού της στην ηρωίδα: «Η Στρέλλα είναι πληγωμένη και προσπαθεί να κλείσει τις πληγές της. Εχουμε πολλά κοινά. Τη δύναμη να συνεχίζεις παρά τα εμπόδια. Και τη δυνατότητα να φτιάχνεις πράγματα με τα χέρια σου, να ζωγραφίζεις, να επισκευάζεις». Δεν έχει δει ακόμα τον εαυτό της στη μεγάλη οθόνη. Της αρκεί, όπως λέει, που αγάπησε όλα τα παιδιά της ταινίας και νομίζει πως την αγάπησαν κι αυτά.
Θέλετε να γίνετε επαγγελματίας ηθοποιός;
«Αρχικά δεν ήθελα. Αλλά αν είναι το τυχερό μου... τι να πω;»
Ποια ήταν η σχέση σας με την τέχνη πριν από την ταινία;
«Ζωγράφιζα από μικρή. Οταν ήμουν 14 χρόνων έκανα μια έκθεση ζωγραφικής με τοπία από το νησί μου. Τραγουδάω επίσης αρκετά καλά. Αγαπώ το τραγούδι πολύ, την όπερα αλλά και το λαϊκό».
Ποιους σκηνοθέτες και ταινίες έχετε αγαπήσει μέχρι σήμερα;
«Σας είπα, δεν έχω δει πολύ σινεμά. Μου άρεσε πολύ το "Σινεμά ο Παράδεισος"».
Εχετε ζήσει έναν έρωτα τόσο δυνατό όσο της ταινίας;
«Οχι».
Ακόμα και σήμερα οι τρανσέξουαλ αντιμετωπίζονται συχνά ως άτομα του περιθωρίου. Πιστεύετε ότι κάτι αλλάζει;
«Ναι, νομίζω πως τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο. Είναι ένας αγώνας όμως καθημερινός για μια τρανσέξουαλ, από το πρωί που ξυπνάει έως το βράδυ που κοιμάται. Η καθεμία βέβαια παίρνει τις αποφάσεις της και πράττει αναλόγως».
Ηταν εύκολο να πάρετε την απόφαση να ζήσετε ως τρανσέξουαλ;
«Οχι. Αλλά ήταν μονόδρομος. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ πολύ δύσκολα».
Πότε νιώσατε πρώτη φορά ότι θέλετε να ζήσετε ως γυναίκα;
«Από πάντα».
Σε μια παλιότερη συνέντευξη είπατε ότι μικρή ονειρευόσασταν να γίνετε παπάς; Είναι αλήθεια;
«Ναι! Ημουν παπαδοπαίδι! Μου άρεσε να φοράω τα μακριά γιατί ήταν σαν φουστάνια. Εβγαινα μπροστά στον κόσμο και ήταν το σόου μου. Μα είναι και σόου! Αισθανόμουν πως έκανα κάτι λαμπερό, με τα φώτα, τα κεριά και τα λιβάνια. Ζήλευα τρομερά τον παπά που είχε πολλά αστραφτερά στολίδια και ασημένιο τσαντάκι με κουδούνια...».
Πώς νιώθετε που η ταινία θα προβληθεί στο Βερολίνο, σε μια πόλη φιλική στους gay και στους τρανσέξουαλ;
«Δεν το ξέρω το φεστιβάλ, δεν ήξερα καν τι είναι ένα φεστιβάλ. Ούτε στο Βερολίνο έχω πάει. Φαντάζομαι πως είναι μια πολιτισμένη πόλη. Πιο πολύ από την Αθήνα».
Τι ονειρεύεστε για το μέλλον;
«Να υπάρξει ισότητα για όλους τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί». *
- Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 10/02/2009
No comments:
Post a Comment