ΒΕΡΟΛΙΝΟ. «Είναι κάπως ειρωνικό και σε κάνει να νιώθεις άβολα, όμως η αλήθεια είναι ότι η πραγματικότητα ανοίγει πόρτες στην ταινία μας» παραδέχθηκε ο Τομ Τίκβερ, ο γερμανός σκηνοθέτης της «Διεθνούς» («Τhe Ιnternational»), με την οποία σηκώθηκε χθες η αυλαία της 59ης κινηματογραφικής Μπερλινάλε. Ο Τίκβερ έχει δίκιο.
Μπορεί η ιδέα για τη «Διεθνή» να γεννήθηκε πριν από έξι χρόνια, το θέμα της όμως, παρά τη μυθοπλαστική υπερβολή του, μοιάζει παρμένο από τα τελευταία πρωτοσέλιδα των οικονομικών εφημερίδων.
Στη «Διεθνή», ένα πολιτικό θρίλερ με κοσμοπολίτικη κοψιά- καθ΄ ότι γυρισμένο σε διάφορες χώρες της υφηλίου (Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, Αμερική, Τουρκία)-, ένας πράκτορας της Ιντερπόλ ( Κλάιβ Οουεν ) αποφασίζει να πολεμήσει μόνος το ακλόνητο σύστημα μιας τράπεζας η οποία χρησιμοποιεί δολίους τρόπους για να αυξήσει τα κέρδη της. «Ενα κράτος είναι υπόλογο μόνο σε αυτόν που χρωστά» ακούμε σε κάποια στιγμή να λέει ο ιδιοκτήτης της. Οντως, στις μεθόδους λειτουργίας της τράπεζας, που πρωταγωνιστεί ως βασικός «κακός» της ταινίας, βρίσκονται αποτυπωμένοι όλοι οι κίνδυνοι του τρόμου της παγκοσμιοποίησης: πωλήσεις όπλων για την υποκίνηση και στήριξη πραξικοπημάτων σε πάμπτωχες χώρες της Αφρικής, οικονομικά χρέη που μπορούν να ρίξουν κυβερνήσεις, δολοφονίες πολιτικών προσώπων άπαξ και θίξουν συμφέροντα, συνεργασίες με το οργανωμένο έγκλημα και πάει λέγοντας.
Το φιλμ διαθέτει μια αύρα ρετρό, παρόμοια με των ταινιών «Οι τρεις μέρες του Κόνδορα» ή «Υπόθεση Πάραλαξ», ταινιών δηλαδή που έγραψαν ιστορία στη δεκαετία του 1970 μιλώντας για τη σκοτεινή δράση παρακρατικών οργανώσεων, κυρίως στις ΗΠΑ. «Ολα τα περιστατικά στη “Διεθνή” έχουν μεν στοιχεία μυθοπλασίας αλλά είναι βασισμένα σε αυθεντικά ντοκουμέντα» διαβεβαίωσε ο Τίκβερ, επισημαίνοντας τη σχολαστική σε λεπτομέρειες έρευνα του σεναριογράφου Ερικ Σίνγκερ. «Οι επιπτώσεις των παιχνιδιών που στήνουν οι ελάχιστοι μεγάλοι παίκτες της διεθνούς οικονομίας είναι τόσο καταστρεπτικές που κρίνεται αναγκαίο να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας γύρω από το πώς λειτουργεί ο κόσμος. Ακόμη και αν στην πραγματικότητα ούτε ξέρουμε ούτε και πρόκειται ποτέ να μάθουμε με ακρίβεια».
- Οι κίνδυνοι του φαγητού
Αν η «Διεθνής» σχολιάζει τους κινδύνους της παγκοσμιοποίησης στο πλαίσιο ενός θρίλερ με πολλά στοιχεία φαντασίας, το ντοκιμαντέρ «Food Ιnc.» του Ρόμπερτ Κένερ εξετάζει την παγκοσμιοποίηση της «βιομηχανίας φαγητού» παραθέτοντας ανατριχιαστικά στοιχεία για
«Τι γνωρίζουμε για το φαγητό που τρώμε καθημερινά;» μοιάζει να αναρωτιέται η ταινία του Κένερ, η οποία φωτογραφίζει την ανευθυνότητα των βιομηχανιών στις μεθόδους παρασκευής φαγητού προκειμένου να αυξηθούν τα κέρδη τους. Το «Food Ιnc.» επισημαίνει επίσης τη συμμετοχή των κυβερνήσεων σε μια εφιαλτική κατάσταση όπου πρωταγωνιστούν τα τοξικά, οι ορμόνες και τα φάρμακα. «Η βιομηχανία φαγητού δεν θέλει να γνωρίζεις τι τρως, διότι αν γνώριζες, δεν θα το έτρωγες» δηλώνει ο Ερικ Σλόσερ, ο ένας από τους δύο συγγραφείς (ο άλλος είναι ο Μάικλ Πόλαν) του «Food Ιnc.».
- Πολιτικοποιημένη και η πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής
Ως πολιτικοποιημένη καλλιτέχνις, η Σουίντον δεν παρέλειψε επίσης να σχολιάσει την κατάσταση στη Γάζα. «Εδινα τις προάλλες μια συνέντευξη, όταν ρωτήθηκα για την περίφημη οικονομική κρίση της εποχής μας. Οταν ρώτησα όμως τη δημοσιογράφο ποια κρίση εννοούσε, εκείνη άρχισε να αναφέρει την Ευρώπη και την Αμερική. “Και η Γάζα;” τη ρώτησα. Η κρίση δεν είναι μόνο για τους πλούσιους. Είναι και για τους φτωχούς».
No comments:
Post a Comment