Εχουν περάσει περίπου τριάντα χρόνια, η υπόθεση έχει σκεπαστεί από τη λήθη και ξαφνικά, και αδικαιολόγητα, ξαναέρχεται στην επιφάνεια! Μιλάμε για τη γνωστή και ξεχασμένη σκανδαλιστική περιπέτεια του Ρόμαν Πολάνσκι, ο οποίος, φεύγοντας από τη σοσιαλιστική «κόλαση» της Πολωνίας, πέρασε στον καπιταλιστικό «παράδεισο» της δύσης και ιδιαίτερα της Βόρειας Αμερικής και χώθηκε μέχρι το λαιμό στις «χαρές» του. Μια από αυτές τις «χαρές» ήταν ο βιασμός από τον καλό σκηνοθέτη μιας 13χρονης κοπέλας.
Αυτή η υπόθεση κόστισε στον «ταραχοποιό» Πολωνό σκηνοθέτη μεγάλες δικαστικές και ηθικές περιπέτειες. Φυσικά πριν από το βιασμό ο Ρόμαν Πολάνσκι είχε κατηγορηθεί (αδίκως όπως αποδείχτηκε) και σαν δολοφόνος της πανέμορφης γυναίκας του, της ηθοποιού Σάρον Τέιτ. Οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται την άγρια δολοφονία της εγκύου τότε Σαρν Τέιτ, από τη θρησκευτική «οικογένεια» (αίρεση) του Μάνσον. Η δολοφονία είχε συνδεθεί με υπαρκτούς σατανισμούς. Σατανισμούς έδειχναν και αρκετές ταινίες του Πολάνσκι, «Το Μωρό της Ρόζμαρι» κλπ. Το περιεχόμενο αυτών των ταινιών «βοήθησε» να θεωρηθεί ο Πολάνσκι και ως ύποπτος της δολοφονίας της γυναίκας του.
Ο Ρόμαν Πολάνσκι για να γλιτώσει τη φυλακή για το βιασμό της 13χρονης κοπέλας έφυγε από την Αμερική και από τότε δεν μπορεί να επιστρέψει, αφού θεωρείται φυγόδικος. Στο μεταξύ, η ίδια η βιασθείσα, σε τηλεοπτική εκπομπή του γνωστού Λάρι Κινγκ, συγχώρησε δημόσια το βιαστή της! Ωστόσο, το αδίκημα δεν έχει παραγραφεί! (Οι ταινίες του Πολάνσκι, βέβαια, και παίζονται και βραβεύονται στην Αμερική).
Η ταινία της Μαρίζα Ζένοβιτς, στ' αλήθεια, δε φέρνει καμία νέα πληροφορία. Η «καταγγελία» της για τον δικαστή, ο οποίος για λόγους δημοσιότητας «κυνήγησε» τον Πολάνσκι, είχε γίνει γνωστή από την εποχή της δίκης. Η «καταγγελία» της, επίσης, για το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης στην Αμερική, είναι και αυτή παλιά και τετριμμένη! Τότε ποιος ο λόγος για να γυριστεί η συγκεκριμένη ταινία;
Δύο είναι οι λόγοι κατά τη γνώμη μου. Ο ένας είναι η «αποκατάσταση» του ονόματος του Πολάνσκι και η επιστροφή του στην Αμερική, για να υπάρξει ένα ευτυχισμένο τέλος στην υπόθεση (happy end) και ο άλλος είναι το ταμείο της αίθουσας! Με ένα σμπάρο, δηλαδή, δυο τρυγόνια. Εμένα δε με ενδιαφέρει κανένα από τα δυο τρυγόνια και, επομένως, ούτε το ντοκιμαντέρ της συγκεκριμένης κυρίας! Το οποίο, άλλωστε, και κινηματογραφικά δε λέει τίποτα ιδιαίτερο!
No comments:
Post a Comment