Η απόλυτη «ιταλοποίηση» του Φεστιβάλ είναι το θέμα που εξακολουθεί να συζητιέται εδώ στην 65η Μόστρα της Βενετίας και μέσα σε αυτό το κλίμα παρακολουθούμε τις ταινίες.
Βέβαια, δεν προβλέπεται να κρατήσει πολύ ακόμα αυτή η φιλολογία διότι από μεθαύριο επανέρχονται οι Αμερικανοί, που έχουν κρατήσει τις τρεις τελευταίες μέρες για τον εαυτό τους κι εκεί οπωσδήποτε θα ζωηρέψει το ενδιαφέρον, καθώς θα αναμένονται και κάποιες τελευταίες λαμπερές αφίξεις.
Για την ώρα, η λάμψη των αφίξεων έχει καθαρά ιταλικό χρώμα, προβάλλεται από τον ιταλικό Τύπο και από τα ιταλικά ηλεκτρονικά μέσα αλλά με μια διαφορά: Το ιταλικό σινεμά στις μέρες μας -κακώς για τον υπογράφοντα- έχει περισσότερο τοπική αξία και λιγότερο διεθνή, με αποτέλεσμα να κερδίζει η Βενετία πόντους επί ιταλικού εδάφους αλλά δεν ξέρουμε τι γίνεται επί του διεθνούς. Οι Ιταλοί, όμως, που έχουν και μια τάση απομονωτισμού εν γένει, δεν δείχνουν να πολυνοιάζονται για το παραπάνω, μάλλον ικανοποιημένοι φαίνονται. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν πάρει και χαμπάρι τις αντιδράσεις που ξεκίνησαν από τους Γερμανούς (κανονικά από τον ΕΤ είχαν ξεκινήσει οι επισημάνσεις αυτές πολλούς μήνες πριν αλλά τέλος πάντων…) διότι δεν ενδιαφέρονται για το τι λένε οι ξένοι.
Ετσι, κάθε βράδυ στα πλούσια αφιερώματα της RAI στο Φεστιβάλ ακούω αναλύσεις επί αναλύσεων και ύμνους για το πόσο σημαντική είναι η προσφορά του Φεστιβάλ της Βενετίας στην πρόοδο του ιταλικού σινεμά. Εχουν ξεχάσει ότι το Φεστιβάλ Βενετίας είναι θεωρητικά διεθνές.
Μα κι όταν έχει ξένες ταινίες στα αφιερώματα αυτά ως «ιταλικές» τις κάνουν να φαίνονται αφού στη συνέντευξη με τον ξένο καλλιτέχνη ακούμε voice over κάποιον Ιταλό και οι σκηνές στα trailer είναι κι αυτές ντουμπλαρισμένες.
Τρώγονται, όμως, και μεταξύ τους κι αυτό το διασκεδάζω απόλυτα. Είναι το κατεξοχήν σημείο του una faccia una razza. Διότι από αυτούς που βρίσκονται στη Βενετία οι μισοί σνομπάρουν το ιταλικό τους σινεμά των ημερών, την ώρα που όλα τα αντιμετωπίζουν σαν να ήταν ιταλικά.Από τα ιταλικά φιλμ στα οποία επενδύουν ο Τύπος τάχθηκε περισσότερο υπέρ του Πούπι Αβάτι και της ταινίας του «Ο μπαμπάς της Τζοβάνα», γύρω από μια δραματική οικογενειακή ιστορία που διαδραματίζεται στην Μπολόνια από το 1938 ως το 1953, με πρωταγωνίστρια τη Φραντζέσκα Νέρι, που οι Ιταλοί την αποθεώνουν αλλά οι παραέξω την ξέρουν ελάχιστα. Ισως περισσότερο από τη συμμετοχή της στην «Καυτή σάρκα» του Αλμοδόβαρ.
Η ατμοσφαιρική αναπαράσταση της Μπολόνια των ημερών εκείνων είναι αποτελεσματική και δεν περίμενα τόσο μεγάλη αποδοχή. Προς στιγμήν ανησύχησα μήπως και φτάσουν να το υποβάλουν και για το Οσκαρ αντί του ενοχλητικού γι’ αυτούς «Γόμορρα». Από το άλλο ιταλικό φιλμ, το «Un giorno perfetto» που το αποθέωσαν οι θεατές και οι παριστάμενοι, δείχνουν να σπρώχνουν τον Βαλέριο Μαστραντρέα για το Κύπελλο Volpi της ανδρικής ερμηνείας.
Αδιάφορες ταινίες
Το χθεσινό πρόγραμμα ήταν άκρως φεστιβαλικό και ημι-αδιάφορο. Μια ιταλο-βραζιλιάνικη συμπαραγωγή με τίτλο «Birdwatchers» από το σκηνοθέτη Μάρκο Μπέκις, με υπότιτλο «Η χώρα των κόκκινων ανθρώπων», και μια τουρκική με τίτλο «Γάλα», σε σκηνοθεσία Σεμίχ Καπλάνογλου και Μελίχ Σελτσούκ, συνόδεψαν τον απόηχο του Αβάτι. Πολύ φεστιβαλικά και τα δύο, το πρώτο με άφησε παντελώς αδιάφορο, το τούρκικο είχε μια ευαισθησία γύρω από τις αναζητήσεις του ήρωά του ο οποίος είναι ποιητής.
PHOTO GALLERY 
VIDEO 
No comments:
Post a Comment