Λουκίνο Βισκόντι «Μπελίσιμα»

Ενα κοινωνικό δράμα είναι η ταινία «Μπελίσιμα», σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι. O σκηνοθέτης Αλεσάντρο Μπλαζέτι ψάχνει ένα κοριτσάκι για να παίξει σε μια ταινία. Πλήθος μητέρες και κοριτσόπουλα συρρέουν. Ανάμεσά τους και η Μανταλένα Τσεσκόνι με την κόρη της Μαρία. Η Μανταλένα αγωνίζεται για να κάνει η κόρη της ένα δοκιμαστικό. Την στέλνει σε σχολή χορού και ηθοποιίας, ξεγελιέται και δίνει όλες της τις οικονομίες σ' έναν μικροαπατεώνα, με την ελπίδα ότι θα την βοηθήσει. Τσακώνεται και με τον σύζυγό της, που δε θέλει ν' ασχοληθεί η κόρη του με τον κινηματογράφο. Η μικρή γίνεται δεκτή στο δοκιμαστικό και η μητέρα κατορθώνει να το κρυφοκοιτάξει όταν προβάλλεται. Στην οθόνη βλέπει την κόρη της να κλαίει απελπισμένα... Παίζουν: Αννα Μανιάνι, Βάλτερ Κιάρι, Τίνα Απιτσέλα, Γκαστόνε Ρεντσέλι, Τέκλα Σκαράνο, Αρτούρο Μπραγκάλια (Τετάρτη, 04/11, «ΒΟΥΛΗ TV», 22.00).

Αντρέι Ταρκόφσκι «Ο καθρέφτης»

Μια αυτοβιογραφική σοβιετική ταινία είναι «Ο καθρέφτης», του Αντρέι Ταρκόφσκι. Ενας σαραντάχρονος που πάσχει από βαριά ασθένεια βρίσκεται στο νοσοκομείο και εκεί αναζητά το παρελθόν και το παρόν. Ερχεται στη μνήμη του η μάνα του που μάταια περιμένει τον πατέρα του, η εικόνα της γυναίκας του, αλλά και ο ίδιος ο ήρωας στην παιδική του ηλικία. Μια προσωπική ταινία του Ταρκόσφκι, ένας «καθρέφτης» που αντανακλά τον εαυτό του, το παρελθόν, την ιστορία. Δε διηγείται τίποτα, ο ιστορικός χρόνος είναι ακινητοποιημένος, τίποτα δε δραστηριοποιείται, αλλά όλα αφήνονται στους συνειρμούς της εικόνας, μέσα από μια ποιητική έκφραση ομορφιάς και νοσταλγίας. Πρωταγωνιστούν οι Μαργαρίτα Τερέχοβα, Ιγκνατ Ντανίλτσεφ και Λαρίσα Ταρκόφσκαγια. (Κυριακή, 01/11, «ΒΟΥΛΗ TV», 22.00).

Νάιτ Σάιλαμαν «Η έκτη αίσθηση»

Ο Νάιτ Σάιλαμαν υπογράφει τη σκηνοθεσία του αμερικάνικου θρίλερ «Η έκτη αίσθηση». Ο νέος ασθενής του παιδοψυχολόγου Μάλκολμ Κρόου έχει ένα πρόβλημα αρκετά ασυνήθιστο: Ο 6χρονος Κόουλ Σίαρ ισχυρίζεται πως διαθέτει την ικανότητα να βλέπει γύρω του πνεύματα νεκρών! Ο Κόουλ δεν μπορεί να ελέγξει τις ψυχικές δυνάμεις του, τρομοκρατείται συνεχώς με οτιδήποτε βλέπει και ο Μάλκολμ Κρόου φαίνεται πως είναι ο μοναδικός άνθρωπος με τον οποίον μπορεί να μοιραστεί το μυστικό του. Παρ' όλα αυτά, όταν ο Κρόου θα αρχίσει να παρατηρεί τις «ιδιαίτερες» ικανότητες του Κόουλ, οι συνέπειες θα είναι καταλυτικές και για τους δυο... Παίζουν: Μπρους Γουίλις, Χάλεϊ Τζόελ Οσμοντ, Τόνι Κολέτ (Παρασκευή, 6/11, «STAR», 21.00).

50ό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Πάρτι γενεθλίων σε σκοτεινές αίθουσες

Εστω και σε ομιχλώδες τοπίο, με την αφρόκρεμα του ελληνικού σινεμά να απέχει, ο θεσμός οφείλει να σταθεί στο ύψος του. Το χρωστά στους σινεφίλ που ο ίδιος δημιούργησε τα τελευταία χρόνια και καταστρώνουν για μια ακόμα χρονιά τις διαδρομές τους από την πλατεία Αριστοτέλους στο λιμάνι

• Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

• Ελευθεροτυπία, Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Με μότο και φιλοσοφία το ερώτημα «Why cinema now?», το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (13 έως 22 Νοεμβρίου) ετοιμάζεται να σβήσει τα πενήντα κεράκια του με εκπλήξεις, δόξες και τιμές.

«United red army» του Κότζι Γουακαμάτσο

Την απάντηση για τη φύση και τον ρόλο του κινηματογράφου θα δώσουν περισσότερες από 200 ταινίες, που διεκδικούν τον χρόνο των σινεφίλ. Υπάρχουν φυσικά και οι εκλεκτοί καλεσμένοι: ο πρωτοπόρος Γερμανός Βέρνερ Χέρτσογκ, ο Γερμανός τουρκικής καταγωγής Φατίχ Ακίν, ο Ρουμάνος Κορνέλιου Πορομπόιου, ο βραβευμένος με Οσκαρ παραγωγός Τζέρεμι Τόμας, ο ανατρεπτικός Ιάπωνας Κότζι Γουακαμάτσο, ο Σέρβος Γκόραν Πασκάλιεβιτς κ.ά.

Το φετινό φεστιβάλ μάς συστήνει σύγχρονες τάσεις και κινήματα, σπάνιες ταινίες, αλλά και πολλές εθνικές κινηματογραφίες: από το σινεμά των Βαλκάνιων γειτόνων μας μέχρι της μακρινής Ιαπωνίας και των Φιλιππίνων. Οσο για το ελληνικό σινεμά, θα αρκεστούμε, δυστυχώς, σε 8 ταινίες μυθοπλασίας, αφού οι «κινηματογραφιστές στην ομίχλη» δεν στέλνουν τις ταινίες τους στο φεστιβάλ.

Ας σταθούμε σε highlights, πρόσωπα και ταινίες.

**ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΥΨΗΛΟΥ ΡΙΣΚΟΥ: Από τους σημαντικότερους εκφραστές του νέου γερμανικού σινεμά, με έναν κινηματογραφικό κώδικα εντελώς προσωπικό, που δύσκολα κατατάσσεται σε ένα κινηματογραφικό είδος, ο Βέρνερ Χέρτσογκ θα έρθει στη Θεσσαλονίκη για να τιμηθεί με τον Χρυσό Αλέξανδρο. Θα προβληθούν 14 ταινίες μυθοπλασίας, 30 ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικές παραγωγές. Ο σκηνοθέτης θα δώσει και masterclass. Δεν θα μείνει μόνο σε ιστορίες από τα παλιά, που είναι σίγουρα γοητευτικές. Τα γυρίσματα των ταινιών του άλλωστε εξελλίσσονταν σε... mission impossible για τους ηθοποιούς. Θυμηθείτε τις κατά καιρούς δηλώσεις του Κλάους Κίνσκι -από τους σταθερούς του πρωταγωνιστές- που έφτασε πολλές φορές στα όρια της παράνοιας. Ο ιδιόρρυθμος και εκκεντρικός -όσο και οι ταινίες του- 67χρονος Χέρτσογκ όμως παραμένει δημιουργικότατος, στρεφόμενος τελευταία κυρίως στο ντοκιμαντέρ.

**ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΤΙΧ: Οσοι δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι τον Ιανουάριο που θα βγει στις αίθουσες η νέα ταινία -κωμωδία- του Φατίχ Ακίν, «Soul kitchen», ας ανεβούν μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη. Ετσι θα γνωρίσουν και από κοντά τον Γερμανό τουρκικής καταγωγής σκηνοθέτη, αλλά και τον πρωταγωνιστή του, Αδάμ Μπουσδούκο. Αυτός έχει και πιο προσωπικούς λόγους να έλθει: την ελληνική καταγωγή του.

* ΦΟΡΤΣΑ ΡΟΥΜΑΝΙΑ: Το σινεμά των Βαλκάνιων γειτόνων μας έχει αναδειχθεί σε γερό χαρτί του ευρωπαϊκού κινηματογράφου και ο Κορνέλιου Πορομπόιου σε αντάξιο ανταγωνιστή του Κρίστιαν Μουνγκίου. Ο Πορομπόιου θα παρουσιάσει στη Θεσσαλονίκη την τελευταία του ταινία, «Επίθετο, Αστυνομικός» -με ήρωα έναν ευσυνείδητο αστυνομικό που αρνείται να συλλάβει νεαρό μαθητή για χρήση ναρκωτικών για να μην καταστρέψει το μέλλον του. Η βραβευμένη -δικαίως- στις φετινές Κάνες από τη Fipresci και την κριτική επιτροπή του τμήματος «Ενα κάποιο βλέμμα» ταινία προβάλλεται στο πλαίσιο του τμήματος «Ματιές στα Βαλκάνια». Σημαντικές ταινίες από Ρουμανία, Σερβία, Σλοβενία, Τουρκία, Αλβανία, Βουλγαρία, Κροατία αναδεικνύουν τη σύγχρονη πραγματικότητα της χερσονήσου και θέματα όπως η μετανάστευση, τα εθνικά αλλά και προσωπικά αδιέξοδα.

* ΠΥΡΠΟΛΗΣΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ: Τόσο πολύ παθιάστηκε με την τελευταία του ταινία «United red army» (2008) ο Ιάπωνας Κότζι Γουακαμάτσο ώστε δεν δίστασε, για τις ανάγκες της, να τινάξει το σπίτι του στον αέρα. Παρά τη μαραθώνια -τρίωρη- διάρκειά του, αυτό το χρονικό της δράσης των Ιαπώνων τρομοκρατών παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον. Θα προβληθούν και παλιότερες ταινίες του, στο πλαίσιο του αφιερώματος στο «Pink Eiga», ένα κινηματογραφικό είδος που γεννήθηκε τη δεκαετία του '60 στην Ιαπωνία κάτω από συνθήκες αυστηρής λογοκρισίας. Την εποχή που οι ερωτικές σκηνές απαγορεύονταν διά ροπάλου, ευφάνταστοι δημιουργοί ανέπτυξαν τεχνικές για να αποφύγουν τη λογοκρισία, κυρίως κρύβοντας τις «άσεμνες» σκηνές πίσω από ένα μαύρο κουτί ή τοποθετώντας λάμπες και κεριά για να θολώσουν την εικόνα. Από τους πρωτοπόρους του κινήματος του απενεχοποιημένου ερωτισμού, ο Κότζι Γουακαμάτσου θα είναι στη Θεσσαλονίκη. Το ενδιαφέρον του αφιερώματος δεν εξαντλείται στο δικό του έργο. Πάρτε μολύβι και χαρτί και σημειώστε τους εξής σκηνοθέτες: Καν Μουκάι, Μασάο Αντάτσι, Τατσούμι Κουμασίρο.

* ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΣΕΡΒΙΑΣ - ΑΛΒΑΝΙΑΣ: Την κατάφερε ο Γκόραν Πασκάλιεβιτς. Η τελευταία του ταινία, «Ταξίδια του μέλιτος» (2009), είναι η πρώτη σερβοαλβανική συμπαραγωγή. Ακολουθεί δύο παράλληλες ιστορίες, ενός ζευγαριού Αλβανών και ενός Σέρβου, που μεταναστεύουν στη Δυτική Ευρώπη και γνωρίζουν το σκληρό της πρόσωπο. Εκπροσωπώντας τη Σερβία στο τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια», θα έρθει για να τιμηθεί με τον Χρυσό Αλέξανδρο, να παρουσιάσει 13 μεγάλου μήκους -ανάμεσά τους και η ταινία-σταθμός στο έργο του «Πυριδιταποθήκη»- και 2 μικρού, και να δώσει masterclass.

* ΜΙΑ ΦΟΥΣΚΩΤΗ ΚΟΥΚΛΑ ΤΟΥ ΣΕΞ: Μην πάει όμως ο νους σας στο πορνό. Γιατί στο «Air doll» του Χιροκάζου Κόρε-έντα, που είναι βασισμένο σε ιαπωνικό μάνγκα, η κούκλα ζωντανεύει όταν την ερωτεύεται ένας υπάλληλος βιντεοκλάμπ. Γενναίες δόσεις ρομαντισμού έχουν και οι υπόλοιπες ταινίες του αφιερώματος «Post-romance» (φετινό θέμα της ενότητας «Focus»), που πραγματεύεται τον ρομαντισμό και τις απεικονίσεις του στην έβδομη τέχνη. Υπάρχουν κι άλλα «πικάντικα» σενάρια, όπως αυτό του «Easier with practice», ντεμπούτο του Αμερικανού Κάιλ Πάτρικ Αλβάρες. Το τηλεφωνικό σεξ γίνεται η αφορμή για μια προκλητική ερωτική ιστορία με ήρωα έναν ανασφαλή νεαρό συγγραφέα. Αναζητήστε και το αντισυμβατικό love story «Samson and Delilah» του Αυστραλού Γουόρικ Θόρντον (Camera d' Or στις φετινές Κάνες), όπου δύο έφηβοι Αβορίγινες πραγματοποιούν ένα σκληρό ταξίδι επιβίωσης στην έρημο της Αυστραλίας. Στο ίδιο τμήμα και το σκηνοθετικά καινοτόμο και εξ ολοκλήρου αυτοσχεδιαστικό «Ι am not your friend», με θέμα ένα ερωτικό γαϊτανάκι ανάμεσα σε 9 ανθρώπους, που υπογράφει ο Ούγγρος Γκιόργκι Πάλφι, δύο χρόνια μετά το σοκαριστικό «Taxidermia».

* ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΣ... ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Ο βραβευμένος με Οσκαρ για τον «Τελευταίο αυτοκράτορα» παραγωγός Τζέρεμι Τόμας θα τιμηθεί για το συνολικό έργο του και θα δώσει masterclass. Ευκαιρία να ξαναδούμε μερικές σημαντικές ταινίες που έχει υπογράψει: «Η δύναμη της σάρκας» του Νίκολας Ρεγκ, «Οι ονειροπόλοι» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, «Καλά Χριστούγεννα κύριε Λόρενς» του Ναγκίσα Οσίμα. Θα προβληθεί και η τελευταία του παραγωγή, το «Creation» του Τζον Αμιελ, μια ταινία για τον Δαρβίνο και την πάλη του να ισορροπήσει ανάμεσα στις επαναστατικές θεωρίες της εξέλιξης των ειδών και τις θρησκευτικές αντιλήψεις της εποχής του. Παίζουν οι Πολ Μπέτανι και Τζένιφερ Κόνελι.

**Η ΜΑΝΙΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ: Θα τη δούμε μέσα από τα μάτια ενός 22χρονου σκηνοθέτη, του Πέπε Ντιόκνο, Βενιαμίν του αφιερώματος στην ανεξάρτητη κινηματογραφική γραφή των Φιλιππινέζων δημιουργών. Το «Engkwento», που έφυγε φέτος από τη Βενετία με βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, θίγει ένα θέμα-ταμπού για τη χώρα του: τις λεγόμενες «ομάδες θανάτου» που βρίσκονται πίσω από τους φόνους νεαρών γκάνγκστερ στους δρόμους της Μανίλα, ενώ η φιλιππινέζικη κυβέρνηση κάνει τα στραβά μάτια. Στα highlights του αφιερώματος και δύο ταινίες του Μπριγιάντε Μεντόζα: η πρόσφατα βραβευμένη στις Κάνες «Kinatay» (2009) και το «Slingshot» (2007).

**ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΣ: Οι φαν του είδους ας ξεσκονίσουν το πρόγραμμα του τμήματος «Experimental Forum», που φιλοξενείται για δεύτερη χρονιά. Φέτος παρουσιάζει σπάνιες ταινίες σε αυθεντικές κόπιες δημιουργών της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όπως οι Κάρπο Γκόντινα (Σλοβενία), Μπογιάνα Μαριγιάν (Σερβία), Ζλάτκο Λαβάνιτς (Βοσνία-Ερζεγοβίνη) και Βλάντο Κριστλ (Κροατία). Ο Κάρπο Γκόντινα θα παρευρεθεί στο φεστιβάλ για να παρουσιάσει το «Ι miss Sonja Henie» (1971), όπου βρίσκουμε και τις υπογραφές των Ντούσαν Μακαβέγιεφ, Τίντο Μπρας, Πολ Μορισέι, Φρέντερικ Ουάισμαν και Μίλος Φόρμαν.

* ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΛΟΥΖΟ: Και μάλιστα με πρωταγωνίστρια τη Ρόμι Σνάιντερ. Η «Κόλαση» (1964) όμως του Ανρί Ζορζ Κλουζό, παρ' όλο που είχε απεριόριστο προϋπολογισμό και ένα διάσημο κινηματογραφικό αστέρι στο καστ, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ο Σερζ Μπρομπέργκ, συλλέκτης σπάνιων ταινιών και ειδικός στην αποκατάστασή τους, καταγράφει το χρονικό της ταινίας. Το «L' enfer de Henri-Georges Clouzot», το οποίο συνδυάζει αρχειακό υλικό, ανασύσταση σκηνών, καθώς και μαρτυρίες των τότε συντελεστών -μεταξύ των οποίων και ο Κώστας Γαβράς, θα προβληθεί στο τμήμα «Μέρες Ανεξαρτησίας».

* ΚΑΛΟΓΡΙΑ ΚΑΙ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΤΡΙΑ: Η θρησκευτική πίστη, ο φανατισμός και η ανάγκη για κάθαρση είναι το θέμα της νέας ταινίας, «Hadewjich», του τρομερού Γάλλου Μπρούνο Ντιμόν («Φλάνδρα», «26 Πίθηκοι»), ο οποίος εμπνεύστηκε από τα γραπτά της ποιήτριας Χαντεγουίτς, που έζησε τον 13ο αιώνα στο Βέλγιο. Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής που θέλει να γίνει καλόγρια. Διώχνεται όμως από το μοναστήρι για να δοκιμαστεί στον έξω κόσμο, γνωρίζει μια παρέα νεαρών μουσουλμάνων και μπλέκεται σε τρομοκρατική ενέργεια.

* ΙΤΑΛΙΚΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ: Το ελληνικό κοινό θα έχει για πρώτη φορά την ευκαιρία να δει δύο ταινίες του ανατρεπτικού Ιταλού Καρμέλο Μπένε, σημαντικής φιγούρας του ιταλικού πειραματικού θεάτρου αλλά και της avant garde κινηματογραφικής σκηνής. Θα προβληθούν τα «Nostra Signora Dei Turchi» (1968) και «Salome» (1972). Κι αν θέλετε πειστήρια της σπουδαιότητάς του, τα έχουμε διά στόματος Πιερ Πάολο Παζολίνι: «Αυτόνομη και αυθεντική, η μόνη αξιόλογη δουλειά, σε μια κατά τα άλλα ανούσια πειραματική θεατρική σκηνή».

**ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΣΣΑΒΕΤΗ: Ο Αμερικανός δημιουργός χρηματοδότησε τη δεκαετία του '70 την ταινία «Tweet's Ladies of Pasadena» του θρύλου του αντεργκράουντ σινεμά, Τίμοθι Κάρεϊ. Γιατί; «Επειδή διαθέτει τη συναισθηματική διάνοια του Αϊζενστάιν», είχε πει τότε ο Κασσαβέτης. Η σπανιότατη ταινία θα προβληθεί στη Θεσσαλονίκη, αμέσως μετά την πανευρωπαϊκή της πρεμιέρα στη Βιέννη τον προηγούμενο μήνα.

* ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΡΑΚΙΑ: Οκτώ θα σβήσει φέτος το ελληνικό σινεμά στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αφού τόσες είναι οι ταινίες μυθοπλασίας που θα προβληθούν σε κάποιο από τα παράλληλα τμήματα: «Ο Διαχειριστής» του Περικλή Χούρσογλου, «Χορεύοντας στον πάγο» του Σταύρου Ιωάννου, «Η Καντίνα» του Σταύρου Καπλανίδη, «Μικρές εξεγέρσεις» του Κυριάκου Κατζουράκη, «Μοιραία σχέση» του Ερρίκου Ανδρέου, «Αμα δεν σε θέλει» του Βασίλη Νεμέα, «Μπιλόμπα» της Σοφίας Παπαχρήστου και «Η ζωή του Ιωάννη Μελιέ» του Δημήτρη Κολλάτου. Υπάρχει φυσικά και το digital wave, με 7 ταινίες στο διαγωνιστικό και 2 στις ειδικές προβολές.

* Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: Ο πάντα παρών στο φεστιβάλ Διονύσης Φωτόπουλος αυτή τη φορά έχει έκθεση. Θέμα της, η αθέατη πλευρά της κινηματογραφικής παραγωγής (Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης). Πλούσιο οπτικό και οπτικοακουστικό υλικό θα ξεναγήσει τους θεατές... backstage, με άξονα τις πολλές ταινίες στις οποίες έχει επιμεληθεί κοστούμια και σκηνογραφία ο γνωστός σκηνογράφος, αναδεικνύοντας τούς συχνά άγνωστους στο κοινό εργάτες της έβδομης τέχνης.

* ΤΡΕΞΤΕ, ΛΟΛΕΣ, ΤΡΕΞΤΕ: Η κινηματογραφική ηρωίδα της ομώνυμης ταινίας του Τομ Τίκβερ θα τρέχει στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Για την ακρίβεια, θα εξαπλωθούν 20... Λόλες, οι οποίες θα προσπαθούν να συγκεντρώσουν χρήματα από καταστήματα και τράπεζες. Αυτή και άλλες περφόρμανς θα γίνουν στο πλαίσιο «Ομάδες δράσης μέσα στην πόλη». Ετσι, αν τύχει και περιμένετε στην ουρά της Εφορίας και δείτε ένα ζευγάρι βγαλμένο από τη δεκαετία του '50 να χορεύει σουίνγκ ή μια ορχήστρα να κάνει πρόβα με τις μουσικές του Νίνο Ρότα, θυμηθείτε απλά ότι το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει ξεκινήσει. *

Ατόμ Εγκογιάν, Το γλυκόπικρο πεπρωμένο

• Από την Έφη Παπαζαχαρίου, Ταχυδρόμος

• ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009, Τελευταία ενημέρωση: 31/10/2009 09:18, Web-Only

Λίγο πριν από την άφιξή του στην Αθήνα για την avant première της νέας του ταινίας, ο διάσημος Καναδός –αρμενικής καταγωγής– σκηνοθέτης μάς μίλησε αποκλειστικά για ό,τι τον απασχολεί αυτό τον καιρό: για το μέλλον του σινεμά σ’ έναν ψηφιακό κόσμο, για τις αντιρρήσεις του στην υπογραφή πρωτοκόλλου μεταξύ Τουρκίας - Αρμενίας, αλλά και για την –ανεξήγητη για τον ίδιο– μανία του 16χρονου γιου του να «κατεβάζει» τα πάντα από μουσική, πριν επιστρέψει ξαφνικά στο παλιό πικ-απ.

«Η φύση της τέχνης είναι να βρίσκεται πάντα σε κατάσταση εξέλιξης. Oπότε δεν μπορείς να είσαι συντηρητικός. Oφείλεις να είσαι ικανός να κοιτάς στο μέλλον με ενθουσιασμό και κατανόηση».

Με τα λίγα αυτά λόγια ο Ατόμ Εγκογιάν δηλώνει πολλά. Άνθρωπος και καλλιτέχνης της εποχής του, απολαμβάνει τους ανοιχτούς ορίζοντες του 21ου αιώνα, αλλά ταυτόχρονα δηλώνει την πίστη του σε όλα εκείνα που ορίζουν τις αξίες της ζωής και της τέχνης.

O 49χρονος πολυβραβευμένος Καναδός, αρμενικής καταγωγής, σκηνοθέτης, από τους σημαντικότερους δημιουργούς του σύγχρονου κινηματογράφου, βρίσκεται μετά από χρόνια ξανά στην Αθήνα, με αφορμή την προβολή των δύο τελευταίων έργων του: το περσινό «Adoration» και το ολοκαίνουριο «Chloe» που κάνει πρεμιέρα στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου.

Λίγο πριν έρθει, μάλιστα, στην τηλεφωνική επικοινωνία μας έδειξε να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το ελληνικό σινεμά, ρωτώντας για τον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου, που παίζεται τώρα στις αίθουσες:

«Ω, ναι, φυσικά, γνωρίζω τον Αγγελόπουλο, τον Κακογιάννη. Αλλά δεν έχω δει ακόμη τον Γιωργκ... Γιωργκ...; Αααα... “Dogtooth” δεν το έλεγαν; Πήρε βραβείο στις φετινές Κάννες. Δεν το έχω δει, αλλά ακούγεται εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ώστε υπάρχει άνθηση τελευταία στον ελληνικό κινηματογράφο; Ω, υπέροχα! Τι άλλο θα μπορούσα να δω;»

Γεννημένος στο Κάιρο από γονείς ζωγράφους, αρμενικής καταγωγής, μεγαλωμένος στον Καναδά, όπου εξακολουθεί να ζει με τη γυναίκα του, ηθοποιό Αρσινέ Κανιγιάν, και τον γιο τους, ο Ατόμ Εγκογιάν έκανε αίσθηση από τα πρώτα του βήματα, όταν ο Βιμ Βέντερς, το 1987 στο φεστιβάλ του Μόντρεαλ, αρνήθηκε το βραβείο για τα δικά του «Φτερά του έρωτα», δίνοντάς το στον «Καναδό συνάδελφό μου» για την ταινία του «Family viewing».

Επόμενες ταινίες του, όπως «The adjuster», «Exotica», «Sweet hereafter» («Γλυκό πεπρωμένο»), πήραν διθυραμβικές κριτικές και βραβεία, κατακτώντας και το κοινό.

O άνθρωπος, η σχέση του με την τεχνολογία, τα media, την αλήθεια, το ψέμα, την αγάπη, το δίκαιο, το άδικο, η έλλειψη επικοινωνίας και προσαρμογής στην πραγματικότητα, η αποξένωση, η απομόνωση αποτελούν τις εμμονές τού κινηματογραφικού του σύμπαντος –και όχι μόνο– γιατί ο ίδιος αρπάζει τα ερεθίσματά του από τον κόσμο γύρω του.

• Πριν από επτά χρόνια, στην ταινία σας «Αραράτ» μιλήσατε για την αρμενική γενοκτονία. Πρόσφατα, υπογράφηκε πρωτόκολλο, συμφωνία ανάμεσα στην Αρμενία και την Τουρκία, με το οποίο εγκαινιάζουν μια νέα περίοδο στις «παγωμένες» μέχρι σήμερα διπλωματικές τους σχέσεις. Ποια είναι η άποψή σας γι’ αυτή την εξέλιξη;
  

Πιστεύω ότι πολλοί Αρμένιοι της διασποράς θλίβονται ιδιαίτερα με αυτή τη συμφωνία. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι πρέπει να αποδεχθούμε αυτό που επιθυμεί να πράξει η Αρμενία. Εκείνο όμως που εμείς, της διασποράς, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αποδεχθούμε είναι οποιαδήποτε συμφωνία δεν θα αναγνωρίζει τη γενοκτονία.

Αγωνιστήκαμε πολύ σκληρά για να αναγνωριστούμε από τις χώρες που ζούμε. Oπότε δεν μπορούμε να ξεχάσουμε αυτό το ζήτημα. Η γενοκτονία δεν αναγνωρίζεται από τους Τούρκους και αυτό αποτελεί τεράστιο πρόβλημα.

Ακόμη, οι Τούρκοι είναι εξαιρετικά καλοί και ικανοί στο χειρισμό της διπλωματικής γλώσσας. O στόχος τους είναι να γίνουν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχω πίστη πως η κυβέρνηση της Αρμενίας είναι ικανή να αντιληφθεί αυτό το κίνητρο και να κινηθεί πολύ προσεκτικά.

• Στο περσινό σας φιλμ «Adoration» μιλάτε για την οικειότητα των ανθρώπων με το Internet. Για το πώς μέσω αυτού μπορείς να αλλάξεις ταυτότητα, να πεις ψέματα ή να επικοινωνήσεις με τον υπόλοιπο κόσμο... Είναι αρνητικό ή θετικό τελικά για τις ζωές μας;
  

Για καμία τεχνολογία δεν μπορούμε να πούμε «αυτό είναι αρνητικό, αυτό θετικό». Κάθε γενιά οφείλει να ενστερνιστεί την τεχνολογία της εποχής της – αλλά πρέπει να το κάνουμε ευφυώς και πρέπει να είμαστε ικανοί να καταλαβαίνουμε τα όρια, τους περιορισμούς.

Θεωρώ λοιπόν ότι το Internet είναι, προφανώς, ένα εξαιρετικό εργαλείο για τον εκδημοκρατισμό. Όμως, την ίδια στιγμή, μας προμηθεύει με αρκετά αρνητικά πράγματα. Κι αν θέλουμε να βρούμε χρήσιμες απαντήσεις για εμάς τους ίδιους, το Internet δεν είναι το μέρος όπου θα τις βρεις.

Δεν έχει σχεδιαστεί για να δίνει συμπεράσματα σε ένα προσωπικό ταξίδι. Αυτό πρέπει να γίνει στον πραγματικό κόσμο.

Ίσως γι’ αυτό στο «Adoration» βλέπουμε ότι το πρώτο μέρος αναφέρεται πολύ στον κόσμο και την ατμόσφαιρα του Internet, ενώ στο δεύτερο, που είναι πολύ πιο δύσκολο, το αγόρι-ήρωας οδεύει στο ταξίδι του.

Το Internet είναι συναρπαστικό, αλλά έχει όρια. Και πρέπει να τα κατανοήσουμε πριν βυθιστούμε σε αυτό...

• Το Internet, λοιπόν, είναι επικίνδυνο για τα παιδιά. Γι’ αυτό σας ρωτάω τόσο ως καλλιτέχνη όσο και ως πατέρα...

Ναι, είναι πολύ επικίνδυνο. Το σημαντικό είναι ότι πρέπει να παρακολουθείς και να συμβουλεύεις το παιδί σου όταν είναι μικρό.

O γιος μας είναι 16 ετών, έχει πάρει πια το δρόμο του. Αγαπά τη μουσική, οπότε «κατεβάζει» πολλή, αλλά τελευταία επέστρεψε στο πικ απ! (Γελάει τρυφερά) Και έχει παθιαστεί ιδιαίτερα με τη «φυσική» πλευρά των πραγμάτων, όπως το βινίλιο.

Δεν το πιέσαμε εμείς να γίνει αυτό. Νομίζω πως υπάρχει ανάγκη και γίνονται έτσι τα πράγματα – είναι μέρος του γενετικού μας κώδικα. Oπότε δεν μπορούμε να ζήσουμε στην αφηρημένη έννοια του Ιnternet για πάντα. Εγώ δεν μπορώ.

Το άλλο που πρέπει να πω, αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι ότι το Ιnternet και η τεχνολογία μάς δίνουν όλο και περισσότερη πρόσβαση στον κόσμο και την ίδια στιγμή υπάρχουν κλειστά σύνορα.

Τεράστιο παράδοξο των καιρών μας... από τη μια έχουμε απίστευτη πρόσβαση μέσω της τεχνολογίας, αλλά στην πραγματική ζωή ζούμε με όλο αυτόν το φόβο. Ένα «σχήμα» πολύ περίεργο σε σχέση με την πολιτιστική μας εξέλιξη.

• Στο «Adoration» μιλάτε επίσης για την τρομοκρατία. Ποια η γνώμη σας για τα μέτρα ασφαλείας; Μήπως δεν μας επιτρέπουν να νιώθουμε τόσο ελεύθεροι όσο στο παρελθόν;
  

Ναι, σίγουρα, αλλά ταυτόχρονα κατανοώ για ποιο λόγο υπάρχουν.

Το πρόβλημα είναι ότι οι κυβερνήσεις εκμεταλλεύονται αυτή την ευκαιρία για να χρησιμοποιήσουν το φόβο και να μας πάρουν άλλα που οφείλουμε να προστατεύουμε. Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος της εποχής.

Και αυτό που προσπαθώ να δείξω στο «Adoration» είναι ότι η ιδέα της τρομοκρατίας προέρχεται από την άρνηση. Επίσης, προσπαθώ να δείξω ότι τρομοκρατία υπάρχει ακόμα και μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον.

Oι χαρακτήρες, αυτός ο παππούς, αυτή η δασκάλα, άνθρωποι που χρησιμοποιούν με συγκεκριμένο τρόπο διάφορα σύμβολα για τους δικούς τους σκοπούς. Κάτι που μπερδεύει πολύ τον νεαρό ήρωα, τον Simon. Και πρέπει να πλοηγήσει μέσα από όλα αυτά για να βρει ποιος τελικά είναι.

• Στη νέα σας 12η ταινία «Chloe» ασχολείστε με το θέμα της απιστίας.
  

Ναι, είναι μια σπουδή πάνω στο γάμο και πάνω στο τι συμβαίνει όταν κάποιος είναι ανίκανος να εκφράσει τους φόβους του στον σύντροφό του. Και πάλι εδώ υπάρχει ένα ερώτημα για την πίστη.

Αγάπη, μεταξύ άλλων, σημαίνει επικοινωνία και τιμιότητα. Σε αυτόν το γάμο η γυναίκα είναι πολύ τρομοκρατημένη από το γεγονός ότι γερνάει, ενώ μάλιστα ο άντρας της είναι ακόμη ιδιαίτερα γοητευτικός – και αρχίζει να βλέπει τον εαυτό της ως, θα λέγαμε, λιγότερο ποθητό σε εκείνον.

Και ακόμη κι αν εκείνος δεν εκφράζει σ’ αυτήν κάτι τέτοιο, ακριβώς επειδή είναι γεμάτη φόβο, στήνει ένα «μηχανισμό» που θ’ αποβεί τραγικός, χρησιμοποιώντας μια άλλη γυναίκα ως «υποκατάστατο». Επειδή, τελικά, δεν μπορεί να εκφράσει τους φόβους της στον άντρα της από έλλειψη οικειότητας.

• Ποιες οι σκέψεις σας για τον ανεξάρτητο κινηματογράφο στις μέρες μας; Είναι πλέον πιο συμβιβασμένος με τους κανόνες της αγοράς της κινηματογραφικής βιομηχανίας;
  

Είναι πολύ δύσκολοι καιροί, υπάρχουν πολλοί κινηματογραφιστές, πολλοί λίγοι όμως παίρνουν διανομή των ταινιών τους.

Τα φεστιβάλ, για πολλά από αυτά τα φιλμ, αποτελούν τη μόνη διέξοδο, το μόνο δρόμο προς τη διανομή. Oπότε υπάρχει τρομερή πίεση στους προγραμματιστές των φεστιβάλ για να τα επιλέξουν.

Πιστεύω ότι είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο σχετικά με την ψηφιακή τεχνική και διανομή. Το ερώτημα όμως είναι πώς ο θεατής θα ξέρει πως πρέπει να δει κάποια συγκεκριμένη ταινία.

Επίσης, τι κάνουμε με ταινίες του παλιότερου ανεξάρτητου κινηματογράφου που δεν είναι δυνατόν να παρακολουθήσεις στο βίντεο, όπως οι ταινίες του Αγγελόπουλου, για παράδειγμα, φιλμ που πρέπει να προβάλλονται;

Αυτές οι ταινίες θα επηρεαστούν πολύ από το επόμενο βήμα της ιντερνετικής διανομής – πράγμα που με κάνει νευρικό. Η γλώσσα του ανεξάρτητου κινηματογράφου αλλάζει. Αλλά, νομίζω, αυτή είναι η φύση της τέχνης: να βρίσκεται πάντα σε κατάσταση εξέλιξης.

Oπότε οφείλεις να κοιτάς στο μέλλον με ενθουσιασμό και κατανόηση. Απλώς να σιγουρεύεσαι ότι οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται θυμούνται πώς να «διαβάσουν» το παλιό «κείμενο», την παλιά τεχνική, που έχουμε χάσει.

Δεν λέω λοιπόν να μην εξελιχθούμε, το θεωρώ φυσιολογικό, παράλληλα όμως είναι σημαντικό οι άνθρωποι να κατανοούν τη γλώσσα που έχει αναπτύξει το σινεμά. Μάλιστα, αυτό στην πράξη αποτελεί δική μας υποχρέωση.

• Μετά από δύο ταινίες σχεδόν μέσα σε ένα χρόνο, ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
  

Γράφω ήδη κάτι, αλλά δεν ξέρω πότε θα είναι έτοιμο, δεν βιάζομαι. Η περασμένη χρονιά ήταν πολύ δύσκολη, ήθελα να κάνω ένα διάλειμμα.

Ασχολούμαι παράλληλα με μια όπερα, τη «Σαλώμη», αυτή τη στιγμή. Θα ήθελα πολύ να τη φέρω στην Ελλάδα, αλλά είναι πολύ μεγάλη παραγωγή, δεν είναι τόσο εύκολο να μεταφερθεί όσο ένα φιλμ, δεν μπορείς να τη βάλεις μέσα σε ένα κουτί.

Αν βέβαια κάποιος επιθυμούσε να με προσκαλέσει, ευχαρίστως! Υπέροχη παραγωγή, τεράστια, είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτήν. Τη «Σαλώμη» την είχα ανεβάσει και στο παρελθόν, αλλά δεν είναι εκείνο το έργο. Τώρα την «επανασυναρμολογούμε», την επαναπροσδιορίζουμε, αποτελεί νέα εκδοχή.

• Γνωρίζω πως παίζετε κλασική κιθάρα. Τελευταία, όλο και περισσότεροι σταρ του Χόλιγουντ αφήνουν τα πλατό και μπαίνουν στα στούντιο ή φεύγουν περιοδείες με ροκ γκρουπ. Έχετε κανένα τέτοιο σκοπό;
  

Έπαιζα πολύ περισσότερο παλιά, συνήθιζα να παίζω πολλή από τη μουσική στις ταινίες μου. Αλλά δεν το κάνω πια, σταμάτησα στο «Γλυκό πεπρωμένο». Παίζω απλώς για μένα. Το απολαμβάνω, αλλά δεν είμαι πια τόσο καλός όσο στο παρελθόν, τότε έκανα πολλή εξάσκηση. Δεν νομίζω λοιπόν να σας έρθω με την κιθάρα μου!

• Πριν από λίγες μέρες έπαιξε εδώ ο Κέβιν Κόστνερ με τη ροκ μπάντα του...
  

Τα καλά νέα λοιπόν είναι ότι εγώ δεν θα τους συντροφέψω! (Γέλια)

Info
Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. Πρεμιέρα της νέας ταινίας του Ατόμ Εγκογιάν, «Chloe» («Χλόη»). Σήμερα, ώρα 21:00. Κινηματογράφος «Ιντεάλ» (Πανεπιστημίου 46).

Η Νιλουφάρ της «Κανταχάρ» στην Αθήνα

Η ωραία Αφγανή δημοσιογράφος, που πρωταγωνίστησε στην αριστουργηματική ταινία-καταδίκη των Ταλιμπάν, ήρθε με τη γενική κυβερνήτη του Καναδά

Η γενική κυβερνήτης του Καναδά, Μικαέλ Ζαν, που βρίσκεται στην Αθήνα για επίσημη επίσκεψη, έχει και τον Πολιτισμό στην ατζέντα της.

Η Νιλουφάρ Παζίρα μετά την ταινία του Μαχμαλμπάφ έγραψε βιβλία και γύρισε ταινίες Συνοδεύεται, άλλωστε, από τον σύζυγό της Ζαν-Ντανιέλ Λαφόν, που είναι σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ και φίξιον. Εχουν δημιουργήσει μαζί το πρόγραμμα «Art Matters» (Η Τέχνη έχει σημασία), δηλαδή μια σειρά φόρουμ, που πραγματοποιούνται κατά τη διάρκεια των επίσημων επισκέψεων της γενικής κυβερνήτου στον Καναδά και το εξωτερικό, με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων των τεχνών, κυρίως νέων, για να συζητήσουν τις εξελίξεις και τις προκλήσεις στον χώρο του Πολιτισμού.

Ετσι, σήμερα, στον Ιανό (Σταδίου 24) από τις 4 έως τις 6 μ.μ. θα διοργανωθεί η εκδήλωση «Πολιτιστικές Γέφυρες στο σινεμά».

Από ελληνικής πλευράς συμμετέχουν ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Γιάνναρης, ο παραγωγός Διονύσης Σαμιώτης και ο κριτικός κινηματογράφου Ορέστης Ανδρεαδάκης. Μεγάλο ενδιαφέρον έχει, όμως, η καναδική αντιπροσωπεία. Εκτός από τον Ζαν-Ντανιέλ Λαφόν και τον Κρις ΜακΝτόναλντ, διευθυντή του σημαντικού φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Hot Docs, ήρθε και πάλι στην Ελλάδα η αφγανικής καταγωγής δημοσιογράφος και ντοκιμαντερίστρια Νιλουφάρ Παζίρα, που πριν από λίγα χρόνια (2001) έγινε παγκόσμια διασημότητα, χάρη στην ταινία «Κανταχάρ», του κορυφαίου Ιρανού σκηνοθέτη Μοχσεν Μαχμαλμπάφ.

Η Νιλουφάρ γεννήθηκε στην Καμπούλ, αλλά την εγκατέλειψε για τον Καναδά, μαζί με την οικογένειά της το 1989 για πολιτικούς λόγους (ο πόλεμος με τους Σοβιετικούς πλησίαζε στην πρωτεύουσα). Το 1998 πήρε ένα γράμμα από το Αφγανιστάν. Η παιδική της φίλη Ντιάνα τής έγραφε ότι, μην αντέχοντας την καταπίεση των Ταλιμπάν, σκόπευε να αυτοκτονήσει. Η Νιλουφάρ ξεκίνησε ένα επικίνδυνο ταξίδι στο Αφγανιστάν αναζητώντας την. Κι αυτό κατέγραψε ο Μαχμαλμπάφ στην αριστουργηματική ταινία του, μεταξύ φίξιον και ντοκιμαντέρ. Ηταν μια από τις πρώτες, συγκλονιστικές για τη Δύση, μαρτυρίες των εγκλημάτων των Ταλιμπάν εις βάρος του αφγανικού λαού και κυρίως των γυναικών. Η Νιλουφάρ Παζίρα είχε έρθει το 2001 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για να παρουσιάσει την ταινία.

• Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Αντί πάρτι στο «Ολύμπιον» προβολές στην «Ελλη»

Ούτε αντιφεστιβάλ που μποϊκοτάρει αυτό της Θεσσαλονίκης ούτε καν φεστιβάλ. Μια εβδομάδα προβολών ελληνικών ταινιών είναι η «Fog Films» που θα γίνει στην «Ελλη» από 5 έως 11 Νοεμβρίου, με ευθύνη των «κινηματογραφιστών στην ομίχλη».

Ακόμα και μετά την εφαρμογή του νέου νόμου, οι «Κινηματογραφιστές στην ομίχλη» δεν θα διαλυθούν. Θα συνεχίσουν να λειτουργούν ακτιβιστικά Θα προβληθούν οι ταινίες που απέχουν από 50ό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και Κρατικά Βραβεία: 23 μεγάλου μήκους (ανάμεσά τους 8 ντοκιμαντέρ), 28 μικρού, και μία ταινία που αποσύρθηκε από το τμήμα digital 2009 της Θεσσαλονίκης («Το φως πριν την αυγή» του Χρήστου Μεγαρχιώτη).

Οι «κινηματογραφιστές στην ομίχλη» όσο περνά ο καιρός πληθαίνουν. Στα 170 πλέον μέλη τους έχει συσπειρωθεί το πιο ζωντανό και δημιουργικό κομμάτι του ελληνικού σινεμά, που επιδιώκει το ξαναμοίρασμα της κινηματογραφικής τράπουλας για πρώτη φορά ανεξαρτητοποιημένο από τους συνδικαλιστικούς φορείς του. Παραμένουν συνεπείς στον δρόμο που επέλεξαν από την αρχή, ότι δηλαδή δεν θα στείλουν ούτε ένα καρέ των ταινιών τους σε κανένα παράλληλο τμήμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αν δεν δούνε πρώτα κινηματογραφικό νόμο.

Δεν στρέφονται όμως εναντίον του φεστιβάλ. Το ξεκαθάρισαν άλλη μία φορά, στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου που έδωσαν με αφορμή τη «Fog Films». Αλλωστε και προτάσεις έκαναν στη Δέσποινα Μουζάκη, να βρεθεί μια μέση λύση, και αυτή τους κάλεσε να στείλουν τις ταινίες τους κι ας απέχουν από τα Κρατικά Βραβεία. Οι συζητήσεις έμειναν άκαρπες. Το φεστιβάλ δεν δέχτηκε να αναβάλει τις γιορτές γενεθλίων -όπως ζήτησαν οι «κινηματογραφιστές στην ομίχλη»- και οι ίδιοι αρνήθηκαν να βάλουν νερό στο κρασί τους.

«Δεν υπονομεύουμε το φεστιβάλ. Ο στόχος μας ήταν να πιέσουμε το ΥΠΠΟ για κινηματογραφικό νόμο. Αν συνέχιζαν φέτος τα πάρτι, τα μεζεδάκια και οι προβολές, κανείς δεν θα καταλάβαινε τι συμβαίνει και τι διεκδικούμε», έλεγε χθες ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος.

Οι «κινηματογραφιστές στην ομίχλη» θέλησαν να λύσουν ακόμη μία παρεξήγηση. «Δεν κάνουμε πογκρόμ εναντίον του φεστιβάλ. Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει με την ταινία του», εξηγούσε η παραγωγός Αμάντα Λιβανού.

Η αποχή από το φεστιβάλ δεν γίνεται χωρίς κόστος. Δεν είναι μόνο ο θεσμός που έχει πληγεί, αφού έμεινε με ελάχιστες ελληνικές ταινίες για τα πεντηκοστά γενέθλιά του. Και οι σκηνοθέτες ζημιώνονται. Για πολλές ταινίες η Θεσσαλονίκη θα ήταν η αφετηρία για μία φεστιβαλική πορεία.

Επειδή όμως «οι ταινίες είναι για να παίζονται»... εγένετο η «Fog Films». Την έστησαν με μεράκι και δικά τους έξοδα. Οι σκηνοθέτες θα είναι παρόντες στις προβολές. Μέχρι και... χρέη ταξιθεσίας θα κάνουν. Θα γίνουν και συζητήσεις: για τον νόμο, την παραγωγή, το ελληνικό ντοκιμαντέρ, τη θεματολογία του ελληνικού κινηματογράφου, τον ρόλο του κινηματογράφου στη διαδικτυακή εποχή, τις μικρού μήκους.

Ανάμεσα στις ταινίες υπάρχουν και δύο που κάνουν εκεί την πρεμιέρα τους: «Μαύρο Λιβάδι» του Βαρδή Μαρινάκη και «Η περίπτωση της Ευρυδίκης» του Φρέντυ Βιανέλη.

Οι «κινηματογραφιστές στην ομίχλη» θα καλέσουν τον υπουργό Πολιτισμού Παύλο Γερουλάνο και τους συνεργάτες του. Ετοιμάζουν, άλλωστε, και τις προτάσεις τους για το νέο κινηματογραφικό νόμο. Κι όταν με το καλό αυτός εφαρμοστεί, οι «κινηματογραφιστές στην ομίχλη» δεν θα διαλυθούν. «Θα συνεχίσουμε για θεραπευτικούς λόγους αλλά και για επαγρύπνηση», επιβεβαίωσε ο Αντώνης Καφετζόπουλος.

* Η εβδομάδα ελληνικού κινηματογράφου μετά την «Ελλη» θα περιοδεύσει και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και πιθανότατα και στη Νέα Υόρκη. Το εισιτήριο για μια προβολή κοστίζει 5 ευρώ και 8 ευρώ το ημερήσιο. Πληροφορίες: blog www.fogfilms.org

Fog films

«Ακαδημία Πλάτωνος» Φίλιππου Τσίτου, «Bank Bang» Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, «Guilt» Βασίλη Μαζωμένου, «Γκίνες» Αλέξη Καρδαρά, «Κυνόδοντας» Γιώργου Λάνθιμου, «Μαύρο λιβάδι» Βαρδή Μαρινάκη, «Ολα θα πάνε καλά» Γιάννη Ξανθόπουλου, «Παράδεισος στη Δύση» Κώστα Γαβρά, «Πεθαίνω για σένα» Νίκου Καραπαναγιώτη, «Ricordi mi» Στέλλας Θεοδωράκη, «Στο βάθος κήπος» Κλεάνθη Δανόπουλου, «Στρέλλα» Πάνου Χ. Κούτρα, «Συντρίμμια Ψυχής» Τζέρεμι Ποντέσουα, «Το κακό στην εποχή των ηρώων» Γιώργου Νούσια, «Χρυσόσκονη» Μαργαρίτας Μαντά.

Ντοκιμαντέρ: «Αλλος δρόμος δεν υπήρχε» Σταύρου Ψυλλάκη, «Από τον Ολυμπο στο Εβερεστ» Παύλου Τσιαντού, «Η ζωή στους βράχους» Αλίντας Δημητρίου, «Η περίπτωση Ευρυδίκη» Φρέντυ Βιανέλη, «Καπετάν Κεμάλ, ο σύντροφος» Φώτου Λαμπρινού, «Ξένες σε ξένη χώρα» Δημήτρη Παναγιωτάτου, «Ρυθμοί και ρίμες» Νίκου Σκαρέντζου, «Τα παιδιά της χορωδίας» Λουκίας Ρικάκη.

• Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ»: Αντι-φεστιβάλ με 51 ταινίες σε επτά ημέρες

• Η κόντρα κινηματογραφιστών- Πολιτείας κορυφώνεται, οι περισσότερες έτοιμες ταινίες λένε «όχι» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και προβάλλονται σε δική τους «Εβδομάδα»

Μέχρι η Πολιτεία να ψηφίσει νέο κινηματογραφικό νόμο- χρόνιο αίτημα- «δεν θα συμμετέχουμε σε κανέναν κρατικό θεσμό. Έτσι, δεν μπορούμε να πάμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που κοστίζει 11.000.000 ευρώ, ενώ το υπουργείο Πολιτισμού- μέσω του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου- δίνει 3.500.000 ευρώ όλα κι όλα για την ετήσια παραγωγή ταινιών» ανέφεραν χθες, μεταξύ πολλών άλλων, οι «κινηματογραφιστές στην ομίχλη» όπου συσπειρώνονται 160 σκηνοθετες, παραγωγοί και σεναριογράφοι. Πάνω από 30 χρόνια είχε να φανεί ανάλογο «κίνημα» στο ελληνικό σινεμά, μακριά από σωματεία, παραγοντισμούς και συντεχνιακά συμφέροντα.

Στην Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου που διοργανώνουν, συμμετέχουν οι περισσότερες νέες ελληνικές ταινίες και ανάμεσά τους υπάρχουν εκπρόσωποι από όλες τις γενιές. Από τον Παντελή Βούλγαρη, τον Κώστα Γαβρά, τον Τάσο Μπουλμέτη και τον Φώτο Λαμπρινό, μέχρι σχεδόν όλο το νέο αίμα του ελληνικού σινεμά: Πάνος Χ. Κούτρας, Γιώργος Λάνθιμος, Πένυ Παναγιωτοπούλου, Μαργαρίτα Μαντά, Φίλιππος Τσίτος, Αγγελική Αντωνίου, Λουκία Ρικάκη, Γιώργος Νούσιας, Κωνσταντίνα και Αλέξανδρος Βούλγαρης, Βαρδής Μαρινάκης κ.ά.

• Τι ζητάτε, τι σας είπε ο νέος υπουργός Πολιτισμού;

«Σε έναν μήνα θα τους καταθέσουμε ολοκληρωμένες τις απόψεις μας για τη δημιουργία κινηματογραφικού νόμου» τόνισε η Στέλλα Θεοδωράκη. Και σε κείμενο της «ομίχλης» ζητούν αύξηση του συνολικού ποσού που διατίθεται για την παραγωγή ταινιων, εφαρμογή του νόμου για επένδυση των καναλιών με 1,5% στον ελληνικό κινηματογράφο, εξασφάλιση διανομής και προβολής της ελληνικής ταινίας, αναβάθμιση της κινηματογραφικής παιδείας. Αντώνης Καφετζόπουλος: «Είχαμε συνάντηση με τον Γιώργο Χωραφά και τη Δέσποινα Μουζάκη του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για να τα βρούμε και να πάμε στο Φεστιβάλ, αλλά δεν δέχθηκαν αυτά που προτείναμε».

Γιώργος Τσεμπερόπουλος: «Το κίνημα της ομίχλης είναι μια υγιής αντίδραση για έναν ελληνικό κινηματογράφο με δυναμισμό κι όχι απλώς μια αναμπουμπούλα, όπως είπε ο υπουργός Πολιτισμού».

Αγγελική Αντωνίου: «Δεν είχε ζητήσει κανείς από τους Ντανταϊστές να οργανωθούν σε σωματείο, δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε ένα συνδικαλιστικό όργανο».

Λουκία Ρικάκη: «Η μόνη περιουσία μας είναι οι ταινίες μας, αυτές είναι τα διαπραγματευτικά μας ατού και για πρώτη φορά το ελληνικό σινεμά δίνει μάχη πνευματική και όχι σωματειακή».

Δημήτρης Αθανίτης: «Προάγγελος εξυγίανσης του ελληνικού κινηματογράφου είναι η “ομίχλη”, χωρίς να μας λείπουν οι θέσεις και οι προτάσεις».

ΙΝFΟ

Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου- 5-11 Νοεμβρίου, κινηματογράφος «Έλλη»- με 15 ταινίες μυθοπλασίας, 8 ντοκιμαντέρ, 28 μικρού μήκους και μία ψηφιακή. Τιμή εισιτηρίου: 5 ευρώ η κάθε προβολή, 8 ευρώ και για τις τρεις της ημέρας.

Το πρόγραμμα

●Πέμπτη 5/11: Μικρού μήκους ταινίες (16.00), «Παράδεισος στη Δύση» του Κώστα Γαβρά (19.00) συζήτηση και έναρξη της «Εβδομάδας» με τη «Στρέλα» του Πάνου Χ. Κούτρα (22.30).

●Παρασκευή 6/11: «Στο βάθος κήπος» του Κλεάνθη Δανόπουλου (17.00), «Καπετάν Κεμάλ» ντοκιμαντέρ του Φώτου Λαμπρινού (19.00), «Guilt» του Βασίλη Μαζωμένου (20.45), «Μαύρο λιβάδι» του Βαρδή Μαρινάκη (22.30).

●Σαββάτο 7/11: «Βank bang» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου (17.00), «Η ζωή στους βράχους» ντοκιμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου (19.00), «Χρυσόσκονη» της Μαργαρίτας Μαντά (20.45), «Ricordi mi» της Στέλλας Θεοδωράκη (22.30).

●Κυριακή 8/11: «Γκίνες» του Αλέξη Καρδαρά (17.00), «Ρυθμοί και ρίμες» του Νίκου Σκαρέντζου (19.00), «Άλλος δρόμος δεν υπήρχε» ντοκιμαντέρ του Σταύρου Ψυλλάκη (20.45), «Ακαδημία Πλάτωνος» του Φίλιππου Τσίτου (22.30).

●Δευτέρα 9/11: «Πεθαίνω για σένα» του Νίκου Καραπαναγιώτη (17.00), «Η περίπτωση Ευρυδίκη» του Φρέντυ Βιανέλη (19.00), «Ξένες σε ξένη χώρα» του Δημήτρη Παναγιωτάτου (20.45), «Το κακό στην εποχή των ηρώων» του Γιώργου Νούσια (22.30).

●Τρίτη 10/11: «Όλα θα πάνε καλά» του Γιάννη Ξανθόπουλου (17.00), «Από τον Όλυμπο στο Έβερεστ» ντοκιμαντέρ του Παύλου Τσιαντά (19.00), «Τα παιδιά της χορωδίας» ντοκιμαντέρ της Λουκίας Ρικάκη (20.45), «Συντρίμμια ψυχής» του Tζέρεμι Ποντεσουά (22.30).

●Τετάρτη 11/11: «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου (19.00), συζήτηση- λήξη, μικρού μήκους ταινία (22.30).

Του Παύλου Θ. Κάγιου, ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Ο Κουστουρίτσα στην Αθήνα για τον «Μαραντόνα»

Με την αποψινή παρουσία του Εμίρ Κουστουρίτσα για το ντοκιμαντέρ του «Μαραντόνα» συνεχίζεται το σινεφίλ γεγονός της Αθήνας αυτών των ημερών, το 22ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου.

Με περισσότερες από 100 ταινίες στο πρόγραμμά του- πολλές από αυτές ο ο θεατής δεν μπορεί να τις δει πουθενά αλλού- και την παρουσία των σκηνοθετών Φράνσις Φορντ Κόπολα που παραδίδει masterclass αύριο, Ατόμ Εγκογιάν, Τζον Χίλκοουτ και της ηθοποιού Βαλέρια Γκολίνο, συνεχίζεται το 22ο Πανόραμα.

Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει η πρώτη προβολή ταινιών που έχουν προβληθεί σε διεθνή φεστιβάλ, βραβευμένες και μη.

Μεταξύ των άλλων, η νέα ταινία του Τζιμ Τζάρμους «Στα όρια του ελέγχου, στην οποία ένας μυστηριώδης, λιγομίλητος άνδρας εξωθείται στα όρια της ίδιας του της συνείδησης, το «Wolke Νeun» του Γερμανού σκηνοθέτη Αντρέας Ντρέσεν με την κρίση που ξεσπά στον γάμο ενός ηλικιωμένου ζευγαριού από το Ανατολικό Βερολίνο όταν η 67χρονη ράφτρα σύζυγος ερωτεύεται έναν μεσήλικο πελάτη της, το ντοκιμαντέρ «Μαραντόνα» του Εμίρ Κουστουρίτσα, μέσω του οποίου ο σκηνοθέτης πλέκει το εγκώμιο του ειδώλου του, το «Vincere» του Μάρκο Μπελόκιο, όπου ο Ιταλός βετεράνος σκηνοθέτης φέρνει στο φως την άγνωστη ιστορία της πρώτης γυναίκας του Μπενίτο Μουσολίνι, Αΐντα, το «Chloe» του Ατόμ Εγκογιάν που περιστρέφεται γύρω από το ερωτικό τρίγωνο που συνθέτουν μια γιατρός (Τζουλιάν Μουρ), ο καθηγητής σύζυγός της (Λίαμ Νίσον) και μια πόρνη πολυτελείας (Αμάντα Σέιφριντ), αλλά και ο «Δρόμος» του Αυστραλού Τζον Χίλκοουτ από το αποκαλυπτικό μυθιστόρημα του Κόρμακ Μακ Κάρθι, με πρωταγωνιστές τους Βίγκο Μόρτενσεν, Σαρλίζ Θερόν, Γκάι Πιρς και Ρόμπερτ Ντιβάλ.

ΙΝFΟ

22ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου - έως την 1η Νοεμβρίουστις αίθουσες «Ιντεάλ», «Τριανόν» και στον νέο πολυχώρο «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης»

• Παύλος Θ. Κάγιος, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Ο τέλειος καταψύκτης!

• Του Δημήτρη Δανίκα, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

• Ασταμάτητο, ορμητικό, υπερθεαματικό αλλά βουτηγμένο στον καταψύκτη μέχρι τον λαιμό το μουσικό ντοκιμαντέρ «Μichael Jackson΄s Τhis is it».

• Λαμπερός, πανάκριβος, βιομηχανοποιημένος και εικονικός πάγος ο θησαυρός!

Όπως περίπου ο Τιτανικός. Το κορυφαίο επίτευγμα όλων των εφοπλιστικών εποχών. Το αστραφτερό παγώνι όλων των ωκεανών. Ο μικρόκοσμος του μαικήνα και των διαστημικών, θαλάσσιων και μηχανικών επιστήμών. Χρειάστηκε μια απλή επαφή με ένα αδέσποτο παγόβουνο για να καταλήξει στον πάτο του Ατλαντικού. Κάπως έτσι και με τον χαρισματικό Μάικλ Τζάκσον των πενήντα ετών. Ακούνητος στην ηλικία μικρών παιδιών. Μεταλλαγμένος από τα νύχια των κάτω άκρων μέχρι την τελευταία τρίχα των κατάμαυρων μαλλιών. Ερμαφρόδιτος στην όψη, την κίνηση, τις φωνητικές χορδές και την τσιτωμένη ασπράδα από ασταμάτητα λίφτινγκ που συνήθως κάνουν οι στερημένες και οι υστερικές. Τερατώδης συνύπαρξη αρσενικοθήλυκου με γεροντομωρό. Και ταυτόχρονα χαρισματικός. Σαν ζωντανή, καλοκουρδισμένη κούκλα και σαν ιδανικός πρωταγωνιστής στον «Χριστουγεννιάτικο εφιάλτη» του Τιμ Μπάρτον. Στραμπουλιγμένος εσωτερικώς. Θαυματοποιός εξωτερικώς. Η κορυφαία αντίφαση των τριάντα τελευταίων μουσικών ετών. Θεέ μου, πώς άντεξε μέχρι εδώ!

Διπλής όψεως το ντοκιμαντέρ του Κένι Ορτέγκα. Του «μαέστρου των δισεκατομμυρίων», σύμφωνα με το επαγγελματικό περιοδικό «Variety». Ο ίδιος που είχε αναλάβει τη σκηνοθεσία για το μεγαλύτερο μουσικό υπερθέαμα όλων των εποχών με τις πενήντα προγραμματισμένες και sold out συναυλίες του Μάικλ Τζάκσον στη διάρκεια του περασμένου καλοκαιριού. Η πρώτη όψη, λοιπόν. Όπου κρυφές βιντεοκάμερες σκοπεύουν και αποτυπώνουν το making of αυτού του θηριώδους music show. Τηρουμένων των αναλογιών κι εδώ όπως περίπου με τον «Τιτανικό» του Τζέιμς Κάμερον και των διακοσίων εκατομμυρίων δολαρίων. Ζαλίστηκα. Κρυφά, ενδοδαπέδια ασανσέρ να εκτοξεύουν πυραυλικά τους χορευτές. Φωτιστικά από τον Άρη και τον Κρόνο να κάνουν πιρουέτες με τους θεατές. Ζωντανά ρομπότ αυριανής γενιάς που τους λένε χορευτές. Ακροβάτες, γερανοί, απίστευτοι αυτοματισμοί. Ανώτεροι από την Μπαρτσελόνα τη θρυλική. Και ως κερασάκι σ΄ αυτή την τούρτα τη θεαματική η green screen, μια κινηματογραφική τεχνική όπου καταφέρνει να μεταφέρει τον Μάικλ Τζάκσον στην «Γκίλντα» απέναντι στον Γκλεν Φορντ και τη Ρίτα Χέιγουορθ. Πού μεγάλη υπερπαραγωγή. Να σου φεύγει το σαγόνι τη στιγμή που λες «οh, my god» τι υπέρτατος χαβαλές!

Κι όμως η δεύτερη όψη με ψυχραιμία και λογική αναποδογυρίζει αυτή την εικόνα την εντυπωσιακή. Χωρίς φυσικά να το θέλει ο σκηνοθέτης. Εγκλωβισμένος ο μικρομέγαλος, μεταλλαγμένος τραγουδιστής. Ψιλοκαρυδωμένη η φωνή. Βιομηχανοποιημένη η μουσική. Όλοι και όλα σε αποστείρωση συναισθηματική. Τόσα λεφτά τόσος κόπος τόση τελειομανία τόση μηχανική ακρίβεια τόσος κόσμος τόσος ιδρώτας τόσος χρόνος για μια μόνο στιγμή. Όταν το ασπρόμαυρο και αρσενικοθήλυκο γεροντομωρό πιάνει μικρόφωνο και επιστρέφοντας στις αρχές του ΄80 και στο «Τhriller» τραγουδάει το «Βillie Jean» όπως πρώτα. Τότε που έκανε τομή στο R&Β. Τι τα ΄θελες μωρέ τα φρου φρου και τις δόξες. Για μια μετάλλαξη αδειανή. What a waste! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει το δύστυχο παιδί!

«Μichael Jackson΄s Τhis is it»

Το making of των συναυλιών που δεν έγιναν ποτέ Κουρδισμένη κούκλα ο μάγος του show

ΒΑΘΜΟΙ=6 (Χορταστικό, αλλά ψυχρό)

Αμερικανική αυτοδικία και animation για νήπια

Πέντε οι πρεμιέρες. Δηλαδή δύο ακόμα παραγωγές για να συμπληρωθεί ο μπαξές. Με πρώτη, κυρίαρχη και απόλυτα φασιστική, την αυτοδικία την αμερικανική! «Νομοταγής πολίτης» (Law Αbiding Citizen) του Φ. Γκάρι Γκρέι. Μείγμα περιπέτειας, θρίλερ και «καταστροφής». Όπου κατσαβιδάκιας, εφευρέτης και παντογνώστης (Τζέραρντ Μπάτλερ) όλων των όπλων- συμβατικών, ηλεκτρονικών και διαστημικών- αποφασίζει να εκδικηθεί το σύμπαν του αμερι κανικού δικαστικού συστήματος. Ο λόγος εντελώς οικογενειακός. Δύο άθλια τομάρια εισβάλλουν στην οικογενειακή ευτυχία του, βιάζουν και κομματιάζουν, μπροστά στα μάτια του, τη γυναίκα και την κόρη του.

Η συνέχεια πασίγνωστη από κάθε παρόμοια αμερικανική παραγωγή. Ο βοηθός εισαγγελέα (Τζέιμι Φοξ) προτείνει συναλλαγή. Δηλαδή ο πραγματικός δολοφόνος να καταδώσει τον συνεργό του, έτσι αυτός να γλιτώσει με δύο χρονάκια φυλακή και ο άλλος, ο αθώος, να θανατωθεί. «Δεν έχει τι ξέρω, αλλά τι μπορώ στο δικαστήριο να αποδείξω», λέει ο εισαγγελέας στον άτυχο σύζυγο και πατέρα. Αυτό ήταν. Έτσι ο πολυμήχανος Οδυσσέας καταλήγει σε ρόλο σχιζοφρενούς δολοφόνου με το πριόνι. Πρώτα συλλαμβάνει τον δολοφόνο, ύστερα του κόβει τα βλέφαρα και στο τέλος με αλυσοπρίονο τον κομματιάζει ηδονικά και τελετουργικά. Σε είκοσι πέντε τεμάχια παρακαλώ. Βit by bit και όλη την πράξη τη βιντεοσκοπεί. Με αποδέκτη τη μικρή κόρη του εισαγγελέα. Ο ολοκληρωτικός πόλεμος του σύγχρονου φον Κλάουζβιτς εναντίον του δικαστικού θεσμού μόλις άρχισε.

Η συνέχεια ντελίριο βίας και λουτρό αίματος. Σκοτώνει αβέρτα κουβέρτα, γονατίζει τη Φιλαδέλφεια με αποτέλεσμα η δήμαρχος να κηρύξει την πόλη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ούτε οι ερπύστριες του Παπαδόπουλου δεν σώζουν την Αμερική. Η νεκρανάσταση του Ράμπο. Και μάλιστα μέσα από τη φυλακή με τηλεκατευθυνόμενα πυρά και ρομπότ μικρά. Κάποια στιγμή, λίγο πριν από το φινάλε, αισθάνθηκα πως όπου να ΄ναι θα ορμήσει από την οθόνη και θα με κάνει κιμά. Η πορνογραφία του φασισμού. Μερικές αίθουσες έχουν μεταβληθεί σε πολυτελή Νταχάου του μυαλού. Ηelp, ακούει κανείς;



ΒΑΘΜΟΙ=00000 (εις το άπειρον)

«Ο Μπάρι και οι Ντισκο-Σκώληκες» (Sunshine Βarry and the Disco Worms) Χαριτωμένο Αnimation για μικρά παιδιά με σκηνοθέτη τον Δανό Τόμας Μπορς Νίλσεν και με τις φωνές (στην ελληνική μεταγλώττιση) Δ. Δημόπουλου Π. Σπυρόπουλου, Β. Καΐλα, Α. Ζαχαράτου κ.ά. Το στόρι πάει κάπως έτσι. Στον πάτο της τροφικής αλυσίδας ο Μπάρι, το σκουλήκι, με βαρετή δουλειά σε εργοστάσιο λιπασμάτων.

Ώσπου μια μέρα του ΄ρχεται η φαεινή ιδέα να φτάσει ψηλά ως τραγουδιστής του καλύτερου συγκροτήματος ντίσκο στον κόσμο. Χωρίς φωνή, ρυθμό και συγκρότημα πώς θα το καταφέρει;

ΒΑΘΜΟΙ= ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ!

Ο Χίτλερ των αμνών

Ήγγικεν η στιγμή. Το πρώτο αριστούργημα της χρονιάς να βγει. Ασπρόμαυρο, γερμανικής κοπής με τίτλο αθώο σαν τον δολοφόνο με αγγελικό πρόσωπο παιδιού. Δηλαδή «Das Waisse band», που πάει να πει «Η λευκή κορδέλα». Με τον Μίκαελ Χάνεκε να πιλοτάρει με δύο φαντάσματα μαζί. Εκ δεξιών η τελειομανία ενός Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Εξ ευωνύμων η αυστηρότητα ενός Καρλ Ντράγιερ. Απογείωση καβάλα στο αυγό του φιδιού!

Για να τσεκάρω την ανθεκτικότητα των 144 λεπτών, μετά τον Χρυσό Φοίνικα Καννών, το ξαναείδα και στην προβολή των Αθηνών. Στιγμή δεν κουνήθηκα, δευτερόλεπτο δεν βαρέθηκα. Εντελώς καλλιτεχνικό επίτευγμα, μοναδικό στα χρονικά του σύγχρονου σινεμά. Η χειροποίητη παραγωγή αυτού του ογκολίθου μετατρέπει κάθε hi tech χολιγουντιανή μυθοπλασία, από το Star Wars μέχρι την οποιαδήποτε πριμαντόνα των ταμείων, σε απλή οδοντόκρεμα. Πλήθος πρώτων, δεύτερων, τρίτων ερμηνευτών παρέα με δεκάδες νοματαίους που υποδύονται ένα ολόκληρο χωριό. Όλοι μα όλοι παίζουν με τέτοια τελειομανία που θυμίζει πρεμιέρα από σαιξπηρική τραγωδία. Το ντεκόρ ολότελα αληθινό. Ένα ολόκληρο χωριό, όπως ήταν ακριβώς. Αναπαλαιωμένο από τον χρόνο και λόγω αυτού, ταλαιπωρημένο. Και αυθεντικά κοστούμια φορεμένα και καθόλου σαν από καρνάβαλο και χλιδάτο βεστιάριο σιδερωμένα. Οι χαρακτήρες φοράνε και όχι τα ρούχα τούς φοράνε. Τρομερό!

Αν τώρα κοντά σ΄ αυτά αθροίσω τα πλεονεκτήματα τα φωτογραφικά, τα σκηνοθετικά, των εσωτερικών ρυθμών, του μοντάζ και της αυστηρής συμμετρίας σε κάθε πλάνο ανθρώπινης γεωγραφίας, ε τότε η τοιχογραφία του Χάνεκε πιάνει επιδόσεις «Φάννυ και Αλέξανδρος» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Πάμε τώρα στη σεναριακή ουσία και την υπόγεια, υγρή, διαβρωτική γερμανική ιδεολογία. Εκεί το πάρτι, εκεί η πρωτοπορία.

Πρωτοπορία γιατί είναι πολυπρόσωπο και ταυτόχρονα δράμα δωματίου με ένα πρόσωπο. Πρωτοπορία γιατί η δράση εξελίσσεται και μέσα και έξω με την ίδια άνεση και ευκολία. Σαν να είναι αυθεντικό ντοκουμέντο από τα χρόνια εκείνα. Πρωτοπορία γιατί είναι τόσο αυστηρά κλασικό και μοιάζει με ακαδημαϊκό και ταυτόχρονα υπόγειο, σκοτεινό και ανατρεπτικό. Πρωτοπορία γιατί η εξωτερική- η εμφανής του- πλευρά είναι καθημερινή και ειρηνική, ενώ την ίδια στιγμή η αόρατη, η διπλανή, η αφανής εκλύει με πανουργία άφθονη δόση από έρπουσα, υπολανθάνουσα, φασιστική βία. Απ΄ ολόκληρη την κοινωνία. Πρωτοπορία γιατί από τη μια η ιστορία είναι ευκολονόητη και καθαρή και από την άλλη τόσο μα τόσο πολυεπίπεδη και σκοτεινή. Πρωτοπορία- τέλος- γιατί το αυγό του φιδιού επωάζεται από τη γνωστό τρίπτυχο: αυστηρή πειθαρχία, δεσποτική θρησκοληψία, νοσηρή κοινωνία. Οn top of that πλήρης ατιμωρησία! Το στόρι σαν ποταμιαία μυθοπλασία. Σε κάποια ειδυλλιακή κωμόπολη της προπολεμικής Βόρειας Γερμανίας. Όπου η μισή, κλειστή κοινωνία σιτίζεται από του βαρόνου την κολοσσιαία περιουσία. Περίπου- σαν να λέμε- η γερμανική κοινωνία να τραμπαλίζεται μεταξύ καπιταλισμού και φεουδαρχίας. Εκεί, λοιπόν, μια σειρά από περίεργα και απρόβλεπτα περιστατικά ταρακουνούν τις ισορροπίες των πολιτών. Ο γιατρός γκρεμοτσακίζεται από το άλογό του, καθώς εκείνο με φόρα πέφτει σ΄ ένα συρματόσχοινο, τοποθετημένο με πρόθεση να προκαλέσει ατύχημα θανατηφόρο. Αυτή η αρχή. Η συνέχεια ακόμα πιο σκληρή. Εργατικό ατύχημα προκαλεί οικογενειακή οργή. Ένας από τους συγγενείς από εκδίκηση μετατρέπει τον λαχανόκηπο της βαρόνης σε τενεκέ σκουπιδιών. Και καθώς από ταραχή πλημμυρίζει η περιοχή, ο γιος του βαρόνου εξαφανίζεται και την επομένη με αίματα από ραβδισμούς εμφανίζεται. Ακόμα ένα άλλο παιδί βασανίζεται, ενώ ο γιατρός του χωριού με τη μικρή του κόρη ηδονίζεται και ένας εργάτης από την απελπισία του αυτοκτονεί. Ποιος ο υπαίτιος; Ποια η αιτία; Ποιος ο ηθικός αυτουργός; Ποιος ο συνεργός; Τσιμουδιά. Εγκλωβισμένη η μικρή κοινωνία στην προτεσταντική εκκλησία. Πάτερ ημών ο Χίτλερ των αμνών!

Αυστηρή λοιπόν η σκηνοθεσία. Το ίδιο η αρχιτεκτονική. Το ίδιο η ταξική διαχωριστική γραμμή. Το ίδιο και η θρησκεία. Παρέα όλα μαζί. Από κάτω και η ψυχολογία. Οι κυρίαρχες δυνάμεις επωάζουν το αυγό του φιδιού. Ο χριστιανικός δεσποτισμός με τη δικτατορία του πουριτανισμού καταλήγουν στον βασανισμό, τα βίτσια, τη διαστροφή, την αιμομιξία και την άκρα του τάφου σιωπή. Αυτοί οι πυλώνες της κολοσσιαίας τοιχογραφίας.

Μια μικρογραφία του επερχόμενου φασισμού.

Έτσι αυθόρμητα και παρορμητικά μου ΄ρθε η εξής επαγωγική λογική. Ο πάστορας είναι ο Γκέμπελς. Ο γιατρός είναι ο Μένγκελε. Ο βαρόνος είναι ο Κρουπ. Ο δάσκαλος είναι η σιωπηλή διανόηση της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. Α, ξέχασα τον Χίτλερ. Βάζω στοίχημα. Κάποια απ΄ αυτά τα τρυφερούδια. Μίσος έδωκες, ναζισμό θα λάβεις. Μasterpiece!

«Η λευκή κορδέλα»

Η τοιχογραφία του αυγού του φιδιού Τελειομανία Κιούμπρικ Αυστηρότητα Καρλ Ντράγιερ

ΒΑΘΜΟΙ=10 (οπωσδήποτε)

Στο βάθος το χάος

«Στο βάθος κήπος», αλλά χωρίς μαύρο βάθος. Απλώς κήπος με φυτά! Τα προβλήματα γνωστά. Όπως λέμε «ελληνικά». Καλές προθέσεις. Άοσμες, άγευστες, απρόσωπες, επιεικώς μέτριες επιτεύξεις. Με μία διαφορά. Ο σκηνοθέτης Κλεάνθης Δανόπουλος πέφτει πάνω στο «Βank Βang». Πέφτει πάνω στους σκηνοθέτες στην ομίχλη. Πέφτει, χωρίς σανίδα, πάνω στο ορμητικό κύμα της ελληνικής avant garde. Και βυθίζεται πιασμένος από τα μαλλιά. Βad timing Κλεάνθης .

Να τα πάρω χωρίς προκατάληψη καμιά. Θέλεις μαύρη κωμωδία; Ωραία. Προχώρα μέχρι την άκρη. Άφησε το γλυκό του κουταλιού και πιάσε το χιούμορ του σκοταδιού. Ας πούμε (έτσι, για ο ύφος το λέω) «Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων». Μπορείς;

Γιατί μαύρη κωμωδία σημαίνει πως όλα είναι κοφτερά. Πως η συνωμοσία φοράει χαμόγελο οικογενειακής ευτυχίας. Πως όλα κυκλοφορούν από κάτω, από πίσω, προκύπτουν από την ανάποδη. Από τα μη συμβατικά.

Θέλεις μαύρη κωμωδία; Ωραία. Πού είναι οι αστραφτερές ατάκες; Πού το λαμπερό καστ; Με συγχωρείτε δηλαδή. Και χωρίς να θέλω να θίξω την εμβέλεια των δύο σταρ (Βασίλης Μαυρογεωργίου και Ηλέκτρα Τσακαλία). Στα πρόσωπά τους και την παντελή απουσία λάμψης, μόνο ως δεύτεροι- και ούτε- σε ένα καστ με μαγνητισμό.

Και για να ολοκληρώνω. Χαριτωμένη η αρχική ιδέα. Έξυπνη η εκκίνηση της ιστορίας. Επαρκείς μερικοί καρατερίστες με πρώτο και καλύτερο τον Λαέρτη Μαλκότση. Από εκεί και πέρα το βάθος καταλήγει να γίνει χάος. Όπως οι ατάκες, όπως το καστ, έτσι και ο χαρακτήρας της ταινίας. Παριστάνει, δεν είναι μαύρη κωμωδία.

Με δυο λόγια: νεαρός βιβλιοπώλης (Β. Μαυρογεωργίου) νυμφεύεται την καλή του (Η. Τσακαλία) και το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να βρουν μια καλή στέγη να κατοικήσει η οικογενειακή τους ευτυχία. Για καλή τους τύχη πέφτουν πάνω σε μια κομψή γραία χήρα (Τζένη Ρουσέα), η οποία αποφασίζει να τους εμπιστευθεί με χαμηλό νοίκι μια μονοκατοικία με τον κήπο της. Έλα όμως που ο πελαργός δεν έρχεται. Τι να κάνει ο βιβλιοπώλης. Εγκαταλείπει προσωρινά τον ορθολογισμό και το ρίχνει στον ινδικό μυστικισμό. Για να ρθει το μωρό- του λέει μια φίλη του - πρέπει να βρεις και να φυτέψεις στον κήπο σου φοίνικα είκοσι ετών. Και πρόσεξε. Τον λάκκο να τον σκάψεις με τα χέρια σου. Αυτό ήταν. Από το σκάψιμο ο βιβλιοπώλης πέφτει πάνω σε ανθρώπινο σκελετό!

ΒΑΘΜΟΙ=4 (ευπρέπεια χωρίς ρίσκο)

• Σινε-δημοψήφισμα!

Τελικά, τα 40.000 και πλέον εισιτήρια, μόνον στις τέσσερις πρώτες ημέρες της προβολής της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά», όχι απλώς επιβεβαιώνουν το αλάθητο περί δικαίου λαϊκό αίσθημα, αλλά και αναγκάζουν σε άτακτη οπισθοχώρηση τους από καθέδρας επικριτές του κινηματογραφικού έργου.

Τέτοια, άτυπα μεν, αλλά ουσιαστικά «βραβεία του κοινού» απονέμονται, όπου και όταν η κοντόθωρη και δογματική πολιτική σκοπιμότητα οργανώνει προσχεδιασμένους αναθεματισμούς, εναντίον κάθε καλλιτεχνικού δημιουργού, που προτιμά ένα προσωπικό «βάπτισμα στο πλήθος», από μια βολική ελιτίστικη γραφειοκρατική απομόνωση.

Ο Παντελής Βούλγαρης μπορεί, λόγω ηλικίας, να μην εβίωσε από κοντά το έπος της Αντίστασης και την τραγωδία» του αδελφοκτόνου Εμφυλίου. Εχει όμως το χάρισμα της ευαισθησίας από διηγήσεις άλλων, μελέτες και συγκριτικές εκτιμήσεις, αλλά και την ικανότητα να μετουσιώνει όλο αυτό το γνωσιολογικό και συγκινησιακό φορτίο σε «τέχνη που γοητεύει τις μάζες», όπως διδάσκει ο ιστορικός και κριτικός του κινηματογράφου Ζωρζ Σαντούλ.

Επικρίθηκε ο σκηνοθέτης για «ιστορική άγνοια» και τα τοιαύτα. Ιστορική άγνοια ήταν οι σκηνές των αμούστακων παλληκαριών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), που αναπολόγητα οδηγούνταν στο εκτελεστικό απόσπασμα; Ιστορική αφασία είναι το ξεγύμνωμα του Βαν Φλητ, που με ιταμότητα λέει στους αξιωματικούς του Κυβερνητικού Στρατού: «Θέλετε δεν θέλετε, θα κάνουμε κάρβουνο τους αντάρτες, αλλά και τα χωριά τους με τις αμερικανικές εμπρηστικές βόμβες ναπάλμ».

Περιφρονητέο «μελό» είναι οι σκωπτικές φραστικές αψιμαχίες και τα φιλικά χωρατά ανάμεσα στους αντάρτες και τους τακτικούς κυβερνητικούς φαντάρους, στα σε απόσταση αναπνοής αντίπαλα χαρακώματα του Γράμμου - Βίτσι; Ηταν ή όχι και οι δυο ένοπλες αντίπαλες ομάδες παιδιά της ίδιας γειτονιάς, γιατί όχι και της ίδιας οικογένειας; Και με ποιο δικαίωμα, ακόμη και σήμερα, 65 χρόνια μετά το κλείσιμο της μαύρης αυλαίας του Εμφυλίου, κάποιοι επιμένουν να ενσταλάζουν στις ψυχές των νέων το δηλητήριο του μίσους και του διχασμού; Ποια άραγε είναι τα κίνητρά τους;

• ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΚΡΗΣ, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Μας έφερε το «Tetro» και πολλές ιστορίες - ο Φράνσις Φορντ Κόπολα...

Ενας μεγάλος σταρ, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, βρίσκεται από χθες στην Αθήνα. Καλεσμένος του «Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου», ήρθε, παρέα με τις δύο παραγωγούς του, Αναχίντ Ναζάριαν και Αντριάνα Ροτάρου, για να παραστεί στην πρεμιέρα της τελευταίας του ταινίας «Tetro», την Κυριακή στις 8.30 μ.μ. στο «Ιντεάλ», στην τελετή λήξης του φεστιβάλ.

Θα βραβευτεί και για τη δράση της εταιρείας παραγωγής του, American Zoetrope. Θα τιμηθούν, επίσης, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και η Μάρω Κοντού.

Αν θέλετε να ακούσετε ιστορίες από τον βραβευμένο με Οσκαρ σκηνοθέτη, για σημαντικές στιγμές της καριέρας του αλλά και τη συνεργασία του με ηθοποιούς-θρύλους του Χόλιγουντ, όπως ο Αλ Πατσίνο, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και φυσικά ο Μάρλον Μπράντο, ο Κόπολα θα δώσει σήμερα masterclass στις 7 μ.μ. στο Ιδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (Πειραιώς 206, Ταύρος).

Από το 1974 και την ταινία «Συνομιλία» είχε να υπογράψει ο Κόπολα σενάριο εξ ολοκλήρου δικό του. Για το «Tetro» πάντως -που άνοιξε το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάνες- ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει πει ότι είναι η ομορφότερη και πλέον προσωπική δουλειά της καριέρας του.

Πρόκειται για ένα οικογενειακό δράμα. Ο 17χρονος Μπένι, γόνος Ιταλών μεταναστών στην Αργεντινή, την οποία εγκατέλειψαν οικογενειακώς για να εγκατασταθούν στη Νέα Υόρκη, όταν ο μαέστρος πατέρας του έγινε διάσημος, επιστρέφει στο Μπουένος Αϊρες αναζητώντας τον μεγάλο του αδερφό, Τέτρο. Κλεισμένος στον εαυτό του, ο Τέτρο κάνει την επικοινωνία τους πολύ πιο δύσκολη απ' όσο φανταζόταν ο μικρός.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Βίνσεντ Γκάλο, Μαριμπέλ Βερντού, Κλάους Μαρία Μπραντάουερ, Κάρμεν Μάουρα και ο πρωτοεμφανιζόμενος Αλντεν Ερενραϊχ.

Αύριο το «Πανόραμα» θα φιλοξενήσει ακόμη έναν εκλεκτό καλεσμένο, τον Ατόμ Εγκογιάν. Θα παραστεί στην πρεμιέρα της νέας του ταινίας, «Χλόη», στις 9 μ.μ. στο «Ιντεάλ».

• Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Από καρκίνο του προστάτη πάσχει ο ηθοποιός Ντένις Χόπερ

Ο ηθοποιός Ντένις Χόπερ πάσχει από καρκίνο του προστάτη και πρόκειται να ματαιώσει όλες τις μετακινήσεις του προκειμένου να επικεντρωθεί στη θεραπεία του, δήλωσε χθες Πέμπτη στους δημοσιογράφους ο μάνατζέρ του.

Ο 73χρονος Χόπερ εξήλθε από το νοσοκομείο στις αρχές του μήνα μετά από δήλωση του μάνατζέρ του, Σαμ Μέιντιου, ότι είχε εισαχθεί επειδή είχε εμφανίσει συμπτώματα της νέας γρίπης μετά από ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη και είχε νοσηλευτεί για αφυδάτωση.

Ωστόσο, ο Μέιντιου, σε δηλώσεις του χθες Πέμπτη στο διαδικτυακό τόπο με καλλιτεχνικές ειδήσεις E! Online, αναφέρει ότι ο Χόπερ πάσχει από καρκίνο του προστάτη και υποβάλλεται σε θεραπεία στο University of Southern California.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

Ο Μάικλ Τζάκσον χωρίς εφέ

Με την πρώτη σκηνή να δείχνει τους γεμάτο άγχος χορευτές που θα επιλεγουν για τις συναυλίες του Μάικλ Τζάκσον, καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν είναι σίγουρα ένα πορτρέτο μυθοποίησης του ποπ σταρ.

Ο Μάικλ Τζάκσον με το σκηνοθέτη της ταινίας Κένι Ορτέγκα στη διάρκεια των προβών μιας σειράς συναυλιών που δεν έγιναν ποτέ Αντίθετα η κάμερα δείχνει τις πρόβες, τον Μαιλ Τζάκσον να χορεύει και ύστερα να διακόπτει το τραγούδι, να ζητάει περισσότερα μπάσα, να κάνει παράπονα για τον ήχο στο ακουστικό του, να διαφωνεί με τον μουσικό διευθυντή του. Με λίγα λόγια ότι θα περίμενε να δει κανείς στις πρόβες τού Staples Center στο Λος Αντζελες, καθώς ετοίμαζε την επάνοδό του στη σκηνή της Arena στο Λονδίνο.

Αυτό είναι το «This Is It», που προβάλλεται από χθες και μόνο για δύο εβδομάδες στους κινηματογράφους όλου του πλανήτη. Και αν κάτι φαίνεται ξεκάθαρα είναι η επιμονή του σκηνοθέτη Κένι Ορτέγκα, που αρνήθηκε παρά τις πιέσεις -εταιρειών και οικογένειας- να βάλει στο υλικό του κηδείες και θρήνους, ώστε να το μετατρέψει σε φτηνό μελόδραμα. Αντίθετα πήρε το υλικό -κάπου 120 ώρες- που προοριζόταν μόνο για το αρχείο και ουσιαστικά έδειξε έναν Μάικλ Τζάκσον με όλο το άγχος, την αβεβαιότητα και την προσμονή που είχε για την επάνοδό του στη μουσική βιομηχανία, αλλά και τη σκληρή προσπάθεια που κατέβαλε.

Γι' αυτό είναι κάπως τραγελαφικό το γεγονός ότι στο Λονδίνο, όπως μετέδωσε το BBC, κάποιοι θαυμαστές του Τζάκσον διαμαρτύρονταν έξω από τους κινηματογράφους για την ταινία επειδή δείχνει, δήθεν, την παρακμή του. Η ταινία αντίθετα δείχνει έναν κανονικό Τζάκσον να χορεύει, να τραγουδάει προσέχοντας πάντα τη φωνή του, να κοιτάει τα ειδικά εφέ, να αγκαλιάζει τους συνεργάτες του και να λέει όλα τα συνήθη κλισέ τού στιλ: «Μην έχετε άγχος», «σας αγαπάω όλους», «θα τα καταφέρουμε». Είναι δηλαδή πολύ πιο ανθρώπινος από εκείνη τη φιγούρα, μισοκρυμμένη πίσω από τη χειρουργική μάσκα, που μπαινόβγαινε στις αίθουσες των δικαστηρίων λίγα χρόνια πριν.

Η ταινία «This Is it», όπως λεγόταν η σειρά των συναυλιών του Τζάκσον, είναι ένα θαύμα του μοντάζ. Ο Ορτέγκα, που είχε τη σκηνοθετική ευθύνη των συναυλιών, πήρε το υλικό και κατάφερε να δώσει μια ροή. Τα περισσότερα τραγούδια ακούγονται μισά ή α καπέλα, οι χορογραφίες πραγματοποιούνται χωρίς τα εντυπωσιακά κουστούμια και από τα δεκάδες εφέ, που ετοίμαζε ο Τζάκσον, παίρνουμε μια μικρή γεύση κάτω από τα ελάχιστα χειροκροτήματα των τεχνικών.

Αλλά ο Ορτέγκα δεν ήθελε τίποτε παραπάνω. Μόνο να δείξει έναν σταρ που ετοιμάζει πυρετωδώς την επιστροφή του στη σκηνή. Και σίγουρα δεν είναι δική του ευθύνη το γεγονός ότι τη διαφημίζουν ως ρέκβιεμ ενός σόουμαν.

Οσο για τα υπόλοιπα, η ταινία προορίζεται να φέρει κέρδη 40 με 50 εκατομμύρια δολάρια. Πολύ πιθανόν. Ολοι όσοι ξαναθυμήθηκαν το «Thriller» θα ήθελαν να δούν τις τελευταίες εικόνες του Τζάκσον. Αλλά είναι μια ταινία που δεν έχει σχέση ούτε με την παράσταση που ετοίμαζε ούτε με τις επιτυχίες του. Είναι απλά σκηνές από το χτίσιμο μιας συναυλίας -από τις οντισιόν μέχρι τα εφέ των υπολογιστών. Ενα ντοκιμαντέρ για τον μουσικό στα παρασκήνια και τις πρόβες, πίσω από την εικόνα του εκκεντρικού ποπ σταρ. Αν ήθελε αυτό ο Ορτέγκα, τα κατάφερε άψογα.

• ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Εισπράξεις 20,1 εκατ. δολαρίων για το «Τhis is It» του Tζάκσον

• Εξαιρετικά μεγάλη η ανταπόκριση για την τελευταία ταινία του «βασιλιά της ποπ».

Εισπράξεις 20,1 εκατομμυρίων δολαρίων στο box office σημείωσε η ταινία του Μάικλ Τζάκσον «MICHAEL JACKSON THIS IS IT» κατά την χθεσινή πρώτη ημέρα της προβολής της στους κινηματογράφους ολόκληρου του κόσμου, σύμφωνα με εκπρόσωπο της Columbia Pictures.

Η ανταπόκριση των οπαδών του βασιλιά της ποπ ήταν πολύ μεγάλη καθώς οι πωλήσεις εισιτηρίων έφτασαν τα 7,4 εκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ και στον Καναδά και τα 12,7 εκατομμύρια δολάρια στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου. Σύμφωνα με την Columbia Pictures, στην Βρετανία οι εισπράξεις έφτασαν λίγο κάτω από τα 2 εκατομμύρια και στην Γαλλία περίπου 1,4 εκατομμύριο.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ελληνικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Λονδίνο

Αρχίζει την Παρασκευή στο Λονδίνο το δεύτερο ετήσιο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, που διοργανώνει η εταιρεία CosmoCinema με την υποστήριξη μεταξύ άλλων του ΕΟΤ Βρετανίας και της Ελληνικής Πρεσβείας.

Στο φετινό φεστιβάλ θα διαγωνιστούν 41 παραγωγές Ελλήνων δημιουργών, οι περισσότερες εκ των οποίων θα προβληθούν για πρώτη φορά στο κοινό, καθώς και 9 σενάρια. Οι παραγωγές είναι ταινίες μυθοπλασίας μεγάλου και μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ, καθώς επίσης κινούμενο σχέδιο και καλλιτεχνικό βίντεο. Οι προβολές που θα διαρκέσουν μέχρι και την Κυριακή θα γίνονται στην αίθουσα προβολών του Ελληνικού Κέντρου στο κεντρικό Λονδίνο.

Το φεστιβάλ θα ανοίξει με συζήτηση για τις ευκαιρίες παραγωγών στην Ελλάδα με κύριους ομιλητές μεταξύ άλλων το σκηνοθέτη Λίον Χέρμπερτ και το σκηνοθέτη και παραγωγό Μπρούνο Κόπολα, ξάδερφο του Φράνσις Φορντ Κόπολα.

Στο πλαίσιο του φεστιβάλ διοργανώνονται επίσης δύο σεμινάρια, ένα με θέμα την προετοιμασία του σώματος του ηθοποιού και το δεύτερο για τον τρόπο που μια ιδέα μπορεί να μετουσιωθεί σε αξιόλογο φιλμ. Η κορύφωση του φεστιβάλ έρχεται το βράδυ της Κυριακής με την απονομή των βραβείων «Οδυσσέας» της κριτικής επιτροπής. Το κοινό θα έχει επίσης την ευκαιρία να ψηφίσει για το Βραβείο Κοινού.

• www.kathimerini.gr. Του ανταποκριτή μας στο Λονδίνο, Θανάση Γκαβού

Κόντρες για τον «Βraveheart»

Όταν βγήκε στους κινηματογράφους η επική ταινία «Βraveheart» του Μελ Γκίμπσον, πριν από 15 χρόνια, ιστορικοί έβαλαν σκοπό να αποδείξουν ότι ο Γουίλιαμ Γουάλας που κατάφερε να ενώσει τις σκωτσέζικες φυλές και κατά το σενάριο έδωσε τη ζωή του για την ανεξαρτησία της πατρίδας του υψώνοντας ανάστημα απέναντι στον βασιλιά Εδουάρδο Α΄ της Βρετανίας, δεν ήταν ένας φτωχός χωριάτης, αλλά γαιοκτήμονας με τίτλο ιπποσύνης. Ο Γκίμπσον τώρα παραδέχεται ότι η ταινία έμεινε μακριά από την ιστορική αλήθεια και πως ο Γουάλας ήταν στην πραγματικότητα «ένα τέρας». «Πυρπολούσε ό,τι έβρισκε μπροστά του.

Ήταν σαν μαινόμενος ταύρος. Απλώς στην ταινία με δεδομένο τον κακό, κάποιος έπρεπε να είναι ο καλός», λέει ο Αυστραλός ηθοποιός. «Ύστερα από 15 χρόνια, ο κ. Γκίμπσον παρουσιάζει την άλλη πλευρά του μύθου που όμως είναι εξίσου ανακριβής με την ταινία», υποστήριξε η πρώην ακαδημαϊκός δρ Φιόνα Γουάτσον. «Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Ο Γουάλας ύστερα από την πανωλεθρία στο Φόλκιρκ το 1298 διετέλεσε διπλωμάτης, πράγμα αδύνατον για κάποιον που ήταν σε έξαλλη, όπως ειπώθηκε, κατάσταση. Αν ψάχνουμε για απολίτιστο εκείνη την περίοδο, τότε ο Γουάλας δεν ήταν ο μόνος. Ο Εδουάρδος Α΄ ήταν τουλάχιστον κακός, αν όχι χειρότερος». [ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009]

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: Δεκαεπτά ελληνικές ταινίες σπάνε το «εμπάργκο»

Η ελληνική παρουσία ενισχύεται στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με οκτώ εγχώρια φιλμ και εννέα ψηφιακά. Έτσι, τα φετινά 50ά γενέθλια του φεστιβάλ δεν θα είναι ορφανά από το ελληνικό σινεμά παρ΄ όλο που στην πλειονότητά τους οι σκηνοθέτες - 25- αρνούνται να στείλουν εκεί τις ταινίες τους μέχρι η Πολιτεία να ψηφίσει νέο κινηματογραφικό νόμο. Αλλά και αυτοί που τα στέλνουν για το ίδιο παλεύουν, αλλά από διαφορετική πλευρά...

Για τέταρτη συνεχή χρονιά, το DigitalWave, το διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης- με βραβεία που θα φτάσουν τις 28.000 ευρώ- προσανατολίζεται αποκλειστικά στη σύγχρονη ελληνική ψηφιακή δημιουργία. Οι 9 ταινίες που απαρτίζουν το φετινό πρόγραμμα του DigitalWave 04 δίνουν μια σαφή εικόνα των τάσεων που επικρατούν στο σύγχρονο ελληνικό ψηφιακό σινεμά. Ο Μιχαήλ Άγγελος Νικολαΐδης στο«Οne of us»μιλά για τη μετανάστευση και την ένταξη στη νέα πατρίδα, ξετυλίγοντας την ελληνική πραγματικότητα σε όλες τις εκφάνσεις της. Με αφετηρία την οικογένεια, ο Δημήτρης Καρακάσης θίγει με αιχμηρό ύφος δεσμούς που «νοσούν» στο φιλμ«Παρουσία Β΄», ενώ τα νεαρά αδέλφια Φώτης και Αποστόλης Πάσσος χτίζουν μια ασυνήθιστη ιστορία γύρω από ένα οικογενειακό κειμήλιο στην ταινία«Το κουτί». Σημαντικά ιστορικά κεφάλαια της χώρας εμπνέουν τον Χρήστο Μεγαρχιώτη στην ταινία «Το φως πριν την αυγή» που ανασκαλεύει μνήμες και συναισθήματα από το παρελθόν. Στις «Ρυτίδες και όνειρα» η Γεωργία Πετραλή αφηγείται μια πιο προσωπική, τρυφερή ιστορία μέσα από τον χορό. Με ανάλογη ευαισθησία χειρίζεται τους ήρωές του, ένα νεαρό ζευγάρι σε αδιέξοδο, ο Βασίλης Ραΐσης στο«Τελευταίο τραγούδι του Έλβις», μια εύστοχη απεικόνιση των ερωτικών σχέσεων στον 21ο αιώνα. Παράλληλα, η νέα εποχή αποτυπώνεται μέσα από μια πρωτότυπη, πειραματική φωτογραφική τεχνική στην ταινία «Εmpirical data»του Γιώργου Δρίβα. Εκτός συναγωνισμού θα παιχθούν οι ταινίες «Ευχές» του Άγγελου Σπάρταλη που επιχειρεί μια ονειρική προσέγγιση της τέχνης μέσα από την καθημερινότητα πέντε αγγέλων που ζουν σε έναν κινηματογράφο, ενώ ο Αλέξανδρος Κωνσταντάρας με την ταινία «Κυνηγώντας τον Μωυσή»δίνει τη δική του εκδοχή για το πώς θα μπορούσε να είναι ένα κενυάτικο σπαγγέτι γουέστερν. Στο Πανόραμα ελληνικών ταινιών θα προβληθούν οι ταινίες «Μοιραία έλξη» του Ερρίκου Ανδρέου, «Άμα δεν σε θέλει» του Βασίλη Νεμέα, «Η διαθήκη του Ιωάννη Μελιέ» του Δημήτρη Κολλάτου, «Καντίνα» του Σταύρου Καπλανίδη, «Μικρές εξεγέρσεις» του Κυριάκου Κατζουράκη, «Μπιλόμπα» της Σοφίας Παπαχρήστου, «Ο διαχειριστής» του Περικλή Χούρσογλου, «Χορεύοντας στον πάγο» του Σταύρου Ιωάννου.

• Παύλος Θ. Κάγιος, ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Το «φαινόμενο Στριπ» έχει το άγγιγμα του Μίδα

• «ΧΡΥΣΑΦΙ» ΓΙΝΕΤΑΙ Ο,ΤΙ ΑΓΓΙΖΕΙ Η 60ΧΡΟΝΗ ΣΤΑΡ

• Του Jonathan Rommey , Επιμέλεια: Χρήστος Ν.Ε. Ιερείδης

• ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Στο Χόλιγουντ μιλούν για το «φαινόμενο Μέριλ Στριπ».

Θεωρείται από τις αξιοσέβαστες σταρ του Χόλιγουντ, ηθοποιός που μπορεί να μην είχε πάντα επιτυχίες, όμως είχε τις λιγότερες αποτυχίες από οποιαδήποτε άλλη της γενιάς της. Στις μέρες μας βιώνει μια επαγγελματική αναγέννηση που την καθιστά όχι απλώς μία από τις αγαπημένες της Μέκκας του κινηματογράφου, αλλά ως κάποια που έχει το άγγιγμα του Μίδα. Η πρόσφατη ταινία «Julie & Julia» στην οποία η Μέριλ Στριπ υποδύεται την γκουρού της μαγειρικής Τζούλια Τσάιλντ, έχει ήδη φθάσει τα 100 εκατ. δολάρια από εισπράξεις μόνο στις ΗΠΑ (με κόστος παραγωγής κάπου στα 40 εκατ.

δολάρια). Και δεν είναι η μόνη απόδειξη που τεκμηριώνει τον χαρακτηρισμό.

Ξεδιπλώνοντας εκτός από το ερμηνευτικό της ταλέντο και τις χορευτικές αλλά και τραγουδιστικές ικανότητες στην κινηματογραφική μεταφορά του μιούζικαλ «Μamma Μia» των ΑΒΒΑ, πέρα από τις εισπράξεις που σημείωσε η ταινία, η χρυσή συλλογή τραγουδιών του σουηδικού συγκροτήματος της δεκαετίας του ΄70, βρέθηκε στην κορυφή των τσαρτς- και των πωλήσεων επομένως- και προκάλεσε σχεδόν κίνημα από ζευγάρια που ζητούσαν μανιωδώς να παντρευτούν στη Σκόπελο, με την αεροπορική εταιρεία ΕasyJet να κάνει λόγο για αύξηση των πτήσεών της από Λονδίνο προς Ελλάδα κατά 13% μόλις έναν μήνα μετά την πρεμιέρα της ταινίας.

Κάτι ανάλογο είχε συμβεί στη δεκαετία του ΄80, περίοδο κατά την οποία η Μέριλ Στριπ ήταν στις δόξες της. Το φιλμ «Πέρα από την Αφρική», του 1985, με πρωταγωνιστές την ίδια και τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, έφερε στο προσκήνιο την Κένυα, με αποτέλεσμα η τουριστική κίνησή της να σημειώσει σημαντική αύξηση. Από τους 152.000 τουρίστες που είχαν κάνει διακοπές το 1985 στην αφρικανική χώρα, την επόμενη χρονιά ήταν προορισμός για 176.000 επισκέπτες. Χωρίς αμφιβολία ώς έναν βαθμό παίζει καθοριστικό ρόλο το πανίσχυρο μάρκετινγκ του Χόλιγουντ.

Στην τέταρτη δεκαετία της καριέρας της, η Μέριλ Στριπ απολαμβάνει μια έκρηξη δημοτικότητας. Το 2006 έδωσε ένα ακόμη ρεσιτάλ ερμηνείας (με υποψηφιότητα για Όσκαρ) στην ταινία «Ο διάβολος φορούσε Ρrada», υποδυόμενη την ντυμένη στην τρίχα και με την τελευταία λέξη της μόδας Μιράντα Πρίστλι, διευθύντρια επιτυχημένου περιοδικού μόδας, «φωτογραφίζοντας» την περιβόητη Άννα Γουίντουρ της «Vogue», φέρνοντας στο προσκήνιο την περιοδική έκδοσηευαγγέλιο για πολλές γυναίκες.