Όπως το αριστουργηματικό «Das Βoot» («Το Υποβρύχιο») του 1981 και του Βόλφγκανγκ Πέτερσεν, έτσι και ο «Λίβανος» (Lebanon) του Σαμουέλ Μοάζ από το Ισραήλ παρακαλώ. Μέσα σ΄ ένα χαλύβδινο βαρέλι όλο το Σινεμά. Συμπαγές, ομοιογενές, σαρωτικό, αριστοτεχνικό, καθηλωτικό. Θεέ μου, τι θηρίο είναι αυτό!Η πρώτη great movie της νέας χρονιάς. Έναν μόλις πόντο πίσω από τη «Λευκή κορδέλα» του Μίκαελ Χάνεκε. Και ύστερα ισχυρίζονται μερικοί, που εκλαμβάνουν τα δικά τους αδιέξοδα ως καλλιτεχνικά, πως σήμερα τίποτα καλό δεν παράγεται από το Σινεμά. Τι να πω; Ένα και αποστομωτικό. Ο «Λίβανος» από το Ισραήλ, παιδιά. Με σκηνοθέτη κάποιον μεγιστοτεράστιο αρχιμάστορα με μυαλό μέχρι εκεί ψηλά, που μέχρι το περασμένο Φεστιβάλ της Βενετίας τον ήξερε μόνο η δική του μαμά!
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ, TA NEA: Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010
Το στόρι εντελώς μινιμαλιστικό. Περίπου το τίποτα. Κι όμως, Τι δραματουργία, τι χαρακτήρες, τι αγωνία, τι τρόμος είναι αυτός! Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ήρωες τέσσερις λεβέντες του Ισραήλ. Το πλήρωμα ενός τανκ με την κωδική ονομασία Ρινόκερoς. Όλα κόντρα στις ετικέτες και στους σχεδιασμούς επί χάρτου, ο μπαγάσας ο Σαμουέλ Μοάζ. Εντός του χαλύβδινου βαρελιού ή αν θέλετε αυτού του ακατανίκητουστις προδιαγραφές- κονσερβοκουτιού, ένα σύνθημα είναι γραμμένο στα τοιχώματα του Ρινόκερου: «Ο άντρας είναι το ατσάλι, το άρμα είναι μόνο σίδερο». Αυτό που θα παρακολουθήσετε με κομμένη την ανάσα επί ενενήντα λεπτά είναι η διαδικασία μιας ψυχολογικής αποσύνθεσης. Γιατί αργά αλλά συστηματικά, το ατσάλι μεταβάλλεται σε βούτυρο και στη συνέχεια το βούτυρο εξαερώνεται και ίπταται κατά κόλαση μεριά.
Χρόνος, Ιούνιος του 1982. Όταν οι Ράμπο του Ισραήλ αποφασίζουν να εφορμήσουν για να καταστρέψουν ολοκληρωτικά τις εστίες των Παλαιστινίων στον Λίβανο. Στην πραγματικότητα το σχέδιο πήγαινε πιο μακριά. Κill them all. Άντρες, γυναίκες, γέρους, παιδιά. Οτιδήποτε επικίνδυνο κινείται κοντά. Αρχηγός του Ρινόκερου ο Τζαμίλ. Ο πέμπτος της παρέας. Φυτευτός. Απ΄ έξω αυτός. Εισβάλλει στο κονσερβοκούτι από καιρού εις καιρόν. Διατάσσει. Με φωνή μονότονη. Κυνική, αποφασιστική. Οι κατώτεροι εκτελούν. Ο πρώτος απ΄ αυτούς είναι ο διοικητής του τανκ. Δεύτερος, ο οδηγός. Τρίτος, ο γεμιστής. Τέταρτος, ο πυροβολητής. Όλοι στην ίδια ηλικία, με την ίδια κοψιά και με τον ίδιο τρόμο να κυκλοφορεί κάτω απ΄ αυτή τη στρατιωτική τους φορεσιά. Ξένοι και αφιλόξενοι σε έναν ξένο, αφιλόξενο και εχθρικό τόπο. Ο θάνατός σου η ζωή μου. Η ψυχολογία του φόβου ο καλύτερος σύμμαχος του ιμπεριαλιστικού τρόμου. Με μια διαφορά. Εξωτερικός ο τρόμος για τους αμυνόμενους. Εσωτερικός, και γι΄ αυτό ακατανίκητος, ο τρόμος για τους εισβολείς και επιτιθέμενους. Τι θέλω να πω; Ο «Λίβανος» εξηγεί πλαγίως την πανωλεθρία της αμερικανικής, ιμπεριαλιστικής μηχανής στο Βιετνάμ. Αυτή η πρώτη μεγάλη αρετή της ταινίας από το Ισραήλ. Η διαχρονική γραμμή. Η ίδια ιστορία θα μπορούσε οπουδήποτε να συμβεί.
Από την πρώτη στιγμή, ο τρόμος καθηλωμένος στα δάχτυλα του πυροβο λητή. Τρόμος και ενοχή. Να εκπυρσοκροτήσει πύραυλο και άμαχο πληθυσμό να σκοτώσει; Διστάζει. Το ηχείο από τον ασύρματο που μεταφέρει την κυνική φωνή του Τζαμίλ διατάζει. Έτσι αρχίζει το ψυχολογικό πανηγύρι. Σπανίως η κλίμακα του φόβου μ΄ έχει τόσο συναρπάσει. Το «Ψυχώ» ένα το κρατούμενο το κλασικό. Έτσι πρόχειρα το λέω αυτό. Ο φόβος του πυροβολητή επιδημία εσωτερική. Ο ιδρώτας κατρακυλάει σταγόνα σταγόνα και το βαρέλι πλημμυρίζει. Αυτή η δεύτερη αρετή. Η ψυχολογία για κάθε φαντάρο είναι ενδημική!
Τελικά τα ιδρωμένα δάχτυλα του πυροβολητή φτύνουν τη ρουκέτα πάνω σε ένα λιβανέζικο φορτηγάκι. Άνθρακας ο θησαυρός των εισβολέων Ισραηλινών. Όλεθρος για έναν αγρότη που στο φορτηγάκι του κουβαλούσε τις κότες του. Η συνέχεια, σκέτος εφιάλτης. Η δεύτερη ρουκέτα γκρεμίζει ένα σπίτι. Μια μισόγυμνη γυναίκα ουρλιάζει. Ένα σκοτωμένο μωρό το αποτέλεσμα των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων εναντίον των Παλαιστινίων τρομοκρατών. Το πλήρωμα, ο θεατής μιας ζωντανής ταινίας τρόμου χωρίς τελειωμό. Αυτή η συντριπτική και μέγιστη αρετή του «Λίβανου». Όλα μέσα από το κονσερβοκούτι. Όλα εντός. Οι Ράμπο μεταβάλλονται σε ποντίκια εγκλωβισμένα σ΄ ένα χαλύβδινο βαρέλι χωρίς πάτο. Βλέπουν τον τρόμο μέσα από τις διόπτρες. Όπως ο κινηματογραφικός φακός. Όμως το βλέμμα δεν είναι των κανονικών θεατών. Αυτή η ταινία είναι αληθινή. Οι διόπτρες, ο ιμάντας που μεταφέρει τον τρόμο από έξω προς τα μέσα. Το βλέμμα «βλέπει» γκρο πλάνο. Τα κοντινά. Αυτό που συμβαίνει εδώ μπροστά. Το βλέμμα από το τανκ δεν μπορεί να δει τι ακριβώς συμβαίνει πιο μακριά. Άρα προφυλαγμένος, αλλά και ευάλωτος. Άρα χαλύβδινος, αλλά και γυμνός και απροστάτευτος. Άρα στη φάκα ο Ράμπο. Μαζί με τον «Σιωπηλό μάρτυρα» (Rear window) του Άλφρεντ Χίτσκοκ και τη «Μικρή ερωτική ιστορία» του Κριστόφ Κισλόφσκι, η τρίτη στην κινηματογραφική ιστορία. Όπου ο φακός ενοχοποιεί το βλέμμα του θεατή. Σαν να λέει ο Σαμουέλ Μοάζ «αγαπητέ μου, ευθύνεσαι κι εσύ». Ουδείς αθώος σ΄ αυτή τη Γη!
Έτσι η πορεία του Ρινόκερου τυφλή. Μια εχθρική ρουκέτα ξεχαρβαλώνει τη μηχανή. Ο οδηγός παραλύει στη στιγμή. Ήρθε η ώρα να πληρώσεις για την εισβολή. Η φωνή του Τζαμίλ τσακισμένη, αλλά επιτακτική. Η περιοχή κυκλωμένη από αόρατους «τρομοκράτες» της Παλαιστίνης. Μα που στο διάολο είναι όλοι αυτοί; Κανείς από το πλήρωμα δεν μπορεί να τους δει. Ακούνητο το κονσερβοκούτι. Ακούνητοι οι Ράμπο. Το μόνο που κινείται είναι η αόρατη απειλή. Όπως το «Deliverance» («Όταν ξέσπασε η βία») του Τζον Μπούρμαν και του 1972. Αυτή η τέταρτη μεγαλειώδης αρετή. Νάρκες παντού. Η υπέρτατη ιμπεριαλιστική τεχνολογία, τυφλή. Ο Ρινόκερος ημιθανής. Ο επιτιθέμενος παγιδευμένος και μελλοθάνατος χωρίς να μπορεί να αμυνθεί. «Θέλω τη μάνα μου», ουρλιάζει απελπισμένα ο οδηγός! Κι έτσι λοιπόν αυτός ο πολεμικός φαλλός μετατρέπεται σε φέρετρο με ατσάλινο σκελετό.
Εκεί ακριβώς η εξομοίωση των εισβολέων με τους αμυνόμενους. Εκεί ο εχθρός στην ίδια και χειρότερη μοίρα με τον υποψήφιο νεκρό. Ένα ξεχαρβαλωμένο τανκ η μινιατούρα ολόκληρου του πολεμικού Σινεμά. Απίστευτο. Με πέντε πρόσωπα και ένα χαλύβδινο βαρέλι, η απόλυτη αντιπολεμική ταινία που έχω δει τα τελευταία χρόνια!
Με έναν λόγο, ομοιογενές γιατί ακολουθεί την ίδια γραμμή από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή. Συμπυκνωμένο, γιατί σε ενενήντα λεπτά τα λέει όλα χωρίς φλυαρία καμιά. Αριστοτεχνικό, γιατί ακόμα και ο ήχος παίζει πρώτο ρόλο σ΄ αυτό το ανατριχιαστικό, εσωτερικό, μακελειό. Και καθηλωτικό, γιατί θέλω για τρίτη φορά να το ξαναδώ. Και ένα μέτρο για να έχουμε λόγο καθαρό. Μάθημα κινηματογραφικό. Το «Πλατούν» μπροστά σ΄ αυτό το γεγονός μοιάζει με πλαστικό!«Λίβανος»Χρυσό Λιοντάρι Βενετίας Ένα τανκ η φάκα των Ράμπο Με κομμένη την ανάσα μέχρι το τελευταίο λεπτόΒΑΘΜΟΙ=10 (Μasterpiece)Χορταστικό θρίλερ και βαθιά χασμουρητά«Μillennium- Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά» (Flickan som lekte med elden, Μillennium part 2) Το δεύτερο μέρος (το πρώτο «Το κορίτσι με το τατουάζ) από τη σουηδική συγγραφική τριλογία αστυνομικού θρίλερ «Μillennium» του Στιγκ Λάρσον με σκηνοθέτη τον Ντάνιελ Άλφρεντσον. Με πρωταγωνιστές τη «διεστραμμένη» και πολλά υποσχόμενη Νούμι Ραπάς (αγόρια, δυστυχώς λεσβία στην ταινία το κορίτσι) και τον Μάικλ Νίκβιστ, τον ρεπόρτερ-ντετέκτιβ του περιοδικού «Μillennium». Εδώ λοιπόν μαθαίνουμε της Λίσμπεθ το παρελθόν (η λεσβία που λέγαμε). Τρομερά πράγματα. Η κόλαση πορεύεται με ένα πλάσμα μελαχρινό και λαχταριστό. Βιασμοί, ρώσικη μαφία, όλα μέσα σ΄ αυτό το σουηδικό θρίλερ το χορταστικό. Αξίζει Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης μίνι σειράς παρακαλώ!
ΒΑΘΜΟΙ=5 (ως παραγωγή)«Ταχάαν, το παιδί με τη χειροβομβίδα» («Τahaan, a boy with a grenade») του Σαντός Σιβάν από την Ινδία. Ένα πιτσιρίκι ψάχνει γαϊδούρι με το όνομα Μπιρμπάλ. Ως φόντο κυκλοφορούν φαντάροι. Τριτοκοσμικές γραφικότητες με βαθιά χασμουρητά!
ΒΑΘΜΟΙ=DΟΝΚΕΥ (γαϊδούρι)
«Γερόλυκοι» (Οld dogs) Εντελώς χαζοαμερικανιά. Της Walt Disney με σκηνοθέτη κάποιον Ουόλτ Μπέκερ και πρωταγωνιστές το ανεκδιήγητο δίδυμο Ρόμπιν Ουίλιαμς- Τζον Τραβόλτα. Με παρτενέρ Κέλι Πρέστον, Ματ Ντίλον. Άντε παιδιά. Τοπ στόρι για τα μπάζα. Εντελώς. Μα πώς το κάνουν αυτό! Απλό. Ό,τι και να γυρίσουν σε όλες της γωνιές της Γης, θα το μοσχοπουλήσουν. Επομένως εκ του ασφαλούς. Καπιταλισμός σαν τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Δύο κολλητοί αναλαμβάνουν τη φροντίδα δύο επτάχρονων δίδυμων. Τα οποία κάπου, κάποτε, προέκυψαν εντελώς τυχαία από το σπέρμα του Ρόμπιν Ουίλιαμς. Η συνέχεια; Άστα να πάνε καλειά τους!ΒΑΘΜΟΙ=0 (Ζero)Στο χάος του παιδικού μυαλούΤρίτη επιλογή της εβδομάδας η αμερικανική παραγωγή «Where the wild things are» παραφρασμένου ελληνικά «Στη χώρα των μαγικών πλασμάτων». Του Σπάικ Τζόνζι η σκηνοθεσία σε μια ιστορία που βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Μορίς Σεντάκ. Ολοταχώς προς το χάος το παιδικό!
Όπου ένα πιτσιρίκι με το όνομα Μαξ (Μαξ Ρέκορντς) μεγαλώνει με τη φροντίδα μιας μάνας (Κάθριν Κίνερ) που δεν το καταλαβαίνει γιατί το μυαλό της είναι αποκλειστικά κατειλημμένο από την παρουσία του φίλου της (Μαρκ Ράφαλο). Εγώ προσωπικά θα το έλεγα κακομαθημένο. Τέλος πάντων. Πάμε παρακάτω. Ο Μαξ λοιπόν, επειδή η μάνα του τηγανίζει κατεψυγμένο καλαμπόκι, γίνεται έξω φρενών. Αυτή η αρχή. Ξεμπουκάρει από το σπίτι και κατ΄ ευθείαν βρίσκεται σε μια ζούγκλα με άγρια θηρία. Προφανώς καλπάζουσα φαντασία. Γνωστή η ανατροπή από κάθε κλασική παραμυθία. Η φαντασία είναι κάθε παιδιού ο σάκος του μποξ και η δημιουργία. Εκεί λοιπόν, σ΄ έναν τόπο εντελώς αλλόκοτο και αφιλόξενο, ο Μαξ πέφτει πάνω σε επτά θηριώδη πλάσματα, κυρίως με όψη πτηνών που μιλάνε σαν άνθρωποι κανονικοί. Για να μην πολυλογώ, αυτοί οι half humans και half animals αντί να φάνε, έτσι για πρόγευμα, τον μικρό Μαξ, υποκλίνονται σ΄ αυτόν τον λιλιπούτειο επισκέπτη. Γιατί; Μα επειδή ο πιτσιρίκος τους λέει πως είναι βασιλιάς. Ένας μικρός βασιλιάς σ΄ ένα βασίλειο γιγαντιαίων πλασμάτων. Από εκεί και πέρα ομολογώ, μίστερ Τζόνζι, σας έχασα!
Και σας έχασα για τους εξής απλούς λόγους: Ο πρώτος, γιατί το ελάχιστο ρεαλιστικό μέρος (με τη μάνα, τον φίλο της και τον μικρό Μαξ) είναι εντελώς αφελές, επίπεδο και πλαστικό. Δηλαδή, για όνομα του Θεού, ο πιτσιρικάς θέλει να σκοτώσει τη μάνα του επειδή το καλαμπόκι είναι κατεψυγμένο! Ο δεύτερος, γιατί το υπόλοιπο μέρος με τα γιγαντιαία αυτά πλάσματα είναι ακατανόητο για το δικό μου μυαλό. Μπορεί να φταίω που δεν σπούδασα Παιδοψυχιατρική. Πάντως, δεν κατάλαβα τίποτα απ΄ όλο αυτό το βασίλειο το φυσικό. Και ο τρίτος, γιατί τα διάσημα ονόματα των πρωταγωνιστών, ουδεμία σχέση με υποκριτική και ερμηνεία ηθοποιών. Η Κάθριν Κίνερ μόλις για μερικά λεπτά. Ο Ράφαλο για ένα βλέμμα, έτσι για το όνομα του σταρ. Όσο για τους υπόλοιπους, απλώς οι φωνές τους: Τζέιμς Γκαλντοφίνι, Πολ Ντάνο, Κάθριν Ο Χάρα, Φόρεστ Γουιτάκερ, Κρις Κούπερ. Δεν πειράζει. Μια άλλη φορά!«Στη χώρα των μαγικών πλασμάτων»Κάτι για τους μικρούς, κάτι για τους μεγάλους Χαοτικό, φλύαρο, άνισοΒΑΘΜΟΙ=5 (καλή παραγωγή, ακατανόητη ιστορία)Με χαμόγελο οδοντόπαστας
«Αμέλια»της Μίρα Ναΐρ: Η δήθεν βιογραφία της Αμέλιας Έρχαρτ, επονομαζόμενης και κυρίας Λίντι (από τον Λίντμπεργκ παρακαλώ). Της πρώτης Άμερικανίδας που διέσχισε ιπτάμενη τον Ατλαντικό και που στη συνέχεια αποφάσισε το 1937 να κάνει τον γύρο του κόσμου παρέα μόνο μ΄ έναν πλοηγό. Να το πω; Ας το πάρει το ποτάμι. Πάντα κουμπωμένος με τη σκηνοθεσία της Ινδής Μίρα Ναΐρ. Ε, τώρα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο δικό της ρεκόρ. Διότι η Χίλαρι Σουάνκ, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, κυκλοφορεί με την ίδια κόμμωση, κάτι σαν κράνος μέχρι τον λαιμό, καθώς και με το ίδιο χαμόγελο οδοντόπαστας για λευκά, κάτασπρα δόντια. Διότι ο Ρίτσαρντ Γκιρ, ο μέντορας και προαγωγός αυτής της διαφημιστικής καμπάνιας από την οποία αποταμιεύτηκαν τεράστια ποσά για λογαριασμό της κυρίας Λίντι, είναι ένα τίποτα με γκρίζα μαλλιά. Και γιατί ακόμα ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ επιβεβαιώνει για μία ακόμα φορά πως εκτός από το «Τrainspotting» σε οτιδήποτε έχει κάνει δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα όμορφο κενό. Μοναδικό ωφέλιμο ψαχνό το εξής χαρακτηριστικό. Ο αμερικανικός καπιταλισμός καλπάζει, επειδή το σύστημα διαθέτει την ικανότητα και την ευελιξία να ξεζουμίζει κάθε σπουδαίο γεγονός. Από ιπτάμενη η κυρία Λίντι, κατέληξε να επιδίδεται σε διαλέξεις προς κυρίες φιλανθρωπικών οργανισμών και να πρωταγωνιστεί σε διαφημίσεις. Τσιγάρων και εσωρούχων. Όλα μα όλα ένα σόου για το δολάριο το θεϊκό!
ΒΑΘΜΟΙ=0 (μια τρύπα στον ουρανό)
Ο Γκόγια δεν είναι για το Σινεμά
Το ακριβώς αντίθετο από τον «Λίβανο» του Σαμουέλ Μοάζ είναι το ισπανικό «Κελί 211» (Cell 211) του Ντάνιελ Μόνσον. Δηλαδή φλύαρο, ασυμμάζευτο, πληθωρικό και άνισο!
Με πολλές υποψηφιότητες βραβείων Γκόγια (το ισπανικό ισοδύναμο των ελληνικών κινηματογραφικών βραβείων ποιότητας). Ε, και τι μ΄ αυτό; Για εσωτερική κατανάλωση μπορεί να εκλαμβάνεται ως εξαιρετικό. Θηριώδης παραγωγή για τα ευρωπαϊκά μέτρα. Πολυπρόσωπο, με καλές ερμηνείες και μ΄ ένα «θέμα» που τα πιάνει όλα. Φυλακές, εξέγερση, εξουσία, ανθρώπινα δικαιώματα και πάνω απ΄ όλα η διαλεκτική θύτηςθύμα. Αυτό και το κέντρο βάρους της ιστορίας.
Δηλαδή σε μια εξέγερση στη Ζαμόρα που λαμβάνει απροσδόκητες διαστάσεις, ένας νεοφερμένος δεσμοφύλακας (Αλμπέρτο Αμάν) εγκλωβίζεται μαζί με τους φυλακισμένους επαναστάτες. Στην αρχή ο Μαλαμάντρε (Λούις Τόσαρ) που αυτοανακηρύσσεται αρχηγός των εξεγερμένων τον αντιμετωπίζει με δυσπιστία. Στη συνέχεια τον χρίζει βοηθό του και τον εμπιστεύεται σαν αδελφό του. Ο δεσμοφύλακας λοιπόν είναι ο Δούρειος Ίππος των εξουσιαστών. Το ζήτημα είναι πολιτικό. Γιατί οι όμηροι των φυλακισμένων είναι μέλη της ΕΤΑ των Βάσκων. Σας είπα. Όλα μέσα σ΄ αυτό το ποταμιαίο χρονικό.
Δηλαδή εκ πρώτης όψεως «σκοτεινό». Έλα όμως που ο Μόνσον υποκλίνεται στο «εμπορικό» και πιθηκίζει κινηματογράφο αμερικα νικό. Οι σκηνές πλήθους άχρωμες, τυποποιημένες, απρόσωπες, κονσερβοποιημένες. Έτσι γραφικός ο Λούις Τοσάρ ο αρχηγός. Με τις φωνές και με το ξυρισμένο, γουλί, κεφάλι δεν πιάνεις επιδόσεις μεγάλης ερμηνείας. Στοιχειώδες. Εκ πρώτης όψεως πολιτικό. Έλα όμως που οι ποινικοί κρατούμενοι είναι της χειρότερης υποστάθμης. Ούτε ένας εξ αυτών αξίζει να βρίσκεται έξω απ΄ αυτόν τον κλοιό. Η εξουσία δικαιώνεται εντελώς. Οι προθέσεις του Μόνσον εκμηδενίζονται από τα δικά του αποτελέσματα. Εκ πρώτης όψεως αντιεξουσιαστικό. Έλα όμως που απ΄ όλο αυτόν τον κύκλο των δεσμοφυλάκων, μόνο ένας είναι βάναυσος και κακός. Κοπιάστε στον Κορυδαλλό να σας δείξω εγώ μαστίγιο ελληνικό. Εκ πρώτης όψεως ρομάντζο αισθηματικό. Έλα όμως που η σχέση του δύστυχου δεσμοφύλακα με την έγκυο γυναίκα του, δακρύβρεκτη σαν μελόδραμα ελληνικό. Εκ πρώτης όψεως ιδεολογικό. Έλα όμως που ο ως θεατής αδυνατώ να καταλάβω την ευαισθησία των ισπανικών Αρχών απέναντι στους Βάσκους «τρομοκράτες» των φυλακών.
Για να μη φλυαρώ. Η μόνη ενδιαφέρουσα γραμμή σ΄ αυτό το πληθωρικό ισπανικό χρονικό είναι η διαλεκτική θύτη-θύματος. Γιατί όταν η έγκυος γυναίκα τού δύστυχου δεσμοφύλακα σκοτωθεί από κλωτσοπατινάδα ενός συναδέλφου του, τότε εκείνος με βίωμα τραγικό, καταλήγει στην ίδια μοίρα με κάθε φυλακισμένο κακοποιό. Οι συνθήκες και όχι ο χαρακτήρας είναι που καθοδηγούν τις πράξεις καθενός. Σωστό!
«Κελί 211»
Ο ευνοούμενος των ισπανικών βραβείων Γκόγια Εξέγερση φυλακών Ο θύτης θύμα κι αυτός Ποταμιαίο, φλύαρο, άνισο
ΒΑΘΜΟΙ=5 (Τoo much)
No comments:
Post a Comment