Ο έρωτας στο πιάτο

Στα χνάρια παλιότερων ελληνικών ταινιών, όπως η «Πολίτικη κουζίνα» και το «Είναι ο θεός μάγειρας;», οι «Επικίνδυνες μαγειρικές» (την Πέμπτη στα σινεμά) είναι μια φιλόδοξη ταινία, που «πατάει» κι αυτή στις γαστριμαργικές απολαύσεις, συνδυάζοντάς τις όμως με τις σαρκικές.

Ο έρωτας περνάει από το στομάχι, λένε οι παλιοί, αναφερόμενοι στις γυναικείες προσπάθειες να δελεάσουν με κάθε τρόπο το αρσενικό. Μόνο που εδώ οι ρόλοι αντιστρέφονται: τα δύο αρσενικά της ταινίας (Γιώργος Χωραφάς, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης) είναι αυτά που προσπαθούν να δελεάσουν μέσω των απολαύσεων του ουρανίσκου το θηλυκό (που ενσαρκώνει η Κάτια Ζυγούλη): μια μυστηριώδη γυναίκα που ξυπνά πάθη και διεγείρεται από τις γευστικές δημιουργίες που οι δύο άντρες της προσφέρουν στο πιάτο -ή μάλλον στο στόμα- συναγωνιζόμενοι ο ένας τον άλλον στο σεξ και τη μαγειρική. Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά, διά χειρός του Βασίλη Τσελεμέγκου, του ομώνυμου, επιτυχημένου βιβλίου του Ανδρέα Στάικου (εκδ. «Αγρα»), που έχει μεταφραστεί σε 30 γλώσσες κι έχει ανεβαστεί και στο θέατρο σε Αθήνα, Παρίσι και Ρίο ντε Ζανέιρο.

Οι διαφορές βέβαια με το βιβλίο είναι σημαντικές. Στο μυθιστόρημα δεν γνωρίζουμε τίποτε άλλο για τους ήρωες πέραν του ότι ζουν σε διπλανά διαμερίσματα, μαγειρεύουν εξαιρετικά και μοιράζονται την ίδια γυναίκα. Στην ταινία επινοούνται και όλα τα υπόλοιπα: ο Χωραφάς, διάσημος σεφ, είναι ένας εστέτ της μαγειρικής και ιδιοκτήτης γκουρμέ εστιατορίου. Ο Μαρκουλάκης πάλι είναι ναυτικός και μάγειρος σε ποντοπόρα πλοία. Η σχέση του με το φαγητό είναι περισσότερο καθημερινή. Οσο για το μήλον της έριδος, τη Νανά, είναι μοντέλο στην ΑΣΚΤ. Και στο βιβλίο, και στην ταινία βέβαια, είναι μια αινιγματική (κι όχι ιδιαίτερα συμπαθής), πανέμορφη γυναίκα, που αρέσκεται να παίζει ερωτικά παιχνίδια. Εμφανίζεται δε περισσότερο ως το αρχέτυπο της «γυναίκας-πειρασμού», μια φαντασίωση, δηλαδή, που συνοδεύεται από όλα τα γνωστά κλισέ, παρά ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας.

Στο βιβλίο, τα γευστικά «όπλα» των δύο αντρών είναι περισσότερο παραδοσιακές γεύσεις. Στην ταινία, ωστόσο, που γυρίστηκε μεταξύ άλλων στην κρεαταγορά, την ψαραγορά, την Αιόλου, αλλά και σε γνωστά μπαρ του Κεραμεικού και του Μεταξουργείου, οι ήρωες επινοούν πολύ πιο «πειραγμένα» εδέσματα. Ο,τι βλέπουμε άλλωστε έγινε διά χειρός του διάσημου σεφ Χριστόφορου Πέσκια.

Στο μυθιστόρημα, βέβαια, όλη η γοητεία της ιστορίας έγκειται στην ίδια τη γλώσσα, που χρησιμοποιεί με παιχνιδιάρικο τρόπο στοιχεία καθαρεύουσας. Η ταινία αντίθετα ποντάρει κυρίως σε ένα χορταστικό θέαμα εντυπωσιακά σερβιρισμένων εδεσμάτων αλλά και αισθησιακών λήψεων της πρωταγωνίστριας.

Ομως μέχρι τέλους είχαμε την αίσθηση πως μας σέρβιραν πιάτα περισσότερο λαχταριστά στην όψη παρά στη γεύση. Κάπως σαν τα εντυπωσιακά εδέσματα της διαφήμισης, που στην πραγματικότητα δεν τρώγονται. Κρίμα, διότι οι πρωταγωνιστές είναι μπουκιά και συχώριο!

• ΕΥΑΝΝΑ ΒΕΝΑΡΔΟΥ, Κυρ. Ελευθεροτυπία, Επτά, Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010