PHOTO GALLERY 
VIDEO Σήμερα, όμως, ξανάρχεται και πάλι ο «θείος Σαμ», οι Αμερικανοί δηλαδή, και περιμένουν όλοι να ξαναδοθεί από αυτούς κάποιο κίνητρο ζωντανέματος του Φεστιβάλ και μετά, βεβαίως, να τους… βρίσουν με άνεση! Οι Αμερικανοί ξαναπιάνουν δουλειά από σήμερα, με πρώτο σταθμό της εβδομάδας αυτής την ταινία του Τζόναθαν Ντέμι «Rachel getting married», με πρωταγωνίστρια την Αν Χαθαγουέι.
Χτες, ούτε ιταλικό ενδιαφέρον υπήρχε, εκτός από τη βράβευση της Στεφάνια Σαντρέλι με Χρυσό Λιοντάρι για το σύνολο της καριέρας της και της συνολικής παρουσίας της στα Φεστιβάλ της Βενετίας.
Μια χαρά η Στεφάνια, με μερικές οκάδες όμως παραπάνω να τη βαραίνουν (όπως και τη Σερένα Γκράντι, την άλλοτε προκλητική σταρ μέσης καθοδικής εμβέλειας, η οποία συμμετέχει στην ταινία του Πούπι Αβάτι «Ο μπαμπάς της Τζοβάνα» και εμφανίστηκε ευτραφέστατη), παρουσιάστηκε συγκινημένη και αναφέρθηκε στη μακρόχρονη καριέρα της, όταν σχεδόν κοριτσάκι, ήταν δεν ήταν 16 χρόνων, την έβγαλε στο σινεμά ο μεγάλος Πιέτρο Τζέρμι στο «Διαζύγιο αλά ιταλικά», πλάι στον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και στο επόμενό του φιλμ ο κορυφαίος καλλιτέχνης της ιταλικής σάτιρας την είχε πρωταγωνίστρια. Το κλασικό «Ατιμασμένη κι εγκαταλελειμμένη». Η Στεφάνια δεν έπαψε να δουλεύει ακατάπαυστα όλα αυτά τα 40 και κάτι χρόνια. Αφιέρωσε το βραβείο στην κόρη της.
Oι ταινίες
Τα άφθονα ιταλικά της μέρας περιλάμβαναν αφιερώματα στο παρελθόν και ταινίες σημερινές, που δυστυχώς δεν υπάρχει χρόνος για να προλάβει κανείς να τις δει όλες και συγχρόνως να γράψει και να στείλει ρεπορτάζ. Από τις ταινίες που είδαμε, κάτι πήγε να πει μόνο η τουρκική, το «Γάλα» του Σεμίρ Καπλάνογλου, για το οποίο κάτι ψέλλισα στο χτεσινό δημοσίευμα. Εχει ευαισθησία, έχει ποίηση, είναι όμως και φεστιβαλικό, παλιάς μίζερης κοπής.
Τα άλλα που είδα ήταν το «Vegas: Based on a true story», ένα φιλμ που γύρισε στην Αμερική Ιρανός σκηνοθέτης, ο Αμίρ Ναντερί, αλλά ήταν αυτό που λένε και οι Ιταλοί «porca miseria». Βρέθηκα στην επίσημη προβολή της ταινίας, όπου ο δυστυχής Μάρκο Μίλερ, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, έπρεπε να τηρήσει το πρωτόκολλο, βγήκε στην υποδοχή να τους καλωσορίσει, πέρα από το κόκκινο χαλί στέκονταν κάποιοι περίεργοι που ρωτούσαν ο ένας τον άλλον «ποιοι είναι όλοι αυτοί;», ενώ κρατούσαν το ίσιο στην κλάκα του χειροκροτήματος κατά την είσοδο τα παιδιά που δουλεύουν στο Φεστιβάλ.
Ενα ακόμα φάντασμα από το πεθαμένο παρελθόν ήταν ο Βέρνερ Σρέτερ (μερικοί τον μπερδεύουν με τον Μπαρμπέτ Σρέντερ, αλλά δεν έχουν καμία σχέση, γενικώς και ειδικώς…) με την ταινία «Η νύχτα του σκύλου», η οποία ήταν από εκείνες τις φεστιβαλικές μπαρούφες που γύριζε και στο παρελθόν.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ, Ελεύθερος Τύπος, Τετάρτη, 03/09/2008
No comments:
Post a Comment