Η αμερικανίδα σκηνοθέτις Κάθριν Μπίγκελοου υποκλίνεται στην «ανδρεία» των αμερικανών στρατιωτών
ΑΠΟΣΤΟΛΗ Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ, TO BHMA, Παρασκευή, 5 Σεπτεμβρίου 2008
Η αμερικανίδα σκηνοθέτις Κάθριν Μπίγκελοου στη Βενετία, κατά τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου για την ταινία της
ΒΕΝΕΤΙΑ «Πιλότος» τηλεοπτικής σειράς πολεμικού περιεχομένου. Κάτι σαν τη «Μάχη», για όσους θυμούνται το σίριαλ του 1960. Μόνο που εδώ φόντο δεν είναι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος αλλά ένας πιο επίκαιρος, με φρέσκο αίμα. Ο πόλεμος του Ιράκ. Αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση θεατή που παρακολούθησε την ταινία «Τhe Ηurt Lockers» της Κάθριν Μπίγκελοου που προβλήθηκε χθες εντός διαγωνισμού στη Μόστρα, παρ΄ ότι κλασική περίπτωση για το εκτός συναγωνισμού πρόγραμμα.
Βασισμένο στις εμπειρίες του νεοϋορκέζου δημοσιογράφου Μαρκ Μπολ από τον πόλεμο του Ιράκ, το «Ηurt Lockers» αποτελεί συρραφή δραματικών πολεμικών καταστάσεων που βιώνει μια αμερικανική περίπολος στη Βαγδάτη, όπου στα καθήκοντά της συμπεριλαμβάνεται η εξουδετέρωση βομβών. Ακολουθώντας τη συνταγή της παραδοσιακής πολεμικής περιπέτειας περασμένων (και ξεπερασμένων) εποχών, η σκηνοθέτις «ντύνει» την ιστορία με πολύχρωμους τύπους αμερικανών στρατιωτών που απαρτίζουν την περίπολο: ο- σε σημείο παράνοιας ατρόμητος ειδικός ( Τζέρεμι Ρένερ ), ο αυστηρός μαύρος λοχίας ( Τζέιμς Μάκι ) με εμμονή στους κανονισμούς και ο αναποφάσιστος πεζικάριος ( Μπράιαν Γκέραγκντι ). Πουθενά υπόνοια για θηριωδίες.
Βλέπεις τους Αμερικανούς να συμπεριφέρονται σαν καλοί Σαμαρείτες, να πιάνουν φιλίες με τους Ιρακινούς, να κάνουν αστειάκια και βεβαίως να δείχνουν ότι διατηρούν πάντοτε τον έλεγχο ενώ γνωρίζουμε ότι ο έλεγχος είχε χαθεί. Όποιες και αν ήταν οι προθέσεις της Μπίγκελοου, η ταινία της θα μπορούσε να είναι μια παραγωγή του αμερικανικού Πενταγώνου!
Στη Μόστρα η Κάθριν Μπίγκελοου δέχθηκε κάποιες «επιθέσεις» κατά τη συνέντευξη Τύπου, παρουσία του Μαρκ Μπολ και των τριών κεντρικών πρωταγωνιστών της ταινίας. Όταν επισημάνθηκε το «γλυκό» πορτρέτο των αμερικανών στρατιωτών, η σκηνοθέτις υπερασπίστηκε την ταινία της λέγοντας ότι ήθελε απλώς να δώσει «ένα ανθρώπινο συναίσθημα ώστε να καταλάβει ο θεατής τι θα πει στρατιώτης στον πόλεμο». Απάντηση μάλλον αφελής.
Ένας άλλος δημοσιογράφος χρησιμοποίησε ως αφορμή τη φράση « Ο πόλεμος είναι ναρκωτικό » που διαβάζουμε στην εισαγωγή της ταινίας. Είναι άραγε αυτός ο λόγος για τον οποίο κατατάσσονται οι Αμερικανοί εθελοντές ή μήπως η απόγνωση της ανεργίας; «Είναι λίγο και από τα δύο» ήταν η απάντηση του Μπολ. «Είναι μια σειρά λόγων» είπε η Μπίγκελοου, η οποία πιστεύει ότι τα πράγματα οδεύουν προς το καλύτερο και ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσίασε τον υποψήφιο των Δημοκρατικών Μπαράκ Ομπάμα ως τον «μοναδικό άνθρωπο για να φέρει πίσω τους αμερικανούς στρατιώτες και να δώσει τέλος στον πόλεμο».
Ο κορμός της ιστορίας μοιάζει με διασταύρωση επιρροών από το «Επάγγελμα: Ρεπόρτερ» του Μικελάντζελο Αντονιόνι και το «Παρίσι, Τέξας» του (προέδρου της κριτικής επιτροπής) Βιμ Βέντερς: ένας τοπογράφος εγκαταλείπει τη δουλειά του και διασχίζει την Αλγερία συνοδεύοντας μια αφρικανή λαθρομετανάστη στον δρόμο προς την πατρίδα της.
Χωρίς ποτέ να παρεκκλίνει προς το φολκλόρ, ο Τέγκουια συνέθεσε μια «δυνατή» πινακοθήκη την οποία συγκρατείς μεν, σε μια ταινία όμως που δεν παίρνει ποτέ τις ανάσες που χρειάζεται. Η παρακολούθησή της συχνά κουράζει εξαιτίας των εξαιρετικά αργών ρυθμών και της αδικαιολόγητα μεγάλης διάρκειας. Η πιθανότητα να κερδίσει κάποιο βραβείο πάντως δεν αποκλείεται, διότι το σκηνοθετικό βλέμμα του Τέγκουια έχει πολλά αξιόλογα στοιχεία.
Βασισμένο στις εμπειρίες του νεοϋορκέζου δημοσιογράφου Μαρκ Μπολ από τον πόλεμο του Ιράκ, το «Ηurt Lockers» αποτελεί συρραφή δραματικών πολεμικών καταστάσεων που βιώνει μια αμερικανική περίπολος στη Βαγδάτη, όπου στα καθήκοντά της συμπεριλαμβάνεται η εξουδετέρωση βομβών. Ακολουθώντας τη συνταγή της παραδοσιακής πολεμικής περιπέτειας περασμένων (και ξεπερασμένων) εποχών, η σκηνοθέτις «ντύνει» την ιστορία με πολύχρωμους τύπους αμερικανών στρατιωτών που απαρτίζουν την περίπολο: ο- σε σημείο παράνοιας ατρόμητος ειδικός ( Τζέρεμι Ρένερ ), ο αυστηρός μαύρος λοχίας ( Τζέιμς Μάκι ) με εμμονή στους κανονισμούς και ο αναποφάσιστος πεζικάριος ( Μπράιαν Γκέραγκντι ). Πουθενά υπόνοια για θηριωδίες.
Βλέπεις τους Αμερικανούς να συμπεριφέρονται σαν καλοί Σαμαρείτες, να πιάνουν φιλίες με τους Ιρακινούς, να κάνουν αστειάκια και βεβαίως να δείχνουν ότι διατηρούν πάντοτε τον έλεγχο ενώ γνωρίζουμε ότι ο έλεγχος είχε χαθεί. Όποιες και αν ήταν οι προθέσεις της Μπίγκελοου, η ταινία της θα μπορούσε να είναι μια παραγωγή του αμερικανικού Πενταγώνου!
Στη Μόστρα η Κάθριν Μπίγκελοου δέχθηκε κάποιες «επιθέσεις» κατά τη συνέντευξη Τύπου, παρουσία του Μαρκ Μπολ και των τριών κεντρικών πρωταγωνιστών της ταινίας. Όταν επισημάνθηκε το «γλυκό» πορτρέτο των αμερικανών στρατιωτών, η σκηνοθέτις υπερασπίστηκε την ταινία της λέγοντας ότι ήθελε απλώς να δώσει «ένα ανθρώπινο συναίσθημα ώστε να καταλάβει ο θεατής τι θα πει στρατιώτης στον πόλεμο». Απάντηση μάλλον αφελής.
Ένας άλλος δημοσιογράφος χρησιμοποίησε ως αφορμή τη φράση « Ο πόλεμος είναι ναρκωτικό » που διαβάζουμε στην εισαγωγή της ταινίας. Είναι άραγε αυτός ο λόγος για τον οποίο κατατάσσονται οι Αμερικανοί εθελοντές ή μήπως η απόγνωση της ανεργίας; «Είναι λίγο και από τα δύο» ήταν η απάντηση του Μπολ. «Είναι μια σειρά λόγων» είπε η Μπίγκελοου, η οποία πιστεύει ότι τα πράγματα οδεύουν προς το καλύτερο και ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσίασε τον υποψήφιο των Δημοκρατικών Μπαράκ Ομπάμα ως τον «μοναδικό άνθρωπο για να φέρει πίσω τους αμερικανούς στρατιώτες και να δώσει τέλος στον πόλεμο».
Μια ταινία από το Αλγέρι
Σε εντελώς διαφορετικό κλίμα, η «Ενδοχώρα» (διαγωνιστικό τμήμα) του Αλγερινού Ταρίκ Τέγκουια είναι επίσης συρραφή εικόνων που στόχο έχουν να αποτυπώσουν τη ζωή στην ενδοχώρα της σύγχρονης Αλγερίας.
Ο κορμός της ιστορίας μοιάζει με διασταύρωση επιρροών από το «Επάγγελμα: Ρεπόρτερ» του Μικελάντζελο Αντονιόνι και το «Παρίσι, Τέξας» του (προέδρου της κριτικής επιτροπής) Βιμ Βέντερς: ένας τοπογράφος εγκαταλείπει τη δουλειά του και διασχίζει την Αλγερία συνοδεύοντας μια αφρικανή λαθρομετανάστη στον δρόμο προς την πατρίδα της.
Χωρίς ποτέ να παρεκκλίνει προς το φολκλόρ, ο Τέγκουια συνέθεσε μια «δυνατή» πινακοθήκη την οποία συγκρατείς μεν, σε μια ταινία όμως που δεν παίρνει ποτέ τις ανάσες που χρειάζεται. Η παρακολούθησή της συχνά κουράζει εξαιτίας των εξαιρετικά αργών ρυθμών και της αδικαιολόγητα μεγάλης διάρκειας. Η πιθανότητα να κερδίσει κάποιο βραβείο πάντως δεν αποκλείεται, διότι το σκηνοθετικό βλέμμα του Τέγκουια έχει πολλά αξιόλογα στοιχεία.
No comments:
Post a Comment