ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ
Του Δημήτρη Δανίκα, ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
Ο κόσμος καίγεται και οι χριστουγεννιάτικες πρεμιέρες χτενίζονται. Σε ελεύθερη πτώση άπασες οι ταινίες. Από το τρίωρο έπος του ΕΟΤ της Αυστραλίας μέχρι τον Άνταμ Σάντλερ σε μια ακατανόητη ιστορία με τον συμβολικό τίτλο «Βedtime stories». Σαν να λέμε Good night and bad luck παιδιά!
Και μετά σου λένε πως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου τραμπαλίζεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Άντεστε να δείτε μια υπερπαραγωγή επιπέδου Vistavision (που λέει ο λόγος) από την Αυστραλία και στη συνέχεια για όσα σούρνετε στον κινηματογράφο made in Greece θα αυτομαστιγωθείτε. Μιλάμε για παλτό τεραστίων διαστάσεων. Τόσο τεραστίων που εντός θα μπορούσαν να χωρέσουν όλοι οι απρόσωποι εκπρόσωποι του ελληνικού Κοινοβουλίου!
Τέσσερις- επαναλαμβάνω- τέσσερις σεναριογράφοι επινόησαν, επεξεργάστηκαν και υπέγραψαν αυτή την παλτουδιά. Ούτε λίγο ούτε πολύ δεν λέει τίποτα της προκοπής. Δηλαδή μια αριστοκράτισσα από την Αγγλία λίγο πριν από την έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καταφθάνει στα απέραντα τοπία της Βόρειας Αυστραλίας προκειμένου να παραλάβει εκ κληρονομιάς μια επίσης τεραστίων διαστάσεων έκταση εντός της οποίας βόσκουν μοσχαράκια γάλακτος. Τουτέστιν αγγλοσαξονική η ρίζα της «νεοσύστατης» γιγαντιαίας χώρας. Οι άνθρωποι γράφουν ιστορία. Η λαίδη Άσλεϊ (αυτό το επίσης συμβολικό όνομα που «φοράει» η Νικόλ Κίντμαν) είναι χήρα με κατηγορούμενο για τον φόνο του εκλιπόντος έναν περιθωριακό ιθαγενή με το παρατσούκλι Κing George, τον οποίο καταζητούν οι Αρχές. Τουτέστιν, παραδέχονται οι σεναριογράφοι, υπάρχει πρόβλημα ρατσιστικό. Τι λέτε παρακαλώ! Εδώ, αν δεν με απατούν οι ιστορικές πηγές, οι λευκοί άποικοι κατακρεούργησαν, κατέσφαξαν και εξολόθρευσαν εκατοντάδες χιλιάδες ιθαγενείς και εσείς μας λέτε πως το πρόβλημα είναι ο φόνος ενός Άγγλου και οι ανυπόστατες κατηγορίες εναντίον ενός περιθωριακού, ρακένδυτου και ημίγυ
μνου ιθαγενούς; Τοιουτοτρόπως ο Μπαζ Λούρμαν, συν-σεναριογράφος και σκηνοθέτης αυτού του τουριστικού έπους, μετατρέπει τη τριχιά σε τρίχα.
Πάμε τώρα στο love story και το φεμινιστικό κίνημα.
Ευτυχώς όμως για τους περιφρονημένους ιθαγενείς, εμφανίζεται η λαίδη Άσλεϊ- Νικόλ Κίντμαν. Η οποία αναλαμβάνει χρέη μητέρας ενός ορφανού μικρού ιθαγενούς, διότι και εκείνη καταδιώκεται από την αχόρταγη λαιμαργία ενός λευκού μεγαλοτσιφλικά που σχεδιάζει και συνωμοτεί να της αρπάξει το ράντσο μαζί με τα δύο χιλιάδες κεφάλια βοοειδών. Φεμινιστικό κίνημα δηλαδή. Πίσω έχει η αχλάδα της προστάτιδας Μαρίας Τερέζας την ουρά. Διότι την πιο κρίσιμη στιγμή εμφανίζεται και παρεμβαίνει ένα λευκό παλικάρι με το όνομα Ντρόβερ (Χιου Τζάκμαν), ο οποίος, υποκλινόμενος στην καρδιά αυτού του κομψού, φιλελεύθερου και άπειρου μεγαλοκοριτσιού, αρπάζει με τα στιβαρά χέρια του το καμτσίκι και οδηγεί το κοπάδι στο πλησιέστερο λιμάνι, προς πώληση φυσικά. Όλα αυτά ενώ Περλ Χάρμπορ, Γιαπωνέζοι και τύμπανα πολέμου βαράνε από μακριά. Με ένα λόγο και Ιστορία της Αυστραλίας και love story και Μαρία Τερέζα εκ Μεγάλης Βρετανίας και ρατσισμός και κτηνοτροφία. Μπεεεεεε! Πώς κατασκευάζουμε αυτό το king size καρτ-ποστάλ; Απλό, σκέφτηκε ο Μπαζ Λούρμαν. Του οποίου τη σκηνοθετική ικανότητα είχα αμφισβητήσει από το «Μoulin Rouge» του 2001 με πρωταγωνιστές τη Νικόλ Κίντμαν και τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ. Δανειζόμαστε το αθάνατο love story με τους Ρετ Μπάτλερ (Κλαρκ Γκέιμπλ) και Σκάρλετ Ο΄ Χάρα (Βίβιαν Λι) από το «Gone with the wind» του 1939. Ταιριάζει και με τη χρονολογία. Ωραία;
Ακόμη δύο χριστουγεννιάτικες πρεμιέρες. Η πρώτη οικογενειακή και χλωμή και η δεύτερη εντελώς άγνωστη και απροσδιόριστη διότι ουδείς μέχρι την 25η Δεκεμβρίου στον κόσμο θα έχει δει. «Τα κελεπούρια» (Νothing like the holidays): Family κωμικόδραμα του Αλφρέντο Ντε Βίγια με πρωτοδεύτερους στο καστ από Τζον Λιγκουιζάμο, Φρέντι Ροντρίγκεζ, Ντέμπρα Μέσινγκ, Άλφρεντ Μολίνα, Ελίζαμπεθ Πένια, μέχρι Τζέι Χερνάντεζ, Λούις Γκάσμαν, Βανέσα Φερλίτο. Σχεδόν άπαντες και άπασες με ρίζες Λατίνο (από Μεξικό και βάλε) σε μια ιστορία μεταναστών δεύτερης, τρίτης γενιάς από Πουέρτο Ρίκο σε χριστουγεννιάτικο τραπέζι στο Χάμπολντ Παρκ του Σικάγου (αν αυτό σας λέει κάτι). Σαν να λέμε μεγαλοκοπέλες και μεγαλοαγόρια της ελληνικής ομογένειας στην Αστόρια Νew Υork Νew York! Οικογένεια Ροντρίγκεζ παρακαλώ, όπως λέμε οικογένεια Παπαδοπούλου εδώ. Το ίδιο και το αυτό. Να μην πολυλογώ, ο πρώτος από το Ιράκ με αισθήματα και με καρδιά. Η αδελφή η Ροξάνα σκέφτεται μεγάλο άλμα στο Χόλιγουντ, ο μεγάλος αδελφός με την καριερίστρια γυναίκα του χωρίς
«Τhe Spirit»: Του Φρανκ Μίλερ («Sin City») αλλά εντελώς άγνωστο σε οποιονδήποτε κριτικό. Ο λόγος τυπικός. Η ελληνική εταιρεία δεν προμηθεύτηκε εγκαίρως την κόπια και επειδή η πρεμιέρα συμπίπτει με την κυκλοφορία της ταινίας στις ΗΠΑ, ουδείς είδε και ουδεμία. Και ως Νεοέλλην καχύποπτος όπως οιοσδήποτε στον τόπο αυτό, ένα έχω να πω: Κάποιον λάκκο έχει η φάβα. Μακάρι να διαψευστώ. Έτσι, υποχρεωμένος να αντιγράψω πληροφορίες από το δελτίο Τύπου. Δηλαδή Σάμιουελ Τζάκσον, Σκάρλετ Τζόχανσον, Εύα Μέντες σε μια ιστορία που πάει κάπως έτσι. Πρωτοκλασάτος μπάτσος που πάει καλιά του την ώρα που κάνει
«Ιστορίες για καληνύχτα» (Βedtime stories): Family comedy του Άνταμ Σάνκμαν για παιδιά με ΙQ αμερικανικού μπιφτεκιού. Κάτι από «Μόνος στο σπίτι», κάτι από Πίτερ Παν χωρίς Πίτερ Παν, να τι πετιέται. Πλαστικό χάμπουργκερ για βαθιά χασμουρητά με τα στόματα ανοικτά. Το στόρι χωρίς έμπνευση καμιά. Όπου ασήμαντος ξενοδοχοϋπάλληλος (πάντα ασήμαντοι, τουτέστιν απλοί, καθημερινοί όπως οι θεατές οι καλοί) λαμβάνει από την αδελφή του πεσκέσι τα δύο ανίψια του τα καλά. Τι να κάνει για να περάσει η ώρα και για να μην αρχίσουν τα ποδοβολητά; Αρχίζει και λέει παραμύθια χοντρά, ανακατεύοντας ιστορίες Άγριας Δύσης του Μεσαίωνα και της Αρχαίας Ρώμης, βάζοντας την αφεντιά του στο επίκεντρο των εξελίξεων λόγω στερήσεων. Όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Περνάει η ώρα και βαριέσαι φρικτά. Δεν καταλαβαίνω πραγματικά. Ούτε πλάκα ούτε χιούμορ ούτε φαντασία ούτε μισή σκηνή χωρίς μεγιστοτεράστια ανοησία. Τέτοια πράγματα πάνω στην κρίση τη βαθιά; Τέτοια και χειρότερα παιδιά. Ήταν που ήταν για γκρέμισμα, του δίνουν και μία και το αποτελειώνουν κανονικά. Αν ήμουν αιθουσάρχης θα έτρεμα από πανικό. Φοβούμαι- και μακάρι να πέσω έξω- θα κοπανάνε μύγες μεσούντων των εορταστικών ημερών. Και για να καταλάβετε το «θέμα» το γνωστό, από τη στιγμή που τα ταμεία όλων των χωρών έχουν προσδεθεί με τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στο Χόλιγουντ το γνωστό, πέφτει η Αμερική, πέφτει ακολουθώντας και η αγορά η ελληνική!
Και μετά σου λένε πως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου τραμπαλίζεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Άντεστε να δείτε μια υπερπαραγωγή επιπέδου Vistavision (που λέει ο λόγος) από την Αυστραλία και στη συνέχεια για όσα σούρνετε στον κινηματογράφο made in Greece θα αυτομαστιγωθείτε. Μιλάμε για παλτό τεραστίων διαστάσεων. Τόσο τεραστίων που εντός θα μπορούσαν να χωρέσουν όλοι οι απρόσωποι εκπρόσωποι του ελληνικού Κοινοβουλίου!
Τέσσερις- επαναλαμβάνω- τέσσερις σεναριογράφοι επινόησαν, επεξεργάστηκαν και υπέγραψαν αυτή την παλτουδιά. Ούτε λίγο ούτε πολύ δεν λέει τίποτα της προκοπής. Δηλαδή μια αριστοκράτισσα από την Αγγλία λίγο πριν από την έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καταφθάνει στα απέραντα τοπία της Βόρειας Αυστραλίας προκειμένου να παραλάβει εκ κληρονομιάς μια επίσης τεραστίων διαστάσεων έκταση εντός της οποίας βόσκουν μοσχαράκια γάλακτος. Τουτέστιν αγγλοσαξονική η ρίζα της «νεοσύστατης» γιγαντιαίας χώρας. Οι άνθρωποι γράφουν ιστορία. Η λαίδη Άσλεϊ (αυτό το επίσης συμβολικό όνομα που «φοράει» η Νικόλ Κίντμαν) είναι χήρα με κατηγορούμενο για τον φόνο του εκλιπόντος έναν περιθωριακό ιθαγενή με το παρατσούκλι Κing George, τον οποίο καταζητούν οι Αρχές. Τουτέστιν, παραδέχονται οι σεναριογράφοι, υπάρχει πρόβλημα ρατσιστικό. Τι λέτε παρακαλώ! Εδώ, αν δεν με απατούν οι ιστορικές πηγές, οι λευκοί άποικοι κατακρεούργησαν, κατέσφαξαν και εξολόθρευσαν εκατοντάδες χιλιάδες ιθαγενείς και εσείς μας λέτε πως το πρόβλημα είναι ο φόνος ενός Άγγλου και οι ανυπόστατες κατηγορίες εναντίον ενός περιθωριακού, ρακένδυτου και ημίγυ
μνου ιθαγενούς; Τοιουτοτρόπως ο Μπαζ Λούρμαν, συν-σεναριογράφος και σκηνοθέτης αυτού του τουριστικού έπους, μετατρέπει τη τριχιά σε τρίχα.Πάμε τώρα στο love story και το φεμινιστικό κίνημα.
Ευτυχώς όμως για τους περιφρονημένους ιθαγενείς, εμφανίζεται η λαίδη Άσλεϊ- Νικόλ Κίντμαν. Η οποία αναλαμβάνει χρέη μητέρας ενός ορφανού μικρού ιθαγενούς, διότι και εκείνη καταδιώκεται από την αχόρταγη λαιμαργία ενός λευκού μεγαλοτσιφλικά που σχεδιάζει και συνωμοτεί να της αρπάξει το ράντσο μαζί με τα δύο χιλιάδες κεφάλια βοοειδών. Φεμινιστικό κίνημα δηλαδή. Πίσω έχει η αχλάδα της προστάτιδας Μαρίας Τερέζας την ουρά. Διότι την πιο κρίσιμη στιγμή εμφανίζεται και παρεμβαίνει ένα λευκό παλικάρι με το όνομα Ντρόβερ (Χιου Τζάκμαν), ο οποίος, υποκλινόμενος στην καρδιά αυτού του κομψού, φιλελεύθερου και άπειρου μεγαλοκοριτσιού, αρπάζει με τα στιβαρά χέρια του το καμτσίκι και οδηγεί το κοπάδι στο πλησιέστερο λιμάνι, προς πώληση φυσικά. Όλα αυτά ενώ Περλ Χάρμπορ, Γιαπωνέζοι και τύμπανα πολέμου βαράνε από μακριά. Με ένα λόγο και Ιστορία της Αυστραλίας και love story και Μαρία Τερέζα εκ Μεγάλης Βρετανίας και ρατσισμός και κτηνοτροφία. Μπεεεεεε! Πώς κατασκευάζουμε αυτό το king size καρτ-ποστάλ; Απλό, σκέφτηκε ο Μπαζ Λούρμαν. Του οποίου τη σκηνοθετική ικανότητα είχα αμφισβητήσει από το «Μoulin Rouge» του 2001 με πρωταγωνιστές τη Νικόλ Κίντμαν και τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ. Δανειζόμαστε το αθάνατο love story με τους Ρετ Μπάτλερ (Κλαρκ Γκέιμπλ) και Σκάρλετ Ο΄ Χάρα (Βίβιαν Λι) από το «Gone with the wind» του 1939. Ταιριάζει και με τη χρονολογία. Ωραία;
«Αustralia»
Καρτ-ποστάλ king size
Τουριστικό σποτ king size
Κοπάδια king size
Ταινία αόρατου size
ΒΑΘΜΟΙ=3 (τα Χριστούγεννα με γαλοπούλα και όχι με μοσχάρια Αυστραλίας)Ωραία. Η σφαίρα όμως θα εποστρακιστεί και από το «Όσα παίρνει ο άνεμος» θα περάσει διά μέσου «Βασίλισσας της Αφρικής» με τους Χάμφρι Μπόγκαρτ και Κάθριν Χέπμπουρν του 1951 για να καταλήξει στο «Πέρα από την Αφρική» με τους Μέριλ Στριπ και Ρόμπερτ Ρέντφορντ του 1985. Η συνταγή απλή. Εξωτικές τοποθεσίες, απέραντες εκτάσεις, αισθηματικό ρομάντζο και ολίγη φιλανθρωπία προς τους καλοκάγαθους ημιαγρίους κάθε φυλής. Αποτέλεσμα; Ανάμεσα σε Νικόλ Κίντμαν και Μέριλ Στριπ χάσμα δυσθεώρητο και απροσμέτρητο μεσολαβεί. Τι απέγινε αυτή; Ό,τι λέει και το άσμα το γνωστό. Από τις «Ώρες» και από το 2001 και εδώ, επί εφτά χρόνια ένα αστέρι πέφτει, πέφτει με κατεύθυνση τον βυθό. Έτερο αποτέλεσμα; Ανάμεσα σε Χιου Τζάκμαν και Ρόμπερτ Ρέντφορντ- για να μην προσβάλω τη μνήμη του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ- η απόσταση τόση όσο από εδώ ώς τον ουρανό. Και, τέλος, η απόσταση ανάμεσα στον Μπαζ Λούρμαν και τον Τζον Χιούστον του «Αfrica Queen» είναι όσο εκείνη που χωρίζει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης από το Φεστιβάλ Καννών. Με ένα λόγο, παιδιά βαρέθηκα κάθε λεπτό!
Οικογενειακή πλήξη, άγνωστο κόμικς
Ακόμη δύο χριστουγεννιάτικες πρεμιέρες. Η πρώτη οικογενειακή και χλωμή και η δεύτερη εντελώς άγνωστη και απροσδιόριστη διότι ουδείς μέχρι την 25η Δεκεμβρίου στον κόσμο θα έχει δει. «Τα κελεπούρια» (Νothing like the holidays): Family κωμικόδραμα του Αλφρέντο Ντε Βίγια με πρωτοδεύτερους στο καστ από Τζον Λιγκουιζάμο, Φρέντι Ροντρίγκεζ, Ντέμπρα Μέσινγκ, Άλφρεντ Μολίνα, Ελίζαμπεθ Πένια, μέχρι Τζέι Χερνάντεζ, Λούις Γκάσμαν, Βανέσα Φερλίτο. Σχεδόν άπαντες και άπασες με ρίζες Λατίνο (από Μεξικό και βάλε) σε μια ιστορία μεταναστών δεύτερης, τρίτης γενιάς από Πουέρτο Ρίκο σε χριστουγεννιάτικο τραπέζι στο Χάμπολντ Παρκ του Σικάγου (αν αυτό σας λέει κάτι). Σαν να λέμε μεγαλοκοπέλες και μεγαλοαγόρια της ελληνικής ομογένειας στην Αστόρια Νew Υork Νew York! Οικογένεια Ροντρίγκεζ παρακαλώ, όπως λέμε οικογένεια Παπαδοπούλου εδώ. Το ίδιο και το αυτό. Να μην πολυλογώ, ο πρώτος από το Ιράκ με αισθήματα και με καρδιά. Η αδελφή η Ροξάνα σκέφτεται μεγάλο άλμα στο Χόλιγουντ, ο μεγάλος αδελφός με την καριερίστρια γυναίκα του χωρίς ΒΑΘΜΟΙ=5 (ευπρέπεια χωρίς το διαφορετικό)παιδιά και στο κέντρο όλων αυτών η πεθερά που έπειτα από τόσα χρόνια γάμου ανακοινώνει τον εξής πανικό. Θέλω να πάρω διαζύγιο από τον άντρα αυτόν. Και δείχνει τον Άλφρεντ Μολίνα παρακαλώ. Με έναν λόγο οικογενειακά καβγαδάκια χωρίς τίποτα το διαφορετικό. Και για να λέω του στραβού το δίκιο, οι ερμηνείες επαρκείς έως πολύ καλές, οι καταστάσεις αληθοφανείς, οι σκηνοθετικοί χειρισμοί σοβαροί, αλλά στο τέλος το εξής: Α χου δεν με νοιάζει! Πειράζει;
«Τhe Spirit»: Του Φρανκ Μίλερ («Sin City») αλλά εντελώς άγνωστο σε οποιονδήποτε κριτικό. Ο λόγος τυπικός. Η ελληνική εταιρεία δεν προμηθεύτηκε εγκαίρως την κόπια και επειδή η πρεμιέρα συμπίπτει με την κυκλοφορία της ταινίας στις ΗΠΑ, ουδείς είδε και ουδεμία. Και ως Νεοέλλην καχύποπτος όπως οιοσδήποτε στον τόπο αυτό, ένα έχω να πω: Κάποιον λάκκο έχει η φάβα. Μακάρι να διαψευστώ. Έτσι, υποχρεωμένος να αντιγράψω πληροφορίες από το δελτίο Τύπου. Δηλαδή Σάμιουελ Τζάκσον, Σκάρλετ Τζόχανσον, Εύα Μέντες σε μια ιστορία που πάει κάπως έτσι. Πρωτοκλασάτος μπάτσος που πάει καλιά του την ώρα που κάνει
ΒΑΘΜΟΙ= DΟΝ΄Τ ΚΝΟW (Μerry Christmas και ψάξε αλλού να βρεις μια ταινία της προκοπής)τη δουλειά του, επιστρέφει ως super μπάτσος από τον άλλο κόσμο για να εκδικηθεί τους άθλιους μαφιόζους που πολιορκούν την πόλη του. Γύρω του τέσσερα θηλυκά με πρώτη και καλύτερη (κατά την προσωπική μου γεύση) την Εύα Μέντες, ακολουθούμενη από Σκάρλετ Γιόχανσον ή Τζόχανσον. Άλλοτε- λέει- τον βοηθούν και άλλοτε τον εμποδίζουν. Τι σημαίνει αυτό; Βάλτε να δουλέψει το μυαλό. Γιατί έτσι και πέσεις στο κρεβάτι παρέα με την Εύα Μέντες το εμπόδιο τρομερό!
Χωρίς έμπνευση
«Ιστορίες για καληνύχτα» (Βedtime stories): Family comedy του Άνταμ Σάνκμαν για παιδιά με ΙQ αμερικανικού μπιφτεκιού. Κάτι από «Μόνος στο σπίτι», κάτι από Πίτερ Παν χωρίς Πίτερ Παν, να τι πετιέται. Πλαστικό χάμπουργκερ για βαθιά χασμουρητά με τα στόματα ανοικτά. Το στόρι χωρίς έμπνευση καμιά. Όπου ασήμαντος ξενοδοχοϋπάλληλος (πάντα ασήμαντοι, τουτέστιν απλοί, καθημερινοί όπως οι θεατές οι καλοί) λαμβάνει από την αδελφή του πεσκέσι τα δύο ανίψια του τα καλά. Τι να κάνει για να περάσει η ώρα και για να μην αρχίσουν τα ποδοβολητά; Αρχίζει και λέει παραμύθια χοντρά, ανακατεύοντας ιστορίες Άγριας Δύσης του Μεσαίωνα και της Αρχαίας Ρώμης, βάζοντας την αφεντιά του στο επίκεντρο των εξελίξεων λόγω στερήσεων. Όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Περνάει η ώρα και βαριέσαι φρικτά. Δεν καταλαβαίνω πραγματικά. Ούτε πλάκα ούτε χιούμορ ούτε φαντασία ούτε μισή σκηνή χωρίς μεγιστοτεράστια ανοησία. Τέτοια πράγματα πάνω στην κρίση τη βαθιά; Τέτοια και χειρότερα παιδιά. Ήταν που ήταν για γκρέμισμα, του δίνουν και μία και το αποτελειώνουν κανονικά. Αν ήμουν αιθουσάρχης θα έτρεμα από πανικό. Φοβούμαι- και μακάρι να πέσω έξω- θα κοπανάνε μύγες μεσούντων των εορταστικών ημερών. Και για να καταλάβετε το «θέμα» το γνωστό, από τη στιγμή που τα ταμεία όλων των χωρών έχουν προσδεθεί με τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στο Χόλιγουντ το γνωστό, πέφτει η Αμερική, πέφτει ακολουθώντας και η αγορά η ελληνική!ΒΑΘΜΟΙ=1 (διασώθηκε από το μηδενικό!)
No comments:
Post a Comment