Αποστολή: Δημήτρης Δανίκας, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008
Πανσπερμία φυλών, συμφιλίωση, αλληλεγγύη, αισθήματα, μουσική, φιλία. Τυχερή η Αν Χάθαγουεϊ, ευλογημένος ο Τζόναθαν Ντέμι. Η καρδιά ενός πρωτόγνωρου, αμερικανικού, ουμανισμού, χτύπησε σαν χαρμόσυνη καμπάνα στο Φεστιβάλ της Βενετίας: «Παντρεύεται η Ραχήλ». Δεν είναι απ΄ αυτές που αγαπώ και δύσκολα θα την ξαναδώ. Βut my friend- ψιτ, εσένα το λέω που καθετί το αμερικανικό το πετάς στο λεπτό- μην είσαι απόλυτος και κατηγορηματικός. Α few good men. Παντού. Από την Αμαλιάδα μέχρι το Τιμπουκτού. Ενδιαμέσως οι βόρειες Πολιτείες της Αμερικής. Εκεί μεταξύ Κονέκτικατ, Βοστώνης και Νέας Υόρκης. Εκεί και ο γάμος της Ραχήλ.
Αφελές; Εντελώς. Αθώο;
Ακόμα περισσότερο. Όμως όταν τη δείτε, θα συγκινηθείτε. Μια ιστορία να ξεχειλίζει από αφέλεια και αθωότητα.
Ο Ντέμι πιστεύει σε έναν κόσμο ανθρώπινο, ευαίσθητο, δημοκρατικό.
Κάπου εδώ άρχισα να αισθάνομαι παπαγαλάκι του Κόμματος των Δημοκρατικών. Όμως κατάλαβα το τεράστιο πρόβλημα των καλών Αμερικανών. Η εποχή του Μπους είναι χειρότερος εφιάλτης απ΄ αυτόν που, με τη χούντα του Παπαδόπουλου, είχαμε εδώ!
Ένα το κρατούμενο, λοιπόν. Δεύτερο και εντελώς αισθητικό το ακόλουθο εξωφρενικό. Το ξενέρωτο αγγούρι- κατά την ταπεινή μου γνώμη- με το όνομα Αν Χάθαγουεϊ, το 28χρονο κορίτσι που μέχρι χθες στις 9 το πρωί έβαζα στοίχημα πως άνευ Μέριλ Στριπ στο «Ο Διάβολος φορούσε Πράντα» και άνευ σπρωξίματος από τους παραγωγούς θα κατέληγε το πολύ σε καριέρα ανθυποστελέχους γραφείου Δημοσίων Σχέσεων, επιδίδεται σε μια ερμηνεία που θα έκανε τον Τζων Κασσαβέτη να σηκωθεί από τον τάφο του και τον Τόμας Βίντερμπεργκ να την αρπάξει ως επόμενη μεγάλη ηρωίδα του. «Ιts a hand made film- είναι χειροποίητη ταινία» συνοψίζει ο Ντέμι. Η κιβωτός μιας ανήσυχης Αμερικής, λέω εγώ. Μια οικογενειακή τραγωδία αποτυπωμένη με την κάμερα στο χέρι. Όπως ακριβώς στην «Οικογενειακή γιορτή» του Βίντερμπεργκ και του «Dogma» της Δανίας. Όπως έκανε ο πρώτος διδάξας Τζων Κασσαβέτης.
Έτσι ελευθερώθηκε η Χάθαγουεϊ.
Με μουσικές από Τσάρλι Πάρκερ μέχρι έθνικ. Ρεαλιστικά παιγμένες, μέσα στις σκηνές, χωρίς ηχητικά εφέ. Με μια λευκή Ραχήλ (Ρόζμαρι ΝτεΟυίτ) που πρόκειται να παντρευτεί μαύρο μουσικό σαν να μη συμβαίνει τίποτα το ρατσιστικό και το κακό. Το ΄χετε ξαναδεί στο σημερινό Χόλιγουντ αυτό;
Και μια γιορτή με φίλους, συγγενείς, γνωστούς απ΄ όλες τις φυλές του Ισραήλ. Είπαμε. Και κινηματογραφικά και κοινωνικά και πολιτικά κάτι αλλάζει στην Αμερική. Η καταστροφή από τον Μπους έφερε αφύπνιση και λογική!
Η Αν Χάθαγουεϊ αμίλητη σαν φρόνιμη μαθήτρια. Προσεκτική, σφιγμένη, σιδερωμένη. Κόβω τον σβέρκο μου. Από τα ξημερώματα θα τη «σιδέρωναν» κομμωτές, στυλίστες, μακιγιέρ και μανικιουρίστες. Τι σημασία έχει αν τα λέει; Σημασία έχει το look. Καλλιγραφία με ΙQ κοινοτοπίας και αμηχανίας.
Υπάρχει κάτι από την προσωπική ζωή σας που σας συνδέει με την ηρωίδα; (Υποδύεται το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, απεξαρτημένη μόλις εννιά μήνες από τα ναρκωτικά, να καπνίζει διαρκώς νευρικά, με στίγμα πως εκείνη έφταιγε για τον θάνατο του μικρού αδελφού της, από χωρισμένους γονείς και με μια μάνα- την Ντέμπρα Ουίνγκερ- που την μισεί)
«Τίποτα απολύτως. Ούτε τσιγάρα ούτε ναρκωτικά ούτε διαζύγια ούτε θάνατοι. Είμαι ηθοποιός, επομένως παίζω καθοδηγούμενη από το σενάριο και κυρίως τον σκηνοθέτη. Όμως ο ρόλος της Κιμ είναι συναρπαστικός. Για έναν λόγο ανθρώπινο και ουσιαστικό. Σημασία έχει ποιος είσαι στ΄ αλήθεια, όχι τι λέει ο κόσμος για σένα».
Τυχερή; «Να κάνεις καριέρα με τη Μέριλ Στριπ και να σου δίνεται η ευκαιρία για έναν τόσο σύνθετο, δραματικό ρόλο από έναν μεγάλο δάσκαλο όπως ο Τζόναθαν Ντέμι, ε όχι μόνο τύχη είναι, αλλά και ευλογία».
- Μπας και ο γάμος σημαίνει πλαγίως συμφιλίωση της Αμερικής με την Αμερική;
Αφελές; Εντελώς. Αθώο;
Ακόμα περισσότερο. Όμως όταν τη δείτε, θα συγκινηθείτε. Μια ιστορία να ξεχειλίζει από αφέλεια και αθωότητα.
Ο Ντέμι πιστεύει σε έναν κόσμο ανθρώπινο, ευαίσθητο, δημοκρατικό.
- Υπάρχει αυτή η Αμερική;
Κάπου εδώ άρχισα να αισθάνομαι παπαγαλάκι του Κόμματος των Δημοκρατικών. Όμως κατάλαβα το τεράστιο πρόβλημα των καλών Αμερικανών. Η εποχή του Μπους είναι χειρότερος εφιάλτης απ΄ αυτόν που, με τη χούντα του Παπαδόπουλου, είχαμε εδώ!
Ένα το κρατούμενο, λοιπόν. Δεύτερο και εντελώς αισθητικό το ακόλουθο εξωφρενικό. Το ξενέρωτο αγγούρι- κατά την ταπεινή μου γνώμη- με το όνομα Αν Χάθαγουεϊ, το 28χρονο κορίτσι που μέχρι χθες στις 9 το πρωί έβαζα στοίχημα πως άνευ Μέριλ Στριπ στο «Ο Διάβολος φορούσε Πράντα» και άνευ σπρωξίματος από τους παραγωγούς θα κατέληγε το πολύ σε καριέρα ανθυποστελέχους γραφείου Δημοσίων Σχέσεων, επιδίδεται σε μια ερμηνεία που θα έκανε τον Τζων Κασσαβέτη να σηκωθεί από τον τάφο του και τον Τόμας Βίντερμπεργκ να την αρπάξει ως επόμενη μεγάλη ηρωίδα του. «Ιts a hand made film- είναι χειροποίητη ταινία» συνοψίζει ο Ντέμι. Η κιβωτός μιας ανήσυχης Αμερικής, λέω εγώ. Μια οικογενειακή τραγωδία αποτυπωμένη με την κάμερα στο χέρι. Όπως ακριβώς στην «Οικογενειακή γιορτή» του Βίντερμπεργκ και του «Dogma» της Δανίας. Όπως έκανε ο πρώτος διδάξας Τζων Κασσαβέτης.
Έτσι ελευθερώθηκε η Χάθαγουεϊ.
Με μουσικές από Τσάρλι Πάρκερ μέχρι έθνικ. Ρεαλιστικά παιγμένες, μέσα στις σκηνές, χωρίς ηχητικά εφέ. Με μια λευκή Ραχήλ (Ρόζμαρι ΝτεΟυίτ) που πρόκειται να παντρευτεί μαύρο μουσικό σαν να μη συμβαίνει τίποτα το ρατσιστικό και το κακό. Το ΄χετε ξαναδεί στο σημερινό Χόλιγουντ αυτό;
Και μια γιορτή με φίλους, συγγενείς, γνωστούς απ΄ όλες τις φυλές του Ισραήλ. Είπαμε. Και κινηματογραφικά και κοινωνικά και πολιτικά κάτι αλλάζει στην Αμερική. Η καταστροφή από τον Μπους έφερε αφύπνιση και λογική!
Στοίχημα; Τον Φεβρουάριο η Αν Χάθαγουεϊ θα είναι στην πεντάδα των Όσκαρ. Μαζί με την ταινία «Παντρεύεται η Ραχήλ» και τη σκηνοθεσία του Τζόναθαν Ντέμι«Δεν έχει σημασία τι λέει ο κόσμος»
Η Αν Χάθαγουεϊ αμίλητη σαν φρόνιμη μαθήτρια. Προσεκτική, σφιγμένη, σιδερωμένη. Κόβω τον σβέρκο μου. Από τα ξημερώματα θα τη «σιδέρωναν» κομμωτές, στυλίστες, μακιγιέρ και μανικιουρίστες. Τι σημασία έχει αν τα λέει; Σημασία έχει το look. Καλλιγραφία με ΙQ κοινοτοπίας και αμηχανίας.
Υπάρχει κάτι από την προσωπική ζωή σας που σας συνδέει με την ηρωίδα; (Υποδύεται το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, απεξαρτημένη μόλις εννιά μήνες από τα ναρκωτικά, να καπνίζει διαρκώς νευρικά, με στίγμα πως εκείνη έφταιγε για τον θάνατο του μικρού αδελφού της, από χωρισμένους γονείς και με μια μάνα- την Ντέμπρα Ουίνγκερ- που την μισεί)
«Τίποτα απολύτως. Ούτε τσιγάρα ούτε ναρκωτικά ούτε διαζύγια ούτε θάνατοι. Είμαι ηθοποιός, επομένως παίζω καθοδηγούμενη από το σενάριο και κυρίως τον σκηνοθέτη. Όμως ο ρόλος της Κιμ είναι συναρπαστικός. Για έναν λόγο ανθρώπινο και ουσιαστικό. Σημασία έχει ποιος είσαι στ΄ αλήθεια, όχι τι λέει ο κόσμος για σένα».
Τυχερή; «Να κάνεις καριέρα με τη Μέριλ Στριπ και να σου δίνεται η ευκαιρία για έναν τόσο σύνθετο, δραματικό ρόλο από έναν μεγάλο δάσκαλο όπως ο Τζόναθαν Ντέμι, ε όχι μόνο τύχη είναι, αλλά και ευλογία».
No comments:
Post a Comment