Ταινία «καλά κρυμμένη», χωρίς μυστικά

Καλά κρυμμένα μυστικά - Αθανασία**1/2

Της Μαριας Κατσουνακη, Η Καθημερινή, Πέμπτη, 4 Δεκεμβρίου 2008

1. Ερωτικό δράμα

Σκηνοθεσία: Παναγιώτης ΚαρκανεβάτοςΠρωταγωνιστούν: Μαρίνα Καλογήρου, Γιώργος Καραμίχος, Αγγελική Παπούλια, Σταυρούλα Λογοθέτη, Ρόμπερτ Τόμσον, Βαγγέλης Μουρίκης

2. Ντοκιμαντέρ

Σκηνοθεσία: Στέλιος Κούλογλου

Το τρέιλερ της «Αθανασίας» γεννάει προσμονή. Διαθέτει όλα τα στοιχεία: σασπένς, συγκίνηση, πλοκή, χαρακτήρες που πάσχουν και συμπάσχουν με «καλά κρυμμένα μυστικά». Ο σκηνοθέτης Παναγιώτης Καρκανεβάτος, έχοντας δώσει στο παρελθόν ευαίσθητα και αντισυμβατικά δείγματα δουλειάς («Μεταίχμιο», «Χώμα και νερό»), προσφέρει εχέγγυα για ένα καλό αποτέλεσμα. Ομως, η ιστορία που επιχείρησε να αφηγηθεί και ο όγκος της παραγωγής που θέλησε να διαχειριστεί τον καθήλωσαν σε μια αξιοπρεπή διεκπεραίωση, αφαιρώντας από την ταινία την πνοή η οποία θα έδινε ώθηση και δυναμική.

Ο Π. Καρκανεβάτος ακολουθεί τη μοίρα μίας γυναίκας από την δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα, από τη Νίσυρο στη Ν. Υόρκη. Ενας άντρας, δύο αδελφές, έρωτας χωρίς αγάπη, μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη από τον σύζυγο της αδελφής και η μικρή κοινωνία παίρνει την εκδίκησή της: ηρωίδα μοιχαλίδα, διαπομπευμένη, εξόριστη. Η Ν. Υόρκη θα γίνει η νέα της πατρίδα. Η ταινία παραμένει μετέωρη και «αναποφάσιστη» ανάμεσα στους διαφορετικούς χρόνους που διαδραματίζεται. Η ανασύνθεση της εποχής (1960 -’70) «πνίγει» τις προθέσεις μέσα σε ένα ηθογραφικό, κοινωνικό και σκηνογραφικό περιβάλλον, με ατσαλάκωτα, καλογυαλισμένα ντεκόρ. Το στοιχείο της εντοπιότητας δεν αφομοιώνεται στην εικόνα. Παραμένει φολκλορική, «ποζάτη». Σκηνές που αναδίδουν συγκίνηση και αυθεντικά συναισθήματα (με καλές ερμηνείες), ξεχωρίζουν παρ’ όλα αυτά, μέσα σε μια τετριμμένη εικονογραφία και μια σκηνοθεσία που υπηρετεί κυρίως το «φαίνεσθαι» και όχι το «είναι». Ο Π. Καρκανεβάτος αλληθωρίζει σε μια αμφιλεγόμενη εμπορικότητα χωρίς άποψη, ενώ έχει αποδείξει ότι και άποψη και βλέμμα διαθέτει.

«Οικονομικοί δολοφόνοι»

Στο ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου θα αρχίσουμε από το τέλος: από τη σκηνή που ο συγγραφέας Τζον Πέρκινς εμφανίζεται στο κοινό του Εκουαδόρ απολογούμενος για τη χώρα του. Ζητώντας «συγγνώμη» για την καταστροφική εξωτερική πολιτική της. Ο φακός εστιάζει στη σιωπή. Σε πρόσωπα τυραννισμένα, οργισμένα, με αμφιλεγόμενα, αλλά όχι και απροσδιόριστα, συναισθήματα. Η «Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου» (όρος συνυφασμένος με πολυεθνικές εταιρείες και μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ) δομείται πάνω σε σπάνιο υλικό, ευρηματικό μοντάζ, συνδυαστική γνώση της σημερινής πολιτικοοικονομικής πραγματικότητας των τεράστιων συμφερόντων και των αμείλικτων προθέσεων. Δύο πρόεδροι της Λατινικής Αμερικής πεθαίνουν κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Πίσω από τις δολοφονίες βρίσκεται η CIA και μια ομάδα «οικονομικών δολοφόνων». Μόνη αδυναμία του ντοκιμαντέρ δραματοποιημένες σκηνές. Περιττές και αμήχανες.