Στο συνοδευτικό κείμενο για τις «Τρεις στιγμές», ο Πέτρος Σεβαστίκογλου σημειώνει: «Σε μια εποχή που δεν κυνηγάμε το Απόλυτο, μας τρομάζει ο χρόνος, ο κόπος, η επένδυση, αποφεύγουμε τη διαδρομή». Πράγματι ο σκηνοθέτης επενδύει στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του και χρόνο και κόπο, ακολουθώντας τον δύσβατο δρόμο του «κινηματογράφου του δημιουργού». Σε μια εποχή ευκολίας και ξεπετάγματος, εκείνος γοητεύεται από το θέατρο, από τη σκηνογραφικά επιμελημένη εικαστικότητα των πλάνων, επιχειρεί την ατμοσφαιρική εικονογραφία αισθήσεων και αισθημάτων. Με στέρεη κινηματογραφική παιδεία και πλούσια θεατρική εμπειρία επιδιώκει να μιλήσει αντισυμβατικά για την ερωτική επιθυμία μέσα από τρία ζευγάρια σε τρεις διαφορετικές ηλικίες: νέοι, μεσήλικες, ηλικιωμένοι. Ή μήπως ένα ζευγάρι διαθλασμένο στον χρόνο; Κάπου στην εξοχή. Ενα σπίτι, μια ανοίκεια συνύπαρξη.
Ο σκηνοθέτης κάνει ένα άλμα με στόχο τον μαγικό ρεαλισμό αλλά δεν απογειώνεται. Σκαλώνει στον πληθωρισμό των εικόνων, στην μπαρόκ θεατρικότητα του ύφους και των ερμηνειών. Η ταινία παραπέμπει σε κινηματογραφημένη παράσταση σε φυσικό χώρο. Τα πρόσωπα εγκλωβίζονται σε διαλόγους και ερμηνείες που δύσκολα παρακολουθεί ο φακός. Το δύσκολο εγχείρημα του Πέτρου Σεβαστίκογλου παραμένει μια εγκεφαλική άσκηση που μεταφράζεται σε αλληλοδιαδοχή εικαστικών συνθέσεων. Ενας αδιαμφισβήτητα ταλαντούχος σκηνοθέτης, με επεξεργασμένη αισθητική - κινηματογραφική άποψη, κλείνεται σε έναν κόσμο ερμητικό, απροσπέλαστο. Αποτυγχάνει, αλλά έχει δώσει τη μάχη. Σοβαρά και υπεύθυνα.
Η φωτογραφία του Ηλία Κωνσταντακόπουλου και το μοντάζ του Αλέξη Πεζά, εγγράφονται στις ξεχωριστές «στιγμές» της ταινίας.
- Μαρια Kατσουνακη, Η Καθημερινή, 29/01/2009
No comments:
Post a Comment