ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ
Στις αίθουσες το πολυσυζητημένο «Λυκόφως», ένα εναλλακτικό λαβ στόρι που ανανεώνει ριζικά τον μύθο των βαμπίρ
Τό «Λυκόφως» (Τwilight») της της Κάθριν Χέντγουικ είναι η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του πρώτου βιβλίου της τετραλογίας μυθιστορημάτων τρόμου «Τhe Τwilight Saga» της Στέφανι Μέγερ.
Το ρομάντζο ανάμεσα σε ένα 17χρονο κορίτσι, την Μπέλα (Κρίστεν Στιούαρτ) και τον Εντουαρντ (Ρόμπερτ Πάτινσον), έναν μεγαλύτερό της μυστηριώδη κούκλο που αποδεικνύεται απόγονος οικογένειας βαμπίρ, είναι ένα λαβ στόρι για το οποίο οι τινέιτζερ κόβουν φλέβες.
Η επιτυχία της Μέγερ στο χαρτί και της Χέντγουικ στο πανί είναι ότι ανανεώνουν ριζικά τον μύθο των βρικολάκων. Τα βαμπίρ τους παραμένουν αθάνατα μεν αλλά χωρίς να τρέφονται με ανθρώπινο αίμα. Πίνουν μόνο αίμα ζώων (θα μπορούσες να τα αποκαλέσεις χορτοφάγα)· Βρικόλακες... πολιτικώς ορθοί αλλά με αίσθηση του χιούμορ. «Είναι σαν να τρέφεσαι με τόφου» λέει ένας για το διαιτολόγιό του. «Δεν μένεις ποτέ ικανοποιημένος». Θα συμφωνήσω στο ότι οι διάλογοι σου δίνουν συχνά την εντύπωση ότι διαβάζεις «Μανίνα» ή «Κατερίνα», το αντιμετωπίζεις όμως με συμπάθεια καθώς το αισθητικό αποτέλεσμα έχει τεράστια κινηματογραφική δύναμη, ενώ το ίδιο το ρομάντζο είναι επικίνδυνα σέξι. Λες και παρακολουθείς «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» με φόντο το «Τwin Ρeaks».
ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
▅ «Ρassengers» (ΗΠΑ, 2008) του Ροντρίγκο Γκαρσία. Μια νεαρή ψυχολόγος (Αν Χάθαγουεϊ) αναλαμβάνει την ψυχολογική υποστήριξη των πέντε μοναδικών επιζώντων μιας αεροπορικής τραγωδίας. Καλοφτιαγμένο αλλά κάπως ψυχρό φιλμ όπου το ψυχολογικό δράμα προσπαθεί να συνδυαστεί με το πολιτικό θρίλερ.
▅ Ο «Γιος του παντοπώλη» («Le fils de l΄epicier», Γαλλία, 2007) του Ερίκ Γκουιραντό. Αναλαμβάνοντας χρέη παντοπώλη στη θέση του άρρωστου πατέρα του στην επαρχία της Προβηγκίας, ένας «άσωτος» νεαρός (Νικολά Καζαλέ) έρχεται σε επαφή με τον τόπο καταγωγής του. Στρωτή αφήγηση και ολοκληρωμένοι χαρακτήρες σε μια ταινία που ωστόσο εύκολα ξεχνιέται.
▅ Χαριτωμένες σκυλίσιες περιπέτειες, τέλος, στην κωμωδία «Μπέβερλι Χιλς τσιουάουα» («Βeverly Ηills Chihuahua», ΗΠΑ, 2008) της Ράτζα Γκόσνελ.
Η επιτυχία της Μέγερ στο χαρτί και της Χέντγουικ στο πανί είναι ότι ανανεώνουν ριζικά τον μύθο των βρικολάκων. Τα βαμπίρ τους παραμένουν αθάνατα μεν αλλά χωρίς να τρέφονται με ανθρώπινο αίμα. Πίνουν μόνο αίμα ζώων (θα μπορούσες να τα αποκαλέσεις χορτοφάγα)· Βρικόλακες... πολιτικώς ορθοί αλλά με αίσθηση του χιούμορ. «Είναι σαν να τρέφεσαι με τόφου» λέει ένας για το διαιτολόγιό του. «Δεν μένεις ποτέ ικανοποιημένος». Θα συμφωνήσω στο ότι οι διάλογοι σου δίνουν συχνά την εντύπωση ότι διαβάζεις «Μανίνα» ή «Κατερίνα», το αντιμετωπίζεις όμως με συμπάθεια καθώς το αισθητικό αποτέλεσμα έχει τεράστια κινηματογραφική δύναμη, ενώ το ίδιο το ρομάντζο είναι επικίνδυνα σέξι. Λες και παρακολουθείς «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» με φόντο το «Τwin Ρeaks».
- Πολιτική και καρτούν
ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
▅ «Ρassengers» (ΗΠΑ, 2008) του Ροντρίγκο Γκαρσία. Μια νεαρή ψυχολόγος (Αν Χάθαγουεϊ) αναλαμβάνει την ψυχολογική υποστήριξη των πέντε μοναδικών επιζώντων μιας αεροπορικής τραγωδίας. Καλοφτιαγμένο αλλά κάπως ψυχρό φιλμ όπου το ψυχολογικό δράμα προσπαθεί να συνδυαστεί με το πολιτικό θρίλερ.
▅ Ο «Γιος του παντοπώλη» («Le fils de l΄epicier», Γαλλία, 2007) του Ερίκ Γκουιραντό. Αναλαμβάνοντας χρέη παντοπώλη στη θέση του άρρωστου πατέρα του στην επαρχία της Προβηγκίας, ένας «άσωτος» νεαρός (Νικολά Καζαλέ) έρχεται σε επαφή με τον τόπο καταγωγής του. Στρωτή αφήγηση και ολοκληρωμένοι χαρακτήρες σε μια ταινία που ωστόσο εύκολα ξεχνιέται.
▅ Χαριτωμένες σκυλίσιες περιπέτειες, τέλος, στην κωμωδία «Μπέβερλι Χιλς τσιουάουα» («Βeverly Ηills Chihuahua», ΗΠΑ, 2008) της Ράτζα Γκόσνελ.
No comments:
Post a Comment