Η ΣΑΡΛΙΖ ΘΕΡΟΝ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ

«Κοροϊδευόμαστε ότι είμαστε αθάνατοι»

Αποστολή: Δημήτρης Δανίκας, ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Το πιο λαχταριστό και ταυτόχρονα σημαδεμένο μωρό στον κινηματογραφικό πλανήτη είναι εδώ. Οι Βενετσιάνοι να κάνουν την προσευχή τους για τη Σαρλίζ Θερόν. Μετρημένες στα δάκτυλα είναι οι γκλαμουράτες παρουσίες στη φετινή ρακένδυτη Μόστρα. Και σας βεβαιώ. Και κούκλα και με μπόλικο μυαλό είναι η Σαρλίζ Θερόν. Μαγκάκι θηλυκό. Όταν την ακούς, λες ποτέ ξανά σε ανέκδοτα ξανθά! Charlize j΄ adore!

Μετά το «Μonster» («Τέρας»), όπου για να παίξει τον ρόλο μιας λεσβίας σίριαλ κίλερ φούσκωσε με 15 κιλά, αποφασίζει εκτός από σταρ να είναι και παραγωγός. Με το όνομά της ανοίγουν οι πόρτες. Με τις προσεκτικές επιλογές της δίνει ευκαιρίες σε σοβαρές ιστορίες. Έτσι τσίμπησε τον Μεξικανό Γκιγιέρμο Αριάγκα- μέσα στους είκοσι καλύτερους σεναριογράφους όλων των εποχών («Αmores Ρeros», «Τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράντα», «21 γραμμάρια», «Βαβέλ»). Έτσι και ως συμπαραγωγός τού έδωσε την ευκαιρία να υπογράψει την πρώτη του σκηνοθεσία. Έτσι και με τις δικές της πλάτες έφερε στο καστ την έτερη θρυλική ξανθιά, την Κιμ Μπάσιντζερ, των πενηντάφευγα Μαΐων. Κι έτσι κατέφθασε εδώ στο Λίντο της Βενετίας μ΄ ένα μείγμα καλλιτεχνο-εμπορικού πακέτου που φέρει τον τίτλο «Τhe burning Ρlain» («Φλεγόμενη πεδιάδα»).

Μέχρι στιγμής το δεύτερο, μετά τους αδελφούς Κόεν, μεγάλο, αμερικανικό γεγονός. Μ΄ ένα στόρι που αμυδρώς θυμίζει «Παρίσι, Τέξας» του Βιμ Βέντερς, όπου μια απόμακρη οικοδέσποινα εστιατορίου του Πόρτλαντ, μια ξανθιά που αλλάζει τους άντρες σαν τα πουκάμισα, επιστρέφει νοερώς σε ένα σημαδεμένο παρελθόν. Έρημος, σκόνη, φωτιά, νερό. Πριν από χρόνια η μητέρα της (Κιμ Μπάσιντζερ) κάηκε μαζί με τον Μεξικανό εραστή της- παντρεμένος κι αυτός- σε τροχόσπιτο στο πουθενά μιας άνυδρης και ερημικής περιοχής της Καλιφόρνιας. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο. Ο συνειρμός αυτονόητος και καταλυτικός. Η μητέρα της Σαρλίζ- σύμφωνα τουλάχιστον με τα χρονικά της εποχής - είχε σκοτώσει τον άντρα της. Έκτοτε η συζυγοκτόνος ανέλαβε διά βίου την προστασία της και έκτοτε η Σαρλίζ είναι κολλημένη με τη μητέρα της.

• Επιλέξατε την ταινία επειδή ταυτιστήκατε με την ιστορία;

«Την επέλεξα επειδή είναι σπουδαία, σύνθετη, ανθρώπινη και επειδή την υπογράφει ο Γκιγιέρμο, τον οποίο απεριόριστα εκτιμώ. Όλοι είμαστε πολλά πράγματα μαζί. Η αποτυχία είναι μέρος της ανθρώπινης μοίρας. Αυτή είναι η αλήθεια. Και μέσα από κρίσιμες, οριακές, καταστάσεις μπορεί κάποιος να διαπεράσει τον φλοιό της επιφάνειας και να αντιμετωπίσει τους εφιάλτες του. Οι περισσότεροι είτε κλαίνε είτε φεύγουν. Κι όμως, αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα καταλαβαίνεις τον εαυτό σου καλύτερα».

• Ναι, αλλά την υποστηρίζετε με φανατισμό γιατί είστε και συμπαραγωγός...

«Τιμή μου γι΄ αυτό. Και μη νομίζετε πως ένας παραγωγός δουλεύει μόνο ή κυρίως για το χρήμα. Μην ξεχνάτε το ρίσκο, τον κόπο, την αγωνία και κυρίως τη δημιουργία.

Ένας σοβαρός παραγωγός πρώτα απ΄ όλα είναι δημιουργός. Αυταπάτη είναι αν πιστεύεις ότι του χρόνου θα γίνεις δισεκατομμυριούχος. Μία και ανεπανάληπτη είναι η ευχαρίστηση. Έπειτα από τόσο κόπο, έκανες κάτι αξιοσημείωτο, κάτι που θα αφήσει τα ίχνη του στο κοινό».

• Ο θάνατος στην ταινία είναι διάχυτος.

«Θα επαναλάβω αυτό που λέει ο Γκιγιέρμο. Δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου χωρίς τον θάνατο. Κάθε φορά που κάποιος πεθαίνει, κάτι σπάει μέσα μου.

Ζούμε σε μια κοινωνία που προσπερνάει και αποφεύγει να μιλήσει γι΄ αυτό. Η καταναλωτική μας μανία είναι κι αυτή μια τέτοια χειρονομία. Με τα διαιτητικά προϊόντα και τις πλαστικές επεμβάσεις κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας πως είμαστε αθάνατοι. Η προσωπική λύτρωση θα προκύψει από τη συνειδητοποίηση της θνησιμότητας του καθενός». Σας το είπα. Ξανθιά και κούκλα, αλλά με μυαλό και αυτογνωσία!

Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης η Βενετία

Ιταλική εφημερίδα έγραψε: «Αντίο φεστιβάλ, αντίο big stars». Το υπογράφω! Με καταμετρημένες τις μισές διαγωνιζόμενες ταινίες, η φετινή Μόστρα τραμπαλίζεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Οπότε- και ανεξάρτητα από την ποιότητα της ταινίας του- γιατί όχι και ο Αγγελόπουλος; Μπας και ο Μίλερ (το αφεντικό) τον έκοψε προκαταβολικά, φοβούμενος ενδεχόμενη βράβευση του Τεό από τον Βιμ Βέντερς που τον εκτιμά; Μέχρι στιγμής έχουμε ταινίες ούτε για το μεγάλο κοινό ούτε για την κριτική:

ΗΠΑ: «Βurn after reading»: Έξυπνη ιδέα, ακατέργαστη σκηνοθεσία. Οι αδελφοί Κόεν θυσίασαν στον βωμό του καστ και των ονομάτων (Κλούνι, Πιτ) τη σαρκαστική- εις βάρος της CΙΑ και της αμερικανικής βλακείας- ιστορία τους. «Τhe burning Ρlain»: Οικογενειακό δράμα του Γκιγιέρμο Αριάγκα. Σενάριο καλό, σκηνοθεσία επίπεδη. Ιταλία: «Ιl Ρapa di Giovanna» («Ο μπαμπάς της Τζιοβάνας») του Πούπι Αβάτι. Καλοφτιαγμένη ρεπλίκα παλιών ιταλικών μελοδραμάτων. «Un Giorno Ρerfetto» («Μια τέλεια ημέρα») του Φερζάν Οζπετέκ:

Μελόδραμα ζηλοτυπίας. Εκτός από μια συναρπαστική, ερωτική, σκηνή, το υπόλοιπο μοιάζει με πιλότο σαπουνόπερας.

Γαλλία: «L΄ Αutre» («Η άλλη») των Πατρίκ Μαριό Μπερνάρν και Πιερ Τριβιντίς. Μία σαρανταφεύγα στα πρόθυρα της σχιζοφρένειας. Επιρροές Πολάνσκι, γαλλική φλυαρία. «Ιn-Ju» του Μπάρμπετ Σρέντερ, με Μπενουά Μαζιμέλ: Η χειρότερη ταινία του φεστιβάλ.

Ιαπωνία: «Ο Αχιλλέας και η χελώνα» του Τακέσι Κιτάνο. Η δεύτερη καλύτερη ταινία του μετά τα «Πυροτεχνήματα». «Gare Νo Ue Νo Ρonyo»:

Κινούμενα σχέδια του μετρ Χαγιάο Μιγιαζάκι.

Γερμανία: «Ιεριχώ» του Κρίστιαν Πέτζολντ. Η δεύτερη, μετά τον Κιτάνο, αξιοσημείωτη παρουσία.

ΙΝFΟ: 65ο Φεστιβάλ Βενετίας, έως τις 6 Σεπτεμβρίου. Στο Ίντερνετ: http:
//www. labiennale. org/en/cinema/