ΕΛΕΝΗ ΡΑΝΤΟΥ: «Τα πιο ευτυχισμένα ζευγάρια είναι τα γκέι»

Μόνο μια κυκλοφοριακή και συναισθηματική... σύγκρουση αγάπης μπορεί να μας κάνει να πούμε «Πεθαίνω για σένα» και η Ελένη Ράντου έχει τον λόγο

Με την κωμωδία «Πεθαίνω για σένα» κάνει την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση, διαλέγοντας να στηριχθεί στη θεατρική επιτυχία της «Μαμά μην τρέχεις»... Η αλήθεια όμως είναι άλλη, όσο απίστευτη κι αν φαίνεται: «Η ιστορία του "Μαμά μην τρέχεις" είχε αρχίσει από ένα πρώτο draft σεναρίου που ετοίμαζα και ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Άρα το θεατρικό "Μαμά μην τρέχεις" ήταν διασκευή ενός σεναρίου με αρχικό τίτλο "Πεθαίνω για σένα"», λέει. «Τώρα που ο κύκλος ολοκληρώθηκε και ξαναβρήκε τον δρόμο προς το σινεμά, θεώρησα σωστό να επιστρέψω στον τίτλο που είχε αρχικά. Περίεργους κύκλους κάνει η ζωή! Αν δεν το είχα γράψει για σινεμά, ποτέ δεν θα το ΄χα κάνει τόσο μεγάλη επιτυχία στο θέατρο- διήνυσε τρεις θεατρικές σεζόν με ρεκόρ εισιτηρίων- κι άρα ποτέ δεν θα μου το ζητούσαν στο σινεμά! Ιδού το ελληνικό κινηματογραφικό παράλογο».

Πώς είδατε τον εαυτό σας στην οθόνη στην πρώτη σας κινηματογραφική εμφάνιση;

Πολύ μεγάλο! Τι τεράστιοι που είμαστε στη μεγάλη οθόνη! Με τρόμαξε αυτό το μέγεθος. Σήμερα έχουμε εθιστεί σε ελάχιστα μεγέθη και το σινεμά μάς ταξιδεύει σε άλλα και μας ξεβολεύει... Για να μιλήσουμε όμως σοβαρά, με εξέπληξε ευχάριστα η αλήθεια που κέρδισε η ταινία σε σχέση με το θεατρικό. Και χάρηκα που κατάφερα να κάνω μια ταινία που δανείστηκε μόνο το βάθος και το ψάξιμο των χαρακτήρων από το θέατρο.

Πόσο διαφέρει το «Πεθαίνω για σένα» από το «Μαμά μην τρέχεις»;

Είναι μια τελείως νέα εμπειρία. Διαφέρει στη φόρμα. Είναι άλλο μέσον. Προσπάθησα πολύ να το σεβαστώ αυτό. Να σκέφτομαι με εικόνες κι όχι μόνο με λόγο. Παρ΄ όλα αυτά, για μένα το σινεμά είναι χαρακτήρες. Κι αυτοί συνήθως λείπουν από τις ελληνικές ταινίες. Στους χαρακτήρες έδωσα βάρος. Πάνω τους πάτησα πάλι για να φτιάξω την κινηματογραφική μου ιστορία.

Όλα στο «Πεθαίνω για σένα» συμβαίνουν στο κυκλοφοριακό και... συναισθηματικό χάος της σημερινής Αθήνας. Με πέντε πρόσωπα μιας οικογένειας και έναν νεαρό τον οποίο η μαμά- Ελένη Ράντου- χτυπάει με το αυτοκίνητό της κι αυτός ως εξολοθρευτής άγγελος εισβάλλει στο σπίτι της και τους κάνει άνω-κάτω... Κι είναι αλήθεια πως όλοι μας μπορούμε να βρούμε μέσα απ΄ αυτούς την ανάγκη που έχουμε να αποδράσουμε. Όποιο μέλος της οικογένειας κι αν είμαστε. Είτε σύζυγος είτε παιδί είτε γονιός. Η ανάγκη της απόδρασης υπάρχει μέσα μας. Έστω και σαν όνειρο. Να τα βροντήξουμε όλα και να αναχωρήσουμε... Άλλοι αναχωρούν φεύγοντας, άλλοι ακόμα χειρότερα... μένοντας, αλλά απ΄ όλους έχει περάσει η σκέψη. Είναι στη φύση μας να θέλουμε να δεσμευτούμε, να ανήκουμε κάπου και μετά να παλεύουμε να αποδεσμευτούμε. Αυτό είναι το οικογενειακό παράλογο.

Μα η γυναίκα- μάνα έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό τον οικογενειακό... παράδεισο: «Ενοχικός, τρελαμένος, σχιζοφρενικός είναι ο ρόλος της. Δρόμος μετ΄ εμποδίων. Η γυναίκα τρέχει κάπου τελευταία στον πιο δύσκολο διάδρομο καταϊδρωμένη και αφυδατωμένη, ενώ η μάνα βουλιαγμένη στην ενοχή παριστάνει την υπερ-προστατευτική.

Ανισόρροπα πράγματα».

Λένε όμως ότι σήμερα οι γυναίκες έχουν απελευθερωθεί...
Ναι. Γιατί φέρνουν λεφτά. Και νομίζουν ότι έτσι έχουν εξαγοράσει την ελευθερία τους. Κακά τα ψέματα. Είμαστε πιο κουρασμένες και τρελαμένες από ποτέ. Αν αυτό είναι απελευθέρωση, τι να πω...

Λένε, επίσης, ότι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο οι γυναίκες δεν βρίσκουν άντρες...

Οι ρόλοι των φύλων έχουν αλλάξει τόσο τα τελευταία χρόνια ώστε δυσκολεύεσαι να προσδιορίσεις τι είναι θηλυκό και τι αρσενικό. Θέλει χρόνο να αναπροσδιοριστούμε. Κι ώς τότε, ούτε οι άντρες ούτε οι γυναίκες θα βρίσκουν αυτό που ψάχνουν. Μόνο οι γκέι είναι πια ευτυχισμένοι. Τα πιο ευτυχισμένα ζευγάρια ανάμεσα σε γκέι τα έχω συναντήσει.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, το μόνο σίγουρο - στατιστικά...- είναι ότι μετά δυσκολίας αντέχει ο ένας τον άλλον και, σχεδόν, τα μισά ζευγάρια χωρίζουν... «Μπορεί ο εγωισμός που ΄χει γιγαντωθεί να φταίει. Μπορεί και το ανικανοποίητο της ελεύθερης αγοράς» σκέπτεται η Ελένη Ράντου, «δύσκολα διαχειρίζεσαι την ελευθερία που υποτίθεται ότι έχεις σήμερα, μπορεί να φταίει κι αυτό το μπέρδεμα που δεν σε αφήνει να ξεχωρίσεις τα σημαντικά απ΄ τ΄ ασήμαντα»...

ΙΝFΟ: Η ταινία «Πεθαίνω για σένα», σε σκηνοθεσία Νίκου Καραπαναγιώτη με τους Ελένη Ράντου, Νεκτάριο Λουκιανό, Φάνη Μουρατίδη, Μάρθα Καραγιάννη και Σήφη Πολυζωίδη, θα προβάλλεται από αύριο.

«Η συνενοχή μας ενώνει»

Το σλόγκαν της ταινίας «Πεθαίνω για σένα» λέει πως πρόκειται για την ιστορία μιας... δολοφονικής αγάπης. Κι αν αναρωτηθείς γιατί, η Ελένη Ράντου απαντά: «Γιατί η συνενοχή είναι το μόνο που μας ενώνει. Κι αν έχεις γίνει συνένοχος σε φόνο, τότε δένεσαι με αληθινή αγάπη»!

Και πάνω που πας να αμφισβητήσεις αν είναι τόσο δύσκολη η υπόθεση της αγάπης στις μέρες μας, με 13 λέξεις σε φέρνει προ των ευθυνών σου: «Όσο δύσκολο είναι να δεις μέσα σου και να λύσεις τα θέματά σου»!

Φαρσοκωμωδία ή σάτιρα το «Πεθαίνω για σένα»;

Έχει κανιβαλικά σατιρική διάθεση, σατιρίζει την καθημερινότητά μας, τον τρόπο που ζούμε κι αγαπάμε και βγάζει γλώσσα στην υποκρισία μας. Τα τελευταία 10 χρόνια υπάρχει ένα είδος στη διεθνή δραματουργία που λέγεται comedy- drama. Αυτό είναι το «Πεθαίνω για σένα». Πού οφείλεται το γεγονός ότι όλο και πιο πολλές ελληνικές ταινίες γνωρίζουν επιτυχία και κόβουν εκατοντάδες χιλιάδες εισιτήρια;

Στην ανάγκη τους να απευθυνθούν στο κοινό. Άλλοι το κάνουν άκομψα, άλλοι με περισσότερη χάρη, αλλά είναι σινεμά που θέλει να επικοινωνήσει.

Μακάρι να το πετύχει και να ανεβάζει τον πήχυ των απαιτήσεών μας.

• Του Παύλου Θ. Κάγιου, ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009