Στους άντρες, όμως, δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο. Με αυτούς έχουμε πρόβλημα. Ετσι κι αλλιώς, στον αντρικό πληθυσμό πάντα είναι περισσότεροι οι μνηστήρες, δεδομένου ότι οι καλοί ρόλοι που γράφονται για τους άντρες ηθοποιούς είναι απείρως περισσότεροι από εκείνους που γράφονται για τις γυναίκες. Επιπλέον, για τους άνδρες γράφονται ρόλοι καλοί απευθυνόμενοι σε όλες τις ηλικίες. Στις γυναίκες, μια σαραντάρα δεν βρίσκει ρόλους με την ίδια ευκολία που βρίσκει ο σαραντάρης αντίστοιχα.
Αυτό είναι το βασικό θέμα που ίσχυε και τις προηγούμενες χρονιές όταν τέτοια εποχή θέλαμε να κάνουμε μια πρώτη εκτίμηση του τι πρόκειται να παίξει στα Οσκαρ.
Φέτος, ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα. Οχι μόνο εμείς εδώ στην Ελλάδα, αλλά και οι φίλοι στην Αμερική. Και δεν εννοώ το κοινό, που σήμερα πια μπορούμε να παρακολουθούμε μέσω της εξάπλωσης της πληροφορίας τι ανοίγει κάθε εβδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες όλου του κόσμου. Εννοώ τους φίλους που είναι μέλη στην Κινηματογραφική Ακαδημία των Οσκαρ και παρακολουθούν τα πράγματα κάπως στενότερα. Το τελευταίο τηλεφώνημα στα μέσα του Νοέμβρη έλεγε πως δεν έχουν δει «τίποτα» και πως απ’ ό,τι φαίνεται όλα πλέον θα στριμωχθούν μέσα στο Δεκέμβριο.
Αυτός ο Δεκέμβριος! Τι μύθο κουβαλά και τι παρεξηγημένη φιλοσοφία γύρω από τα Οσκαρ από τους διάφορους επιπόλαιους, επιδερμικά πληροφορημένους, έχει δεχτεί.
Πάντως, τα τρία προηγούμενα χρόνια ούτε το «Crash» ούτε «Ο πληροφοριοδότης» ούτε και πέρσι το «Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους» ήταν της δεκεμβριανής συγκομιδής.
Αυτό πως τα έργα του Δεκέμβρη είναι εκείνα που πάνε για τα Οσκαρ είναι μία σαχλαμάρα και μισή. Για τον απλούστατο λόγο πως η ευκολία των διαφόρων ΜΜΕ πως τα έργα του Δεκεμβρίου τα έχουν πρόσφατα στη μνήμη τους οι έχοντες δικαίωμα ψήφου στην Ακαδημία είναι ανοησία που κατασκευάζεται από το μυαλό και ξεκινά από την άγνοια. Μια και στην Ακαδημία γίνονται προβολές όλο το χρόνο, σε όλα τα έργα, σε σταθερές μέρες και ώρες, στη δε προ-οσκαρική κι οσκαρική περίοδο επαναλαμβάνονται πολλάκις όλα τα έργα της ετήσιας παραγωγής που πληρούν τους καταστατικούς όρους για να έχουν δικαίωμα να διαγωνιστούν για το Οσκαρ, σε κάποια κατηγορία του.
Αν κάποιος ωφελείται από τη δεκεμβριανή έξοδο μιας ταινίας, αυτός δεν είναι η μνήμη των μελών της Κινηματογραφικής Ακαδημίας. Τα έργα θα τα δουν, στο ίδιο διάστημα, είτε πρόκειται για πρόσφατα του Δεκέμβρη ή για ξεχασμένα του περασμένου Γενάρη. Εκείνος που επωφελείται είναι η εταιρία, η οποία ποντάρει στα βραβεία των κριτικών ενώσεων και στην προ-οσκαρολογία που ανάβει μετά από κάθε απονομή βραβείων κριτικών μέχρι να έρθει η ώρα των Χρυσών Σφαιρών. Οπότε, τα έργα του Δεκέμβρη θα βρίσκονται στους κινηματογράφους κανονικά στο πρόγραμμα την ώρα που θα πέφτουν τα βραβεία και θα προστίθενται καινούργια στα διαφημιστικά κλισεδάκια των καταχωρίσεων στον Τύπο και στα ΜΜΕ γενικότερα.
Αυτός είναι, λοιπόν, ο λόγος που οι εταιρίες επιδιώκουν για κάποια έργα τους που έχουν εκτιμηθεί ως «οσκαρικών προδιαγραφών» να τα βγάζουν Δεκέμβρη, ώστε να εισπράττουν όλο το «χαρτί» μέχρι το Γενάρη κι αν είναι τυχερά και το Φλεβάρη, αν είναι, μάλιστα, υπερτυχερά, τότε ακόμα και το Μάρτη…
Ωστόσο, φέτος, οι παραπάνω λόγοι θα ισχύσουν πιο μαζικά από άλλοτε κι η ονομασία της αιτίας είναι «οικονομική κρίση».
Αυτή η οικονομική κρίση, που φάνηκε στο σινεμά από πέρσι. Και ακόμα δεν ξέρουν τα στούντιο πώς να τη διαχειριστούν. Διότι δεν ξέρουν πώς θα επιδράσει ψυχολογικά στον Αμερικανό (κατ’ επέκτασιν και στον παγκόσμιο) καταναλωτή. Θα σπεύσει στο σινεμά να ξεχάσει την ανέχεια, όπως είχαν κάνει και οι πρόγονοί του με την οικονομική κρίση του ‘29, που ήταν αυτή η οποία έστησε το Χόλιγουντ στη δεκαετία του ‘30, συνέπεσε με τον ομιλούντα κι έφτιαξε γερές βάσεις για το είδος που λέγεται μιούζικαλ και ευαγγελίζεται τη «φυγή»; ‘Η μήπως φοβούνται ότι η οικονομική κρίση είναι τέτοια που θα τους κρατήσει όλους μέσα στα σπίτια, αφού τώρα υπάρχει κι η τηλεόραση, η οποία δεν υπήρχε στα χρόνια του Μεσοπολέμου, κι η οποία έχει αναπτυχθεί πολύ, ώστε να αποτελέσει τον κυριότερο αντίπαλο του κινηματογράφου και το σημαντικότερο αναβολέα της σωτηρίας του, τουλάχιστον στη μάχη της μαζικής κουλτούρας;
Και τα δύο αυτά είναι πεδία που τώρα εξετάζονται.
Εξ ου και οι ταινίες θα βγουν Δεκέμβρη και τότε θα μάθουμε ταυτόχρονα τι παίζεται, αλλά και τι βραβεύεται, τι προκρίνεται και τι μένει απέξω.
Ηδη βγήκαν δειλά το «Milk» και γράφτηκαν οι πρώτοι ύμνοι για τον Σον Πεν και την ερμηνεία του στο ρόλο του ομοφυλόφιλου δημάρχου του Σαν Φρανσίσκο που έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης. Οι ύμνοι, όπως, δεν ήταν ανάλογα διθυραμβικοί και για την ίδια την ταινία του Γκας Βαν Σαντ.
Επίσης, με επιφύλαξη είδαν οι πρώτοι κριτικοί την επική ταινία «Australia» του Μπαζ Λούρμαν, όπου πρωταγωνιστεί το ζεύγος Νικόλ Κίντμαν και Χιου Τζάκμαν, κι αναμένουν κι αυτόν, όπως και αυτήν, να φιγουράρουν στην πεντάδα του κλάδου τους.
Υπάρχει πάντα η σταθερά που λέγεται Μίκι Ρουρκ στον «Παλαιστή», όπως και το χαμηλών τόνων «ανεξάρτητο», «Visitors» με τον Ρίτσαρντ Τζένινγκς, αλλά και τα δύο ανήκουν στην κατηγορία των ταινιών που περιμένουν να δουν τι άλλο θα κυκλοφορήσει, ώστε να «κλειδώσουν» την πρόκρισή τους στην πεντάδα.
Από τα προ-χριστουγεννιάτικα, στρέφουμε την προσοχή στον Φρανκ Λαντζέλα και τον Μάικλ Σιν για το «Nixon/Frost» και στον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν για το «Doubt».
Η απειλή αναμένεται από τα δεκεμβριανά, τα μεταχριστουγεννιάτικα και πρωτοχρονιάτικα. Ο Μπραντ Πιτ στο «The curious case of Benjamin Button» ως ζευγάρι με την Κέιτ Μπλάνσετ και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο στην επανένωσή του με την Κέιτ Γουίνσλετ υπό τις οδηγίες του συζύγου της Σαμ Μέντες («Revolutionary road») είναι οι δύο που αναμένουν από αυτή την ημερομηνία. Κι έχουμε και δύο «θύματα» για το 2009 που μπορεί, όμως, να τους βγει σε καλό το 2010. Ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζ. κι ο Τζέιμι Φοξ, που συμπρωταγωνιστούν στο «The soloist» του Τζο Ράιτ, θα πρέπει να περιμένουν αφού η δεκεμβριανή ταινία τους άλλαξε ημερομηνία και παραπέμπεται στον Απρίλιο 2009 για έξοδο στις αίθουσες.
Κάπου, όμως, αργότερα (δηλαδή μετά το χριστουγεννιάτικο τραπέζι) καραδοκούν δύο που ανάμεσά τους θα μπορούσε να παιχθεί κι ο νικητής. Κι αυτοί είναι ο «Τζέιμς Μποντ» Ντάνιελ Κρεγκ στο «Defiance» του Εντουαρντ Ζουίκ, όπου παίζει έναν επαναστάτη Εβραίο που ξεκινά αντάρτικο στη συνεργαζόμενη με τους Γερμανούς Λευκορωσία (το έργο έχει προγραμματιστεί για τις 31 Δεκεμβρίου) και ο μεγάλος Κλιντ Ιστγουντ, που τις γυρίζει δυο δυο τις ταινίες κι έτσι εκτός από τη διασφάλιση της Αντζελίνα Τζολί στην «Ανταλλαγή», έχει ετοιμάσει και κάτι για τον εαυτό του, το «Gran Torino», από τον πόλεμο της Κορέας, όπου η επίσημη προγραμματισμένη ημερομηνία εξόδου είναι ο Ιανουάριος του 2009, αλλά μπορεί να του γίνει μια ειδική εβδομαδιαία έξοδος σε έναν μόνο κινηματογράφο του Λος Αντζελες για να είναι μέσα στα Οσκαρ. Και τότε…
Aπό τον Παναγιώτη Τιμογιαννάκη, ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ / AGENDA, Σάββατο, 06.12.08
No comments:
Post a Comment