Από αύριο στις αίθουσες το «Ηunger» με τη θυσία του Μπόμπι Σαντς και η «Νεότητα χωρίς νιάτα» με μια βαρετή αναγέννηση
Ο εικαστικός Στιβ Μακ Κουίν ξαφνιάζει, ενώ ο βετεράνος Φράνσις Φ. Κόπολα έμεινε από έμπνευση
ΤΟΥ Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ, ΤΟ ΒΗΜΑ, Τετάρτη, 1 Οκτωβρίου 2008
Ο Μάικλ Φασμπέντερ είναι ο εξαντλημένος Μπόμπι Σαντς στο «Ηunger» του Στιβ Μακ Κουίν, που κάνει παγκόσμια εμπορική πρεμιέρα στην Ελλάδα. Στην ένθετη φωτογραφία, ο Τιμ Ροθ ως επιστήμονας που «ξαναγεννιέται» στην ταινία «Νεότητα χωρίς νιάτα» του Φράνσις Φ. Κόπολα
Ο Μάικλ Φασμπέντερ είναι ο εξαντλημένος Μπόμπι Σαντς στο «Ηunger» του Στιβ Μακ Κουίν, που κάνει παγκόσμια εμπορική πρεμιέρα στην Ελλάδα. Στην ένθετη φωτογραφία, ο Τιμ Ροθ ως επιστήμονας που «ξαναγεννιέται» στην ταινία «Νεότητα χωρίς νιάτα» του Φράνσις Φ. Κόπολα
«Εχω το πιστεύω μου. Και μέσα στην απλότητά του αυτό είναι το σπουδαιότερο πράγμα». Αποφασισμένος να μπει στη φρικτή διαδικασία της αποσύνθεσης του σώματός του, το 1981 ο αγωνιστής του ΙRΑ Μπόμπι Σαντς αφιέρωσε τη ζωή του στα πιστεύω του: στον αγώνα για την ανεξαρτησία ολόκληρης της Ιρλανδίας. Η απεργία πείνας που έκανε ως κρατούμενος των φυλακών Μέιζ έξω από το Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας διήρκεσε 66 ημέρες και είχε αποτέλεσμα τον θάνατό του (ακολούθησε ο θάνατος ακόμη δέκα κρατουμένων).
Ετσι έγινε θρύλος και σήμερα, 27 χρόνια μετά το συμβάν, μια ταινία έρχεται να μας θυμίσει τον άνθρωπο και τις πράξεις του.
Το «Ηunger» του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη- αλλά ήδη καταξιωμένου εικαστικού καλλιτέχνη- Στιβ Μακ Κουίν ήταν μία από τις αποκαλύψεις του εφετινού Φεστιβάλ των Καννών και ανήκει στις καλύτερες ταινίες της νέας σεζόν («Ηunger» σημαίνει πείνα, αλλά ο τίτλος δεν αποδόθηκε στα ελληνικά).
Δεν πρόκειται ούτε για αγιογραφία ούτε για βιογραφία του Σαντς, ο οποίος άλλωστε εμφανίζεται μετά τη μέση. Ο Μακ Κουίν ενδιαφέρεται να δώσει μια εικόνα από το ταραγμένο κλίμα της περιόδου όχι καταγγέλλοντας αλλά με τον ζήλο ενός ντοκυμαντερίστα που επιστρέφει στα γεγονότα με ψυχραιμία, ακρίβεια και από απόσταση. Τα καταφέρνει θαυμάσια. Παρακολουθούμε την καθημερινότητα όχι μόνο των ιρλανδών κρατουμένων, αλλά και των δεσμοφυλάκων που ζουν με τον φόβο των αντιποίνων. Αρχικώς απουσιάζει παντελώς ο διάλογος, ενώ ο φακός εμμένει προσεκτικά στις λεπτομέρειες. Νιώθεις ότι τα κελιά ζέχνουν από το κάτουρο και τα κόπρανα. Οι σελίδες της Βίβλου μετατρέπονται σε τσιγαρόχαρτα και βεβαίως δεν λείπουν οι σκηνές των αδυσώπητων βιαιοπραγιών.
Κανένας όμως δεν ηρωοποιείται εκ προθέσεως σε μια ταινία που δεν αστειεύεται και αξίζει όλοι να έχουν υπόψη τους.
▅ «Νεότητα χωρίς νιάτα» («Υouth by youth», Ιταλία/ Γερμανία/ ΗΠΑ/ Ρουμανία/ Γαλλία, 2008). Δέκα χρόνια μετά την τελευταία ταινία του, ο Φράνσις Φ.Κόπολα έφτιαξε ένα αδιανόητα βαρετό και ακατανόητο ψυχόδραμα, με κεντρικό πρόσωπο έναν επιστήμονα ( Τιμ Ροθ ) ο οποίος «ξαναγεννιέται» μετά το κτύπημα ενός κεραυνού που ενισχύει τις πνευματικές και σωματικές λειτουργίες. Η μεγάλη επιστροφή της χρονιάς είναι ταυτοχρόνως μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της. Τι κρίμα...
▅ «Τυχερή και ευτυχισμένη» («Ηappy- go- lucky», 2008, Αγγλία) του Μάικ Λι. Ο βρετανός σκηνοθέτης των «Μυστικών και ψεμάτων» αφήνει για λίγο τη «σκληροπυρηνική» κατάθλιψη για να φτιάξει το πορτρέτο μιας αξιαγάπητης δασκάλας που χαίρεται την τρέλα της. Δεν πετάξαμε τη σκούφια μας, αλλά παραδεχόμαστε ότι η ταινία είναι πολύ αγαπησιάρικη, τρυφερή και- όπως όλες του Λι - ειλικρινής. Η Χόκινς απέσπασε το βραβείο ερμηνείας στο τελευταίο Φεστιβάλ Βερολίνου όπου η «Τυχερή και ευτυχισμένη» έκανε παγκόσμια πρεμιέρα.
▅ «Μέσα από τον καθρέφτη» («Μirrors») του Αλεξάντρ Αγιά. Ακόμη μια αποτυχημένη απόπειρα του Κίφερ Σάδερλαντ να ξεφύγει από τη σκιά του πράκτορα Τζακ Μπάουερ της τηλεοπτικής επιτυχίας του «24». Εδώ υποδύεται έναν πρώην αστυνομικό, νυν φύλακα εγκαταλειμμένου κτιρίου, ο οποίος «δαιμονίζεται» όποτε κοιτάζει σε καθρέφτες. Κάτι τρέχει με το κτίριο, αλλά ποιος νοιάζεται; Το μόνο που με κράτησε ήταν οι ορχηστρικές διασκευές του κλασικού κομματιού «Αsturias» του Ισαάκ Αλμπένιθ.
▅ «Βangkok: Επικίνδυνη αποστολή» («Βangkok dangerous», 2008, ΗΠΑ) των αδελφών Πανγκ. Με μια κατάμαυρη πατσαβούρα αντί για μαλλί στο κεφάλι, ο Νίκολας Κέιτζ είναι για μία ακόμη φορά αφόρητος ενώ υποδύεται τον πληρωμένο φονιά που θέλει να κλείσει την καριέρα του στην Μπανγκόκ σκοτώνοντας τέσσερις «πολύ κακούς» ανθρώπους. Η κάμερα των αδελφών Πανγκ στριφογυρίζει σαν σβούρα ακολουθώντας την πορεία του στην εξωτική και επικίνδυνη πόλη, αλλά η αισθητική τους είναι κλώνος χιλιοειπωμένων πανομοιότυπων περιπετειών ασιατικής προέλευσης. Χωρίς τη μαγεία του Τζον Γου.
▅«Μadeinusa» (2006, Περού) της Κλάουντια Λιόσα . Η άφιξη ενός νέου άνδρα σε χωριό του Περού θέτει νέες βάσεις στην παράδοση του τόπου, σύμφωνα με την οποία από τη Μεγάλη Παρασκευή ως την Κυριακή του Πάσχα οι κάτοικοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Μικρό και ενδιαφέρον, με άξονα τη σχέση του νιόφερτου με μια ντόπια, η οποία λέγεται Μεϊντινγιούσα (κατά το Μade in USΑ).
▅«Ο γιος του Ράμπο» («Son Οf Rambow», 2008, Αγγλία) του Γκαρθ Τζένινγκς. Στην Αγγλία της δεκαετίας του 1980 δύο έφηβοι μεγαλώνουν με πρότυπο τον Σιλβέστερ Σταλόνε. ▅ «Disaster movie» (2008, ΗΠΑ) των Τζέισον Φρίντμπεργκ, Ααρον Σέλτζερ. Παρωδία των ταινιών καταστροφής- ό,τι τα «Scary movies» στις ταινίες τρόμου.
Ετσι έγινε θρύλος και σήμερα, 27 χρόνια μετά το συμβάν, μια ταινία έρχεται να μας θυμίσει τον άνθρωπο και τις πράξεις του.
Το «Ηunger» του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη- αλλά ήδη καταξιωμένου εικαστικού καλλιτέχνη- Στιβ Μακ Κουίν ήταν μία από τις αποκαλύψεις του εφετινού Φεστιβάλ των Καννών και ανήκει στις καλύτερες ταινίες της νέας σεζόν («Ηunger» σημαίνει πείνα, αλλά ο τίτλος δεν αποδόθηκε στα ελληνικά).
Δεν πρόκειται ούτε για αγιογραφία ούτε για βιογραφία του Σαντς, ο οποίος άλλωστε εμφανίζεται μετά τη μέση. Ο Μακ Κουίν ενδιαφέρεται να δώσει μια εικόνα από το ταραγμένο κλίμα της περιόδου όχι καταγγέλλοντας αλλά με τον ζήλο ενός ντοκυμαντερίστα που επιστρέφει στα γεγονότα με ψυχραιμία, ακρίβεια και από απόσταση. Τα καταφέρνει θαυμάσια. Παρακολουθούμε την καθημερινότητα όχι μόνο των ιρλανδών κρατουμένων, αλλά και των δεσμοφυλάκων που ζουν με τον φόβο των αντιποίνων. Αρχικώς απουσιάζει παντελώς ο διάλογος, ενώ ο φακός εμμένει προσεκτικά στις λεπτομέρειες. Νιώθεις ότι τα κελιά ζέχνουν από το κάτουρο και τα κόπρανα. Οι σελίδες της Βίβλου μετατρέπονται σε τσιγαρόχαρτα και βεβαίως δεν λείπουν οι σκηνές των αδυσώπητων βιαιοπραγιών.
Κανένας όμως δεν ηρωοποιείται εκ προθέσεως σε μια ταινία που δεν αστειεύεται και αξίζει όλοι να έχουν υπόψη τους.
▅ «Νεότητα χωρίς νιάτα» («Υouth by youth», Ιταλία/ Γερμανία/ ΗΠΑ/ Ρουμανία/ Γαλλία, 2008). Δέκα χρόνια μετά την τελευταία ταινία του, ο Φράνσις Φ.Κόπολα έφτιαξε ένα αδιανόητα βαρετό και ακατανόητο ψυχόδραμα, με κεντρικό πρόσωπο έναν επιστήμονα ( Τιμ Ροθ ) ο οποίος «ξαναγεννιέται» μετά το κτύπημα ενός κεραυνού που ενισχύει τις πνευματικές και σωματικές λειτουργίες. Η μεγάλη επιστροφή της χρονιάς είναι ταυτοχρόνως μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της. Τι κρίμα...
▅ «Τυχερή και ευτυχισμένη» («Ηappy- go- lucky», 2008, Αγγλία) του Μάικ Λι. Ο βρετανός σκηνοθέτης των «Μυστικών και ψεμάτων» αφήνει για λίγο τη «σκληροπυρηνική» κατάθλιψη για να φτιάξει το πορτρέτο μιας αξιαγάπητης δασκάλας που χαίρεται την τρέλα της. Δεν πετάξαμε τη σκούφια μας, αλλά παραδεχόμαστε ότι η ταινία είναι πολύ αγαπησιάρικη, τρυφερή και- όπως όλες του Λι - ειλικρινής. Η Χόκινς απέσπασε το βραβείο ερμηνείας στο τελευταίο Φεστιβάλ Βερολίνου όπου η «Τυχερή και ευτυχισμένη» έκανε παγκόσμια πρεμιέρα.
▅ «Μέσα από τον καθρέφτη» («Μirrors») του Αλεξάντρ Αγιά. Ακόμη μια αποτυχημένη απόπειρα του Κίφερ Σάδερλαντ να ξεφύγει από τη σκιά του πράκτορα Τζακ Μπάουερ της τηλεοπτικής επιτυχίας του «24». Εδώ υποδύεται έναν πρώην αστυνομικό, νυν φύλακα εγκαταλειμμένου κτιρίου, ο οποίος «δαιμονίζεται» όποτε κοιτάζει σε καθρέφτες. Κάτι τρέχει με το κτίριο, αλλά ποιος νοιάζεται; Το μόνο που με κράτησε ήταν οι ορχηστρικές διασκευές του κλασικού κομματιού «Αsturias» του Ισαάκ Αλμπένιθ.
▅ «Βangkok: Επικίνδυνη αποστολή» («Βangkok dangerous», 2008, ΗΠΑ) των αδελφών Πανγκ. Με μια κατάμαυρη πατσαβούρα αντί για μαλλί στο κεφάλι, ο Νίκολας Κέιτζ είναι για μία ακόμη φορά αφόρητος ενώ υποδύεται τον πληρωμένο φονιά που θέλει να κλείσει την καριέρα του στην Μπανγκόκ σκοτώνοντας τέσσερις «πολύ κακούς» ανθρώπους. Η κάμερα των αδελφών Πανγκ στριφογυρίζει σαν σβούρα ακολουθώντας την πορεία του στην εξωτική και επικίνδυνη πόλη, αλλά η αισθητική τους είναι κλώνος χιλιοειπωμένων πανομοιότυπων περιπετειών ασιατικής προέλευσης. Χωρίς τη μαγεία του Τζον Γου.
ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ | |
▅«Ο γιος του Ράμπο» («Son Οf Rambow», 2008, Αγγλία) του Γκαρθ Τζένινγκς. Στην Αγγλία της δεκαετίας του 1980 δύο έφηβοι μεγαλώνουν με πρότυπο τον Σιλβέστερ Σταλόνε. ▅ «Disaster movie» (2008, ΗΠΑ) των Τζέισον Φρίντμπεργκ, Ααρον Σέλτζερ. Παρωδία των ταινιών καταστροφής- ό,τι τα «Scary movies» στις ταινίες τρόμου.
No comments:
Post a Comment