Λίγες ημέρες πριν από την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας στο Βερολίνο, ο Πάνος Χ. Κούτρας έχει εγκατασταθεί στο στούντιο με τους συνεργάτες του για την τελική επεξεργασία της κόπιας. Από εκεί και η συνομιλία για την «ιστορία της Στρέλλας, μια από αυτές που θα μπορούσαμε να ακούσουμε σε μια παρέα με την κοινότοπη εισαγωγή: Θα σας διηγηθώ μια απίθανη ιστορία που άκουσα».
— Εχετε μια έλξη στην εκκεντρικότητα. Από την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία σας έως την τρίτη κατά σειρά. Είναι ο τρόπος σας να αποφύγετε τη σύμβαση;
— Δεν ξέρω πώς ορίζεται η εκκεντρικότητα στην τέχνη, αν όχι με τον ίδιο τρόπο που ορίζεται η ίδια η Τέχνη. Ενα έργο τέχνης πρέπει να αποκαλύπτει, να διερωτάται, να προκαλεί, να αψηφά, να συγκινεί… Μία ταινία είναι κάτι τόσο δύσκολο και χρονοβόρο να πραγματοποιηθεί, που δεν βρίσκω λόγο να την κάνω αν δεν πιστεύω πως μπορεί να προσθέσει κάτι στη ζωή μου ή στη ζωή των άλλων.
— Το γεγονός ότι η ηρωίδα είναι τρανσέξουαλ, πόσο αλλάζει τα δεδομένα των σχέσεων στην ταινία;
—Αρκετά. Οπως για κάθε ταινία που ασχολείται με έναν άνθρωπο που ανήκει σε μια μειονότητα, όποια και αν είναι αυτή και αντιμετωπίζει κοινωνικά προβλήματα. Ωστόσο, η ταινία δεν ασχολείται τόσο με το γεγονός του «τρανσεξουαλισμού» από την κοινωνική του πλευρά. Είναι πάνω από όλα μια ιστορία αγάπης… με μία τρανσέξουαλ.
— «Είναι μια ιστορία που έχει ως στόχο να μιλήσει για τα σημάδια της αποδοχής του διαφορετικού, την ανάγκη για συμφιλίωση, τον αλληλοσεβασμό», σημειώνετε για την ταινία. Χαρακτηριστικά που συναντάμε, με ποια σειρά και σε ποιο βαθμό, στην ελληνική κοινωνία;
— Πρωτίστως με ενδιέφερε σε προσωπικό επίπεδο, όσον αφορά τους ήρωες της ταινίας, αλλά φυσικά κατά συνέπεια αυτό ορίζεται από το ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι. Δυστυχώς, η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει αρκετό δρόμο ακόμα να διανύσει για να μπορούμε να πούμε πως είναι μια χώρα που σέβεται τα κοινωνικά δικαιώματα, που έχει στόχο την κοινωνική ισότητα. Υπάρχει πολύς ρατσισμός και ξενοφοβία, αδιαφορία για ασθενέστερες ομάδες, και το χειρότερο, όλα αυτά δεν δείχνουν να απασχολούν καθόλου την εκάστοτε κυβέρνηση αλλά ούτε και τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία!
— Τι σας οδήγησε στη «Στρέλλα». Ποιο ήταν το κίνητρο;
— Να πω μια ιστορία και να ερευνήσω μια ομάδα ανθρώπων που μπορεί ίσως να φωτίσει με ένα διαφορετικό τρόπο μια σκοτεινή κοινωνία όπως είναι η σύγχρονη αστική ελληνική. Μια κοινωνία ζωντανή–νεκρή.
— Τα αισθήματα εκτός «κανονικότητας», σε ό,τι αποκαλούμε «περιθώριο», είναι πιο δυνατά και πιο αυθεντικά;
— Οχι. Τα αισθήματα, η χαρά, ο πόνος είναι ίδια για κάθε άνθρωπο. Ισως στους ανθρώπους που τους κατατάσσουμε «εμείς» σε αυτό που αποκαλούμε «περιθώριο» να είναι πιο εμφανή, γιατί είναι άνθρωποι που δεν ζουν σύμφωνα με τους υποκριτικούς κανόνες μιας αστικής κοινωνίας. Αυτό τους κάνει συχνά πιο δυνατούς, πιο άμεσους πιο συναρπαστικούς, πιο ειλικρινείς.
— Τι λείπει από το ελληνικό σινεμά;
— Ο,τι λείπει γενικά από την Ελλάδα. Πολιτισμός.
— Κώστας Γαβράς – Θόδωρος Αγγελόπουλος. Συνυπάρχετε στο Βερολίνο. Μία λέξη για τον καθένα.
— Tι να πω; Είναι από τους πιο καταξιωμένους σκηνοθέτες, παγκοσμίως. Τους σέβομαι πολύ και τους δύο.
- Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 01/02/2009
No comments:
Post a Comment