«Ελάτε τώρα, ο Μποντ είναι ένα μεγάλο αστείο»
Επιμέλεια: Μαρία Μαρκουλή, ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008
Μπορεί ο Σον Κόνερι και ο Ντάνιελ Κρεγκ να παίρνουν όλα τα καλά τα λόγια σαν Τζέιμς Μποντ, αλλά αν κάποιος δικαιούται τα δικαιώματα του τίτλου αυτός κανονικά είναι ο Ρότζερ Μουρ, ο οποίος έχει παίξει τον 007 περισσότερες φορές από όλους- επτά. Μετά έρχεται ο Κόνερι, έξι φορές, αν εξαιρέσει κανείς το ανεπίσημο και ενοχλητικό «Νever Say Νever», το 1983, (που και ο ίδιος θα ήθελε να ξεχάσει).
Υπάρχει μια ιστορία που λέει πως πρώτα, πριν από τον Κόνερι, είχαν σκεφτεί τον Μουρ για τον ρόλο στον Dr Νo, το 1962.
«Τουλάχιστον αυτό μου έχουν πει», λέει ο Μουρ και προσθέτει: «Επίσης, μου είχαν πει ότι ήμουν η πρώτη επιλογή του Ίαν Φλέμινγκ, αλλά ο Φλέμινγκ δεν με ήξερε. Εκείνος ήθελε τον Κάρι Γκραντ ή τον Ντέιβιντ Νίβεν». Ιστορίες σαν κι αυτές υπάρχουν πολλές σε μια καινούργια αυτοβιογραφία του Ρότζερ Μουρ με τον τίτλο «Μy Word Ιs Μy Βond».
Κυκλοφόρησε διόλου τυχαία αυτές τις ημέρες που ο κόσμος του Μποντ είναι ζεστός, με το «Quantum Οf Solace» στις αίθουσες.
Ο Μουρ, 81 σήμερα, φόρεσε το κοστούμι τού 007 το 1973, όταν του έγινε η πρόταση για τρεις ταινίες στην αρχή, ενώ είχε επιτυχία στην τηλεόραση με τους «Αντίζηλους». Ήξερε πως δεν ήταν εύκολη δουλειά. «Γι΄ αυτό προσπάθησα να βρω τι ακριβώς ήταν αυτός ο Μποντ, αλλά από τα βιβλία αυτό δεν έβγαινε εύκολα», λέει στον Κρις Νασαγουάτι, του «Εntertainment Weekly». «Σε ένα σημείο έλεγε πως δεν έπαιρνε ικανοποίηση από το να σκοτώνει, αλλά ένιωθε περηφάνια στο να το κάνει καλά. Αυτό ακολούθησα λοιπόν, ενώ ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου έλεγε πως είναι ένας διάσημος κατάσκοπος- όλοι τον ξέρουν με το όνομά του και κάθε μπάρμαν σε όλο τον κόσμο ξέρει ότι πίνει το μαρτίνι του χτυπημένο, όχι ανακατεμένο. Ελάτε τώρα... Όλα είναι ένα μεγάλο αστείο. Και έτσι, τις περισσότερες φορές, τον έπαιξα με ένα κλείσιμο του ματιού».
Κανείς όσο ο ίδιος ο Μουρ δεν έχει υποτιμήσει το ταλέντο του. Είναι ο πρώτος που παραδέχεται πως δεν είναι ιδιαίτερα καλός. Διάσημο είναι αυτό που έχει πει, ότι δηλαδή «οι υποκριτικές του ικανότητες βρίσκονται ανάμεσα σε δύο άκρα, το ανασήκωμα του αριστερού φρυδιού και το ανασήκωμα του δεξιού φρυδιού». Όταν του λένε ότι το παρακάνει μ΄ αυτά, συμπληρώνει: «Εντάξει, μπορώ να κουνάω και τα αυτιά μου». Οι μάνατζερ του λένε να σταματήσει να λέει τέτοια. «Μπορεί να σε πιστέψουν τελικά, μου λένε, αλλά εγώ τους απαντάω: "Και τι έγινε; Μπορεί και να βρεθούν μπροστά σε μια ευχάριστη έκπληξη"».
Υπάρχει μια ιστορία που λέει πως πρώτα, πριν από τον Κόνερι, είχαν σκεφτεί τον Μουρ για τον ρόλο στον Dr Νo, το 1962.
«Τουλάχιστον αυτό μου έχουν πει», λέει ο Μουρ και προσθέτει: «Επίσης, μου είχαν πει ότι ήμουν η πρώτη επιλογή του Ίαν Φλέμινγκ, αλλά ο Φλέμινγκ δεν με ήξερε. Εκείνος ήθελε τον Κάρι Γκραντ ή τον Ντέιβιντ Νίβεν». Ιστορίες σαν κι αυτές υπάρχουν πολλές σε μια καινούργια αυτοβιογραφία του Ρότζερ Μουρ με τον τίτλο «Μy Word Ιs Μy Βond».
Κυκλοφόρησε διόλου τυχαία αυτές τις ημέρες που ο κόσμος του Μποντ είναι ζεστός, με το «Quantum Οf Solace» στις αίθουσες.
Ο Μουρ, 81 σήμερα, φόρεσε το κοστούμι τού 007 το 1973, όταν του έγινε η πρόταση για τρεις ταινίες στην αρχή, ενώ είχε επιτυχία στην τηλεόραση με τους «Αντίζηλους». Ήξερε πως δεν ήταν εύκολη δουλειά. «Γι΄ αυτό προσπάθησα να βρω τι ακριβώς ήταν αυτός ο Μποντ, αλλά από τα βιβλία αυτό δεν έβγαινε εύκολα», λέει στον Κρις Νασαγουάτι, του «Εntertainment Weekly». «Σε ένα σημείο έλεγε πως δεν έπαιρνε ικανοποίηση από το να σκοτώνει, αλλά ένιωθε περηφάνια στο να το κάνει καλά. Αυτό ακολούθησα λοιπόν, ενώ ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου έλεγε πως είναι ένας διάσημος κατάσκοπος- όλοι τον ξέρουν με το όνομά του και κάθε μπάρμαν σε όλο τον κόσμο ξέρει ότι πίνει το μαρτίνι του χτυπημένο, όχι ανακατεμένο. Ελάτε τώρα... Όλα είναι ένα μεγάλο αστείο. Και έτσι, τις περισσότερες φορές, τον έπαιξα με ένα κλείσιμο του ματιού».
Κανείς όσο ο ίδιος ο Μουρ δεν έχει υποτιμήσει το ταλέντο του. Είναι ο πρώτος που παραδέχεται πως δεν είναι ιδιαίτερα καλός. Διάσημο είναι αυτό που έχει πει, ότι δηλαδή «οι υποκριτικές του ικανότητες βρίσκονται ανάμεσα σε δύο άκρα, το ανασήκωμα του αριστερού φρυδιού και το ανασήκωμα του δεξιού φρυδιού». Όταν του λένε ότι το παρακάνει μ΄ αυτά, συμπληρώνει: «Εντάξει, μπορώ να κουνάω και τα αυτιά μου». Οι μάνατζερ του λένε να σταματήσει να λέει τέτοια. «Μπορεί να σε πιστέψουν τελικά, μου λένε, αλλά εγώ τους απαντάω: "Και τι έγινε; Μπορεί και να βρεθούν μπροστά σε μια ευχάριστη έκπληξη"».
No comments:
Post a Comment