Αποκαλυπτικό πολιτικό ντοκιμαντέρ και βρικόλακας διψασμένος για... έρωτα!

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ

ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ

Το πολυβραβευμένο, συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ κινουμένων σχεδίων «Βαλς με τον Μπασίρ», του Ισραηλινού Αρι Φόλμαν, ξεχωρίζει από τις έξι συνολικά ταινίες της νέας κινηματογραφικής βδομάδας. Στις υπόλοιπες και οι: «Λυκόφως» της Κάθριν Χάρντγουικ, με επίκεντρο τον έρωτα ανάμεσα σε μια νεαρή μαθήτρια και τον βρικόλακα συμμαθητή της, «Ο γιος του παντοπώλη», λεπτή κωμωδία ηθών του Ερίκ Γκιραντό, «Επιβάτες», ταινία τρόμου του Ροντρίγκο Γκαρσία, «Τ' αστέρια μου κι εγώ» της Λετίσια Κολομπάνι, κωμωδία γύρω από έναν άντρα, τρελαμένο φαν των αστεριών του κινηματογράφου, και «Η τσιουάουα του Μπέβερλι Χιλς», κωμωδία της Ντίσνεϊ με πρωταγωνιστές σκυλάκια ράτσας και όχι μόνο.

---

Βαλς με τον Μπασίρ

«Βαλς με τον Μπασίρ» του Αρι Φόλμαν

Waltz With Bashir. Ισραήλ, 2008. Σκηνοθεσία-σενάριο: Αρι Φόλμαν. Μουσική: Μαξ Ρίχτερ. 87' ****½ Συγκλονιστικό, αποκαλυπτικό, αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ κινουμένων σχεδίων γύρω από τη σφαγή αθώων γυναικόπαιδων και αντρών στους προσφυγικούς παλαιστινιακούς καταυλισμούς του Λιβάνου, στη διάρκεια του πολέμου του Ισραήλ ενάντια στον Λίβανο.

Ιδιαίτερα τολμηρό, αλλά και επίκαιρο τώρα με την αιματηρή επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα αποδεικνύεται το ντοκιμαντέρ κινουμένων σχεδίων του Ισραηλινού, μέχρι πρόσφατα τηλεοπτικού ντοκιμαντερίστα, Αρι Φόλμαν. Το πρωτοείδαμε στις Κάνες και τώρα αρχίζει να προβάλλεται και σε μας. Το ντοκιμαντέρ ξεκινάει από τις προσωπικές αναμνήσεις του σκηνοθέτη στην προσπάθειά του να εξορκίσει τους εφιάλτες του από την εποχή της στρατιωτικής θητείας του στον πρώτο πόλεμο του Λιβάνου το 1982. Εποχή, όπου η πολιτοφυλακή των Χριστιανών Φαλαγγιτών, με την ανοχή και την ενθάρρυνση της τότε ισραηλινής κυβέρνησης, και συγκεκριμένα του τότε υπουργού Αμυνας, Αριέλ Σαρόν, επιδόθηκε ανενόχλητη στη σφαγή των κατοίκων -αθώων γυναικόπαιδων, νέων και ηλικιωμένων αντρών- στους παλαιστινιακούς προσφυγικούς καταυλισμούς της Σάμπρα και της Σατίλα. Σφαγή που ο ίδιος ο Φόλμαν χαρακτηρίζει «γενοκτονία», παραλληλίζοντάς την με τις εξοντώσεις στα ναζιστικά στρατόπεδα και παραλληλίζοντας τους υπαίτιους με ναζί!

Η ταινία παίρνει τον τίτλο της από μια ποιητική, σουρεαλιστική σκηνή, κάπου στην αρχή, όταν ένας Ισραηλινός στρατιώτης, στη διάρκεια μιας αψιμαχίας, αρχίζει ξαφνικά να χορεύει σ' ένα σταυροδρόμι της Βηρυτού κάτω από τις τεράστιες αφίσες του τότε προέδρου του Λιβάνου Μπασίρ Τζεμαγιέλ. Η ταινία αρχίζει με το επαναλαμβανόμενο όνειρο-εφιάλτη ενός άντρα που τον κυνηγούν 26 σκυλιά, όνειρο που αφηγείται αργότερα σ' έναν φίλο του κινηματογραφιστή, για να φτάσουν στο συμπέρασμα πως αυτό έχει σχέση με τη συμμετοχή τους στον πρώτο πόλεμο του Λιβάνου και τη σφαγή που ακολούθησε στους προσφυγικούς καταυλισμούς των Παλαιστινίων.

Γεγονός που τους σπρώχνει να συναντήσουν και να συζητήσουν με παλιούς φίλους και συντρόφους του πολέμου, με αποτέλεσμα ν' αποκαλυφθεί σταδιακά όλη η φρίκη της σφαγής. Σφαγή που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στη διεθνή κοινότητα, με αποτέλεσμα το Ισραήλ να διατάξει έρευνα κατά την οποία ένοχος βρέθηκε ο Σαρόν, ο οποίος όχι μόνο εκδιώχθηκε από τη θέση του αλλά και του απαγορεύτηκε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση -πράγμα που δεν τον εμπόδισε, 20 χρόνια μετά, να εκλεγεί πρόεδρος της χώρας!

Η ταινία είναι γυρισμένη με το σύστημα του animation, με τους χάρτινους χαρακτήρες να βασίζονται σε αληθινά πρόσωπα που ο σκηνοθέτης αρχικά κατέγραψε σε βίντεο και τα οποία θυμούνται λεπτομέρειες από τη σφαγή. Τα κινούμενα σχέδια, με τις διάφορες αφηγήσεις και τις συχνά ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της σφαγής (ορισμένοι από τους συνεντευξιαζόμενους παραδέχονται ότι έβλεπαν ή γνώριζαν τι γινόταν χωρίς να επεμβαίνουν, αντίθετα περιμένοντας άλλους, ανώτερούς τους, να παρέμβουν!), δίνουν μιαν άλλη υπόσταση στην ταινία. Κάτι που σίγουρα δεν θα το πετύχαινε το ίδιο η όποια ρεαλιστική αναπαράσταση, ενώ οι αληθινές σκηνές από επίκαιρα της εποχής, με τις οποίες ο σκηνοθέτης τελειώνει, τα τελευταία πέντε λεπτά, την ταινία του, υπογραμμίζουν με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο τη φρικαλεότητα της σφαγής. Πρόκειται για μια θαυμάσια, σπάνια στο είδος της ταινία, σημαντικό κατόρθωμα στον χώρο τόσο του πολιτικού κινηματογράφου όσο και σ' εκείνον του κινούμενου σχεδίου, που δεν πρέπει, για κανένα λόγο, να χάσετε.

---

Λυκόφως

«Λυκόφως» της Κάθριν Χάρντγουικ

Twilight. ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Κάθριν Χάρντγουικ. Σενάριο: Μελίσα Ρόζενμπεργκ, Στέφανι Μέγερ. Ηθοποιοί: Κρίστεν Στούαρτ, Ρόμπερτ Πάτινσον, Μπίλι Μπερκ, Ασλι Γκριν, Νίκι Ριντ. 122' **½ Ο τρελός έρωτας ανάμεσα σ' ένα έφηβο κορίτσι κι ένα συμμαθητή της, βρικόλακα, που προσπαθεί να την κρατήσει όσο μπορεί μακριά του, σε μια ρομαντική ερωτική ταινία, δοσμένη με ευρηματικότητα και χιούμορ.

Με τον τρελό, αν και ανικανοποίητο, έρωτα ανάμεσα σ' ένα όμορφο, κάπως ονειροπαρμένο, 17χρονο κορίτσι κι ένα νεαρό βαμπίρ, συμμαθητή της στην τάξη της βιολογίας, με βάση ένα μπεστ-σέλερ, πρώτο βιβλίο μιας τετραλογίας, της Στέφανι Μέγερ, καταπιάνεται στην ταινία της «Λυκόφως» η σκηνοθέτρια Κάθριν Χάρντγουικ («Δεκατριών», «Lords of Dogtown»).

Στις ιστορίες με βρικόλακες, από το «Δράκουλα» του Μπραμ Στόουκερ ώς τις πιο σύγχρονες ιστορίες, το βασικό στοιχείο ύπαρξης των βαμπίρ είναι το αίμα (και ο τρόμος που συνδέεται μ' αυτό) που ρουφάνε οι απέθαντοι για να μπορούν να συνεχίσουν την τρομερή τους ύπαρξή τους. Στο βιβλίο της Μέγερ, εκείνο που σίγουρα συνέβαλε στην εμπορική επιτυχία του, όπως και στην ταινία της Χάρντγουικ, είναι, από τη μια ο τρελός, χωρίς όρια έρωτας της νεαρής Μπέλα Σουάν (κυριολεκτικά «κύκνου», όπως υποβάλλει το επίθετό της), που είναι έτοιμη να δώσει και το αίμα της γι' αυτό, και η προσπάθεια του διψασμένου για αίμα βρικόλακα και αιώνιου σπουδαστή, Εντουαρντ Κάλεν, από την άλλη, να συγκρατήσει τη δίψα του για αίμα (και σεξ) και να υπερασπιστεί από την «οικογένειά» του αλλά και από άλλες, χειρότερες οικογένειες, το κορίτσι που και ο ίδιος έχει ερωτευτεί το ίδιο τρελά και που ταυτόχρονα προσπαθεί με κάθε τρόπο να το κρατήσει μακριά του.

Στην όμορφα φωτογραφημένη ταινία της, η Χάρντγουικ πιάνει κάτι από την ατμόσφαιρα και τον παλμό του κόσμου των τινέιτζερ, όπου τοποθετεί την ιστορία της, ιστορία που μπορεί να είναι απλά ένας συνηθισμένος έρωτας ανάμεσα σε νέα παιδιά, με την Μπέλα να είναι έτοιμη να δοθεί σεξουαλικά, αντίθετα με τον Εντουάρντ που προσπαθεί να είναι εγκρατής. «Σκότωσέ με, αν χρειάζεται», είναι αυτό που σκέφτεται και κυριολεκτικά το λέει, η Μπέλα, ώσπου τελικά, οι δυο τους, αφήνονται στον (έστω και ρομαντικό) έρωτά τους, με την πιο τολμηρή ερωτικά σκηνή τους να είναι εκείνη -και η πιο όμορφη της ταινίας- όπου πηδάνε από δέντρο σε δέντρο για ν' ανεβούν και να καθίσουν αγκαλιασμένοι, κάπου ψηλά. Κι αν ο Εντουάρντ (Ρόμπερτ Πάτινσον) είναι περισσότερο χλωμός, απ' όσο χρειάζεται, θα έλεγα σχεδόν νεκρός, η Μπέλα (μια πολύ καλή Κρίστεν Στούαρτ, που είχαμε απολαύσει σ' ένα μικρό ρόλο στο «Ταξίδι στην άγρια φύση») είναι τόσο ζωντανή, όμορφη και... τραγανή για τα δόντια του βρικόλακα -αληθινός κύκνος έτοιμος να κατασπαραχθεί από έναν λύκο- που μετατρέπει μια κατά τα άλλα συνηθισμένη ιστορία, σε μια όμορφη, αρκετά συναρπαστική, διανθισμένη με χιουμοριστικούς διαλόγους («είσαι η δική μου μάρκα ηρωίνης», λέει σε κάποια στιγμή ο Εντουάρντ στην Μπέλα) ταινία, που σίγουρα θα γοητεύσει τους τινέιτζερ.

---

Τ' αστέρια μου κι εγώ

Mes stars et moi. Γαλλία, 2008. Σκηνοθεσία-σενάριο: Λετίσια Κολομπάνι. Ηθοποιοί: Καντ Μεράντ, Κατρίν Ντενέβ, Εμανουέλ Μπεάρ, Μελανί Μπερνιέ, Μαρία ντε Μεντέιρος, Πατρίς Λεκόντ. **½ Διασκεδαστική κωμωδία γύρω από έναν άντρα, φανατικό οπαδό τριών σταρ, που αρχίζει να τις παρακολουθεί παντού.

Ενας άντρας, φανατικός φαν τριών διάσημων γυναικών σταρ, με τις οποίες «ζει» καθημερινά σε σημείο να έχει απομακρυνθεί από την οικογένειά του, καταφέρνει μέσω του Διαδικτύου να μάθει τις κινήσεις τους και αρχίζει να τις ακολουθεί παντού. Η Λετίσια Κολομπάνι έφτιαξε μιαν αρκετά διασκεδαστική κωμωδία, με μερικές ευρηματικές σκηνές, αν και θα μπορούσε να έδινε μεγαλύτερο βάθος στο πολύ ενδιαφέρον αυτό θέμα της. Πολύ καλοί όλοι οι ηθοποιοί, ιδιαίτερα η Κατρίν Ντενέβ, απολαυστική στο ρόλο μιας από τις τρεις σταρ. *

---

Οι άλλες ταινίες

«Ο γιος του παντοπώλη» του Ερίκ Γκιραντό

Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΠΩΛΗ

(Le fils del' epicier). Γαλλία, 2007. Σκηνοθεσία: Ερίκ Γκιραντό. Σενάριο: Ερίκ Γκιραντό, Φλοράνς Βινιόν. Ηθοποιοί: Νικολά Γκαζαλέ, Κλοντίντ Εσμέ, Ντανιέλ Ντίβα. 96'. Οταν ο παντοπώλης πατέρας του μεταφέρεται στο νοσοκομείο με εγκεφαλικό, ο γιος του Αντουάν, ένας 30χρονος άντρας, που δέκα χρόνια πριν είχε εγκαταλείψει το χωριό του αναζητώντας καλύτερη ζωή στη μεγάλη πόλη, επιστρέφει σ' αυτό διστακτικά, μαζί με την αγαπημένη του Κλερ, για να βοηθήσει τη μητέρα του στο μπακάλικο, αντικαθιστώντας τον πατέρα του στις καθημερινές βόλτες του για να πουλήσει το εμπόρευμά του. Λεπτή κωμωδία ηθών γύρω από την «ενηλικίωση» ενός 30χρονου άντρα.

ΕΠΙΒΑΤΕΣ

(Passengers). ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Ροντρίγκο Γκαρσία. Σενάριο:Ρόνι Κρίσρτενσεν. Ηθοποιοί: Αν Χάθαγουεϊ, Πάτρικ Γουίλσον, Νταϊάν Γουίστ, Αντρέ Μπράουγκερ, Ντέιβιντ Μορς. *Μια νεαρή ψυχίατρος (Αν Χάθαγουεϊ) αναλαμβάνει να βοηθήσει τους επιζήσαντες από συντριβή αεροπλάνου επιβάτες να ξεπεράσουν τα ψυχικά τους τραύματα για ν' ανακαλύψει πως οι επιβάτες αρχίζουν σταδιακά να εξαφανίζονται. Ταινία τρόμου που χάνει το ρυθμό της όταν αρχίζει να στρέφεται στο ρομάντζο που αρχίζει να αναπτύσσεται ανάμεσα στην ψυχίατρο κι έναν από τους επιβάτες...

Η ΤΣΙΟΥΑΑΟΥΑ ΤΟΥ ΜΠΕΒΕΡΛΙ ΧΙΛΣ

(Beverly Hills Chihuahua). ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Ράζια Γκόσνελ. Σενάριο: Αναλίζα ΛαΜπιάνκο, Τζέφρι Μπούσελ. Ηθοποιοί: Πάιπερ Περάμπο, Τζέιμι Λι Κέρτις και οι φωνές των Ντρου Μπάριμορ, Αντι Γκαρσία, Τζορτζ Λόπεζ, Πλάσιντο Ντομίνγκο. 91' *Μπορεί η Αμερική να περνά περίοδο οικονομικής κρίσης, στο Λος Αντζελες όμως ασχολούνται, σύμφωνα με την Ντίσνεϊ, με τα σκυλιά πλούσιων ιδιοκτητών και τις παράλογες περιπέτειές τους. Στην κωμωδία αυτή για παιδιά, η Χλόη, ένα χαριτωμένο, κακομαθημένο σκυλί «τσιουάουα» (με τη φωνή της Ντρου Μπάριμορ) και η σκυλο-σίτερ του (κατά το μπέιμπι-σίτερ) καταφέρνουν, ξεκινώντας από το Λος ?ντζελες, να χαθούν κάπου στο Μεξικό. Στις εκεί περιπλανήσεις τους θα συναντήσουν κι έναν μπάτσο-σκυλί (Αντι Γκαρσία) και μια λαϊκιά τσιουάουα (Τζορτζ Λόπεζ).

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/12/2008

Ορφέας Αυγουστίδης: Θα μπορούσα να είμαι επαγγελματίας σινεφίλ

Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

Η ρήση «το μήλο πέφτει κάτω απ' τη μηλιά» επιβεβαιώθηκε στην περίπτωση του νεαρού ηθοποιού Ορφέα Αυγουστίδη, γιου του Ντίνου Αυγουστίδη και της Μαρίας Τζομπανάκη. Πριν από λίγα χρόνια αν του έλεγε κάποιος ότι θα γινόταν ηθοποιός, θα απαντούσε «αποκλείεται!». Γιατί; «Το θεωρούσα βαρετό. Πήγαινα με τους γονείς μου στα γυρίσματα και έβλεπα ότι κάθονταν δέκα ώρες στο πλατό για ένα πλάνο», ομολογεί ο 23χρονος. Από τότε αναθεώρησε τις απόψεις του. Οχι μόνο αναγκάζεται να κάθεται με τις ώρες για ένα πλάνο, αλλά δεν το αλλάζει και με τίποτα.

Ο Ορφέας Αυγουστίδης εν μέσω της Φαίης Ξυλά και του Ακη Σακελλαρίου, σε μια σκηνή από την ταινία του Γιάννη Ξανθόπουλου «Ολα θα πάνε καλά»

Σύντομα θα τον δούμε στην κωμωδία του Γιάννη Ξανθόπουλου «Ολα θα πάνε καλά» (15 Ιανουαρίου στις αίθουσες). Υποδύεται τον Φάνη, ιδιοκτήτη καντίνας που πουλάει «βρώμικο» έξω από τα γήπεδα, φανατικό του Μιχάλη Χατζηγιάννη, ευαίσθητο, «κότα» και ερωτευμένο με την Τζίνα (Φαίη Ξυλά), την κοπέλα του ξαδέρφου του, Μιλτιάδη (Ακης Σακελλαρίου). Ο τελευταίος δεν είναι και κάνα διαμάντι. Ενας φυλακόβιος απατεώνας είναι, που τον πείθει να απαγάγουν τον μεγαλοδικηγόρο Μαθιόπουλο (Δημήτρης Πιατάς) για να πιάσουν την καλή. Μόνο που αντί γι' αυτόν βρίσκονται με τη θεία του, την Ελενίτσα (Εφη Παπαθεοδώρου).

Δεν είναι η μόνη ταινία στην οποία συμμετέχει φέτος. Εχει γκεστ ρόλους στο «Bank bang» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, στον «Ηλία του 16ου» του Νίκου Ζαπατίνα και στο «Πεθαίνω για σένα» της Ελένης Ράντου που σκηνοθετεί ο Νίκος Παναγιωτίδης. Παίζει και στο θέατρο, στον «Βροχοποιό» του Ρίτσαρντ Νας, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.

Και έπεται συνέχεια. Την επόμενη σεζόν θα τον δούμε ως έναν από τους τρεις αρχαίους Ελληνες πολεμιστές που σφάζουν ζόμπι στο σπλάτερ «Το Κακό στην εποχή των ηρώων», του Γιώργου Νούσια. Ζήτησε ο ίδιος να παίξει. Μέχρι και τον κομπάρσο. «Γιατί όχι; Πολλοί φίλοι από τη δουλειά με λένε κωλόφαρδο που παίζω στο "Κακό". Εγώ βέβαια για ζόμπι πήγαινα και βγήκα... αρχαίος», λέει.

Από το σινεμά ξεκίνησε, παίρνοντας το βάπτισμα του πυρός στο «Λούφα και Παραλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο» του Νίκου Περάκη. Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, όπου είχε πάει με τον πατέρα του για να δει ταινίες, τον γνώρισε ο Περάκης και τον έβαλε να κάνει ένα δοκιμαστικό για τον ρόλο του Κρητικού φαντάρου.

Το όνειρό του, βέβαια, ήταν να είναι πίσω από την κάμερα. Για σκηνοθέτης ξεκίνησε. Είχε μάλιστα στείλει και τη μικρού μήκους «Οκνηρία» στο Φεστιβάλ της Δράμας, σε ηλικία 17 χρόνων. «Την είχα κάνει μόνος μου με μια κάμερα στο χέρι. Την έστηνα και έπαιζα ο ίδιος, γιατί δεν είχα άλλον να παίξει», λέει γελώντας. Στη συνέχεια σπούδασε σκηνοθεσία στο New York College. Μέχρι που μπήκε μέσα του και το μικρόβιο της υποκριτικής και πήγε στη δραματική σχολή της Νέλλης Καρρά.

Ισως είναι η αναπόφευκτη κατάληξη για ένα παιδί που μεγάλωσε μέσα στο θερινό σινεμά «Αμόρε» -και αργότερα στο «Σινέ Ψυρρή»- που είχε ο πατέρας του. «Εκεί έβγαζα τα καλοκαίρια. Εβλεπα από τον "Πόλεμο των κουμπιών" του Ρομπέρ και το "Μίσος" του Κασοβίτς μέχρι τον "Νεκρό" του Τζάρμους και τον "Βαρώνο Μινχάουζεν" του Γκίλιαμ. Θυμάμαι τις βουκαμβίλιες που έριχναν σκιές στην οθόνη, τα κρουασάν με ζαμπόν, τυρί και μαρούλι, φίλους στο ταμείο, τον κύριο Ιωσήφ στην μπομπίνα, τον κόσμο που έβλεπε ταινίες παρά το καλοκαιρινό ψιλόβροχο. Με λίγα λόγια έζησα την ταινία "Σινεμά ο Παράδεισος"», διηγείται. Γι' αυτό και το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει, αν δεν ήταν ηθοποιός, είναι, όπως λέει, «επαγγελματίας σινεφίλ. Να με πληρώνουν για να βλέπω ταινίες».

Προς το παρόν παίζει σε αυτές. Το ιδανικό του όμως παραμένει το θέατρο. «Το σινεμά είναι διασκεδαστικό. Παίζεις έναν ρόλο που ακολουθεί μια πορεία που ήδη ξέρεις από το σενάριο. Ενώ στην τηλεόραση μπορεί να παίζεις το καλό παιδί και έπειτα από δύο επεισόδια να σε βγάζουν φονιά. Στο θέατρο όμως καταλαβαίνεις ότι για να γίνεις καλός ηθοποιός πρέπει να βάλεις τον κώλο σου κάτω. Είναι σκληρό να δουλεύεις και να συνειδητοποιείς συνεχώς πόσο παραπάνω πρέπει να προσπαθήσεις. Τέτοιος ηθοποιός θέλω να γίνω: να τρώω τα μούτρα μου, αλλά να παίρνω και ένα τεράστιο "δώρο" πίσω». *

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/12/2008

Απολογισμός 2008: Οι καλύτερες ταινίες της χρονιάς

«Το πρόσωπο ενός άλλου» του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα

1. «ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ» του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα, λαμπρό δείγμα συνδυασμού του φανταστικού με τον ρεαλιστικό κινηματογράφο, μέσα από την ιστορία ενός άντρα που με το καινούργιο πρόσωπο που του προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία προσπαθεί να ξελογιάσει τη γυναίκα του και «ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΤΗ ΣΚΑΛΑ» και «ΚΥΜΑΤΙΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ» του Μίκιο Ναρούζε, συγκινητικά πορτρέτα γυναικών σε μια καταπιεσμένη κοινωνία - κλασικές ταινίες που δείχνουν την πρωτοτυπία, τη δύναμη και την έμπνευση ενός κινηματογράφου που έκανε χρόνια να γίνει γνωστός και να εκτιμηθεί στη χώρα μας.

2. «ΚΑΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΟΥΣ» και «ΚΑΥΤΟ ΑΠΟΡΡΗΤΟ» των Τζόελ και Ιθαν Κοέν. Η απληστία του χρήματος μέσα από ένα σύγχρονο, βουτηγμένο σε μαύρη ατμόσφαιρα γουέστερν η πρώτη, και μια σατιρική ματιά πάνω στη δράση της CIA και των μυστικών κατασκόπων η δεύτερη.

«Θα χυθεί αίμα» του Πολ Τόμας Αντερσον

3. «ΘΑ ΧΥΘΕΙ ΑΙΜΑ» του Πολ Τόμας Αντερσον. Η διαστρέβλωση του αμερικανικού ονείρου μέσα από μια εικόνα των πρωτοπόρων που έφτιαξαν τη σύγχρονη Αμερική, σε μια έξοχη διασκευή μυθιστορήματος του Σινκλέρ Λούις.

4. «Η ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ» του Κλιντ Ιστγουντ. Καυστικό σχόλιο πάνω στη διαφθορά της αστυνομίας και της εξουσίας μέσα από την οδύσσεια μιας μητέρας που προσπαθεί να υπερασπιστεί το δίκαιό της.

«Γόμορρα» του Ματέο Γκαρόνε

5. «ΓΟΜΟΡΡΑ» του Ματέο Γκαρόνε. Η δράση της ναπολιτάνικης μαφίας μέσα από την ιστορία πέντε ατόμων, σε ένα πολιτικό θρίλερ που διεισδύει στον τρόπο λειτουργίας της Καμόρα, με ένα στιλ παραπλήσιο με τον πολιτικό κινηματογράφο του Φραντζέσκο Ρόζι.

6. «ΤΡΕΙΣ ΠΙΘΗΚΟΙ» του Νούρι Μπίλγκε Τζεϊλάν. Τα ψέματα και η υποκρισία κυριαρχούν στις σχέσεις μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, σε μια κοινωνία που ζει σε μια παρόμοια σιωπή και υποκρισία.

7. «ΑΚΙΝΗΤΕΣ ΖΩΕΣ» του Τζία Ζανγκ-Κε. Λεπτολόγο σχόλιο πάνω στα καταστροφικά αποτελέσματα του καπιταλισμού στη σύγχρονη Κίνα, μέσα από την ιστορία ενός χωρισμένου άντρα που αναζητά την πρώην γυναίκα και την κόρη του εκεί όπου ένα υδροηλεκτρικό φράγμα έχει καλύψει το χωριό τους.

«Vicky Cristina Barcelona» του Γούντι Αλεν

8. «ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ» του Τζορτζ Ρομέρο. Τα ζόμπι καταλαμβάνουν τη Γη, σε μια ταινία τρόμου που ξεπερνάει το είδος για να μετατραπεί σε μια θαυμάσια, ανατριχιαστική αλληγορία της ανθρώπινης κατάστασης.

9. «VICKY CRISTINA BARCELONA» του Γούντι Αλεν: δύο νεαρές Αμερικανίδες φτάνουν στη Βαρκελώνη σε αναζήτηση περιπετειών σε μια, με πικρή γεύση, κωμωδία ηθών, όπου ο νέος κόσμος μαθαίνει μερικές ανθρώπινες αλήθειες για τον εαυτό του και τη ζωή.

10. «ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ» του Ναόμι Καβάσε. Το ξεπέρασμα του πένθους και η συμφιλίωση με τη ζωή μέσα από το ταξίδι ενός άντρα που μόλις έχει χάσει τη γυναίκα του, σε μια πανέμορφη, ελεγειακή ταινία.

«Ενας ελεύθερος κόσμος» του Κεν Λόουτς

11. «ΕΝΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» του Κεν Λόουτς. Μια νεαρή γυναίκα καταφέρνει να γλιτώσει από την εκμετάλλευση και την ανεργία φτιάχνοντας μια δική της μικρή επιχείρηση, για να μετατραπεί τελικά σε εργοδότη-εκμεταλλευτή, σε μια ταινία δοσμένη με ρεαλισμό, οξυδέρκεια και χιούμορ από ένα στρατευμένο σκηνοθέτη.

«Κουσκούς με φρέσκο ψάρι» του Αμπντελατίφ Κεσίς

12. «ΚΟΥΣΚΟΥΣ ΜΕ ΦΡΕΣΚΟ ΨΑΡΙ» του Αμπντελατίφ Κεσίς. Ενας ηλικιωμένος μετανάστης Αραβας αποφασίζει να φτιάξει δικό του ρεστοράν, σε μια ταινία που καταπιάνεται με τα καθημερινά προβλήματα της ζωής αλλά και τις σχέσεις ανάμεσα στα διάφορα μέλη μιας οικογένειας μεταναστών στην επαρχιακή Γαλλία. Φρεσκάδα, ειλικρίνεια και χιούμορ μετατρέπουν το θέμα του φαγητού σε αλληγορία για τη ζωή και τις αξίες της.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/12/2008

Κινηματογράφος 2008

Πολλές οι καλές ταινίες, λίγα τα εισιτήρια

Του ΝΙΝΟΥ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗ

Αν και το 2008 έκλεισε με λιγότερες κατά 25% εισπράξεις, παρ' όλο που προβλήθηκαν περισσότερες από 330 ξένες και ελληνικές ταινίες, η χρονιά δεν μπορεί να θεωρηθεί κακή ή αδιάφορη, τη στιγμή που σ' αυτήν προβλήθηκαν σημαντικές ταινίες.

Ο Λευτέρης Βογιατζής στην ελληνική ταινία που ξεχώρισε φέτος: «Αθήνα-Κωνσταντινούπολη» του Νίκου Παναγιωτόπουλου

Εκεί που τα πράγματα δεν ήταν τόσο ευχάριστα ήταν στην ελληνική παραγωγή, με εξαίρεση τη νέα ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου -βγαίνει τον Φεβρουάριο στις αίθουσες- και το εξαιρετικά ενδιαφέρον «ρόουντ-μούβι» «Αθήνα-Κωνσταντινούπολη», του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Κι αυτό εξαιτίας των γνωστών πολλών προβλημάτων, που ας ελπίσουμε ότι τα περισσότερα θα αντιμετωπιστούν θετικά με τον νόμο που ο υπουργός Πολιτισμού, κ. Λιάπης, έχει υποσχεθεί να προωθήσει σύντομα στη Βουλή.

Πάντως, παρά την πτώση στις εισπράξεις, έστω και λιγοστές ταινίες σημείωσαν αρκετή επιτυχία στο μποξ-όφις: επικεφαλής τα αμερικανικά μπλοκ-μπάστερ και μερικές περιπέτειες, τύπου Τζέιμς Μποντ, καθώς και ορισμένες ελληνικές κωμωδίες που στηρίχτηκαν σε συνηθισμένες συνταγές και γνωστά (τηλεοπτικά) αστέρια.

Από καθαρά καλλιτεχνικής πλευράς, επικεφαλής βρέθηκε η γηραιά Ευρώπη, χωρίς να ξεχνάμε και την Τουρκία, που περνά μια δική της άνθηση.

ΙΤΑΛΙΑ: εκτός από την αριστουργηματική «Γόμορρα» του Ματέο Γκαρόνε, είχαμε τη σατιρική κωμωδία «Il Divo» του Πάολο Σορεντίνο, πορτρέτο του Ιταλού πολιτικού Τζούλιο Αντρεότι, και το «Ηρεμο χάος» του Αντονέλο Γκριμάλντι, με τον Νάνι Μορέτι στον ρόλο επιχειρηματία που προσπαθεί να ξεπεράσει τον θάνατο της γυναίκας του.

ΓΑΛΛΙΑ: ξεχώρισε η βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες «Μέσα από τους τοίχους» του Λοράν Καντέ, με επίκεντρο τις σχέσεις ενός δασκάλου με τους μαθητές πολυεθνικού σχολείου. Στη «Σιωπή της Λόρνα» οι Βέλγοι Ζαν-Πιέρ και Λικ Νταρντέν καταπιάνονται με τη μικρή οδύσσεια νεαρής Αλβανής που μπλέκει με τη μαφία. Αδικα υποτιμημένο από την ελληνική κριτική ήταν το «Μυστικό» του Κλοντ Μιλέρ, η ιστορία ενός 16χρονου που ανακαλύπτει το μυστικό των Εβραίων γονιών του. Είχαμε ακόμη το «Κυνηγώντας το κόκκινο μπαλόνι» του Κινέζου Χου Χσιάο Χσιέν και «Το όνομά της είναι Σαμπίν» της ηθοποιού Σαντρίν Μπονέρ, συγκινητικό πορτρέτο της αυτιστικής αδερφής της.

ΒΡΕΤΑΝΙΑ: εκτός από το θαυμάσιο «Ενας ελεύθερος κόσμος» του Κεν Λόουτς, είχαμε και τη ρόδινη κωμωδία «Τυχερή κι ευτυχισμένη» του Μάικ Λι, όπου μια νεαρή γυναίκα αντιμετωπίζει με ενθουσιασμό τη ζωή. Η πραγματική αποκάλυψη ήταν η συγκλονιστική ταινία του μαύρου σκηνοθέτη Στιβ ΜακΚουίν «Hunger», γύρω από την απεργία πείνας και τον θάνατο του Ιρλανδού πολιτικού κρατούμενου Μπόμπι Σαντς. Αναφέρω ακόμα το «Boy Α» του Τζον Κρόουλ, γύρω από τα προβλήματα προσαρμογής αποφυλακισμένου νεαρού εγκληματία, την γκανγκστερική «Αποστολή στην Μπριζ», σκηνοθετημένη από τον θεατρικό συγγραφέα Μάρτιν ΜακΝτόνα, καθώς και το «This is England» του Σέιν Μέντοους, γύρω από ένα αγόρι που παρασύρεται στις συμμορίες των «σκίνχεντ» στην Αγγλία του '80. Δεν ξεχνάμε τις ταινίες του Μάικλ Γουίντερμποτομ: «Α Cock and Bull Story» και «Genova».

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: «Το κύμα» του Ντένις Γκάνσελ, γύρω από ένα σχολικό πείραμα πάνω στον φασισμό, ήταν ανάμεσα στις ενδιαφέρουσες γερμανικές ταινίες. Η πιο πετυχημένη, όμως, ήταν η «Ουλτζχάν» του Φόλκερ Σλέντορφ, μία ακόμη παραγνωρισμένη άδικα ταινία, θαυμάσιο ποιητικό, φιλοσοφικό σχόλιο πάνω στη ζωή. Σημαντική και η γερμανο-τουρκική παραγωγή «Η άκρη του ουρανού» του Φετίχ Ακίν, γύρω από τα προβλήματα των Τούρκων μεταναστών στη Γερμανία.

ΑΥΣΤΡΙΑ: ο Ούλριχ Σάιντελ στο «Import/Export» δίνει μια εικόνα της μιζέριας και της εκμετάλλευσης στις χώρες της Δυτικής και της Ανατολικής Ευρώπης. Αντίθετα, άνισο αποδείχτηκε «Το σύμπλεγμα Baader-Meinhof» του Ούλι Εντελ.

ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΕΥΡΩΠΗ: ο Πολωνός Γιέρζι Σκολιμόφσκι ύστερα από απουσία 17 χρόνων επανήλθε με την εκπληκτική «4 νύχτες με την Αννα», γύρω από τα ηθικά προβλήματα απομονωμένης κοινωνίας. Στην ισλανδική «Jar City» ο Μπαλτάσαρ Κορμακούρ αποκαλύπτει τα θαμμένα μυστικά και τη διαφθορά σε μια μικρή πόλη. Το πορτρέτο ενός οδηγού τρένων που βγαίνει στη σύνταξη παρουσιάζει στην ελεγειακή «Η καινούργια ζωή του κ. Χόρτεν» ο Νορβηγός Μπεντ Χάμερ. Συγκλονιστική ήταν η ρωσική ταινία «Φορτίο 200» του Αλεξέι Μπαλαμπάνοφ, μαύρη κωμωδία γύρω από τη σύγκρουση ενός άθεου κομμουνιστή καθηγητή με σαδιστή αστυνομικό, ενώ το θέμα της αποξένωσης κυριαρχεί στην «Αποξένωση» του Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ. Από τη Σερβία είχαμε την «Παγίδα» του Σρένταν Γκολούμποβιτς.

ΑΣΙΑ: έντονη ήταν η παρουσία του Ισραήλ με την αρκετά τολμηρή, δοσμένη με χιούμορ και κριτική ματιά «Λεμονιά» του Εράν Ρικλίς. Το δράμα των αθώων κατοίκων στις κατεστραμμένες περιοχές του Λιβάνου από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς έδωσε ο Φιλίπ Αρακιντζί στη λιβανέζικη ταινία «Κάτω από τις βόμβες». Στην τρυφερή, ελεγειακή ταινία «Ο γάμος της Τούγια» ο Κινέζος Γουάνγκ Κουνάν σκιαγραφεί το πορτρέτο μιας γυναίκας που καταλήγει σε απελπισμένη λύση για να σώσει τον άρρωστο άνδρα της.

ΗΠΑ: είχαμε μια ενδιαφέρουσα αναβίωση του γουέστερν με τις ταινίες «Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Μπομπ Φορντ» του Αντριου Ντομινίκ και «Το τελευταίο τρένο για τη Γιούμα» του Τζέιμς Μάνγκολντ. Στον χώρο του φανταστικού είχαμε το ατμοσφαιρικό, διανθισμένο με μαύρο χιούμορ «Sweeney Todd ο φονικός κουρέας της οδού Φλιτ» του Τιμ Μπέρτον. Από τις ωραίες ταινίες ήταν και το ελεγειακό «Ταξίδι στην άγρια φύση» του Σον Πεν, βασισμένο στην αληθινή ιστορία ενός νέου που αποφάσισε να ζήσει και πεθάνει κοντά στη φύση. Αναφέρω την αρκετά πρωτότυπη ταινία «Ι'm not there» του Τοντ Χέινς, όπου τον Μπομπ Ντίλαν ερμηνεύουν έξι διαφορετικοί ηθοποιοί, τη σουρεαλιστική κωμωδία «Ταξίδι στο Darjeeling» του Γουές Αντερσον, καθώς και τη με παρόμοιο χιούμορ κωμωδία «Κάνε το μόνος σου» του Μισέλ Γκοντρί. Στις καλές ταινίες και δύο φιλμ νουάρ, «Πριν ο διάβολος καταλάβει ότι πέθανες» του Σίντνεϊ Λουμέτ και «Χωρίς ίχνη», του Μπεν Αφλεκ. Ο Μάρτιν Σκορσέζε έδωσε το υποδειγματικό ντοκιμαντέρ «Shine a light» και ο Φράνσις Φορντ Κόπολα τη πολυσύνθετη «Νεότητα χωρίς νιάτα». Στις καλές κωμωδίες και «Ο Λαρς και η κούκλα του» του Κρεγκ Γκιλέσπι, καθώς και το τρυφερό «Juno» του Τζέισον Ράιτμαν.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/12/2008

Ο Νονός, ο πολίτης Κέιν και ο Αϊ-Βασίλης

Σκηνές χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας σε ταινίες που απέχουν... έτη φωτός από το πνεύμα των εορτών

Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

Ποιος θυμάται ότι ο «Τιτανικός» του Τζέιμς Κάμερον εκτυλίσσεται σε περίοδο Χριστουγέννων, κάτι που επίσης συμβαίνει στο «Φονικό όπλο» του Ρίτσαρντ Ντόνερ αλλά και στην «Γκαρσονιέρα» του Μπίλι Γουάιλντερ; Είτε το θυμάστε είτε όχι, δεν έχει καμία απολύτως σημασία, αφού οι συγκεκριμένες ταινίες... μόνο «χριστουγεννιάτικες» δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν- σε αντίθεση, π.χ., με το «Μόνος στο σπίτι», το «Θαύμα στο Μανχάταν» ή οποιαδήποτε ταινία με τις λέξεις «Αγιος Βασίλης» και «Χριστούγεννα» στον τίτλο της. Πάνω σε αυτή τη λογική «κινείται» η παρακάτω μίνι ανθολογία: θελήσαμε να θυμίσουμε ορισμένες χαρακτηριστικές κινηματογραφικές σκηνές χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας τις οποίες βρίσκουμε σε ταινίες που, είτε εκτυλίσσονται σε χριστουγεννιάτικη περίοδο είτε όχι, απέχουν... έτη φωτός από το πνεύμα των γιορτών.

«Ο ΝΟΝΟΣ» (1972) του Φράνσις Φορντ Κόπολα

Η νυχτερινή Νέα Υόρκη γιορτάζει λουσμένη στα χριστουγεννιάτικα φώτα αλλά ο Μάικλ Κορλεόνε ( Αλ Πατσίνο ) βρίσκεται στο νοσοκομείο για να δει τον πατέρα του ( Μάρλον Μπράντο ). Ο άλλοτε πανίσχυρος «νονός» του οργανωμένου εγκλήματος παλεύει να αναρρώσει χτυπημένος από τις σφαίρες των εχθρών του. Στο μεγαλειώδες γκανγκστερικό έπος του Κόπολα η αξέχαστη αυτή συνάντηση πατέρα- γιου σε χριστουγεννιάτικο φόντο ουσιαστικά σηματοδοτεί τη διαδοχή του Μάικλ στον θρόνο του ηγέτη.

«Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΙΑ» (2002) του Τοντ Χέινς

Οπως και στα «Μάτια ερμητικά κλειστά», έτσι και εδώ από ένα χριστουγεννιάτικο πάρτι αρχίζει να καταρρέει μια οικογένεια. Η Τζουλιάν Μουρ, μια καλοβαλμένη νοικοκυρά, σύζυγος και μητέρα στο Κονέκτικατ του 1957, αντιλαμβάνεται ότι η ως τότε τακτοποιημένη ζωή της αποτελεί πλέον παρελθόν: ο σύζυγός της ( Ντένις Κουέιντ ) είναι ομοφυλόφιλος και η ίδια δεν μπορεί να κρύψει τον έρωτά της για έναν μαύρο κηπουρό ( Ντένις Χέισμπερτ ). Φόρος τιμής στα μελοδράματα του Ντάγκλας Σερκ αλλά και ένα ριψοκίνδυνο πείραμα καθώς αγγίζει καυτά ζητήματα (φυλετικός ρατσισμός και ομοφυλοφιλία) που θα ήταν αδιανόητο να θιχτούν την εποχή του Σερκ.

«ΟΤΑΝ Ο ΧΑΡΙ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗ ΣΑΛΙ» (1989) του Ρομπ Ράινερ

Η κλασική σκηνή μιας εκ των δημοφιλέστερων αισθηματικών κομεντί της δεκαετίας του 1980 λαμβάνει χώρα σε μια καφετέρια όπου η Σάλι ( Μεγκ Ράιαν ) παριστάνει ότι βρίσκεται σε οργασμό για να αποδείξει στον Χάρι ( Μπίλι Κρίσταλ ) πόσο εύκολα οι γυναίκες μπορούν να υποκριθούν. Από την άλλη πλευρά, μία από τις πιο τρυφερές σκηνές της ταινίας είναι εκείνη όπου βλέπουμε το ίδιο ζευγάρι, σε πιο χαλαρή διάθεση, να «κόβει» βόλτες στη Νέα Υόρκη αναζητώντας χριστουγεννιάτικο δέντρο.

«Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΕΪΝ» (1941) του Ορσον Γουέλς

Η χριστουγεννιάτικη σκηνή στο αριστούργημα του Γουέλς δεν ανήκει στις σπουδαίες στιγμές της ταινίας αλλά είναι κομβική για την ιστορία καθώς μέσω αυτής αντιλαμβανόμαστε τον δυναμικό χαρακτήρα του Τσαρλς Φόστερ Κέιν: μπροστά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο ο οκτάχρονος Τσαρλς ( Μπάντι Σουόν ) λέει ένα ψυχρό «καλά Χριστούγεννα» στον κηδεμόνα του ( Τζορτζ Κουλούρις ) για το έλκηθρο που του χάρισε. Λίγο νωρίτερα ο κηδεμόνας είχε πετάξει το παλιό και αναντικατάστατο έλκηθρο του Τσαρλς, το «Crusader», σκοτώνοντας την παιδική του αθωότητα.

«ΜΑΤΙΑ ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΛΕΙΣΤΑ» (1999) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ

Ολα ξεκινούν από ένα χριστουγεννιάτικο πάρτι. Η απόσταση ανάμεσα στην Αλις ( Νικόλ Κίντμαν ) και τον σύζυγό της Μπιλ ( Τομ Κρουζ ) φαίνεται όχι μόνο στα μάτια, αλλά και στις πράξεις τους. Φλερτάρουν και οι δύο, ο μεν Μπιλ περικυκλωμένος από όμορφες νεαρές υπάρξεις, η δε Αλις στην αγκαλιά ενός μεγαλύτερού της μυστηριώδους αριστοκράτη ( Σκάι Ντιμόντ ). Λίγο αργότερα η σύζυγος εξομολογείται στον σύζυγο τις ερωτικές ορέξεις της για έναν ελκυστικό αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού. «Ενα νεύμα του ήταν αρκετό για να φύγω μαζί του για πάντα...Και όμως,την ίδια ώρα,εσύ ήσουν τόσο τρυφερός μαζί μου...». Η εξομολόγηση θα γίνει η αφορμή για την «ψυχική οδύσσεια» του Μπιλ. Ο μελαγχολικός περίπατος του αποσβολωμένου άνδρα μέσα στην παγωμένη και γκρίζα νεοϋορκέζικη νύχτα τον εγκλωβίζει σταδιακά σε ένα περιβάλλον «έρωτα και θανάτου»: εδώ, από ένα χριστουγεννιάτικο πάρτι, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση μιας κάποτε παθιασμένη σχέσης. Και μιας ζωής που θα αλλάξει ριζικά.

«ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ» (1993) του Μάρτιν Μπρεστ

Είναι Χριστούγεννα και ο τυφλός απόστρατος Φρανκ Σλέιντ (Αλ Πατσίνο) έχει αποφασίσει να τερματίσει τη ζωή του. Προτού «φύγει» αποφασίζει να το γλεντήσει με τη βοήθεια ενός εφήβου ο οποίος δεν γνωρίζει τις προθέσεις του ( Κρις Ο΄ Ντόνελ ). Ο Φρανκ θα βρεθεί για λίγες ημέρες στη Νέα Υόρκη, θα μείνει σε σουίτα του «Waldorf Αstoria», θα οδηγήσει Ferrari στο Μπρονξ, θα φάει στα καλύτερα εστιατόρια και θα χορέψει τανγκό με μια όμορφη ύπαρξη ( Γκάμπριελ Ανγουαρ ). Τελικά, ακόμη και τυφλή, η ζωή παραείναι όμορφη για να την πετάξεις στα σκουπίδια.

Νόρα Εφρον «Αγρυπνος στο Σιάτλ»

Μια κοινωνική αισθηματική ταινία είναι ο «Αγρυπνος στο Σιάτλ», σε σκηνοθεσία Νόρα Εφρον. Η δημοσιογράφος Ανι Ριντ, από τη Βαλτιμόρη, εντελώς τυχαία, ακούει από το ραδιόφωνο στην εκπομπή μιας ψυχολόγου κάποιον από το Σιάτλ, να εξιστορεί την ιστορία του και να αναλύει την ψυχολογική του κατάσταση τώρα που έχασε τη γυναίκα του. Η ιστορία του ήταν τόσο συγκινητική, που η Ανι, αναγκάζεται να σταματήσει το αυτοκίνητό της και να ξεσπάσει σε κλάματα. Μέσα της ένιωσε κάτι μαγικό και πρωτόγνωρο γι' αυτόν τον άνθρωπο. Από εκείνη τη στιγμή δεν μπορεί να τον βγάλει από το μυαλό της και το μόνο που επιθυμεί είναι να τον συναντήσει, διακινδυνεύοντας έτσι τη σχέση της με τον μνηστήρα της Γουόλτερ! Εκείνος, ο άγνωστος άνδρας των «ονείρων» της, είναι ο αρχιτέκτονας Σαμ Μπόλντουιν, που ζει στο Σιάτλ με τον Τζόνα, τον 8χρονο γιο του... Παίζουν: Τομ Χανκς, Μεγκ Ράιαν, Μπιλ Πούλμαν, Ρος Μάλινγκερ, Ρομπ Ρέινερ, Μαρκ Σάιμαν. (Πέμπτη, 01/01/2009, MEGA, 01.00)

Μάριο Μονιτσέλι «Οι εντιμότατοι φίλοι μου»

Ο Μάριο Μονιτσέλι σκηνοθετεί την κωμική ταινία «Οι εντιμότατοι φίλοι μου». Φλωρεντία. Ο δημοσιογράφος Περότσι, ο αρχιτέκτονας Μελάντρι, ο μπάρμαν Νέκι, ο χειρούργος Σασαρόλι και ο κόμης Μασέτι, πενηντάρηδες στην ηλικία αλλά σκανταλιάρικα παιδιά στην ψυχή και το πνεύμα, σκαρώνουν φάρσες και κάνουν χοντρές πλάκες, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να ξορκίσουν τα γηρατειά και τον θάνατο. Από τη μια πλάκα στην άλλη, φτάνουν στο σημείο να υποδυθούν τους εμπόρους ναρκωτικών για να τιμωρήσουν κάποιον άπληστο συνταξιούχο. Ακόμα και όταν ο Περότσι, μετά από ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο πεθαίνει, οι υπόλοιποι δεν πτοούνται και, τιμώντας το φίλο τους με το δικό τους τρόπο, διακωμωδούν την κηδεία του και βρίσκουν αφορμή για μια ακόμη φάρσα... Παίζουν: Ούγκο Τονιάτσι, Φιλίπ Νουαρέ, Γκαστόνε Μοσκίν, Αντόλφο Τσέλι, Μπερνάρ Μπλιέ, Ολγα Καρλάτου, Μιλένα Βούκοτιτς (Πέμπτη, 01/01/2009, ΕΤ-1, 23.30)

«Τέσσερα δωμάτια»

Οι Κουέντιν Ταραντίνο, Αλεξάντερ Ρόκγουελ, Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ και Αλισον Αντερς σκηνοθετούν την κωμική ταινία «Τέσσερα δωμάτια». Ο Τεντ, ένας δύσμοιρος γκρουμ του ξενοδοχείου «Μον Σινιόρ», θα εργαστεί για πρώτη φορά στη νέα του δουλειά, παραμονή της Πρωτοχρονιάς και πρόκειται να ζήσει την πιο παράξενη νύχτα της ζωής του. Ετοιμος να εξυπηρετήσει τους πελάτες του ξενοδοχείου συναντά τους πιο εκκεντρικούς ανθρώπους που έχει γνωρίσει ποτέ. Σε ένα από τα δωμάτια, τέσσερις μάγισσες προσπαθούν να καλέσουν το πνεύμα της θεάς Ντιάνα. Σε ένα άλλο δωμάτιο ένας εξαγριωμένος σύζυγος σημαδεύει με πιστόλι τη γυναίκα του. Στο τρίτο δωμάτιο, ένας άγριος γκάνγκστερ αναγκάζει τον Τεντ να προσέχει τα παιδιά του, τα οποία είναι άτακτα. Στο τελευταίο δωμάτιο, ένας εκκεντρικός σκηνοθέτης κάνει πάρτι και βάζει ένα αλλόκοτο στοίχημα... Παίζουν: Τιμ Ροθ, Μαντόνα, Αντόνιο Μπαντέρας, Μαρίσα Τομέι, Βαλέρια Γκολίνο, Λίλι Τέιλορ, Μπρους Γουίλις. (Τετάρτη, 31/12, ΕΤ-1, 00.10)

Τζιουζέπε Τορνατόρε «Ο άνθρωπος των αστεριών»

Ο Τζιουζέπε Τορνατόρε σκηνοθετεί τη δραματική ταινία «Ο άνθρωπος των αστεριών». Ο Τζο Μορέτι, με το παρατσούκλι «Ιλ Ντοτόρε» (ο γιατρός), ταξιδεύει στη Σικελία τη δεκαετία του 1950. Είναι απατεωνίσκος και κάνει ψεύτικα δοκιμαστικά υποδυόμενος τον εκπρόσωπο ενός μεγάλου κινηματογραφικού στούντιο. Ο Ντοτόρε δημιουργεί ψεύτικες ελπίδες και όνειρα σε ανθρώπους που αγαπούν το σινεμά και προσπαθούν να ξεφύγουν από τη μιζέρια και τη φτώχεια της Σικελίας. Η κάμερά του, όμως, μπορεί και βγάζει την ειλικρινή πλευρά των ανθρώπων, όπως για παράδειγμα τα τραύματα ενός στρατιώτη, τη διαμαρτυρία μιας γυναίκας που τη θεωρούσαν πόρνη, ενός αστυνομικού που λατρεύει την ποίηση... Ενα τρυφερό κοινωνικό δράμα με θέμα την αγάπη για το σινεμά και τις ζωές των ανθρώπων που επηρέασε αυτή η αγάπη... Παίζουν: Σέρτζιο Καστελίτο, Τιτσιάνα Λοντάτο, Φράνκο Σκαλντάτι, Λεοπόλντο Τριέστε, Κλέλια Ροντινέλα (Κυριακή, 28/12, ΕΤ-1, 21.10)

Woody Allen

[ 26/12/08 ]

Bien sûr, le cinéaste américain que les Français ont l'impression d'avoir inventé n'a pas donné de promesse ferme, ce qui est bien naturel pour quelqu'un convaincu comme lui que « si l'on veut faire rire Dieu, il faut lui confier ses projets pour le futur ». Grâce aux efforts conjoints de Bercy et du ministère de la Culture en faveur des réalisateurs étrangers, il y a tout de même de fortes chances pour que Woody Allen tourne un film en France dès l'été 2009, après plusieurs escapades à Londres et à Barcelone. De son vrai nom Allan Steward Konigsberg, le réalisateur d'« Annie Hall » et de « Match Point » continue, à bientôt soixante-treize ans, d'aligner les productions avec un rythme de métronome. L'illustre porte-étendard de l'humour juif new-yorkais fait partie de l'espèce de travailleurs par anxiété. Hypocondriaque, le clarinettiste amateur le plus fameux de Manhattan est un hédoniste contrarié : « On peut vivre centenaire si l'on abandonne toutes les choses qui donnent envie de vivre centenaire. » Athée obsédé par la métaphysique, un de ses bons mots mériterait aujourd'hui d'être revisité : « Si seulement Dieu me donnait une preuve réelle de son existence ! Comme par exemple déposer une grosse somme à mon nom dans une banque suisse. » Car même ça, depuis la crise, on sait que ça ne prouve rien.

Οι πρεμιέρες τις μέρες των γιορτών

Χιου Τζάκμαν και Νικόλ Κίντμαν πρωταγωνιστούν στην επική περιπέτεια του Μπαζ Λούρμαν «Αυστραλία».

Έρωτας και ταξίδια στη φαντασία

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, Τεταρτη, 24 Δεκεμβριου 2008 07:00

Με διάθεση για δράση, έρωτα, αλλά και φυγή στον κόσμο του φανταστικού, εκεί που το καλό βγαίνει πάντα νικητής στη μάχη με τις δυνάμεις του κακού, μας αποχαιρετά το 2008. Πιο σκοτεινός και μυστηριώδης είναι ο ερχομός του νέου έτους, χωρίς όμως να λείπουν οι απαραίτητες δόσεις γέλιου και ρομαντισμού. Δραματικές και κωμικές περιπέτειες, ιστορίες αγάπης αλλά και τρόμου ζωντανεύουν μέσα από τις ερμηνείες λαμπερών πρωταγωνιστών.

«ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ» (Australia)

Ο Μπαζ Λούρμαν σκηνοθετεί μία επική περιπέτεια, με φόντο ένα μεγάλο έρωτα, που μας ταξιδεύει στη βόρεια Αυστραλία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μία όμορφη Αγγλίδα αριστοκράτισσα (Νικόλ Κίντμαν) κληρονομεί ένα αχανές ράντζο. Ντόπιοι μεγαλοκτηνοτρόφοι διεκδικούν τη γη που της ανήκει, ενώ εκείνη συμμαχεί με έναν σκληροτράχηλο και πεπειραμένο κτηνοτρόφο (Χιου Τζάκμαν) για να οδηγήσουν πάνω από 2.000 ζωντανά στις απέραντες εκτάσεις της πιο απομακρυσμένης γης. Εκεί έρχονται αντιμέτωποι με το βομβαρδισμό του Ντάργουιν από τις ιαπωνικές δυνάμεις. Την εντυπωσιακή φωτογραφία υπογράφει η Μάντι Γουόκερ.

* Πρεμιέρα στις 25 Δεκεμβρίου

Η Σκάρλετ Γιόχανσον ως εντυπωσιακή γραμματέας Σίλκεν Φλος στην ταινία «The Spirit».

«THE SPIRIT»

Μετά το «Sin City» και τους «300», ο Φρανκ Μίλερ μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ακόμη ένα κόμικ, το «Spirit» του Γουίλ Έισνερ. Κεντρικός ήρωας είναι ο αρχάριος αστυνομικός Ντένι Κολτ (Γκάμπριελ Μαχτ), ο οποίος επιστρέφει από το υπερπέραν σαν Πνεύμα για να πολεμήσει το έγκλημα στην Central City. Μεγάλος του αντίπαλος είναι ο Όκταπους (Σάμιουελ Λ. Τζάκσον), ο οποίος σχεδιάζει να καταστρέψει την πόλη με στόχο να αποκτήσει τη δική του εκδοχή αθανασίας. Στο δρόμο του Κολτ εμφανίζονται συνεχώς γυναίκες για να τον βοηθήσουν ή και να τους θέσουν ακόμη περισσότερα εμπόδια. Ξεχωρίζουν η ψυχρή, αλλά εντυπωσιακή γραμματέας, Σίλκεν Φλος (Σκάρλετ Γιόχανσον), το πανέξυπνο κορίτσι της διπλανής πόρτας, Έλεν Ντόλαν (Σάρα Πόλσον), και η σέξι Σαντ Σάρεφ (Έβα Μέντες), που κάποτε ήταν στο στρατόπεδο των καλών, αλλά τώρα ειδικεύεται στην κλοπή κοσμημάτων.

* Πρεμιέρα στις 25 Δεκεμβρίου

«ΤΑ ΚΕΛΕΠΟΥΡΙΑ» (Nothing Like the Holidays)

Είναι Χριστούγεννα και η οικογένεια Ροντρίγκεζ συγκεντρώνεται στο πατρικό σπίτι στο Σικάγο με την ευκαιρία της νέας χρονιάς που έρχεται, αλλά και της επιστροφής του μικρότερου γιου στα πάτρια εδάφη από τον πόλεμο. Παλιές διαμάχες βγαίνουν στην επιφάνεια, και οι εκπλήξεις - ευχάριστες ή δυσάρεστες- διαδέχονται η μία την άλλη, δοκιμάζοντας τους οικογενειακούς δεσμούς. Όλα τα μέλη της οικογένειας θα πρέπει να προσπαθήσουν σκληρά για την αποκατάσταση της ηρεμίας σε αυτές τις γιορτές, που δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Πρωταγωνιστούν Τζον Λιγκουιζάμο, Άλφρεντ Μολίνα, Ντέμπρα Μέσινγκ και Φρέντι Ροντρίγκεζ υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Αλφρέντο Ντε Βίγια.

* Πρεμιέρα στις 25 Δεκεμβρίου

«ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ» (Bedtime Stories)

Ο Σκήτερ (Άνταμ Σάντλερ) αναλαμβάνει να κρατήσει τα δύο παιδιά της αδερφής του για μία εβδομάδα. Για να κοιμηθούν κάθε βράδυ τους λέει παραμύθια. Κάθε μία από τις ιστορίες του προέρχεται και από ένα διαφορετικό κόσμο: την άγρια Δύση, το μεγαλείο της αρχαίας Ελλάδας, το μαγικό κόσμο της μεσαιωνικής Ευρώπης ή ακόμη και το διάστημα. Εκείνα φροντίζουν να κάνουν πραγματικότητα στη ζωή του θείου τους, όλα τα φανταστικά γεγονότα των παραμυθιών...

* Πρεμιέρα στις 25 Δεκεμβρίου

«ΛΥΚΟΦΩΣ» (Twilight)

Περισσότεροι από δύο εκατομμύρια θεατές παρακολούθησαν το trailer της ταινίας τις τρεις πρώτες ημέρες της εμφάνισής του στο Διαδίκτυο, γεγονός που μαρτυρά ότι πολλοί περίμεναν με αγωνία την κινηματογραφική μεταφορά του πολυδιαβασμένου μυθιστορήματος της Στέφανι Μέγερ. Η νεαρή Ιζαμπέλα ανακαλύπτει μια μυστηριώδη οικογένεια και ερωτεύεται ένα από τα μέλη της, τον Έντουαρντ. Μία συγκλονιστική αποκάλυψη την περιμένει. Πρόκειται για βρικόλακες, που όμως δεν πίνουν ανθρώπινο αίμα και μπορούν να κυκλοφορούν στον ήλιο. Η Ιζαμπέλα θα πρέπει να ρισκάρει τα πάντα για να είναι μαζί με τον Έντουαρντ, σε μια ιστορία αγάπης, που θυμίζει το «Ρωμαίος & Ιουλιέτα» στην σκοτεινή του εκδοχή. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Κάθριν Χάρντγουικ γνωστή από το «Thirteen». Πρωταγωνιστούν Κρίστεν Στιούαρτ, Ρόμπερτ Πάτινσον, Μπίλι Μπερκ, Άσλεϊ Γκριν, Νίκι Ριντ, Καμ Γκίγκαντετ.

* Πρεμιέρα την 1η Ιανουαρίου

Η Κατρίν Ντενέβ πρωταγωνιστεί στη γαλλική ταινία «Οι γυναίκες των ονείρων μου».

«ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΟΥ» (Mes Stars et Moi/My Stars)

Ο Ρομπέρ, σε διάσταση με τη σύζυγό του και χωρίς το κουράγιο να παλέψει για τη φέρει και πάλι κοντά του, βρίσκει καταφύγιο στην ενασχόληση με τη ζωή των άλλων. Ως καθαριστής σε ένα από τα μεγαλύτερα καλλιτεχνικά πρακτορεία του Παρισιού έχει πρόσβαση σε κάθε είδους πληροφορίες για τη ζωή και την καριέρα των αγαπημένων του ηθοποιών. Τις χρησιμοποιεί για να διαλύει σχέσεις τους, που δεν εγκρίνει. Όταν τρεις σταρ συναντιούνται στα πλατό μιας ταινίας ανακαλύπτουν την κοινή προέλευση των προβλημάτων τους και αποφασίζουν να περάσουν στην αντεπίθεση για να δείξουν μια και καλή στον Ρομπέρ ποιος είναι το αφεντικό... Της Λετίσια Κολομπάνι, με τους Καντ Μεράντ, Κατρίν Ντενέβ, Εμανουέλ Μπεάρ.

* Πρεμιέρα την 1η Ιανουαρίου

Η Αν Χάθαγουεϊ προσπαθεί να λύσει το μυστήριο με τους «Oι επιβάτες».

«ΟΙ ΕΠΙΒΑΤΕΣ» (Passengers)

Η λαμπερή Άν Χάθαγουεϊ και ο γοητευτικός Πάτρικ Γουίλσον πρωταγωνιστούν σε ένα αγωνιώδες θρίλερ, που φέρει την υπογραφή του Ροντρίγκο Γκαρσία. Μία νεαρή ψυχολόγος, η Κλερ, αναλαμβάνει την ψυχολογική υποστήριξη των πέντε μοναδικών επιζώντων μιας αεροπορικής τραγωδίας. Στην πρώτη τους κοινή συνεδρία μοιράζονται τις αναμνήσεις τους από το δυστύχημα. Όλοι αναφέρουν μια έκρηξη που η αεροπορική εταιρία ισχυρίζεται ότι δεν συνέβη πότε. Ανάμεσα σε πολλά παράδοξα που συμβαίνουν, οι επιζήσαντες αρχίζουν να εξαφανίζονται ο ένας μετά τον άλλο. Η Κλερ είναι αποφασισμένη να ξεδιαλύνει το μυστήριο όποιες και αν είναι οι συνέπειες.

* Πρεμιέρα την 1η Ιανουαρίου

«ΜΠΕΒΕΡΛΙ ΧΙΛΙΣ ΤΣΙΟΥΑΟΥΑ» (Βeverly Hills Chihuahua)

Ένα παραχαϊδεμένο τσιουάουα σκυλάκι από το Μπέβερλι Χιλς, h Χλόη, χάνεται κάπου στο Μεξικό, κατά τις διακοπές της αφεντικίνας της. Με την βοήθεια των νέων της φίλων πρέπει να βρει τον δρόμο της επιστροφής, πριν ο μπόγιας την απαγάγει για λύτρα. Όλα αυτά, ενώ ένα αρσενικό τσιουάουα, ο Πάπι, την ερωτεύεται και το νεαρό αφεντικό του ερωτεύεται την αφεντικίνα της Χλόη… Με τους Πάιπερ Περάμπο, Τζέιμι Λι Κέρτις.

* Πρεμιέρα την 1η Ιανουαρίου

«CAFE DE LOS MAESTROS»

Ντοκιμαντέρ

Ένα μουσικό ταξίδι στους μελαγχολικούς και άκρως ερωτικούς ρυθμούς του εθνικού χορού της Αργεντινής με την υπογραφή του Γκουστάβο Σνταολάγια. Δύο σύγχρονοι Λατινοαμερικάνοι καλλιτέχνες συζητούν με μερικούς από τους ζωντανούς θρύλους της χρυσής εποχής του τανγκό (δεκαετίες '40 και '50). Οι συζητήσεις δεν επικεντρώνονται μόνο στο ξεχωριστό ύφος του κάθε καλλιτέχνη, αλλά και στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό πλαίσιο στο οποίο διαμορφώθηκαν οι ιδέες τους.

* Πρεμιέρα την 1η Ιανουαρίου

DVD

«ΝΕΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΝΙΑΤΑ» (ΥΟUTH WITHOUT YOUTH)

Το χτύπημα του κεραυνού

Οταν, ύστερα από χτύπημα κεραυνού, ο 70χρονος καθηγητής Ντόμινικ Ματέι (Τιμ Ροθ), ξανανιώνει σωματικά και πνευματικά, αποφασίζει να ολοκληρώσει την έρευνά του για την προέλευση της ανθρώπινης γλώσσας. Όταν όμως η έρευνα φτάνει να απειλεί την αγαπημένη του, καλείται να διαλέξει ανάμεσα στο έργο της ζωής του και το μεγάλο του έρωτα.

«ΟΥ ΦΟΝΕΥΣΕΙΣ» (RIGHTEOUS KILL)

Δύο σταρ «συμμαχούν»

Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Αλ Πατσίνο ενώνουν δυνάμεις τους σε ένα αστυνομικό θρίλερ. Ο Τερκ και ο συνεργάτης του Ρούστερ, δύο από τους πιο έμπειρους αστυνομικούς της Νέας Υόρκης, κυνηγούν έναν κατά συρροή δολοφόνο. Καθώς ο αριθμός των θυμάτων αυξάνεται, όλα τα στοιχεία αρχίζουν να ενοχοποιούν τον Τερκ.

«KΑΤΑΣΚΟΠΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΑΜΑ» (MY MOM'S NEW BOYFRIEND)

Στα ίχνη της... μαμάς

Ύστερα από δύο χρόνια σε αποστολή, ο Χένρι επιστρέφει στη Λουϊζιάνα, για να ενταχθεί στο τοπικό Γραφείο του FBI και βρίσκει τη μητέρα του πολύ αλλαγμένη. Αυτό που όμως δεν μπορεί να φανταστεί είναι πως ακολουθώντας τα ίχνη ενός διαβόητου κλέφτη έργων τέχνης, θα καταλήξει να την κατασκοπεύει. Mε τους Αντόνιο Μπαντέρας, Μεγκ Ράιαν.

Παρουσίαση: ΝΑΤΑΣΑ ΣΤΑΣΙΝΟΥ

Μοσχαράκια γάλακτος Αυστραλίας

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ

Του Δημήτρη Δανίκα, ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

Ο κόσμος καίγεται και οι χριστουγεννιάτικες πρεμιέρες χτενίζονται. Σε ελεύθερη πτώση άπασες οι ταινίες. Από το τρίωρο έπος του ΕΟΤ της Αυστραλίας μέχρι τον Άνταμ Σάντλερ σε μια ακατανόητη ιστορία με τον συμβολικό τίτλο «Βedtime stories». Σαν να λέμε Good night and bad luck παιδιά!

Και μετά σου λένε πως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου τραμπαλίζεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Άντεστε να δείτε μια υπερπαραγωγή επιπέδου Vistavision (που λέει ο λόγος) από την Αυστραλία και στη συνέχεια για όσα σούρνετε στον κινηματογράφο made in Greece θα αυτομαστιγωθείτε. Μιλάμε για παλτό τεραστίων διαστάσεων. Τόσο τεραστίων που εντός θα μπορούσαν να χωρέσουν όλοι οι απρόσωποι εκπρόσωποι του ελληνικού Κοινοβουλίου!

Τέσσερις- επαναλαμβάνω- τέσσερις σεναριογράφοι επινόησαν, επεξεργάστηκαν και υπέγραψαν αυτή την παλτουδιά. Ούτε λίγο ούτε πολύ δεν λέει τίποτα της προκοπής. Δηλαδή μια αριστοκράτισσα από την Αγγλία λίγο πριν από την έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καταφθάνει στα απέραντα τοπία της Βόρειας Αυστραλίας προκειμένου να παραλάβει εκ κληρονομιάς μια επίσης τεραστίων διαστάσεων έκταση εντός της οποίας βόσκουν μοσχαράκια γάλακτος. Τουτέστιν αγγλοσαξονική η ρίζα της «νεοσύστατης» γιγαντιαίας χώρας. Οι άνθρωποι γράφουν ιστορία. Η λαίδη Άσλεϊ (αυτό το επίσης συμβολικό όνομα που «φοράει» η Νικόλ Κίντμαν) είναι χήρα με κατηγορούμενο για τον φόνο του εκλιπόντος έναν περιθωριακό ιθαγενή με το παρατσούκλι Κing George, τον οποίο καταζητούν οι Αρχές. Τουτέστιν, παραδέχονται οι σεναριογράφοι, υπάρχει πρόβλημα ρατσιστικό. Τι λέτε παρακαλώ! Εδώ, αν δεν με απατούν οι ιστορικές πηγές, οι λευκοί άποικοι κατακρεούργησαν, κατέσφαξαν και εξολόθρευσαν εκατοντάδες χιλιάδες ιθαγενείς και εσείς μας λέτε πως το πρόβλημα είναι ο φόνος ενός Άγγλου και οι ανυπόστατες κατηγορίες εναντίον ενός περιθωριακού, ρακένδυτου και ημίγυ μνου ιθαγενούς; Τοιουτοτρόπως ο Μπαζ Λούρμαν, συν-σεναριογράφος και σκηνοθέτης αυτού του τουριστικού έπους, μετατρέπει τη τριχιά σε τρίχα.

Πάμε τώρα στο love story και το φεμινιστικό κίνημα.

Ευτυχώς όμως για τους περιφρονημένους ιθαγενείς, εμφανίζεται η λαίδη Άσλεϊ- Νικόλ Κίντμαν. Η οποία αναλαμβάνει χρέη μητέρας ενός ορφανού μικρού ιθαγενούς, διότι και εκείνη καταδιώκεται από την αχόρταγη λαιμαργία ενός λευκού μεγαλοτσιφλικά που σχεδιάζει και συνωμοτεί να της αρπάξει το ράντσο μαζί με τα δύο χιλιάδες κεφάλια βοοειδών. Φεμινιστικό κίνημα δηλαδή. Πίσω έχει η αχλάδα της προστάτιδας Μαρίας Τερέζας την ουρά. Διότι την πιο κρίσιμη στιγμή εμφανίζεται και παρεμβαίνει ένα λευκό παλικάρι με το όνομα Ντρόβερ (Χιου Τζάκμαν), ο οποίος, υποκλινόμενος στην καρδιά αυτού του κομψού, φιλελεύθερου και άπειρου μεγαλοκοριτσιού, αρπάζει με τα στιβαρά χέρια του το καμτσίκι και οδηγεί το κοπάδι στο πλησιέστερο λιμάνι, προς πώληση φυσικά. Όλα αυτά ενώ Περλ Χάρμπορ, Γιαπωνέζοι και τύμπανα πολέμου βαράνε από μακριά. Με ένα λόγο και Ιστορία της Αυστραλίας και love story και Μαρία Τερέζα εκ Μεγάλης Βρετανίας και ρατσισμός και κτηνοτροφία. Μπεεεεεε! Πώς κατασκευάζουμε αυτό το king size καρτ-ποστάλ; Απλό, σκέφτηκε ο Μπαζ Λούρμαν. Του οποίου τη σκηνοθετική ικανότητα είχα αμφισβητήσει από το «Μoulin Rouge» του 2001 με πρωταγωνιστές τη Νικόλ Κίντμαν και τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ. Δανειζόμαστε το αθάνατο love story με τους Ρετ Μπάτλερ (Κλαρκ Γκέιμπλ) και Σκάρλετ Ο΄ Χάρα (Βίβιαν Λι) από το «Gone with the wind» του 1939. Ταιριάζει και με τη χρονολογία. Ωραία;

«Αustralia»

Καρτ-ποστάλ king size
Τουριστικό σποτ king size
Κοπάδια king size
Ταινία αόρατου size

ΒΑΘΜΟΙ=3 (τα Χριστούγεννα με γαλοπούλα και όχι με μοσχάρια Αυστραλίας)

Ωραία. Η σφαίρα όμως θα εποστρακιστεί και από το «Όσα παίρνει ο άνεμος» θα περάσει διά μέσου «Βασίλισσας της Αφρικής» με τους Χάμφρι Μπόγκαρτ και Κάθριν Χέπμπουρν του 1951 για να καταλήξει στο «Πέρα από την Αφρική» με τους Μέριλ Στριπ και Ρόμπερτ Ρέντφορντ του 1985. Η συνταγή απλή. Εξωτικές τοποθεσίες, απέραντες εκτάσεις, αισθηματικό ρομάντζο και ολίγη φιλανθρωπία προς τους καλοκάγαθους ημιαγρίους κάθε φυλής. Αποτέλεσμα; Ανάμεσα σε Νικόλ Κίντμαν και Μέριλ Στριπ χάσμα δυσθεώρητο και απροσμέτρητο μεσολαβεί. Τι απέγινε αυτή; Ό,τι λέει και το άσμα το γνωστό. Από τις «Ώρες» και από το 2001 και εδώ, επί εφτά χρόνια ένα αστέρι πέφτει, πέφτει με κατεύθυνση τον βυθό. Έτερο αποτέλεσμα; Ανάμεσα σε Χιου Τζάκμαν και Ρόμπερτ Ρέντφορντ- για να μην προσβάλω τη μνήμη του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ- η απόσταση τόση όσο από εδώ ώς τον ουρανό. Και, τέλος, η απόσταση ανάμεσα στον Μπαζ Λούρμαν και τον Τζον Χιούστον του «Αfrica Queen» είναι όσο εκείνη που χωρίζει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης από το Φεστιβάλ Καννών. Με ένα λόγο, παιδιά βαρέθηκα κάθε λεπτό!

Οικογενειακή πλήξη, άγνωστο κόμικς

Ακόμη δύο χριστουγεννιάτικες πρεμιέρες. Η πρώτη οικογενειακή και χλωμή και η δεύτερη εντελώς άγνωστη και απροσδιόριστη διότι ουδείς μέχρι την 25η Δεκεμβρίου στον κόσμο θα έχει δει. «Τα κελεπούρια» (Νothing like the holidays): Family κωμικόδραμα του Αλφρέντο Ντε Βίγια με πρωτοδεύτερους στο καστ από Τζον Λιγκουιζάμο, Φρέντι Ροντρίγκεζ, Ντέμπρα Μέσινγκ, Άλφρεντ Μολίνα, Ελίζαμπεθ Πένια, μέχρι Τζέι Χερνάντεζ, Λούις Γκάσμαν, Βανέσα Φερλίτο. Σχεδόν άπαντες και άπασες με ρίζες Λατίνο (από Μεξικό και βάλε) σε μια ιστορία μεταναστών δεύτερης, τρίτης γενιάς από Πουέρτο Ρίκο σε χριστουγεννιάτικο τραπέζι στο Χάμπολντ Παρκ του Σικάγου (αν αυτό σας λέει κάτι). Σαν να λέμε μεγαλοκοπέλες και μεγαλοαγόρια της ελληνικής ομογένειας στην Αστόρια Νew Υork Νew York! Οικογένεια Ροντρίγκεζ παρακαλώ, όπως λέμε οικογένεια Παπαδοπούλου εδώ. Το ίδιο και το αυτό. Να μην πολυλογώ, ο πρώτος από το Ιράκ με αισθήματα και με καρδιά. Η αδελφή η Ροξάνα σκέφτεται μεγάλο άλμα στο Χόλιγουντ, ο μεγάλος αδελφός με την καριερίστρια γυναίκα του χωρίς

ΒΑΘΜΟΙ=5 (ευπρέπεια χωρίς το διαφορετικό)

παιδιά και στο κέντρο όλων αυτών η πεθερά που έπειτα από τόσα χρόνια γάμου ανακοινώνει τον εξής πανικό. Θέλω να πάρω διαζύγιο από τον άντρα αυτόν. Και δείχνει τον Άλφρεντ Μολίνα παρακαλώ. Με έναν λόγο οικογενειακά καβγαδάκια χωρίς τίποτα το διαφορετικό. Και για να λέω του στραβού το δίκιο, οι ερμηνείες επαρκείς έως πολύ καλές, οι καταστάσεις αληθοφανείς, οι σκηνοθετικοί χειρισμοί σοβαροί, αλλά στο τέλος το εξής: Α χου δεν με νοιάζει! Πειράζει;

«Τhe Spirit»: Του Φρανκ Μίλερ («Sin City») αλλά εντελώς άγνωστο σε οποιονδήποτε κριτικό. Ο λόγος τυπικός. Η ελληνική εταιρεία δεν προμηθεύτηκε εγκαίρως την κόπια και επειδή η πρεμιέρα συμπίπτει με την κυκλοφορία της ταινίας στις ΗΠΑ, ουδείς είδε και ουδεμία. Και ως Νεοέλλην καχύποπτος όπως οιοσδήποτε στον τόπο αυτό, ένα έχω να πω: Κάποιον λάκκο έχει η φάβα. Μακάρι να διαψευστώ. Έτσι, υποχρεωμένος να αντιγράψω πληροφορίες από το δελτίο Τύπου. Δηλαδή Σάμιουελ Τζάκσον, Σκάρλετ Τζόχανσον, Εύα Μέντες σε μια ιστορία που πάει κάπως έτσι. Πρωτοκλασάτος μπάτσος που πάει καλιά του την ώρα που κάνει

ΒΑΘΜΟΙ= DΟΝ΄Τ ΚΝΟW (Μerry Christmas και ψάξε αλλού να βρεις μια ταινία της προκοπής)

τη δουλειά του, επιστρέφει ως super μπάτσος από τον άλλο κόσμο για να εκδικηθεί τους άθλιους μαφιόζους που πολιορκούν την πόλη του. Γύρω του τέσσερα θηλυκά με πρώτη και καλύτερη (κατά την προσωπική μου γεύση) την Εύα Μέντες, ακολουθούμενη από Σκάρλετ Γιόχανσον ή Τζόχανσον. Άλλοτε- λέει- τον βοηθούν και άλλοτε τον εμποδίζουν. Τι σημαίνει αυτό; Βάλτε να δουλέψει το μυαλό. Γιατί έτσι και πέσεις στο κρεβάτι παρέα με την Εύα Μέντες το εμπόδιο τρομερό!

Χωρίς έμπνευση

«Ιστορίες για καληνύχτα» (Βedtime stories): Family comedy του Άνταμ Σάνκμαν για παιδιά με ΙQ αμερικανικού μπιφτεκιού. Κάτι από «Μόνος στο σπίτι», κάτι από Πίτερ Παν χωρίς Πίτερ Παν, να τι πετιέται. Πλαστικό χάμπουργκερ για βαθιά χασμουρητά με τα στόματα ανοικτά. Το στόρι χωρίς έμπνευση καμιά. Όπου ασήμαντος ξενοδοχοϋπάλληλος (πάντα ασήμαντοι, τουτέστιν απλοί, καθημερινοί όπως οι θεατές οι καλοί) λαμβάνει από την αδελφή του πεσκέσι τα δύο ανίψια του τα καλά. Τι να κάνει για να περάσει η ώρα και για να μην αρχίσουν τα ποδοβολητά; Αρχίζει και λέει παραμύθια χοντρά, ανακατεύοντας ιστορίες Άγριας Δύσης του Μεσαίωνα και της Αρχαίας Ρώμης, βάζοντας την αφεντιά του στο επίκεντρο των εξελίξεων λόγω στερήσεων. Όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Περνάει η ώρα και βαριέσαι φρικτά. Δεν καταλαβαίνω πραγματικά. Ούτε πλάκα ούτε χιούμορ ούτε φαντασία ούτε μισή σκηνή χωρίς μεγιστοτεράστια ανοησία. Τέτοια πράγματα πάνω στην κρίση τη βαθιά; Τέτοια και χειρότερα παιδιά. Ήταν που ήταν για γκρέμισμα, του δίνουν και μία και το αποτελειώνουν κανονικά. Αν ήμουν αιθουσάρχης θα έτρεμα από πανικό. Φοβούμαι- και μακάρι να πέσω έξω- θα κοπανάνε μύγες μεσούντων των εορταστικών ημερών. Και για να καταλάβετε το «θέμα» το γνωστό, από τη στιγμή που τα ταμεία όλων των χωρών έχουν προσδεθεί με τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στο Χόλιγουντ το γνωστό, πέφτει η Αμερική, πέφτει ακολουθώντας και η αγορά η ελληνική!

ΒΑΘΜΟΙ=1 (διασώθηκε από το μηδενικό!)

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ | ΠΕΜΠΤΗ 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ

Το μεγαλεπήβολο έπος «Αustralia» του Μπαζ Λούρμαν απογοητεύει με τη μελοδραματική του φύση και τις υπερβολικές ερμηνείες

Το επικών διαστάσεων «Αustralia» του Μπαζ Λούρμαν, προσωπική κατάθεση του σκηνοθέτη ως φόρο τιμής την πατρίδα του, κυριαρχεί σήμερα στο κύκλωμα των αιθουσών. Απέναντί του στέκονται δύο κωμωδίες, τα «Ιστορίες για καληνύχτα» του Ανταμ Σάνκμαν με πρωταγωνιστή τον Ανταμ Σάντλερ και «Τα κελεπούρια» του Αλφρέντο Ντε Βίγια, καθώς και η περιπέτεια «Τhe spirit», μεταφορά από τον Φρανκ Μίλερ («Αμαρτωλή πόλη», «300») του ομώνυμου κόμικ στο σινεμά, για την οποία δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή.

«AUSTRALIA»

Η λαίδη Κίντμαν και ο καουμπόης Τζάκμαν σε... Αρλεκιν

Στις αρχές της δεκαετίας του 40, λίγο πριν από το ξέσπασμα του Β Παγκοσμίου Πολέμου, μια Αγγλίδα αριστοκράτισσα καταφτάνει στη βορειοδυτική Αυστραλία όπου ο σύζυγός της έχει αγοράσει μια μεγάλη έκταση γης για την εκτροφή βοοειδών. Μόνο που αντί να τον συναντήσει, η λαίδη Σάρα Ασλεϊ θα βρει τον άντρα της νεκρό και θα αναγκαστεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια της μόλις συνειδητοποιήσει, με τη βοήθεια των Αβοριγίνων υπηρετών του ράντσου, ότι ο θάνατός του δεν ήταν θέμα τύχης αλλά προμελετημένη δολοφονία. Καθώς ένας ντόπιος ανταγωνιστής επιχειρεί να κλέψει τα κοπάδια της, η λαίδη θα αποφασίσει να πουλήσει το κοπάδι σε έναν μεγάλο στρατιωτικό διαγωνισμό, ζητώντας τη βοήθεια ενός θαρραλέου γελαδάρη. Απρόθυμος αρχικά εκείνος, θα ριχτεί στη συνέχεια στην περιπέτεια μόλις εκείνη δείξει ότι έχει τα κότσια να οδηγήσει 1.500 ζώα διαμέσου της αυστραλιανής ενδοχώρας έως το λιμάνι του Ντάργουιν. Μαζί τους παίρνουν μια χούφτα πιστούς υπηρέτες, όπως και έναν Αβορίγινα πιτσιρικά που έχει την καθοδήγηση του μάγου παππού του...

Επτά ολόκληρα χρόνια μετά το «Μoulin rouge!», ο Μπαζ Λούρμαν επιστρέφει με ένα μεγαλεπήβολο έπος, στο οποίο δόθηκε ψυχή τε και σώματι. Με ένα αυστραλιανό μελόδραμα, για να είμαστε ακριβείς, στο ύφος extra large κλασικών χολιγουντιανών δραμάτων, έχοντας ως στόχο τη διεθνή προώθηση της τουριστικής εικόνας της Αυστραλίας. Δεδομένα που λίγο - πολύ μας ήταν γνωστά από το ξεκίνημα των γυρισμάτων. Το υπέρογκο χρηματικό κόστος (το «Αustralia» αποτελεί την ακριβότερη αυστραλιανή παραγωγή έως σήμερα) και οι Αυστραλοί σταρ εκτίναξαν από νωρίς το φιλμ στην κορυφή της λίστας των πιο πολυαναμενόμενων του 2008.

Εως εδώ καλά. Η συνέχεια που είναι καταγεγραμμένη στο σελιλόιντ είναι απογοητευτική, ένα κινηματογραφικό αξιοπερίεργο τόσο απορροφημένο στη μεγαλοπρέπειά του που γίνεται κιτς, τόσο εστιασμένο στο αυστραλιανό φολκλόρ που γίνεται γραφικό, με τους ηθοποιούς του να υπερβάλλουν στις ερμηνείες τους μπας και μας θυμίσουν τα πάθη του «Οσα παίρνει ο άνεμος». Καθώς η Νικόλ Κίντμαν μεταμορφώνεται από μυγιάγγιχτη Αγγλίδα σε αιθέρια ιδιοκτήτρια ράντσου ερωτοχτυπημένη με τον άξεστο καουμπόη Χιου Τζάκμαν, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να δείξει το δασύτριχο, καλογυμνασμένο στήθος του, το Αρλεκιν ρομάντζο χτυπάει κόκκινο, προκαλώντας ουκ ολίγα περιπαιχτικά σχόλια. Ταυτόχρονα, το δευτερεύον στόρι της επιχειρούμενης εξάλειψης της γενιάς των μιγάδων παιδιών «φωνάζει» πως έχει επιστρατευτεί για να δώσει βαρύτητα σε ένα κατά τα άλλα χάρτινο φιλμ, που από τη μία «λιώνει» με ένα δακρύβρεχτο μουσικό σάουντρακ και, από την άλλη, αγγίζει το γκροτέσκο, σε αφελείς σκηνές παγανιστικών συμβολισμών. Ακόμα και η εντυπωσιακή ισοπέδωση του Ντάργουιν από τα ιαπωνικά βομβαρδιστικά δεν αρκεί για να σε αποζημιώσει για 165 λεπτά μεγαλόπνοων... παιδιαρισμάτων. [Αντα Δαλιάκα]

«ΤΑ ΚΕΛΕΠΟΥΡΙΑ»

Χριστούγεννα γεμάτα κλισέ

Είναι παραμονές Χριστουγέννων και τα μέλη της πορτορικανής οικογένειας Ροντρίγκεζ έχουν μαζευτεί στο πατρικό σπίτι στα προάστια του Σικάγου για να γιορτάσουν τις άγιες μέρες. Ο καθένας έχει τη δική του ζωή, τα δικά του προβλήματα. Ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Μαουρίτσιο, είναι από χρόνια παντρεμένος με μια ευκατάστατη λευκή, όμως παιδί δεν έχουν ακόμα αποκτήσει όπως θα ήθελε η παραδοσιακή μητέρα του. Η Ροξάνα, η μεσαία, παλεύει εδώ και καιρό να γίνει ηθοποιός στο Χόλιγουντ, αλλά δεν της έχει δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία. Και ο μικρότερος, ο Τζέσι, μόλις γύρισε από το Ιράκ και ευελπιστεί σε μια επούλωση πληγών και αναθέρμανση της σχέσης του με την κοπέλα που είχε αφήσει πίσω. Σε όλα αυτά, θα έρθει να προστεθεί ένα θέμα ακόμη πιο επιτακτικό: την πρώτη βραδιά, στο δείπνο, η μητέρα ανακοινώνει σε όλους ότι σκοπεύει να χωρίσει τον μπαμπά τους, καθώς υποψιάζεται πως την απατά... Είναι τούτος ο τελευταίος σεναριακός ελιγμός που θα κινητοποιήσει στο φουλ τους μηχανισμούς του δράματος και θα βάλει μπροστά την ακτινογραφία της φαμίλιας - μυστικά και λάθη, μνήμες και σχέδια, απολογισμός για το παρελθόν και αποφάσεις για το μέλλον. Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει η παραμικρή αιχμή σε τούτη την ολότελα στρογγυλεμένη ιλαροτραγωδία ηθών που να σε βάζει κι εσένα σε σκέψεις. Ο πήχης της συγκινησιακής δύναμης, παρά τις έντιμες προσπάθειες των καλών καρατεριστών, είναι ανάλογος με εκείνων μιας τυπικότατης τηλεταινίας σχέσεων, ενώ η εθνική ιδιαιτερότητα των υποκειμένων δεν λειτουργεί παρά μόνο ως άλλοθι στα αμέτρητα κλισέ. [Ρ. Εκσιέλ]

«ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ»

Παιδικό χιούμορ στο Λος Αντζελες

Ο Σκίτερ διαβιώνει ως το παιδί για όλες τις δουλειές σ' ένα πολυτελές ξενοδοχείο του Λος Αντζελες που κάποτε ανήκε στον πατέρα του. Οταν αναλαμβάνει να νταντέψει τα δύο ανιψάκια του για να βοηθήσει τη δασκάλα αδελφή του, αρχίζει να εφευρίσκει παραμύθια επηρεασμένα από το όνειρό του να γίνει κάποτε μάνατζερ του συγκροτήματος. Γρήγορα θα διαπιστώσει πως οι ιστορίες αυτές θα έχουν ανταπόκριση στην πραγματικότητα, κατά τρόπο περίεργο. Ομως ενώ η καριέρα του παίρνει σιγά σιγά τα πάνω της, δεν συμβαίνει το ίδιο και στις προσωπικές του σχέσεις... Εκπληκτικά ανέμπνευστη επεξεργασία μιας χιλιοζεσταμένης συνταγής. Ούτε ερασιτέχνης δεν θα υπέπιπτε σε τέτοια σεναριακή χαλαρότητα, που θέλει τη δράση κομματιασμένη σε πλήθος επεισοδίων - οι ξενοδοχειακές περιπέτειες του ήρωα, τα κακόγουστα παραμύθια του, οι σχέσεις του με τα ανίψια του, με τη φίλη της αδελφής του, μ έναν ηλίθιο βοηθό μάγειρα, μ ένα... ινδικό χοιρίδιο! Ακόμα χειρότερα, κανένα από τα επεισόδια αυτά δεν κερδίζει ούτε το χαμόγελό σου με το υπό του παιδιάστικου χιούμορ και τους φθηνούς διδακτισμούς του.

Οι ταινίες της εβδομάδας

Επικό ρομάντζο χωρίς... έπος αποδείχτηκε η «Αustralia» που βγαίνει ανήμερα τα Χριστούγεννα

«Australia». ΗΠΑ - Αυστραλία, 2008. Σκηνοθεσία: Μπαζ Λουρμαν. Παίζουν: Νικολ Κιντμαν, Χιου Τζακμαν

Αυτό που τους διέφυγε στο «Australia» είναι πως όλα τα μεγάλα φιλμ του είδους «επικό ρομάντζο» που προηγήθηκαν βασίζονταν σε κάποιο μεγάλο μυθιστόρημα. Δεν ήταν μόνο ο τόπος και το ιστορικό γεγονός για πλαίσιο, δεν ήταν μόνο το ζευγάρι των ηθοποιών και η ιδέα μιας ερωτικής ιστορίας γύρω από αυτούς.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας.

Από το «Οσα παίρνει ο άνεμος» ως το «Πόλεμος και Ειρήνη» κι από το «Δόκτωρ Ζιβάγκο» μέχρι το «Πέρα από την Αφρική» η πρώτιστη βάση ήταν το μεγάλο μυθιστόρημα. Είτε ως κλασικό είτε ως best seller είτε ως κράμα και των δύο αφού τα κλασικά μυθιστορήματα είναι και πολυδιαβασμένα.

Το μυθιστόρημα γύρω από μια χώρα σε ιστορική στιγμή και το ζευγάρι στη δίνη αυτών των ανεμοστρόβιλων ήταν τα πρώτιστα υλικά για να γίνει η σεναριακή διασκευή, να στηθεί η πανάκριβη παραγωγή, να βρεθούν τα locations, αν επρόκειτο για ταινία τραβηγμένη σε φυσικούς χώρους, ή να γίνουν τα set, αν μιλούσαμε για τους παλιούς νόμους των στούντιο.

Στο «Australia» είχαν τα υπόλοιπα, δεν είχαν το πρώτιστο.

Αποτέλεσμα: Η ιστορία βγαίνει ισχνή, η ηρωίδα είναι σκιαγραφημένη χωρίς ξεχωριστό δραματικό ενδιαφέρον. Τι κι αν θυμίζει ή θέλει να θυμίζει την Κάρεν Μπλίξεν ή ευελπιστεί σε απόπειρες Σκάρλετ Ο’ Χάρα;

Παρ’ όλα αυτά κι ενώ υπάρχουν ωραία φυσικά τοπία, δεν συνάντησα πουθενά τον Μπαζ Λούρμαν και τη σύζυγό του, κορυφαία σκηνογράφο κι ενδυματολόγο, Κάθριν Μάρτιν! Κι οι ηθοποιοί, χωρίς δυνατούς ρόλους, έχουν να περιφέρουν μόνο τους εαυτούς τους.

Κι ο μεν Χιου Τζάκμαν περιορίζεται στο να επιδεικνύεται για να επιβεβαιώσει το «the sexiest man alive» που τον έβγαλε πρόσφατη δημοσκόπηση, η Νικόλ Κίντμαν, όμως, με τις πολλαπλές αισθητικές επεμβάσεις, δείχνει πως αυτό που την ενδιέφερε στην ταινία δεν ήταν τόσο ποια θα είναι η ηρωίδα και πώς θα την παίξει (κι αν μπορεί να την παίξει με τόσες αλλοιώσεις) όσο το πώς θα φαίνεται ως χολιγουντιανή σταρ που πήρε τη σκυτάλη από τις παλιές και οδηγεί την κούρσα.

Εδώ έγινε το επόμενο λάθος διότι χωρίς ρόλο και χωρίς story τα υπόλοιπα μοιάζουν κενά και εποχιακά ξεπερασμένα.

Αυτό που σώζει την ταινία και μπορεί να της δώσει εισιτήρια στις μέρες των γιορτών είναι το περιτύλιγμά της που όντως είναι περιτύλιγμα κλασικού Χόλιγουντ αλλά μόνο περιτύλιγμα.

Επίσης προβάλλεται:

- «Spirit». Από αυτά που αποφάσισαν οι διανομείς να μην τα δείξουν σε δημοσιογράφους.

«Bank Bang»

BANK BANG. Ελλάδα, 2008. Σκηνοθεσία: Αργυρης Παπαδημητροπουλος. Παίζουν: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Κώστας Βουτσάς

Το σημαντικό με αυτή την ταινία είναι πως κάνει το θεατή να γελάει και να διασκεδάζει και παράλληλα να νιώθει σύγχρονος ενώ την ίδια στιγμή, για όποιον ενδιαφέρεται πιο στενά για την υπόθεση «ελληνικό σινεμά», η ταινία κι οι συντελεστές της τού ανοίγουν προοπτική.
Να λοιπόν που μπορεί να γίνει.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας

Χάρη στην καλή συνεργασία παραγωγού, σεναριογράφου και σκηνοθέτη είχαμε ένα αποτέλεσμα σαν κι αυτό του «Bank bang». Και το θέμα της συνεργασίας είναι το σημαντικότερο για να προχωρήσουν τα πράγματα.

Επιπλέον, έχουμε την περίπτωση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, ο οποίος πράγματι είναι περίπτωση. Και ως ατομική ιστορία, για το ταλέντο του το υποκριτικό και τις σεναριακές του ικανότητες, αλλά και ως συμβολή στην ταινία, που αυτός έβαλε τα θεμέλια για να κτίσει μαζί με τους υπόλοιπους.
Κι έχουμε και την ανακάλυψη του σκηνοθέτη, του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, ο οποίος εύχομαι να προχωρήσει και να ανοίξει το δρόμο και για άλλους, όπου το ζητούμενό τους θα είναι η ίδια η ταινία κι όχι το δικό τους όνομα που θα το ακούν οι Ελληνες χωρίς να βλέπουν τα έργα τους και χωρίς να τα ξέρουν.

Ως προς το ίδιο το έργο, ο χαρακτηρισμός διασκεδαστική κωμωδία δεν του προσφέρει πολλά γιατί κάπως έτσι χαρακτηρίστηκαν κι άλλες. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι δεν έχει σχέση με τις υπόλοιπες και κάπου θυμίζει Γκάι Ρίτσι made in Greece.

Ηθοποιοί εξαίρετης στάθμης συντελούν στο αποτέλεσμα. Ο Βουτσάς μας χαροποιεί ιδιαίτερα που έτυχε της αξιοποίησης που του αξίζει από κάποιον νεότερο σκηνοθέτη. Ως τώρα τού περιόριζαν τα εκφραστικά μέσα και δεν τον άφηναν να λειτουργήσει.

«…Και τα σπουργίτια τραγουδούν»

… ΚΑΙ ΤΑ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ. (Avaze gojeshk-ha-The song of sparrows). Ιράν, 2008. Σκηνοθεσία: Ματζιντ Ματζιντι. Παίζουν: Ρεζα Νατζι

Ο κόσμος έχει κάθε λόγο να φοβάται τον ιρανικό κινηματογράφο διότι οι κριτικοί και τα φεστιβάλ δεν του τα είπαν πολύ μπεσαλίδικα. Και τελικώς, κοντά στο ξερό κάηκε και το χλωρό. Ο Ματζίντ Ματζιντί αποδεικνύεται ότι είναι πολύ πιο σημαντικός από τον υπερ-προβεβλημένο Κιαροστάμι αν κρίναμε τους σκηνοθέτες από τα έργα τους κι όχι από τον auter- ισμό τους. Δυστυχώς έχουμε πλήρη άγνοια των αριστοτελικών θεωριών και πρώτοι από όλους κάποιοι κριτικοί.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας.

Το φιλμ είναι μια γλύκα, δεν έχει σχέση με εκείνα τα πληκτικά του Ιράν που τρομάζουν, είναι μια αποθέωση λυρισμού κι έχει την τρυφερότητα του Βιτόριο Ντε Σίκα και της παλιάς ιταλικής σχολής. Είναι η επίσημη πρόταση του Ιράν για το ξενόγλωσσο Οσκαρ του 2009.

«Ιστορίες για καληνύχτα»

ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Ανταμ Σανκμαν. Παίζουν: Ανταμ Σαντλερ

Παραδοσιακή κωμωδία για οικογενειακή ψυχαγωγία, από αυτές που ετοιμάζει το Χόλιγουντ για τα Χριστούγεννα. Παίζει κι ο Ανταμ Σάντλερ που είναι κωμικός της αυτοελεγχόμενης γκριμάτσας και μεταμορφώνεται σε αρχαίο Ρωμαίο, σε διαστημάνθρωπο κ.λπ. καθώς λέει παραμύθια στα ανίψια του και τα ζει. Ο σκηνοθέτης, που είχε γυρίσει και το «Hairspray», γνωρίζει το είδος και το κάνει καλά. Η ταινία είναι ξεκάθαρη, δεν σηκώνει παρεξήγηση.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας.

ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, Ελεύθερος Τύπος, 25/12/2008

Ο άνθρωπος που γερνούσε... ανάποδα

Ο Μπραντ Πιτ, γερασμένος και... συρρικνωμένος (με τη βοήθεια του μακιγιάζ αλλά και των ειδικών εφέ), ως Μπέντζαμιν Μπάτον σε σκηνή από την ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ

Η «Απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» με τον Μπραντ Πιτ μετράει πέντε υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες και θεωρείται ένα από τα φαβορί των Οσκαρ

ΤΟ ΒΗΜΑ, Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008. Η ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον, ενός ανθρώπου που, για να μνημονεύσουμε τα ίδια του τα λόγια, «γεννήθηκε κάτω από περίεργες συνθήκες», τροφοδοτεί το σενάριο μιας από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες που κυκλοφορούν αυτή την εποχή στο Χόλιγουντ. Πρόκειται για την «Απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» που σκηνοθέτησε ο Ντέιβιντ Φίντσερ στην τρίτη συνεργασία του με τον Μπραντ Πιτ (μετά το «Se7en» και το «Fight Club») και αυτή τη στιγμή θεωρείται ένα από τα φαβορί των ερχόμενων Οσκαρ, μετρώντας πέντε υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες (μεταξύ των οποίων, για καλύτερη δραματική ταινία, ερμηνεία και σκηνοθεσία).

Το σενάριο του «Μπέντζαμιν Μπάτον» αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του διηγήματος του Φ.Σκοτ Φιτζέραλντ που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1920. Θέμα του η ιστορία ενός άντρα που γεννήθηκε 80 χρόνων και καθώς περνούσαν τα χρόνια γινόταν όλο και πιο νέος. Ακολουθώντας τα βήματα του συγγραφέα η ταινία με κεντρικό πρόσωπο τον Μπέντζαμιν Μπάτον (Πιτ) ξεκινά από τη Νέα Ορλεάνη στο τέλος του Α Δ Παγκοσμίου Πολέμου (1918) και καταλήγει στον 21ο αιώνα. Αν και ασυνήθιστη, η πορεία της ζωής του Μπάτον θα μπορούσε να είναι η ζωή οποιουδήποτε ανθρώπου. Θα συναντήσει ανθρώπους, θα ανακαλύψει νέα μέρη, θα βρει και θα χάσει τον έρωτα και τις χαρές της ζωής, θα έρθει αντιμέτωπος με τη θλίψη του θανάτου αλλά και με τόσα άλλα συναισθήματα που ξεπερνούν τον χρόνο... Ανάμεσα στις γυναίκες που θα βρεθούν στο διάβα του, οι Κέιτ Μπλάνσετ,Τίλντα Σουίντον και Τζούλια Ορμοντ.

Τ ο κινηματογραφικό σχέδιο του «Μπέντζαμιν Μπάτον» έχει αρκετή προϊστορία καθώς στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο Στίβεν Σπίλμπεργκ είχε δείξει ενδιαφέρον για τη σκηνοθεσία της με πρωταγωνιστή τον Τομ Κρουζ. Το δυσκολότερο σκέλος των γυρισμάτων (διάρκεσαν 150 ημέρες) αφορούσε τις διαρκείς μεταμορφώσεις του Πιτ, για τις οποίες χρησιμοποιήθηκαν 34 μακιγέζ και μακιγέρ (η πρόβλεψη ότι το φιλμ έχει ήδη κερδίσει το Οσκαρ μακιγιάζ δεν είναι καθόλου παράτολμη).

Η «Απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» ανοίγει στην Αμερική μέσα στα Χριστούγεννα ενώ στην Ελλάδα την περιμένουμε στα μέσα του ερχόμενου Ιανουαρίου.

Εντυπωσιακή εκκίνηση για το «Βank Βang»

Κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή υπήρξε η εισπρακτική αφετηρία της ταινίας «Βank Βang». Κατά το πρώτο τετραήμερο προβολής του το φιλμ του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, που «άνοιξε» την περασμένη Πέμπτη, έκοψε 100.000 εισιτήρια αποσπώντας θερμά σχόλια όχι μόνο από την πλειονότητα του κοινού που την παρακολούθησε, αλλά και από την κριτική. Στην παραγωγής Village κωμωδία πρωταγωνιστής είναι ο χαρισματικός κωμικός Βασίλης Χαραλαμπόπουλος δίπλα σε ένα εξαιρετικό επιτελείο συμπρωταγωνιστών ( Δημήτρης Ημελλος, Κώστας Βουτσάς , Κατερίνα Μαυρογεώργη κ.ά.).

Ευκαιρία για όσα δεν είδαμε

«Τρεις πίθηκοι», «Ανάμεσα σε τοίχους», «Κύμα» και δύο ελληνικές κωμωδίες

H πρεμιέρα, ανήμερα τα Χριστούγεννα, της επικής «Αυστραλίας» είναι το κινηματογραφικό γεγονός των ημερών. Στη σκιά του χολιγουντιανού εξωτικού δράματος υπάρχουν και οι ταινίες των προηγούμενων εβδομάδων, που φιλοδοξούν να κερδίσουν το ενδιαφέρον των φίλων του καλού κινηματογράφου. Από το animation «Μαδαγασκάρη 2» για τα παιδιά και την κωμωδία για το ευρύ κοινό μέχρι τις ταινίες που απευθύνονται σε αμιγώς σινεφίλ γούστα.

• Κωμωδία α λα ελληνικά

Η ελληνική κωμωδία αποχαιρετά το 2008 με ένα μεγάλο χαμόγελο. Μισό αιώνα μετά την ταινία του Σακελλάριου, ο Νίκος Ζαπατίνας ξανάφερε στην επικαιρότητα τον «Ηλία του 16ου» και τα παθήματα δύο τύπων που είναι χρεωμένοι μέχρι το λαιμό και αποφασίζουν να ληστέψουν έναν τοκογλύφο. Ο Πέτρος Φιλιππίδης, ο Θανάσης Τσαλταμπάσης και ο Κώστας Αποστολάκης ερμηνεύουν τους βασικούς ρόλους. Μετά τον «Ηλία», ήρθε στις οθόνες το «Bank Bang» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, με πρωταγωνιστή τον δημοφιλή κωμικό Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Η οικονομική κρίση, τα χρέη που προκαλούν ασφυξία και η αγωνία για το αύριο παίζουν ρόλο βηματοδότη στο σενάριο (του Χαραλαμπόπουλου). Ενας μικροαπατεώνας που έχει μπλέξει άσχημα με τη μαφία πείθει τον έντιμο αδελφό του, που μόλις έχασε τη δουλειά του, να αρχίσουν να ληστεύουν τράπεζες.

• Δώρα για σινεφίλ

Στην εκπνοή του το 2008 μας επεφύλαξε μια σπουδαία ταινία που συνεχίζει να προβάλλεται. Οι «Τρεις πίθηκοι» του Τούρκου Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν. Η λιτότητα και η αφαίρεση χαρακτηρίζουν αυτό το αριστούργημα, που εκτυλίσσεται σαν μια παραβολή με σχήμα κύκλου γύρω από το χρήμα και την αλλοτρίωση. Η ιστορία αρχίζει νύχτα σε έναν ερημικό δρόμο, όπου ένας μισονυσταγμένος οδηγός παρασύρει και σκοτώνει έναν άγνωστο. Ο φονιάς εξ αμελείας, ένας πολιτευτής που περιμένει εναγωνίως τις εκλογές, ζητάει από τον φτωχό οδηγό του να δηλώσει το ατύχημα στην αστυνομία και να πάρει αυτός την ευθύνη. Ετσι θα συμβεί. Ο φτωχός άνδρας παίρνει το κρίμα του πολιτευτή στο λαιμό του, μπαίνει στη φυλακή και περιμένει την αποφυλάκισή του για να εισπράξει το ποσό που του έταξε το αφεντικό του για την «εξυπηρέτηση». Παράλληλα, ο πολιτευτής ρίχνεται στη γυναίκα του ευεργέτη του. Η γυναίκα ενδίδει και στη συνέχεια εγκλωβίζεται σε μια φανταστική φυλακή: ο έρωτας που γεννιέται μέσα της για τον εφήμερο εραστή την οδηγεί στην απελπισία... Οι «Τρεις πίθηκοι» και η προ τετραετίας «Επιστροφή» του Ρώσου Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ είναι ό, τι καλύτερο είδαμε κατά την τελευταία δεκαετία.

Το «Ανάμεσα σε τοίχους» του Λοράν Καντέ είναι ένα εξαιρετικά ισορροπημένο φιλμ μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, που θέτει σοβαρά ζητήματα γύρω από το σημερινό δημόσιο σχολείο. Η ταινία αρχίζει μελαγχολικά σαν το φθινόπωρο, στους χώρους όπου συνεδριάζουν οι καθηγητές και κλιμακώνεται σαν συνεδρία ομαδικής ψυχοθεραπείας μέσα σε μια τάξη. Κλείνει, μετά μια μονομαχία που είχε μόνον ηττημένους στο προαύλιο του σχολείου, με τον καθηγητή να προσπαθεί να ξαναχτίσει τη σχέση εμπιστοσύνης με τους μαθητές του.

Μέσα κι έξω από μια σχολική τάξη διαδραματίζεται και το γερμανικό «Κύμα», που κι αυτό υπήρξε μία από τις εκπλήξεις του τελευταίου διμήνου. Ενας αντικομφορμιστής καθηγητής αναλαμβάνει ένα «πείραμα» που άπτεται του μαθήματος της πολιτικής επιστήμης, στο πλαίσιο μιας εκπαιδευτικής εβδομάδας. Στο τέλος της εβδομάδας ο καθηγητής χάνει τον έλεγχο των μαθητών του, που έχουν ανάγκη να πιστέψουν σε κάτι. Η τάξη του έχει πλέον πάρει τα χαρακτηριστικά μιας ναζιστικής συμμορίας.

«Και τα σπουργίτια τραγουδούν», έκανε πρεμιέρα την προηγούμενη εβδομάδα και μακάρι να παραμείνει αρκετά στις αίθουσες. Ο Ιρανός Μαγίντ Μαγιντί μας προσφέρει ένα μικρό διαμάντι, αφηγούμενος την ιστορία ενός φτωχού άντρα που περνάει μια δοκιμασία μέχρι να ανακαλύψει πού βρίσκεται ο αληθινός πλούτος της ζωής.

Με εμμονή στο υπερθέαμα

Australia **Δραματική περιπέτεια. Σκηνοθεσία: Μπαζ Λούρμαν. Πρωταγωνιστούν: Νικόλ Κίντμαν, Χιου Τζάκμαν, Μπράιαν Μπράουν

Σε μια κινηματογραφική υπερπαραγωγή το μέγεθος και η κλίμακα μπορεί να είναι σημαντικά, πιο σημαντικό είναι να ξέρει κάποιος πώς να τα χειριστεί. Ο Μπαζ Λούρμαν, ο πιο διάσημος ίσως σύγχρονος Αυστραλός σκηνοθέτης, είχε την ιδέα να γυρίσει μια μεγάλη παραγωγή με θέμα την πατρίδα του, με πρωταγωνιστές δύο μεγάλους συμπατριώτες του σταρ, τη Νικόλ Κίντμαν και τον Χιου Τζάκμαν.

Καλές οι προθέσεις, όμως το αποτέλεσμα είναι πολύ φτωχό και κατώτερο των προσδοκιών. Αν έχει παρακολουθήσει κανείς την πορεία του Λούρμαν, διαπιστώνει την εμμονή του με το υπερθέαμα και τη λατρεία του για την υπερβολή. Σε αυτήν την ταινία δεν έχει προσπαθήσει καθόλου να συγκρατήσει τον εαυτό του, προσπαθώντας να εντάξει στις σχεδόν τρεις ώρες φιλμ μια ερωτική ιστορία, ένα πολεμικό δράμα, ένα γουέστερν κι ένα φυλετικό δράμα.

Είναι η ιστορία μιας συντηρητικής Βρετανής αριστοκράτισσας, που ταξιδεύει στην Αυστραλία για να ελέγξει τα θέματα της περιουσίας της, όμως θα μείνει χήρα και θα δει ότι απειλείται οικονομικά. Ενας έμπειρος γελαδάρης κι ένα αγόρι Αβορίγινας θα μπουν στη ζωή της και θα την κάνουν να αλλάξει αντιλήψεις για τη ζωή.

Η ταινία έχει καλές στιγμές, κυρίως στην κινηματογράφηση των απέραντων εκτάσεων της Αυστραλίας. Κατά τα άλλα, όμως, είναι μια συλλογή κλισέ αισθηματικών και πολεμικών δραμάτων, χωρίς καμία προσπάθεια ανανέωσης στους ανέμπνευστους διαλόγους, που μάταια προσπαθούν να σώσουν με την εμπειρία τους η Κίντμαν και ο Τζάκμαν.

• Οι άλλες ταινίες

Στο περιθώριο του «Australia» προβάλλονται επίσης το «The Spirit», περιπέτεια προέλευσης κόμικ που σκηνοθέτησε ο συνδημιουργός του «Sin City» Φρανκ Μίλερ. Πρωταγωνιστούν ο Σάμιουελ Τζάκσον, η Εύα Μέντες και η Σκάρλετ Γιόχανσον. Ο Ανταμ Σάντλερ κρατάει τον βασικό ρόλο στις «Ιστορίες για καληνύχτα», μια κιτς κομεντί, με ήρωα έναν άντρα που κάνει πραγματικότητα τα παραμύθια που αφηγείται. Τέλος, τα «Κελεπούρια» είναι η ιστορία μιας οικογένειας που μπορεί και να περνάει τα τελευταία της Χριστούγεννα μαζί. Με τους Αλφρεντ Μολίνα, Τζον Λεγκουιζάμο και Ντέμπρα Μέσινγκ. [Του Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η Καθημερινή, 25/12/2008]