Ανθρωποι, ποντίκια και κινηματογραφικά παιχνίδια

Ανεπανάληπτα οπτικά εφέ στον τετραπέρατο «Ποντικομικρούλη», την ταινία που προσφέρεται αύριο μαζί με «Το Βήμα»

Ο Στιούαρτ Λιτλ ή αλλιώς Ποντικομικρούλης: το ζωάκι με την ανθρώπινη συμπεριφορά που επινόησε ο συγγραφέας Ε. Μπ. Γουάιτ και μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ο Ρομπ Μίνκοφ

Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια ειδυλλιακή πόλη με ζεστούς, ευλογημένους κατοίκους: η Νέα Υόρκη. Ακούγεται λιγάκι απίθανο, μην παραξενεύεστε όμως. Εχουμε μόλις εισχωρήσει στον ευμετάβλητο κόσμο των παραμυθιών, εκεί όπου δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν. Στα σύνορα της 5ης Λεωφόρου με το Σέντραλ Παρκ, λοιπόν, βρισκόταν το σπίτι μιας τέτοιας αγγελικής οικογένειας. Της οικογένειας των Λιτλ. Ο μπαμπάς, η μαμά και ο οκτάχρονος διοπτροφόρος γιος τους, ο Τζορτζ. Και ένας κατάλευκος γάτος ονόματι Χιονομπαλίτσας. Καλοί άνθρωποι, συνετοί, ευχαριστημένοι από τη ζωή τους. Και αν δεν τους έλειπε κάτι, όλα θα ήταν θαυμάσια.

Ηθελαν ακόμη ένα παιδί. Επειδή δεν μπορούσαν να το αποκτήσουν, το ορφανοτροφείο φαινόταν ως η μόνη διέξοδος. Ποιος θα περίμενε όμως ότι το «άλλο παιδί» που θα αποφάσιζαν τελικά να επιλέξουν θα είχε τη μορφή ενός γλυκύτατου... ποντικού! Που ονομάζεται Στιούαρτ, διαβάζει, μιλά και συμπεριφέρεται ακριβώς όπως οι άνθρωποι.

Μπορεί ένα όνειρο να γίνει πραγματικότητα; Απ΄ ό,τι φαίνεται, μπορεί. Πριν από 50 χρόνια και κατά τη διάρκεια της διαδρομής του με τρένο προς το Μανχάταν, ο νεοϋορκέζος συγγραφέας Ε.Μπ.Γουάιτ κοιμήθηκε και είδε το πιο παράξενο όνειρο της ζωής του. Στο υποσυνείδητό του κυριαρχούσε ένας ποντικός, περίπου όμοιος με αυτόν που περιγράψαμε πιο πάνω. Ετσι ο Γουάιτ αποφάσισε να χρησιμοποιήσει σαν «υλικό» του καινούργιου βιβλίου του αυτό το όνειρο... Ετσι γράφτηκε ο «Στιούαρτ Λιτλ», ένα παιδικό (και όχι μόνο) μυθιστόρημα φαντασίας που εδώ και μισό αιώνα συντροφεύει αμέτρητες αμερικανικές οικογένειες. Η ομότιτλη ταινία του Ρομπ Μίνκοφ (2000) προσφέρεται αύριο μαζί με «Το Βήμα».

Δεν είναι μόνον η ανεπανάληπτη αρτιότητα στον συνδυασμό ζωντανών ηθοποιών και ντίτζιταλ οπτικών εφέ που κάνει την ταινία τόσο συναρπαστική.

Είναι, επίσης, η ανοιχτόκαρδη διάθεσή της και ο τρόπος με τον οποίο κατορθώνει να κάνει οικεία την εικόνα ενός πλάσματος που θεωρείται (αδίκως) τόσο απωθητικό. Ο Στιούαρτ έχει μεν την όψη ποντικού, σκέφτεται όμως και μιλά ανθρώπινα. Για την ακρίβεια, όλα τα τετράποδα της ταινίας, γάτοι και ποντίκια δηλαδή, έτσι ακριβώς συμπεριφέρονται.